கண்ணின் மணி நீயெனக்கு...

அகில்

 (1)

விடிந்து வெகுநேரமாகிவிட்டது. சூரியன் உச்சத்துக்கு வந்திருந்தான். முதல் நாள் இரவு நீண்டநேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்ததால் எழும்புவதற்கு மனமில்லாமல் புரண்டு படுத்தான் சேகர். பயணக்களைப்பில் உடல் அலுப்பாக இருந்தது. அவன் கொழும்புக்கு வந்து சேர்ந்து அன்று இரண்டாவது நாள். நிலத்தில் விழுந்து கிடந்த போர்வையை எடுத்து கழுத்துவரை போர்த்திக்கொண்டு, 'இன்னுமொரு குட்டித் தூக்கம் போடுவம்' என்று நினைத்தபோது சமையலறையில் இருந்து கற்பகம் குரல் கொடுத்தாள்.

'என்னடா சேகர் என்னும் எழும்பவில்லையா? நேரம் பதினொன்டு ஆகுது.....'. தாய் கற்பகத்தை குறுக்கிட்டார் அப்பா முருகேசர்.

'பாவம் அவன்ர நித்திரையை ஏன் குழப்பிராய்? அங்க அவன் வேலை, வேலையென்டு இரவு பகல் பாராமல் உழச்சிருப்பான். இங்கயென்டாலும் பிள்ள கொஞ்சம் நிம்மதியா நித்திரை கொள்ளட்டும். அவனுக்கு கரைச்சல் குடுக்காத' என்றவர் தொடர்ந்தார்.

'கனடா நேரத்துக்கும் இலங்கை நேரத்துக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்குது. இப்ப கனடாவில இரவு. அதுதான் அவனால எழும்ப ஏலாமல் இருக்குது' என்றபடி முருகேசர் மெதுவாக சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்துகொண்டார். மகன் வந்த சந்தோசத்தில் முருகேசரின் உடல்நிலை விரைவாகத் தேறியிருந்தது.

'நன்தே...... கிரி'

சிங்கள பால்க்காரப் பையன்; குரல் கொடுத்தான். கற்பகம் வந்து கதவைத் திறந்தாள்.

கதவைத் திறந்ததுதான் தாமதம் கற்பகத்தையும் தள்ளிக்கொண்டு, ஜிம்மி நேராக சேகரின் அறைக்குள் ஓடிவந்தது. கட்டிலில் பாய்ந்து சேகர் மீது தாவி விளையாடியது. அவனை நாக்கால் நக்கியது. நாய் என்றாலே சேகருக்கு கொஞ்சம் 'அலர்ஜி'. ஜிம்மியைக் கண்டதும் போர்வையை உதறியபடி துள்ளியெழுந்தான்.

'டேய் ஜிம்மி, அங்கால போ' சேகர்; விரட்டினான்.

பாலை வாங்கிக்கொண்ட கற்பகம் ஜிம்மியைத் தேடிக்கொண்டு அறைக்குள் வந்தாள்.

'ஜிம்மி இஞ்சால வா!'

அதிகாரமாய் ஒலித்தது கற்பகத்தின் குரல்.

போவதா, நிற்பதா என்ற தயக்கத்துடன் கற்பகத்தையும்;, சேகரையும் மாறிமாறிப் பார்த்த ஜிம்மி, லேசாக அணுங்கியபடி வாலை ஆட்டியது.

'ஏய் ஜிம்மி.... வா இங்கால! வரப்போறியா இல்லையா?'

சற்று கடுமையான  குரலில் கற்பகம் விரட்டவும், தொடர்ந்து அறைக்குள் நிற்கமுடியாமல் ஜிம்மி வெளியேறியது.

இதற்கு அப்புறமும் நித்திரை கொள்ளமுடியாது என்று தீர்மானித்த சேகர் கட்டிலைவிட்டு இறங்கினான்.

'சேகர் முகத்தக் கழுவிப்போட்டு வா....' மேசை மீதிருந்த பால்போத்தலை கையில் எடுத்துக்கொண்டு சமையலறைக்குள் நுளைந்தாள் கற்பகம்.

'ஒரேயடியா குளிச்சிட்டு வாரனம்மா. அப்பத்தான் அலுப்புத் தீரும்;'. சேகர் துவாயை  எடுத்துக்கொண்டு குளியல் அறைக்குள் நுழைந்தான்;. உடம்பு ஒரே அலுப்பாக இருந்தது. முகத்துக்கு நேரே கைகளை நீட்டி, உடம்பை வளைத்து சோம்பல் முறித்தான்.

'ஷவரைத்' திறந்தபோது நீர் சில்லென்று இருந்தது. ஒரு பூக்கூடை நிறைய பூக்களை நிரப்பிக் கொட்டியது போல இதமாக நீர்த்துளிகள்; வந்து விழுந்தன.

குளித்து முடித்து தலையைத் துவட்டியபடி வெளியே வந்தான். மேசைமீது வைத்திருந்த புதுச்சாரத்தை எடுத்து கட்டிக்கொண்டான்.

விறாந்தையில் இருந்த  சாப்பாட்டுமேசையில் அவித்த புட்டையும், சுடச்சுடக் கத்தரிக்காய் குழம்பையும், பச்சைமிளகாய்ச் சம்பலையும் கொண்டுவந்து வைத்தாள் கற்பகம்.

'சேகர், முதல்ல சாப்பிடு. பிறகு ரீ ஊத்தித்தாரன்' சொல்லியபடி அன்புடன் பரிமாறினாள்;.

'அம்மா சமைச்ச சாப்பாடு சாப்பிட்டு எவ்வளவு காலம்.' சேகர் ஆவலுடன் புட்டைக் குழைத்து வாயில் திணித்துக்கொண்டான். ரசித்துச் சாப்பிட்டான்.

'கொஞ்சம் காரமாக இருந்தாலும் அம்மாவின் கைப்பதமே தனிதான்'.

மகன் சாப்பிடுவதைக் கலங்கிய கண்களுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் கற்பகம்.

'நாட்டு நிலைமை மட்டும் நல்லா இருந்தா என்ர ஒரே செல்வத்தை நான் ஏன் பிரிஞ்சு இருக்க வேணும்' கற்பகத்திடம் இருந்து பெருமூச்சு ஒன்று வெளிவந்தது.

'அம்மா நீங்க சாப்பிட இல்லையா?' 

'இல்லையடா... இன்டைக்கு செவ்வாய்கிழமை'

கை கழுவி விட்டு வந்து சோபாவில் அமர்ந்து டீவியை ஓடவிட்ட மகனை  பாசத்தோடு நோக்கினாள் கற்பகம்.

சேகருக்கு உடம்பு பெருத்திருந்தாலும், கன்னக் கதுப்புகள் ஒட்டிப் போயிருந்தன. கண்களுக்கு அடியில் தசைகள் லேசாக உப்பி தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. உதடுகளில் கருமை படிந்திருந்தது. சிகரெட்டுக்கும், மதுவுக்கும் அவன் அடிமை என்பதை அந்த அங்கலட்சணங்கள் பறைசாற்றின. 

'இங்க இருக்கிற கொஞ்ச நாளுக்குள்ள இவனைப் பழைய நிலைக்குக் கொண்டு வரவேணும். இப்படியே விட்டால் இவன் இன்னும் கெட்டழிஞ்சு நாசமாய் போயிருவான்'

கற்பகத்தின் முகத்தில் கவலையின் ரேகைகள் தோன்றி மறைந்தன. இதுதான் சமயம் என்று பேச்சை ஆரம்பித்தாள்;.

'சேகர்; சமாதானப் பேச்சுவார்த்தையும் இன்னும் எத்தனை நாளுக்கு நீடிக்குமோ தெரியாது. தொடர்ந்து நீ இந்த நாட்டுல இருக்கிறது நல்லதில்ல. உன்ன மாதிரி இளம் பொடியலுக்கு இந்த நாட்டில இப்போதைக்கு பாதுகாப்புக் கிடையாது. எந்த நேரம் என்ன நடக்குமோ தெரியாது. அடிக்கடி ரவுண்டப் என்டு சொல்லி பொடியலப் பிடிச்சுக்கொண்டு போறாங்கள். கண்காணாத இடமென்டாலும் பரவாயில்ல. நீ எங்கயென்டாலும் நல்லாயிருந்தா அது எங்களுக்கு போதும்' என்றாள் மகனின் தலையை பாசத்துடன் வருடியபடி கற்பகம். தாயை நிமிர்ந்து பார்த்து முறுவலித்தான் சேகர். அந்தப் புன்முறுவலையே தன் முகத்திலும் படரவிட்ட கற்பகம்,

'அதுக்குள்ள உன்ர கல்யாணத்தையும் முடிச்சு வைக்கவேண்டும்........' என்றாள் தீர்க்கமான குரலில்.

'உச்'சுக்கொட்டினான் சேகர்.

'அதுக்கு இப்ப என்ன அவசரம் அம்மா. முதல்ல அப்பாவுக்கு நல்ல சுகம் வரட்டும்'.

அவன் மனதில் பழைய நினைவுகள் வந்து நிழலாடின.

'ஏதோ கடவுள் புண்ணியத்தில இந்த முறை 'அற்றாக்கில' அவர் தப்பிப்பிழைச்சிட்டார் தம்பி. இனியும் உன்ர காரியத்த தள்ளிப்போட ஏலாது'

'அப்பாவும் ஆசைப்படுறார். நேற்றிரவு அப்பா உன்னைப் பற்றித்தான் சொல்லிக் கவலைப்பட்டவர். அந்த மனுசனுக்கு நீ தான் ஒரு ஆறுதலக் குடுக்கவேணும். உன்ன நினைச்சு நினைச்சுத்தான் நாங்க இங்க உருகிக்கொண்டிருக்கிறம்'.

கற்பகமும் சேகரை விடுவதாக இல்லை. எப்படியும் அவனை திருமணத்திற்குச் சம்மதிக்கச் செய்வதிலேயே அவள் குறியாக இருந்தாள்.

'அம்மா... உதைப்பற்றி பிறகு கதைக்கலாம் தானே.' சேகர் அலுத்துக்கொண்டான். கலியாணப் பேச்சு அவனுக்கு வேப்பங்காயாகக் கசந்தது.

'தம்பி திரும்பத் திரும்ப இதையே சொல்லிக்கொண்டிருக்காத. அங்கால அப்பாவின்ர காதில விழப்போகுது. எங்களுக்கும் வயசாகுது..... நாங்க கண்ண மூடுறதுக்கு முதல் உனக்கு செய்ய வேண்டியத செய்திட்டம் என்றால் எங்களுக்கும் நிம்மதி.......'

எழுந்து சென்று தாயை அணைத்துக்கொண்டான் சேகர்,

'ஏனம்மா இப்பிடியெல்லாம் பேசுறீங்க. உங்களுக்கு அப்பிடி ஒன்டும் நடக்காது. இந்தா நான் வந்திட்டன் தானே. இனி உங்களோடயே இருக்கிறன்'

தாய்க்கும் மகனுக்கும் இடையில் நடந்த உரையாடலை உள்வாங்கியபடி முருகேசர் வந்து விறாந்தையில் அமர்ந்தார்.

'இங்க நீ எங்களோட இருக்கவேணாம் தம்பி. நீ திரும்பவும் கனடா போக வேணும். உன்ர வாழ்க்கைய நீ பாக்கவேணும். காலாகாலத்தில உனக்கு கலியாணத்தையும் செய்து வச்சிட்டா எங்களுக்கு நிம்மதி. உன்ர வயசுல நான் கலியாணம் கட்டி, நீயும் பிறந்திட்டாய். நீ இன்னும் தனிமரமா இருக்க எங்களால விட ஏலாது'. தொடர்ந்து பேசியது சற்று களைப்பாக இருந்தது முருகேசருக்கு. நெஞ்சை மெதுவாக அழுத்திக்கொண்டார்.

'அப்பா நீங்க ஒன்டும் யோசிக்காதேங்கோ. எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்' அப்பாவைத்  தேற்றினான் சேகர். அவரை எதிர்த்துப் பேசும் வழக்கம் அவனுக்கு ஒருநாளும் இருந்ததில்லை.

'புரோக்கர் கந்தசாமியரிட்ட தம்பியின்ர குறிப்புக் குடுத்தனாங்கள்  எல்லோ கற்பகம்?  பின்னேரம் ஒருக்கா, அவரைப் போய் பார்த்துட்டு வரவேணும். ஆட்டோக்காரத் தம்பிக்கு ஒருக்கா போன் பண்ணிச் சொல்லு.'; கதிரையில் சாய்;ந்து அயர்ச்சியுடன் கண்களை மூடிக்கொண்டார் முருகேசர்;.

அர்த்தம் பொதிந்த ஆழமான பார்வையொன்றை மகன் மீது வீசிவிட்டு, எழுந்து சமையலறையை நோக்கி நடந்தாள் கற்பகம்.

இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு முருகேசருக்கு திடீரென்று நெஞ்சுவலி வந்துவிட்டது. ஒரே துணையாய் இருந்த கணவன் நெஞ்சை இறுகப்பற்றிக்கொண்டு வலியால் துடித்ததும் கற்பகம் பதறிப்போனாள்;. அவரை அவசரமாக ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்துவிட்டு, கையோடு மகனுக்கு செய்தியனுப்பினாள். சேகர் உடனேயே செயலில் இறங்கிவிட்டான்.

அவனுடைய நண்பன் வசந்தன் சேகர் புறப்படுவதற்கான ஒழுங்குகளைக் கவனித்தான்.

கலியாண 'சீசன்' நெருங்கிக்கொண்டிருந்ததால் விமானச் சீட்டுக்கள் எல்லாம் ஏற்கனவே பயணிகளால் பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தன. சேகர் இலங்கை வந்து சேர்வதற்கு ஒருவாரம் எடுத்து விட்;டது.

தன்னைப் பார்க்க மகன் பறந்தோடி வந்திருந்ததைக் கண்டதும் முருகேசருக்கு நோயில் பாதி அப்போதே மறைந்து போனது.

சேகர் முன்பு பார்த்ததை விட முருகேசர் சற்று இளைத்திருந்தார். மருந்தும் கையுமாக இருக்கும் தந்தைக்கு மேலும் மன உளைச்சலைக் கொடுக்க அவன் விரும்பவில்லை.

கடந்த ஐந்து வருடங்களாய் பிடிவாதமாய் ஒதுக்கி வைத்த கௌரியின் நினைவுகள் அவன் இலங்கையில் காலடிவைத்தது முதல் மெல்லத் தலைகாட்டத் தொடங்கின.

கௌரியைப் பார்க்க வேண்டும் போல் ஒரு உந்துதல்.

'கௌரி இப்போது எப்படி இருப்பாள்'. அவனால் அந்த நினைவை அகற்ற முடியவில்லை.

கரையை மறுபடி மறுபடி வந்து தொடும் அலைபோல அந்த நினைவுகள் நெஞ்சில்  முட்டிமோதின.

(2)

அன்று காயத்திரிக்கு காரியாலயத்தில் அதிக வேலை இருக்கவில்லை. அடுத்தவாரம் சேவா மன்றம் செய்ய வேண்டிய பணிகளை பட்டியலிட்டு மனேஜரின் கையொப்பத்திற்கு அனுப்பும்போது நேரம் நான்கரை காட்டியது.

அவள் வெள்ளவத்தையில் இருந்த சமூக சேவை அமைப்பொன்றில் எழுதுவினைஞராகப் பணிபுரிந்தாள். அந்த அமைப்பு அனாதைச் சிறுவர்களையும், நிர்க்கதியாகி நிற்கும் பெண்களையும், வயது முதிர்ந்தோரையும் பராமரித்து வந்தது. சமீபகாலமாக சுனாமி மீட்புப் பணியில் அர்ப்பணிப்புடன் பல சேவைகளை வழங்கியது. வேலை என்பதற்கு மேலாக தனது லீவு நாட்களிலும் அவர்களுக்கு தன் சேவையை வழங்கினாள் காயத்தரி.

ஒருவித பதட்டத்துடன் மேசையை ஒழுங்குபடுத்திவிட்டு, வோஷரூமிற்குள் நுளைந்து தன் முகத்தை சரிப்படுத்தினாள். லேசாகக் கலைந்திருந்த கூந்தலை வாரிவிட்டாள். வாடியிருந்த முகத்தைக் கழுவி மறுபடியும் 'பெயாரென் லவ்லி'யை பூசிக்கொண்டாள். உதடுகளுக்கு லிப்ஸ்டிக்கை கொண்டு நிறம் கொடுத்தாள். சற்று கசங்கியிருந்த சேலையின் தலைப்பை நீவி விட்டாள்.  அவளுக்கு திருப்தியாக இருந்தது.

கண்ணாடியில் கபிலன் வந்து சிரித்துவிட்டுப் போனான்.

அவனுக்காகத் தானே இவ்வளவு ஒப்பனையும்.....

பெண்பார் படலம் முடிந்து புறப்படும்போதே பெண்ணை பிடித்து விட்ட செய்தியை சொல்லிவிட்டுப் போனார்கள். அப்போது சித்திரை என்பதால் வைகாசி பிறந்த பின்னர் நாள் வைக்கலாம் என்று பெரியவர்கள் கூறிவிட கபிலனால் தாங்கமுடியவில்லை. காயத்திரி வேலைசெய்யும் இடத்தின் முகவரியை அறிந்துகொண்டு மறுநாள் முதல் பஸ் நிலையத்தில் அவளுக்காக காத்திருந்தான்;. அவன் வேலை செய்யும் வங்கியும் அந்த வழியில் இருந்தது அவனுக்கு வசதியாக இருந்தது.

முதலில் காயத்திரிக்கு தயக்கமாகத் தான் இருந்தது. அவன் தான் தைரியம் கொடுத்தான். அதுவும் சரியென்றே அவளுக்குப்பட்டது.

'அவர்களுக்குத் தான் கலியாணம் நிச்சயமாகிவிட்டதே. பிறகு ஏன் பயப்பட வேண்டும்?'

பஸ் நிலையத்தில் காத்திருப்பு தொடர்ந்தது. சந்திப்புக்கள் தொடர்ந்தன.

பம்பலப்பிட்டி சந்தியில் இருந்த அந்த சைவ உணவகத்திற்குள் கபிலன் நுளைந்தான். தயக்கத்துடன் அவனைப் பின்தொடர்ந்தாள் காயத்திரி. ஒரு வாரமாய் பார்த்துப் பரிச்சயமாகியிருந்த சர்வர்; பையன் புன்னகையுடன் வரவேற்றான்.

இரண்டு மசாலை வடை, இரண்டு கடலை வடை, தொட்டுக்கொள்ள சிவப்பு, மஞ்சள், பச்சை நிறங்களில் சம்பலும் வைத்த தட்டை அவர்கள் முன் வைத்துவிட்டுப் போனான் பையன். தொடர்ந்து இரண்டு தேனீருக்கும் ஓடர் கொடுத்துவிட்டு காயத்திரியை ஏற இறங்கப் பார்த்தான்; கபிலன். நாணத்துடன் தலை குனிந்துகொண்டாள் அவள்.

'இன்டைக்காவது கொஞ்சம் வாய் திறந்து பேசலாம் தானே' கபிலன் கேட்க தயக்கமாய் பார்த்தாள் காயத்திரி.

அவளுக்கு பயமாக இருந்தது. 'யாராவது தெரிந்தவர்கள் பார்த்துவிட்டால்....'

'நான் நேரத்துக்கு வீட்ட போகவேணும்.....'

'நான் ஒன்டும் விழுங்கமாட்டன். பயப்படாதையும் பத்திரமா நீர் இ;ப்ப இருக்கிறமாதிரி அப்பிடியே வீட்ட கொண்டு போய் விடுறன்' நமட்டுச் சிரிப்புடன் பதில் சொன்னான் கபிலன்.

அவனது குறும்பில் காயத்திரியின் கன்னங்கள் சிவந்தன. தொண்டைக்குள் இறங்க மறுத்த வடையை தேனீரைக் குடித்து முண்டிவிழுங்கினாள். கபிலன் ஏதேதோ பேசினான். ஓன்றிரண்டு வார்த்தைகளில் அவனுக்கு பதில் கொடுத்துவிட்டு அவசரமாக எழுந்தாள் காயத்திரி.

'இவ்வளவு பயமா...?' கிண்டலடித்தான் கபிலன்.

உண்மைதான். அவளுக்கு தாயை நினைக்க பயமாக இருந்தது.

இப்போதெல்லாம் அவள் நேரம் தாழ்த்தி வருவதன் காரணம் தாய் ராஜேஸ்வரிக்குத் தெரியாமலில்லை. இன்னும் கலியாணத்திற்கு நாள் குறிக்கவில்லையே.

'கலியாணம் பேசி முடிக்கிறதுக்குள்ள என்ன அவசரம்?' என்று புறுபுறுப்பாள். அத்தோடு சரி. அதையே தாயின் அங்கீகாரமாக ஏற்றுக்கொண்டாள் காயத்திரி.

எவ்வளவு மறுத்தும் பிடிவாதமாய் அவளைத் தன் மோட்டார் வண்டியிலேயே ஏற்றிவந்து வீட்டுக்கு சற்றுத் தொலைவில் இறக்கிவிட்டுச் சென்றான் கபிலன். வருங்காலக் கணவன் கொடுத்த தைரியம் மெல்ல மெல்ல காற்றில் பறக்க வீட்டை நெருங்கினாள் காயத்திரி.

(3)

பொழுது மெதுவாக இருட்டத் தொடங்கியது. மணி ஆறு இருக்கும். கோயில் மணி, ஒலியெலுப்பி எல்லோரையும் அழைத்தது. முகம் கழுவி உடை மாற்றிக்கொண்ட சேகருக்கு வீட்டுக்குள் சும்மா உட்கார்ந்திருந்து அலுத்துவிட்டது. தாயிடம் சொல்லிவிட்டு  வெளியில் நடக்கக்கிளம்பினான்.

'பக்கத்தில தான்; கோயில் இருக்கு. விருப்பமென்டால் பொயிட்டு வாவப்பு' என்றாள் கற்பகம்.

அவர்கள் இந்த புதிய வீட்டுக்கு வந்து இரண்டு வருடங்கள் தான் ஆகிறது. சேகர் வெளிநாட்டில் உழைத்து அனுப்பிய பணத்தில் அவனுக்கு எதிர்காலத்தில் பயன்படட்டுமே என்று முருகேசர்,  விற்பனைக்கு விடப்பட்டிருந்த அந்த வீட்டை வாங்கினார். முன்பிருந்த தெருவுக்கு பக்கத்து தெருவிலேயே வீடு கிடைத்ததில் அவருக்கு மிகவும் திருப்தி.

இந்திய இராணுவம் யாழ்ப்பாணத்தை முற்றுகையிட்டிருந்த அந்த நாட்களில் பிடிக்க வேண்டியவர்களுடைய கால்களையெல்லாம் பிடித்து தனது வேலையை கொழும்புக்கு டிரான்ஸர் வாங்கிக் கொண்டார். கற்பகத்தையும், உயர்தரப் பிரிவில் படித்துக்கொண்டிருந்த சேகரையும் அழைத்துக்கொண்டு  பம்பலப்பிட்டியில் ஒரு வாடகை வீட்டில் குடித்தனம் தொடங்கியவர் தான் அதன் பின் யாழ்ப்பாணப் பக்கம் அவர் தலை காட்டவேயில்லை.

கடற்காற்று இதமாய் வருடிச் செல்ல அந்தச் சாலையில் நடந்து செல்வதே அற்புதமாக இருந்தது சேகருக்கு. தாய் மண்ணின் காற்று என்ற உணர்வில் உடல் சிலிர்க்க நன்றாக மூச்சை இழுத்து விட்டான்.

அவன் கனடாவுக்குப் புறப்பட்ட சமயம் குட்டிக்குட்டி குடிசைகளாக இருந்த வீடுகள் எல்லாம் விண்ணை முட்டும் பிளாட்டுகளாக மாறியிருந்தன.

'கொழும்பு கூட எவ்வளவு முன்னேறிவிட்டுது...'.

சில கடைத்தெருக்களைப் பார்க்கும்போது ஏதோ வெளிநாட்டு சிற்றி ஒன்றில் நிற்பதைப் போல அவனுக்குத் தோன்றியது.

'ஷ_ம்.......  ஒரு பக்கம் உடைஞ்சு தரைமட்டமாகிக் கொண்டு போக ஒருபக்கம் நல்லா முன்னேறிக்கொண்டு போகுது'.

பெருமூச்சு ஒன்று வெளிவந்தது சேகரிடமிருந்து. சிந்தனைகள் அவனையும் மீறி எங்கெங்கோ சுழன்றுகொண்டிருந்தது.

யாரையும் நிமிர்ந்து பார்க்கக்கூட நேரமற்று, வீடுகளுக்கு விரைந்து கொண்டிருந்தது அலுவலகங்களில் தமது கடமைகளை முடித்த உழைப்பாளிகள் கூட்டம். சிலர் கண்களில் அவசரத்தோடு, ஏதோ ஒரு இனம்புரியாத அச்சமும் தென்படுவதாக சேகருக்குத் தோன்றியது. 'எந்த ஒரு பயமும் இல்லாமல் இந்த வீதிகளில் நடந்துதிரிகிற காலம் வராதா? 'என்ற ஏக்கம் அவனுள் எழுந்து நெஞ்சை அழுத்தியது.

ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு கோயில் ரொம்பவும் மாறியிருந்தது. சுத்து மதில் கட்டப்பட்டு மகா மண்டபமும் அழகாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது.

முதலில் பிள்ளையார் சன்னதிக்கு முன் சென்று, மூன்று தரம் குட்டிக் கும்பிட்டு விட்டு, மூலஸ்தானத்துக்கு முன் வந்து அம்மனைக் கும்பிட்டான். அம்மனுக்கு அபிசேகம் நடந்துகொண்டிருந்தது.

பூசை முடிய இன்னும் நேரமாகலாம் என்று தோன்றியது. கோயில் உள்வீதியில் மெல்ல நடைபயின்றான் சேகர். அனுபவிக்கத் தவறிய சொர்க்கம் ஒன்றை மீண்டும் அனுபவிப்பதற்காக தன்னை அந்தக் கடவுள்தான் இழுத்து வந்திருப்பதாக அவனுக்குத் தோன்றியது. அப்பொழுதுதான் அந்த இனிமையான குரல் சேகரின் காதுகளில் வந்து மோதியது.

'வைன்' கொடுத்த பொம்மையைப் போல ஆலயத்தின் உள்ளே சென்ற சேகர் அங்கு நடந்துகொண்டிருந்த பஜனைக் கூட்டத்தின் முன்னர் அமர்ந்துகொண்டான். சில நிமிடங்களில் அந்த இனிமையான சங்கீத சாகரத்துள் அவன் உள்ளம் கரைந்து போனது.

ஒரு பெண் மிகவும் இனிமையாக பாடிக்கொண்டிருந்தாள்.

'ஆகா... என்ன குரல், என்ன இனிமையான குரல்' என்று தனக்குத் தானே  பலமுறை கூறிக்கொண்டான். குரலைப் போலவே பாடுபவளும் அழகாக இருப்பதாக அவனுக்குத் தோன்றியது. சேகருக்கு என்னவோ அந்த அம்மனே வந்து தன் எதிரில் அமர்ந்து பாடிக்கொண்டிருப்பது போல இருந்தது.

நேரம்போவது தெரியாமல் அவளது பாடலையும்,  அவள் பாடும் அழகையும் இரசித்துக் கொண்டிருந்தான்;.

மணியோசையைத் தொடர்ந்து திரை நீக்கப்பட, அலங்காரம் செய்யப்பட்ட அம்மன் அழகு சொரூபமாகக் காட்சியளித்தாள். கற்பூர ஆரத்தியைத் தொடர்ந்து பூஜை முடிவுக்கு வந்தது.

ஐயர் எல்லோருக்கும் தீர்த்தமும், விபூதியும் கொடுத்தார்;. சேகர்; பவ்வியமாகக் கைகளை நீட்டிப் பெற்றுக் கொண்டான்.

'இந்தாங்க தம்பி பிரசாதம். அம்மாவுக்கு கொண்டுபோய் குடுங்க' ஐயர் தேங்காய் மூடியில் வைத்த சர்க்கரைப் பொங்கல் பிரசாதத்தை அவனிடம் கொடுத்தார். எல்லாம் கனவிலே நடப்பது போல அவனுக்குத் தோன்றியது. அவன் காதுகளில் அந்தப் பெண்ணின் இனியான கானமே நிறைந்திருந்தது.

படுக்கைக்குச் சென்று வெகுநேரம் வரை தூக்கம் வராமல் புறண்டு கொண்டிருந்தான் சேகர். கோயிலில் கேட்ட பாடலின் இனிமை அவனுக்கு கௌரியை நினைவுபடுத்தியது. உறக்கத்தை மறந்து அவன் உதடுகள் 'கௌரி.... கௌரி....' என்று முணுமுணுத்தன.

'கௌரியும் இப்படித்தான் அழகாகப் பாடுவாள். அவள் இனிமையான குரலை கேட்டுக்கொண்டே இருக்கலாம்.'

தூக்கம் மறந்த கண்களுக்குள் கௌரி வந்து குடியேறினாள்.

(4)

அன்று கௌரிக்குப் பிறந்தநாள். காலையில் எழுந்ததும் அவசர அவசரமாக தன்னை அழகுபடுத்திக்கொண்டு சேகரைக் காணவேண்டும் என்ற ஆவலில் பல்கலைக்கழகத்திற்குப் புறப்பட்டிருந்தாள். சேகர் வருவதற்குத் தான் தாமதமானது.

'எங்;க அவரை இன்னும் காண இல்லை' கௌரியின் விழிகள் அவனை வலைவீசித் தேடின. வழமைபோல் நூல் நிலையம் முன்பாகப் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்சின் மீது அமர்ந்திருந்தாள். காத்திருந்து நேரம் தான் போனதே தவிர சேகர் வரவில்லை.

'ஹெப்பி பேர்த்டே ரூ யூ கௌரி.' கவிதா அவளின் கரங்களைப் பற்றிக் குழுக்கினாள்.

'தாங் யூ கவிதா'

'நான் இன்டைக்கு வெயிட் பண்ணுவன் என்டு தெரியும். அப்பிடி இருந்தும் சேகர் ஏன் லேட் பண்ணுறார்.....' யோசனையாய் கவிதாவுடன் அவள் உதடுகள் பேசின. அவள் விழிகள் சேகர் வரும் வழியை நோக்கித் தவமிருந்தன.

கவிதாவுடன் சிறிதுநேரம் நின்று அவன் வரவுக்காக காத்திருந்தாள். சேகர் வரவேயில்லை.

வகுப்புத் தொடங்கும் நேரம் நெருங்கிவிடவே இருவரும் அங்கிருந்து புறப்பட்டனர்.

அவளுக்கு வகுப்பில் இருப்புக்கொள்ளவில்லை. அன்று சேகரைப் பார்க்காதது அவளை மிகவும் வாட்டியது. இரண்டு வகுப்புக்கள் முடிந்த இடைவேளையில் மெதுவாக எழுந்து வெளியே வந்துவிட்டாள்.

கன்னத்திற்கு கைகளை முண்டு கொடுத்து, நூல் நிலையத்திற்குப் பின்புறமாக இருந்த 'பென்ச்'சில்; அமரந்திருந்தாள் கௌரி. அவளுக்கு அழுகை வெடித்துக்கொண்டு வந்தது. கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாள்.

'எழுந்து போவோமா' என்று நினைத்த வேளை பின்புறமிருந்து குரல் வந்தது.

'கௌரி...' திடீரென சேகரின் குரல் அருகில் கேட்க தன் சிந்தனைகளில் இருந்து விடுபட்டாள் கௌரி.

'ஹெப்பி பேத் டே டூ யூ கௌரி'

தன் கைகளை நீட்டிய சேகரை முறைத்தாள்  கௌரி. கோபத்துடன் தன் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டாள். புத்தகங்களைத் தூக்கிக்கொண்டு நடக்கத்தொடங்கினாள்.

'ஏய் என்ன கௌரி. நில்லும் பிளீஸ்....' கேளாதவள் போல் நடந்தாள் கௌரி. குறுநகையுடன் பின்தொடர்ந்தான் சேகர்.

'கௌரி. இப்படி என்னக் கண்டவுடன ஓடுறதுக்காகவா இவ்வளவு நேரமும் இங்க வெயிட் பண்ணினனீர்? கொஞ்சம் நில்லுமன்'

'இப்பத்தான் உங்களுக்கு என்ர ஞாபகம் வந்ததோ' கௌரி கடுப்பாகக் கேட்டாள்.

'ஓகே.... ஓகே. நான் லேட்டாக வந்ததற்கு சொறி கௌரி' அசடு வழிந்தான் சேகர்.

'என்னோட கதைக்க வேண்டாம்'

'சரி சரி. பிழை என்னில தான். நான் ஒத்துக்கொள்ளுறன்;. வேணுமென்டால்..... பத்துத் தோப்புக்கரணம் போடவா' சேகர் கைகளால் காதைப் பிடித்தபடி தோப்புக்கரணம் போடுவதாக பாவனை செய்தான்.

'இதுக்கொன்டும் குறைச்சல் இல்ல' அவளால் சிரிக்காமல் இருக்கமுடியவில்லை.

'உமக்கு ஒரு கிவ்ற் வாங்கித்தர நினைச்சன்;. அதுதான் கொஞ்சம் லேட்டாகிவிட்டுது. சொறி கௌரி' என்றான் சேகர் மீண்டும் குழைவாக.

அவன் பல நாட்களாகவே போட்ட திட்டம் அது. அறிவிப்புப் பலகையில் மாணவர்களுக்கான அடுத்த கட்ட மானியப்பணக் கொடுப்பனவு வழங்கப்படவுள்ளதாக போடப்பட்டிருந்தது. அத்தோடு அப்பா செலவுக்குத் தந்த பணம், தன் சேமிப்பு என்று எல்லாவற்றையும் கணக்குப் பார்த்து திட்டமிட்டான்;.

காலையில் வங்கியில் போய் நின்ற சேகர்; அயர்ந்து போனான். நீண்ட மாணவர் வரிசையில் அவனும் சேர்ந்துகொண்டான். நேரம் போகப்;போக கௌரி தனக்காகக் காத்து நிற்பாளே என்று மனம் அடித்துக்கொண்டது. ஆற்றாமையோடு அன்றைய விரிவுரைகளையும்; புறக்கணித்து விட்டு கடமையே கண்ணாக இருந்தான். அதுதான் தாமதத்திற்குக் காரணம்.

 'என்ன கிவ்ற்' ஆவலுடன் கண்களை விரித்தாள் கௌரி.

'அது ரகசியம்;. நீர் முதல்ல என்னோட வாரும்' அவளது கரத்தைப் பற்றி இழுக்காத குறையாக அழைத்துச் சென்றான் சேகர்.

இருவரும் வளாகத்தை விட்டு வெளியேறினர். எதிர்ப்புறமாக ஆட்டோ ஒன்று வர அதை மறித்து ஏறிக்கொண்டார்கள்;.

'எங்க போகவேணும்'  ஆட்டோக்காரப் பெரியவர் குறுகுறுக்கும் பார்வையை மறைத்தபடி கேட்டார்.

'செட்டி ஸ்ரீட்டுக்கு விடுங்க'

ஆட்டோ பறந்தது.

அவள் கோபமெல்லாம் எங்கோ ஓடி மறைந்துகொண்டது. மனதில் புதுவித உற்சாகம் பிறந்தது. சேகரின் பக்கமாக சாய்ந்து அமர்ந்துகொண்டாள். அவள் முகத்தில் வெட்கப் புன்னகை பரவியது.

 'இதில நிப்பாட்டுங்க' சேகரின் குரல் அவளை நிஜ உலகத்திற்கு அழைத்துவந்தது.

அவர்கள் நகைக்கடை ஒன்றின் முன்பாக நின்றுகொண்டிருந்தனர்.

இருவரும் ஒரு நகைக்கடைக்குள் நுழைந்தனர்.

மத்தியானப் பொழுதாகையால் கடையில் கூட்டம் குறைவாக இருந்தது. அஜானுபாகுவாக கதிரையை நிறைத்து அமர்ந்திருந்தவர் இவர்களைக் கண்டதும் முகம் நிறைந்த புன்னகையுடன் வரவேற்றார். காலையில் கடையைத் திறந்தவுடன் பக்தி சிரத்தையுடன் லெட்சுமி பூஜை செய்து, நெற்றியில் பட்டையாக திருநீறு இட்டிருந்தார். வாய் நிறைய வெற்றிலை போட்டு உதடுகள் சிவந்திருந்தன. முகம் லெட்சுமி கடாட்சமாக ஒரு பொலிவு தெரிந்தது.

சேகர் சொன்னபடி நகைகளை எடுத்து வைத்தான் பையன். ஒவ்வொன்றையும் ஆசையாக எடுத்துப் பார்த்தாள் கௌரி. அப்பொழுது கடைப்பையன் அடுக்கிக்கொண்டிருந்த கைச்சங்கிலி ஒன்றின் மீது அவள் பார்வை விழுந்தது. கௌரி அதை வாங்கித் தன் கைகளில் வைத்து அழகு பார்த்தாள்.

'இந்த டிசைன் புதுசா இருக்குது.....'

'இது இன்டைக்கு விடியத்தான் கடைக்கு புதுசாக வந்தது' கடைப்பையன் பதிலளித்தான்.

கௌரி அதை தன் கைகளில் அணிந்து பார்த்தாள். அவளது உருண்டைக்கைகளுக்கு அது மிகவும் அழகாகத் தான் இருந்தது. ஆனால் அதை வாங்கிக்கொடுக்கும் சக்திதான் சேகருக்கு அப்போது இருக்கவில்லை.

'எப்பிடி இருக்குது சேகர்' தன் கையை நீட்டிக் காண்பித்தாள் கௌரி.

'நல்லா இருக்குது கௌரி............' என்றவன் கௌரி ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்க தானே முந்திக்கொண்டான் சேகர்.

'கௌரி நாங்க இந்தச் செயினை எடுப்பம். பிறகு கைச்செயினைப் பற்றி யோசிக்கலாம்' அவள் காதுகளுக்கு அருகே முணுமுணுத்தான். மெதுவாகக் கிசுகிசுத்தாலும் அவன் குரல்; சற்று கடுமையாக ஒலித்தது கௌரிக்கு. சேகரின் முகம் இறுகிப்போயிருந்ததை அவள் கடைக்கண் பார்வையில் கண்டுகொண்டாள். காற்றுப்போன பலூன்போல அவள் உற்சாகம் எல்லாம் வடிந்துபோனது.

சேகர் காட்டிய சங்கிலியையும், 'பென்றனை'யும் ஒரு ஊதா நிறப் பேப்பரில் சுற்றிக் கொடுத்தார் முதலாளி. பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு வெளியே வந்தான் சேகர்.

கௌரி மிகவும் அமைதியாக இருந்தாள். அவள் எண்ணமெல்லாம் அந்த கைச்சங்கிலி மீதே இருந்தது. தான் கேட்டு சேகர் வாங்கித் தராதது அவளுள் வெறுப்பாக இருந்தது. கோபமும், கவலையும் அப்படியே வார்த்தைகளில்; வெளிப்பட்டன.

'வீட்டில ஒரே பிள்ளை என்றதும் நான் தான் பெரிசா கற்பனபண்ணிப் போட்டன்;' கௌரியின் முகம் களை இழந்து தெரிந்தது. சிரிப்பு எங்கோ ஓடி ஒளிந்துகொண்டது.

'என்ன கௌரி இப்படிச் சொல்லுறீர்?' சேகர் அவள் கோபத்தை எதிர்பார்க்கவில்லை. தன் பரிசை ஆவலாய், ஆசையாய் ஏற்றுக்கொள்ளுவாள் என்றுதான் நினைத்திருந்தான்.

'பின்ன என்ன? நான் ஆசப்பட்டுக் கேட்டா அதக்கூட உங்களால வாங்கித்தர ஏலாமல் இருக்குதே'

'கௌரி பிளீஸ் நிலமையப் புரிஞ்சுகொள்ளும்'

'.............................'

'என்னால இப்போதைக்கு உமக்கு ஒரு சின்னக் கிவ்ற்தான் இது' சேகர் கௌரியை சமாதானப்படுத்தினான்.

'பிறகு நேரம் வரும்போது என்ர அழகு தேவதைய நான் தங்கத்தாலேயே குளிப்பாட்ட மாட்டேனா' காதலியை மகிழ்ச்சி வெள்ளத்தில் ஆழ்த்தவென்றே சினிமா வசனம் பேசினான்.

பிரபலமான குளிர்பானக்கடை ஒன்றுக்குள்; இருவரும் நுளைந்தனர். சேகர் கடைப்பையனிடம் அவளுக்கு விருப்பமான 'ஐஸ்கிறீம்' இரண்டுக்கு ஓடர் கொடுத்து விட்டு காத்திருந்தான்.

கடையில் ஒதுக்குப்புறமான இடமாகப் பார்த்து இருவரும் அமர்ந்துகொண்டனர். உள்ளே அவர்களைத் தவிர வேறு யாரும் இருக்கவில்லை. கௌரியின் கைகளில் இருந்த கவரைப்பிரித்த சேகர் அந்தச் சங்கிலியை அவள் கழுத்தில் தானே மாட்டிவிட்டான்.

கடைப்பையன் ஒரு தட்டில் சேகர் 'ஓடர்' செய்த 'ஐஸ்கிரீமை' ஏந்திவந்தான். அவனிடம் மேலும் சில சிற்றுண்டிகளுக்கு ஓடர் கொடுத்தான் சேகர்.

'கௌரி, இந்தச் சங்கிலி உம்மட கழுத்துக்கு சூப்பரா இருக்குது'

சேகரை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் கௌரி. அவன் பார்வை சென்ற இடத்தைப் பார்த்ததும் வெட்கத்துடன் தலை குனிந்தாள். அவளுள் இனம் புரியாத இன்ப உணர்வொன்று உடல் முழுவதும் ஊடுறுவிப் பாய்ந்தது.

'கோபப்பட்டாலும் என்ர கௌரி அழகுதான்' கௌரியை நெகிழவைத்தன அவன் வார்த்தைகள்.

'சரி சரி. ஐஸ்கிரீம் உருகி ஓடப்போகுது' தன் கன்னம் குழிவிழச் சிரித்தபடி ஐஸ்கிரீமை ருசி பார்க்கத்தொடங்கினாள் கௌரி. இயல்பிலேயே கலகலப்பான கௌரி சிரித்துப் பேசவும் நிம்மதியுற்றான் சேகர்.

அன்றும் அவர்கள் வழமையாகச் செல்லும் கொழும்பு விகாரமகாதேவி பூங்காவுக்கு சென்றனர். அடர்ந்த மரங்கள் நிறைந்த அந்தப் பகுதி காதலர்களுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தது. நிழல்படிந்த பூங்கன்றுகளுக்கு அடியில் இருவரும் தஞ்சமடைந்தனர். சேகரின் தோள்களில் தலைசாய்த்து அமர்ந்திருந்தாள் கௌரி. அவளது மிருதுவான கேசத்தை சேகரின் விரல்கள் வருடிக்கொண்டிருந்தன. சேகர் வற்புறுத்திக் கேட்க கௌரி அவனுக்காக ஒரு சினிமாப்பாடலின் சில வரிகளை மெல்லிய குரலில் பாடிக்காட்டினாள். 'காதோடுதான் நான் பாடுவேன்.... மனதோடுதான் நான் பேசுவேன்......' எல். ஆர். ஈஸ்வரியே தன் அருகில் அமர்ந்து பாடுவது போல இருந்தது. அந்தப் பாடல் இப்போதும் அவன் காதுகளில்; ரீங்காரமிட்டது.

'அப்பவே நான் கௌரிய எடை போட்டிருக்க வேணும். காதலுக்கு கண்ணில்ல என்டுறது எவ்வளவு உண்மை. அவளுன்ர அவாப் பிடிச்ச நெஞ்சு அப்ப என்ர கண்ணுக்கு தெரியாமல் போச்சுது.'

மீண்டும் அவள் பாடிய பாடல் காதுகளில் ஒலித்தது. பக்கத்தில் இருந்து பாடுவது போலவே இருந்தது சேகருக்கு.

அந்தப் பேதையின் குரல் தந்த போதையில்; மெதுவாய் உறங்கிப் போனான் சேகர்.

 (5)

'என்ன ராஜேஸ் பலமான யோசனைபோல' மகாவின் குரல் ராஜேஸ்வரியின் சிந்தனையைக் கலைத்தது.

பெரிய கரைபோட்ட காஞ்சிபுரம் சேலை ஒன்றை சுற்றியிருந்தாள் மகா. வெள்ளையும் சிவப்புமாய் கற்கள் பதித்த பெரிய தோடுகள் அவள் காது மடல்களை மறைத்தன. கறுப்பு மணிகள் போட்ட ஒரு சங்கிலியும், பட்டையாய் சிங்கப்பூர் செயின் ஒன்றும் அவள் கழுத்தை நிறைத்திருந்தது. கைகளில் நான்கைந்து சோடி வளையல்களை அடுக்கியிருந்தாள். வெளிநாட்டு சென்டின் வாசம் அவள் உடல் முழுதும் கமகமத்தது. 

'இதெல்லாம் இந்த வயதில் தேவைதானா'.

மகாவை ஒரே பார்வையில் அளந்த ராஜேஸ்வரி மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.

'வா மகா' வாஞ்சையுடன் அவளைத் தழுவி வரவேற்றாள் ராஜேஸ்வரி.

மகாவுக்காகத்தான் ராஜேஸ்வரி இவ்வளவு நேரமாகக் காத்திருந்தாள். பஞ்சாட்சரம் சாஸ்திரியாரிடம் தன் மகளின் குறிப்பைக் கொடுத்திருந்தாள் மகா. ராஜேஸ்வரிதான் அவளுக்கு சாஸ்திரியாரை அறிமுகப்படுத்தினாள். கனகாலமாக இழுபட்டுக்கொண்டிருந்த காயத்திரியின்ர சாதகத்திற்கு அவர்தான் கபிலன்ர சாதகத்தை தேடிக்கண்டு பிடிச்சுத் தந்தவர்.

மகாவும், ராஜேஸ்வரியும் சாத்திரியாரைப் பார்த்துவரப் புறப்பட்டனர். 

மகாலட்சுமியும், ராஜேஸ்வரியும் சிறு வயது முதல் பள்ளித் தோழிகள். ஒரே அயல். பள்ளிப் படிப்புக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்து விட்டு மகாவிற்கு அவள் அப்பா கொழும்பில் வியாபாரம் செய்துகொண்டிருந்த ஒருவனுக்கு திருமணம் செய்துகொடுத்து அனுப்பிவிட இவர்கள் நட்பு பாதியில் நின்றுபோனது.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு ராஜேஸ்வரி மார்க்கட்டுக்கு போய்விட்டு வந்துகொண்டிருந்தாள். அவளை மோதிவிடுவது போல் அருகில் வந்து ஆட்டோ ஒன்று நிற்க, அதிலிருந்து இறங்கினாள் மகா.

மகா தான் முதலில் அடையாளம் கண்டிருந்தாள். ராஜேஸ்வரிக்கு ஆள் அடையாளம் தெரியவில்லை. முகத்தில் தெரிந்த பணக்காரக் களை மகாவின் வயதை ஒரு பத்துவயது குறைத்துக்காட்டியது. வயதின் முதிர்ச்சி எதுவும் அவளில் தெரியவில்லை. உடலில் புதிதாய் ஒரு மினுமினுப்புத் தெரிந்தது.

'என்ன அப்படிப் பார்க்கிறாய்? என்னைத் தெரியவில்லையா? நான்தான் மகா'

கையிலே ஒரு 'கேன்பாக்'. உதடுகளில் லேசான லிப்ஸ்டிக். தலைமுடியை குட்டையாக்கி அதற்கு ஒரு கிளிப்பை மாட்டியிருந்தாள். காலில் மாட்டியிருந்த ஹை ஹீல்ஸ் அவளது உயரத்தை அதிகரித்துக்காட்டியது.

'மகாவா இவள்' ராஜேஸால் நம்பமுடியவில்லை. மனம் பொறுக்கவும் இல்லை. தன் கல்வீட்டுக்கு பக்கத்தில் ஓலைக்குடிசையில் வாழ்ந்து, குடித்துவிட்டு வரும் அப்பாவின் தொல்லைகளுக்கு மத்தியில், எப்போதும் எண்ணெய் பிசுக்குத் தலையும், அழுமூஞ்சியுமாய் தன்னுடன் பழகுவதற்கே கூச்சப்பட்டுக்கொண்டிருந்த மகாவா இவள்.

மகா தன் இளையமகளுக்கு மும்முரமாக வரன் தேடிக்கொண்டிருந்தாள். அதற்காகத் தான் லண்டனிலிருந்து இலங்கைக்கு வந்திருந்தாள்.

புதிய பிறவி எடுத்தவள் போல் தன் முன்னே வந்துநின்ற மகாவைப் பார்க்க வியப்புத்தான் ராஜேஸ்வரிக்கு. இடையில் முறிந்த நட்பு மீண்டும் புதுப்பொலிவுடன் துளிர்க்கத் தொடங்கியது. சிலோனுக்கு தனியாக வந்திருந்த மகாவுக்கு சகலமும் அவளேயானாள்.

மகாவுக்கு மூன்று பெண்கள். கடைக்குட்டி மகன். இரண்டு பெண்களில்; ஒருத்தி லண்டனில், ஒருத்தி கனடாவில் என்று குடித்தனம் நடத்தினர். தாயை மூத்த மகள் ஸ்பொன்சர் செய்து லண்டனுக்கு எடுத்துவிட மெல்ல மெல்ல ஒவ்வொருவராக வெளிநாட்டில் வந்து குடியேறினர். கடைக்குட்டி லண்டனில் படித்துக்கொண்டிருந்தான். அவளுக்கென்ன மகாராணி போலவே அவள் வாழ்க்கை ஓடியது. அரசாங்கம் ஓய்வூதியம் கொடுத்தது. தாராளமாக செலவு செய்தாள். பிள்ளைகளும் அவ்வப்போது தாயைக் கவனிக்கத் தவறவில்லை. லண்டன், பாரிஸ், சுவிஸ், சிங்கப்பூர் என்று உலகம் சுற்றினாள். புதிய நண்பர்களுடன் சேர்ந்து இரண்டு தடவை இந்தியா முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் போய் வந்தாள். இதையெல்லாம் மகா ராஜேசிடம் பெருமையாய்ச் சொல்லியிருந்தாள்.

மேசையில் மின்விசிறி சுழன்றுகொண்டிருந்தது. அடுக்கடுக்காய் ஏதேதோ நிறையப் புத்தகங்கள். கலண்டர்கள். மஞ்சள் அட்டைபோட்ட பஞ்சாங்கங்கள் நான்கைந்து கைக்கெட்டும் தூரத்தில் சிதறிக்கிடந்தன.

நெற்றியில் பட்டை. ஒரு ரூபாய் குற்றியளவில் சந்தனப் பொட்டு. அதன்நடுவில் குங்குமம். தொந்தி வயிறு. வெற்றிலைக் காவி படிந்த பற்கள். சாஸ்திரியார் அந்த ஆண்டு பஞ்சாங்கத்தைப் புறட்டிக்கொண்டிருந்தார். அரை மணித்தியாலத்தின் பின்னர் காயத்திரியின் திருமணத்திற்கு இரண்டு முகூர்த்த நேரங்களை குறித்துக்கொடுத்தார்.

 'அப்பப்பா என்ன புளுக்கம்.  எப்பிடித்தான் நீங்களெல்லாம் இந்த நாட்டில சீவிக்கிறீங்களோ தெரியாது' மகா முகத்தைக் கோணியபடி அருகில் கிடந்த மட்டை ஒன்றை எடுத்து விசிறத் தொடங்கினாள்.

'ஏதோ வெளிநாட்டிலேயே பிறந்து வளர்;ந்தவள் போல எல்லோ நடிக்கிறாள்;' ராஜேஸ்வரிக்கு எரிச்சலாக இருந்தது.

சாத்திரியார் காட்டிய இரண்டு வரன்களும் மகாவுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

'என்ர பிள்ளையள் எல்லாம் வெளிநாட்டில இருக்குதுகள். அவளும் லண்டன்ல இருக்கிறாள். வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளை என்டால் நல்லம். இங்க இருக்கிற பிள்ளையென்டால் மகள் கலியாணம் முடிச்சு, மாப்பிள்ளையை ஸ்பொன்சர் பண்ணி எடுக்கிறதென்டால் நாளெடுக்கும்.' என்றவள் மீண்டும் அந்த மட்டையை எடுத்து விசிறியபடியே பேச்சைத் தொடர்ந்தாள்.

'எல்லாரும் அங்கயே இருந்தால் எனக்கும் நல்லது. நானும் மாறி மாறி ஒவ்வொரு பிள்ளையளிட்ட போய் வருவன். இடையில இந்தியா, இலங்கை என்டு சுத்திப்போட்டு வரலாம்.... மற்றப்படி இந்த நாட்டில மனுசர் சீவிப்பானா. அந்த வசதியான வாழ்க்கையை விட்டுட்டு மகள் ஒருக்காலும் இங்க வரமாட்டாள்.'

மகா கூறியவற்றை உள்வாங்கிக்கொண்ட சாத்திரியார், அவளுக்கு நல்ல வரனாகப் பார்த்துத்தருவதாக உறுதிமொழி கூறினார். இருவரும் விடை பெற்றுக்கொண்டனர்;.

வரும்வழியில் மகா ஆட்டோவை நிறுத்திவிட்டு தாகத்தை தணிக்க இரண்டு இளநீர்களை வாங்கினாள்.  கொழும்பில் இவ்வளவு காலமாக இருந்தும் இப்படி தாகத்திற்கு ஒரு இளநீர் வாங்கி குடித்ததில்லை ராஜேஸ்வரி. தாகம் தணிந்து, புதுத்தெம்பு  வந்தது. அப்படியே புடவைக் கடையொன்றினுள் புகுந்த மகா நான்கைந்து தரமான பட்டுப்புடவைகள், இரவு உடைகள் என்று வாங்கினாள். மகாவுக்கும் இரண்டு சேலைகளை பரிசாகக் கொடுத்தாள்.

மகா செலவழித்த பணத்தைப் பார்த்தபோது ராஜேசுக்கு மூச்சு முட்டியது. தாராளமாகவே செலவு செய்தாள். ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டுக்களை அலட்சியமாக உருவினாள். எல்லாவற்றையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் ராஜேஸ்வரி. அவள் மனம் எதையெதையோ சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தது.

சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி அன்றைய நாளிதழ்களைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தார் முருகேசர். மகனைக் கண்டதும் எழுந்து சாப்பாட்டு மேசைக்கு வந்தார். இருவருமாக ஊர் நடப்புக்களை அலசியபடி உணவை முடித்துக்கொண்டனர்.

'ஒருவேளைச் சாப்பாடுகூட சந்தோசமாக, எல்லாரும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து சாப்பிட நேரமில்லாத வெளிநாட்டு இயந்திர வாழ்க்கை....' மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டான் சேகர்.

'தம்பி உன்ர மேசையில ரீ வைச்சிருக்கிறன். எடுத்துக் குடியப்பு, ஆறப்போகுது' என்றாள் வேலையும் கையுமாக இருந்த கற்பகம்.

சாப்பிட்டு விட்டு ஆரஅமர அமர்ந்து தன் பெற்றோருடன் ஊர்ப் புதினங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தான் சேகர். ஊர்க் கதைகள் கற்பகத்திடம் இருந்து வற்றாத நதியாக ஊற்றெடுத்துக்கொண்டே இருந்தது. இனசனம், நண்பர்கள், அயலவர்கள் என்று சேகரிடம் விசாரிப்புகளும் நிறையவே இருந்தது. வெயில் சற்று தாழ்ந்ததும் முருகேசர் 'வோக்கிங்' புறப்படத் தயார் ஆனார். கற்பகம் எல்லோருக்கும் தேனீர் தயாரித்து எடுத்துவந்தாள்.

தாய் தந்த தேனீர் கோப்பையை எடுத்துக்கொண்டு தன் அறைக்குள் நுளைந்தான் சேகர். வெளியில் புழுக்கம் அதிகமாக இருந்தது. சேகரின் அறையில் அவன் வந்தபின்னர் புதிதாக குளிரூட்டியொன்று பூட்டப்பட்டிருந்தது.

நாற்காலியை முன்னுக்கு இழுத்து அமர்ந்து கொண்டான் சேகர். முன்பு படிக்கும் காலத்தில் அவனது அறையில் கிடந்த அதே மேசை. அம்மா புதிய மேசை விரிப்பொன்றை அதன்மீது போட்டிருந்தாள். பழைய நினைவில் அவன் கண்கள் புத்தகங்களைத் தேடின. அப்போது எதேச்சையாய் அவன் பார்வை புத்தக அலுமாரியில் அடுக்கியிருந்த அந்த 'கம்பஸ் பைல்' மீது படிந்தது. ஏதோ நினைத்தவனாய் சட்டென்று ஓடிச் சென்று அதை எடுத்து வந்தான். தொடுவாரின்றி அதில் தூசு மண்டிக் கிடந்தது.

உயர்தரப் பரீட்சையில் நல்ல பெறுபேறுகள் கிடைத்ததும், முருகேசர் முதன்முதலில் அவனுக்கு வாங்கிக்கொடுத்த 'பைல்' அது. கம்பஸ் போகும்போது எல்லா மாணவர்களையும் போல குறிப்புக்களை எடுத்துக்கொள்வதற்கும், சில ஆவணங்களை பத்திரப்படுத்தவும் அது பயன்பட்டது அவனுக்கு. பல்கலைக்கழக மாணவர்களின் அடையாளம் அந்த 'கம்பஸ் பைல்'தான்.

அவசரமாய் அதன் கண்ணாடி உறையினுள் மறைவாக வைத்திருந்த அந்தப் புகைப்படத்தை அவன் கைகள் தேடின.

கௌரி  படத்தில் சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

அடர்ந்த கருங்கூந்தல் தோள்களில் புறள, அவள் மையிட்ட வண்டு விழிகள் அவனுக்கு எவ்வளவு போதை ஊட்டின. அவள் சிரிப்பில் மயங்கி இந்த உலகையே மறந்து கிடந்தானே. 'கௌரி... கௌரி...' அவன் உதடுகள் முணுமுணுத்தன. உள்ளம் அந்த நினைவுகளில் கசந்தது.

தன்னை அவள் வசம் இழுத்தது எது என்று புரியாமல் இன்னும் அந்த நினைவுகள் புதிராய் அவன் மனதில் நிறைந்து நின்றன. மனம் அவளை முதல் முதலில் சந்தித்த அந்த நாட்களை நினைவு கூரச்சென்றது.

அன்றுதான் புதிய மாணவர்களுக்கான வகுப்புக்கள் ஆரம்பமாகியிருந்தன. பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் ஆங்காங்கே கூட்டம் கூட்டமாக நின்று புதிய மாணவர்களை  'ராக்கிங்' செய்துகொண்டிருந்தார்கள்.

அப்பொழுது....

அன்று மலர்ந்த ரோஜாப் பூவைப் போல கௌரி பதிவு அலுவலகத்தில் இருந்து வெளியே வந்துகொண்டிருந்தாள். அவளைக் கண்டு விட்ட சேகரின் கண்கள் இமைக்க மறந்தன.

யாரையும் சலனப்படுத்திவிடாத ஒரு அமைதியான அழகு அவளிடம் குடிகொண்டிருந்தது. நீண்டு நெளிந்த கருங்கூந்தல். நிலவொத்த மருவற்ற வதனம். சிரிக்கையில் குழிவிழும் கன்னங்கள். வண்டென இமைகொட்டும் கருவிழிகள். பசிய சங்கொத்த நீண்டகழுத்து. ஒடிந்து விடுவது போன்ற உடல்வாகு. முதல் பார்வையிலேயே அவன் மனதில் ஆழப்பதிந்துவிட்ட சித்திரப்பாவை அவள்.

'அங்க பாரடா என்ர தேவதை வருகுது' என்றான் சேகர் தன்னை மறந்து.

எல்லோர் பார்வையும் கௌரி மீது பதிந்தது. அன்று முதல் தினமும் கௌரியை வழிமறித்து 'ராகிங்' என்ற போர்வையில் கௌரியைச் சீண்டினர் சேகரும், அவனது நண்பர்களும்.

'என்ர ஆள் வருகுது. கூப்பிடு மச்சி' சேகருக்கு அவளுடன்; பேசாவிட்டால் உறக்கமே வராது. அவளுடன் பேசுவதற்கு ராகிங்தான் கைகொடுத்து உதவியது.

அவன் சீனியர் மாணவன். கீழ்ப்படிந்துபோக வேண்டிய புதிய மாணவியாக அவளிருந்தாள்.

அன்றும் அப்படித்தான் நடந்தது.

மாணவர்களின் பார்வை தங்கள் மீது விழுவதை உணர்ந்த கௌரிக்கும், கவிதாவுக்கும் உள்ளம் படபடக்கத் தொடங்கியது.

'ஏய்.... இஞ்ச வா' கரனின் குரல் கட்டளையிட்டது.

'என்ன கேட்கப்போறாங்களோ' அலுத்துக்கொண்டாள் கவிதா.

'உன்ன யாரடி கூப்பிட்டது?' கௌரியுடன் கூட வந்த கவிதாவை மிரட்டினான் கரன்.

'இல்ல......  நான்.....' நடுங்கும் குரலில் கவிதா.

'சரி சரி விடுமச்சான்' என்ற சேகர் தொடர்ந்தான்.

'உன்ர பெயர் என்ன?' 

'கவிதா'

'உன்ர பெயர்?' சேகர் கேட்டான்.

'சிவகௌரி'

'சிவகௌரியா? என்ன உனக்கு அப்பன் இல்லயா?, அப்பன்; இல்லாமலா பிறந்தனி' சேகரும் நண்பர்களும் சத்தமாகச் சிரித்தனர். சில புதிய மாணவிகள் இவர்களை பயத்துடன் பார்த்தபடி கடந்து சென்றனர்.

'கொப்பற்ற பெயர அம்மா உனக்கு சொல்லித்தர இல்லயா' சேகர் நக்கலாய் கேட்டதும், கோபத்துடன் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் கௌரி. அவள் கோபத்தையும், சிவந்த முகத்தையும் பார்க்க உற்சாகம் பீரிட்டது சேகருக்கு. மனதுக்குள் மெல்லிய மழைத்தூரல்.....

'என்னடி முறைக்கிறாய். முழியைத் தோண்டி கருவாடு போட்டிருவன்' 

'சண்முகம் சிவகௌரி'

'ஆ.........   அப்பிடி பதில் சொல்லு. சொந்த ஊர் எது?'

'யாழ்ப்பாணம்'

'நீ....' கவிதாவைப் பார்த்து கரன் கேட்டான்.

'கிளிநொச்சி.....' கவிதாவின் உடலும் குரலும் நடுங்கியது. அவள் விழிகள் நிலம் பார்த்தன.

சேகர் நண்பர்கள் குழாமோடு அந்த மரத்தடியில் காவல் இருப்பான். அந்த இடத்தைத் தாண்டித்தான் புதிய மாணவர்கள் எல்லோரும் வளாகத்துக்குள் நுழைவார்கள்;. அவர்களை கரனும் நண்பர்களும் ராகிங் செய்யும்போது சேகர் சுவாரசியமற்று வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருப்பான். அவன் கண்கள் கௌரியைத் தேடி வாசலில் தவமிருக்கும். சேகரின் உள்நோக்கம் அவன் நண்பர்களுக்கும் புரிந்திருந்தது. இருவரையும் சேர்த்துவைக்கும் விதமாக அவர்கள் நடந்துகொள்வார்கள். அது அவர்களின்  சுவாரஸ்யமான பொழுதுபோக்கு.

தினமும் தனக்காகவே காத்திருந்து தன்னை 'ராகிங்;' என்ற பெயரில் சீண்டும் சேகரின் சிரிப்பும், வசீகரமும் கௌரியின் மனதிலும் ஒரு ஈர்ப்பை ஏற்படுத்தியது.

'நீ யாரையாவது 'லவ்'  பண்ணுறியா?' கரன்.

'இல்ல' சட்டென பதில் சொன்னாள் கௌரி.

'அப்ப என்ன 'லவ்' பண்ணுரியா?' சேகர் கேட்க பதில் சொல்லத் திணறினாள் கௌரி.

'........................'

'உண்மையாத்தான் கேக்குறன். பதில் சொல்லும். இல்லாட்டி இன்டைக்கு நீர் போக ஏலாது' சேகரின் மனம் தெளிவாகப் புரிந்தது கௌரிக்கு. மனதில் பட்டாம்பூச்சிகள் பறக்க மௌனமாக நின்றாள்.

கௌரியை சேகர் தன் பக்கத்தில் அழைத்துக்கொள்வான். அவனுடைய நண்பர்கள் கவிதாவை வம்புக்கு இழுப்பார்கள்.

சேகரின் கவனமெல்லாம் கௌரியின் மீதே பதிந்திருக்கும். அச்சமும், நாணமுமாய் ஏதும் செய்ய முடியாமல் முள்ளின் மீது உட்கார்ந்திருக்கும் சங்கடத்துடன் நின்றுகொண்டிருப்பாள் கௌரி. தன்னை கண்களால் துளைத்தெடுக்கும் சேகரிடமிருந்து பார்வையைத் திருப்பி அங்குமிங்கும் பராக்குப் பார்ப்பது போல பாசாங்கு செயவாள். இது தினமும் தொடரும்.

'நாளைக்கு எனக்கு ஒரு 'லவ் லெட்டர்' எழுதிக் கொண்டு வாரும். என்ன?'

'எனக்கு எழுதத் தெரியாது'

'எழுதத் தெரியாமல் என்னன்டு யூனிவர்சிட்டி பாஸ் பண்ணினனீர்?'

உதடுகளைக் கடித்தாள் கௌரி. அவளது தவிப்பை சிறிது நேரம் ரசித்துவிட்டு,

'நாளைக்கு லவ் லெட்டர் இல்லாமல் இங்க வரக்கூடாது. என்ன?' மிரட்டினான்.

'எனக்கு அதெல்லாம் எழுதத் தெரியாது'

'தெரியாதா? அப்ப வாரும். நான் எப்படி 'லவ் லெட்டர்' எழுதுறது என்டு சொல்லித்தாரன்'

'..............................'

'எனக்கு வகுப்புக்கு நேரம் ஆகுது, நான் போக வேணும்' தயக்கத்தோடு கௌரி பதிலளித்தாள்.

 'இஞ்ச பாரடா இவவுக்கு நேரம் போகுதாம்' கரன் சொல்ல, குற்றம் சாட்டும் பார்வையொன்றை சேகர் மீது படரவிட்டாள் கௌரி.

தினமும் இப்படி ஏதாவது சொல்லி தனது மனதை அவளிடம் வெளிப்படுத்துவான் சேகர்.  அவளது சக தோழிகள் மூலம் அவள் நன்றாகப் பாடுவாள் என்பதை அறிந்த பின்னர் சிலசமயங்களில் அவளைப் பாடச் சொல்லி ரசிப்பார்கள். அப்போதெல்லாம் நடுங்கும் குரலில் ஒன்றிரண்டு வரிகளுடன் பாடலை நிறுத்திக்கொள்வாள் கௌரி.

'என்னப்பு தேத்தண்ணி ஆறிக்கிடக்குது. இன்னும் நீ குடிக்க இல்லையா.' கேட்டபடி மகனை நெருங்கினாள் கற்பகம். மகன் ஏதோ யோசனையாய் அமர்ந்திருக்கவும்  அருகில் சென்று அவன் கையில் இருந்த புகைப்படத்தைப் பார்த்து விட்டாள். கற்பகத்தின் இதயம் ஒரு விநாடி நின்று துடித்தது. எரிமலையாய் குமுறியது. மறுபடியும் மகன் பழைய சகதிக்குள் விழப்போகிறானோ என்ற அச்சம் அவளைப் பற்றிக்கொண்டது.

'தம்பி நீ இன்னும் என்ன இவளையா நினைச்சுக்கொண்டிருக்கிறாய்?' அதிர்ச்சியாய் கேட்டாள் கற்பகம்.

'அவள போன மாசம் கண்டனான். உன்ர சினேகிதன் ரமணன் ஒருநாள் காட்டித் தந்தவன். அவளின்ர உடம்பில வெளிநாட்டு வாசம் அப்பிடியே தெரிஞ்சுது. வக்கேசனுக்கு குடும்பத்தோட சிலோன் வந்தவளாம். என்ன துணிச்சல் என்டு பார். துரோகி. நச்சுப் பாம்பு.' வெறுப்பை உமிழ்ந்தன கற்பகத்தின் வார்த்தைகள். 

'ரெண்டு சின்னனுகள கையில பிடிச்சு இழுத்துக்கொண்டு போனாள். அவளின்ர பிள்ளையளோ என்னமோ. கட்டைச் சட்டையும் ஆளும்.  அவளுன்ட ஆட்டத்துக்கு ஏத்த மாப்பிள்ளை தான் கிடைச்சிருக்கிறான் போல. ஆளும் நல்லா ஊதிப்போயிருந்தா. சரியான ஆட்டக்காரி'

மௌனமாய், தாய் பொரிந்து தள்ளுவதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான் சேகர்.

'அந்த மோசக்காரியே அப்பிடி நல்லா இருக்கேக்க நீ அவளுக்கு நல்லா வாழ்ந்து காட்டவேணும். அந்த ஏமாத்துக்காரியின்ர படம் உனக்கெதுக்கு' என்ற கற்பகம் அவன் கையிலிருந்த படத்தை சட்டெனப் பறித்தாள். அவன் அதை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லையாயினும் தாயை தடுக்கவும் இல்லை. அதை சுக்கல்சுக்கலாக தன் ஆத்திரம் தீரும் வரை கிழித்து அருகில் கிடந்த குப்பைக் கூடையில் போட்டுவிட்டு நிமிர்ந்தாள். தன்னைத் தடுத்துநிறுத்தாத மகனை திருப்தியுடன் பார்த்தாள்.

'தேத்தண்ணி ஆறிப் போச்சுது. இஞ்ச தா அதை. திரும்ப ஊத்திக்கொண்டு வாரன்.'

'இல்லையம்மா தேத்தண்ணி சூடாகத்தான் இருக்கு. நான் குடிக்கிறன்'  என்ற சேகர் தேனீரை எடுத்து பருகத் தொடங்கினான். ஆறியிருந்த தேனீர் தொண்டையில் கசத்தது. மீண்டும் அந்த நாட்களை மனம் அசைபோட ஆரம்பித்தது.

'டேய் மச்சான், உன்ர ஆள் வருகுது'

சேகர் நண்பர்கள் சகிதம் நிற்பதைப்; பார்த்த கௌரி அவர்களை பார்க்காதவள் போல் வேறு எங்கேயோ பார்த்தபடி வேகமாக நடந்தாள்.

'துணைக்கு அருகில் கவிதா கூட இல்லையே' அவள் மனம் அடித்துக்கொண்டது.

'மச்சான் அவளைக் கூப்பிடு'; சேகர் கரனின் காதுகளில் கிசுகிசுத்தான்.

'கௌரி இஞ்ச வாரும்'

 தயங்கிய பார்வையுடன் அவர்களை நெருங்கினாள் கௌரி.

'என்ன தள்ளி நிக்கிறீர் கிட்டவாரும்' என்றான் கரன்.

'டேய் மச்சி இவள் என்ர ஆள். ஒருத்தரும் இவளுக்கு கரைச்சல் குடுக்கக்கூடாது' சேகர் குறுக்கிட்டான்.

நண்பர்கள் எல்லோரும் கை தட்டி ஆரவாரம் செய்தனர்.

'என்ன கௌரி சேகர் சொல்லுறது உண்மையா? உமக்கு அவனைப் பிடிச்சிருக்கா?' கரன் மெதுவாக அவளிடம் கேட்டான்.

'.....................' வாய்க்குள் சிரித்தபடி மௌனியாக நின்றாள் கௌரி. அவளுக்கு சங்கடமாக இருந்தது.

அப்பொழுது சேகரின் கையில் இருந்த பைக் திறப்பு தவறி நிலத்தில் விழுந்தது.

'கௌரி அதை எடுத்துக் குடுமன், உம்முடைய ஆள் தானே?' கரன் கூறினான்.

அவள் சேகரை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அவன் பார்வையும் இவளை நோக்கி இருந்தது. மெதுவாக குனிந்து திறப்பை எடுத்து சேகரிடம் நீட்டினாள்.

'என்ன அங்கால எட்டி நிண்டு நீட்டினால் எப்படி?, பக்கத்தில வந்து குடும்.' சேகரின் நண்பன் ஒருவன்.

'இன்னும் கொஞ்சம் கிட்ட வாரும்' கரன்.

கரன் சொன்னதைத் தொடர்ந்து இன்னும் கொஞ்சம் முன்னேறினாள் கௌரி.

'ஹலோ என்ன இது. புதுப்பொம்பிளை போல வெட்கப்படுகிறீர். வடிவாக கிட்டவந்து குடும். இல்லாவிட்டால் இன்றைக்கு நீர் வகுப்புக்கு போக ஏலாது.' சேகரின் நண்பன் மிரட்னான். கௌரிக்கு பயத்தில் நெஞ்சு படபடக்கத் தொடங்கியது. உடல் முழுவதும் வியர்வையில் நனைந்தது. தொண்டை வறண்டு நாக்கு மேலண்ணத்துடன் ஒட்டிக்கொண்டது. இனம்புரியாத பயத்தில் உடல் முழுதும் நடுங்க முன்நோக்கி நகர்ந்தாள்.

'டேய் சும்மா இருங்கடா' வாய் வார்த்தையாக சேகர் சொன்னாலும், அவள் தன்னை நெருங்கி வருவதை ஆவலுடன் எதிர்பார்;த்தான். அவள் பயத்தை, படபடப்பை ரசித்தான்.

'டேய் நீ சும்மா இரு.' நண்பனை அதட்டிவிட்டு, 'இன்னும் கொஞ்சம் கிட்டவாப் போம் கௌரி' என்றான் கரன். நண்பனுக்கு கண்ணைச் சிமிட்டினான்.

' பயப்படாமல் கிட்டப்  போம். சேகர் ஒன்றும் உம்மை விழுங்க மாட்டான்'

மிகவும் நெருங்கி வந்த கௌரி அதற்கு மேல் நகரமுடியாமல் பேசாது நின்றாள். அவள் சேகருக்கு மிக அண்மையில் நின்றாள். சேகரும் அவளை நெருங்கி வந்தான். மெதுவாக ஒரு அடி பின்னோக்கி வைத்த கௌரிக்கு பயத்தில் வியர்த்துக்கொட்டியது. நடுங்கும் விரல்களால் திறப்பை அவனிடம் நீட்டினாள். அதை வாங்குவதற்காக சேகர் கையை நீட்டினான்.

'டேய் மச்சான், அவளின்ர கையை பிடிக்காதயடா' வம்புக்கு கத்தினான் கரன்.

பயத்தில் வெலவெலத்துப் போன கௌரி, திறப்பை கீழே தவறவிட்டு விட்டாள். சூழநின்ற சேகரின் நண்பர்கள் கொக்கலமிட்டுச் சிரித்தனர். பயமும், வெட்கமும் போட்டிபோட அந்த இடத்தை விட்டு வேகமாக நடக்கத்தொடங்கினாள் கௌரி.

'நில்லும். கௌரி நில்லும்' அவர்கள் கூப்பிடவும் கேளாதவள் போல விரிவுரை மண்டபத்தை நோக்கி விரைந்தாள்;. சேகர் அவர்களை அடக்கினான்.

'பாவமடா அவள். சும்மா இருங்கடா'

'என்னடா சேகர், பொதுவா ராக்கிங் என்றாலே ஒதுங்கிப் போகிறவன் நீ. என்ன கௌரியைக் கண்டதும் ஆளே மாறிப்போய் விட்டாய்' கேட்டான்;; கரன்.

'அதுசரி மச்சான் எப்ப தொடக்கம் இந்த விளையாட்டு நடக்குது' வியப்புடன் வேறு ஒரு நண்பன்.

'அதுதானே சொன்னேன். அவள் என்ர ஆள் என்டு' சேகர் கூற, இமைகளை உயர்த்தி ஆச்சரியம் காட்டினான் கரன்.

கீழே கிடந்த திறப்பை எடுத்து, முகத்துக்கு நேரே உயர்த்திப் பிடித்து 'கௌரியின்ர கைபட்ட திறப்பு' என்ற சேகர் அதில் தனது உதடுகளைப் பதித்தான். சுற்றி நின்ற நண்பர் பட்டாளம், 'ஆ..... ஆ..... ' என்று கூவி, கை தட்டிக் கூச்சலிட்டது. அந்தத் திறப்பை தனது சட்டைப் 'பொக்கற்றினுள்' போட்டு நெஞ்சோடு அழுத்திக்கொண்டு கண்களை மூடிக்கொண்டான். நண்பர்கள் மேலும் கேலியாக கூச்சலிட, அதற்கு மேலும் அங்கு நிற்க முடியாது தனது பாடக் குறிப்புகளை எடுத்துக்கொண்டு அவ்விடத்தை விட்டு ஓடினான்.

இந்தச் சம்பவத்தை நினைக்கும் போதெல்லாம் சேகரின் உடல் ஒருவித இன்ப உணர்வில் சிலிர்க்கும். ஆனால் இப்போதோ கௌரியை நினைக்கவே வெறுப்பாக இருந்தது அவனுக்கு.

பவிசு வாழ்க்கைக்காக காதலையே காலில் போட்டு மிதித்துவிட்டாள் அவள்.

(6)

'கீக்கீ......' 'கீக்கீ......' கோலிங் பெல் இனிய ஓசை எழுப்பியது.

அலுத்தபடி சென்று கதவைத் திறந்தாள் கற்பகம்.

சேகர் வந்ததிலிருந்து அவளுக்கு வேலை  அதிகமாகிவிட்டது.

கதிர்காமம், கண்டி, நுவரெலியா என்று மகனை அழைத்துக்கொண்டு சிலோனைச் சுற்றிப் பார்க்கவென்று சில நாட்கள் கழிந்தன. இப்போதுதான் நாட்டுச் சூழ்நிலையும் கொஞ்சம் சாதகமாக இருந்தது. ஒவ்வொருநாளும் சேகரைப் பார்க்கவென்று அவனுடைய நண்பர்ளும், உறவினர்களும் வந்துபோனார்கள். எல்லோரையும் வரவேற்று உபசரித்துக் களைத்துப்போனாள் கற்பகம்.

'ராஜேஸ்வரி அன்ரி.... வாங்க வாங்க' வரவேற்றாள் கற்பகம். கற்பகத்திற்கு ஆச்சரியம் தான். வழியில், தெருவில் கண்டால் ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகளுடன், அல்லது சிறுமுறுவலுடன் விலகிச் சென்று விடும் ராஜேஸ்வரியின் வரவு கற்பகத்திற்கு ஆச்சரியத்தைத் தந்ததில் வியப்பொன்றும் இல்லை. இருந்தாலும் ராஜேசின் மகள் காயத்திரியின் நட்பும், கடந்த சில வாரங்களாக அவர்கள் செய்த உதவியும் அவளால் மறக்க முடியாது.  

'இவா எங்கட பக்கத்துவீட்டுல இருக்கிற ராஜேஸ்வரி அன்ரி. எங்களுக்கு நல்ல உதவி. இவவின்ற மகள் காயத்திரி நல்ல பிள்ளை. எப்பவும் எங்கட வீட்டையே சுத்திக்கொண்டு திரிவாள். அப்பா வருத்தமாக 'கொஸ்பிரல்ல' இருக்கேக்க எனக்கும், அப்பாவுக்கும் அந்தப் பிள்ளை காயத்திரிதான் சாப்பாடு கொண்டுவந்து தந்தவள். இளைய மகள் யூனிவர்சிற்றி முடிச்சு, இப்ப வேலை செய்யுறா'

மகனுக்கு ராஜேஸ்வரியை அறிமுகம் செய்தாள் கற்பகம். 

'எங்க காயத்திரிய இந்தப் பக்கம் காண இல்ல.' அக்கறையுடன் விசாரித்தாள். கற்பகத்திற்கு காயத்திரி மீது எப்போதுமே தனிப்பிரியம்.

'அவளுக்கு வேலை செய்யுற இடத்தில ஏதோ அவசர வேலை என்டு இந்தக் கொஞ்ச நாளும் சரியான 'பிசி'. சுனாமி, நிவாரணம் அது இது என்டு அவள் லீவு நாள் என்டும் பார்க்காமல் ஓடித்திரியுறாள்'. மனமறிந்து பொய் சொன்னாள் ராஜேஸ்வரி.

இரண்டு, மூன்று நாட்களாக, 'கற்பகம் அன்ரி வீட்ட ஒருக்கா பொயிட்டு வாரன் அம்மா' என்று கிளம்பும் காயத்திரியை அடக்கியது அவள்தான். மகள் அந்த வீட்டுக்குச் செல்வதை ஏதாவது சாக்குச் சொல்லித் தடுத்தாள் ராஜேஸ்வரி. நேற்று மாலையும் அவள் கிளம்பவே ஆவேசம்  வந்தவள் போல் கத்தினாள்.

'இளந்தாரிப் பொடியன் இருக்கிற வீட்டுக்கு நீ ஏன் போகிறாய்? அங்க உனக்கு என்ன அலுவல். பிறகு நாலு சனம் பார்த்து நாலுவிதமாக கதைப்பீனம். அப்பன் இல்லாத பிள்ள கண்டபடி திரியக்கூடாது.' அத்தோடு அடங்கிப்போனாள் காயத்திரி.

'மகன் சரியாக அம்மாவின்ற சாயல் தான்' பேச்சை மாற்றினாள் ராஜேஸ்வரி.

'என்ர பிள்ளை ஐந்து வருஷத்துக்கு பிறகு வந்திருக்கிறான். அவனுக்கு ஒரு கல்யாணத்தைப் பண்ணி வச்சிட்டன்  என்டா என்ர பொறுப்பு தீர்ந்துடும்' என்றார் முருகேசர்.

'ராஜேஸ்வரி அன்ரி உங்களிட்ட தம்பியின்ற குறிப்பு தந்தனான் தானே. இவனுக்கு எங்கயாவது நல்ல பொம்பிளை சந்திச்சால் சொல்லுங்கோ'. என்ற கற்பகம் தொடர்ந்தாள்.

'சேகருக்கு இப்ப கனடா சிற்றிசன் கிடைச்சிட்டுது. அவன் கலியாணம் கட்டிப் போட்டு பொம்பிளையை ஸ்பொன்சர் பண்ணி எடுக்கலாம். நல்லா உழைக்கிறான்'.

'நல்ல உயரமும், உடம்புமாக பொடியன் பார்க்கிறதுக்கு நல்லாத்தான் இருக்கிறான்.....  ஆனால் முகத்தைப் பார்த்தால்....' ராஜேஸ்வரியின் பார்வை சேகரின் மீது படர்ந்தது.

கண்கள் இரண்டுக்கும் கீழே குழிவிழுந்து, கருவளையம் படிந்திருந்தது. கன்னக் கதுப்புகள் ஒட்டிப் போய் இருந்தது. உதடுகளில் கருமை படர்ந்திருந்தது.

'அந்த நாட்டுல கேட்கிறதுக்கும் ஆளில்லை. என்னென்ன கெட்ட பழக்கங்கள் எல்லாம் இருக்குதோ......'

சேகரை கண்களால் அளந்தாள் ராஜேஸ்வரி.

அவர்களுடன் சிறிது நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டு விடைபெற்றாள். கிளம்புவதற்கு முன்,

'காயத்திரியின்ற கலியாணத்துக்கு நாள் குறிச்சாச்சு. மாப்பிள்ளை பகுதியோட கதைச்சிட்டு இன்விடேசன் அடிக்கவேணும்;' குரலில் பெருமை பொங்க சொன்ன ராஜேஸ்வரி தொடர்ந்தாள்.

'நான் சாத்திரியாரிட்ட போற நேரம் தம்பியின்ற குறிப்பையும் அவரிட்ட குடுக்கிறன்;. நீங்க யோசிக்காதேங்கோ' என்றபடி விடைபெற்றாள்.

ராஜேஸ்வரிக்கு காயத்திரியின் கலியாணம் முற்றாகிப்; போனதில் பெரும் நிம்மதிதான்.

இளையவள் தேன்மொழி அரச வங்கியொன்றில் கணக்காளராக வேலை செய்துகொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு ஏற்கனவே மாப்பிள்ளை நிச்சயமாகி இருந்தது. நல்ல வசதியான குடும்பம். அவளுடன் ஒன்றாக பல்கலைக்கழகத்தில் படித்த பெடியன்தான்.  தனியார் கம்பனி ஒன்றில் முகாமையாளராக வேலை செய்துகொண்டிருந்தான்.

மாப்பிள்ளையின் அப்பா 'கலியாணத்தை இழுத்தடிக்காமல் சீக்கிரமே முடிச்சுட்டால் நல்லது' என்று நெருக்கிக்கொண்டிருந்தார்.

'முதல்ல காயத்திரியின்ற அலுவல் முடியட்டும். பிறகு கையோட தேன்மொழியின்ற கலியாணத்தையும் முடிச்சிடலாம்' ராஜேஸ்வரி தயக்கமாய் கூறவும் அவர்கள் ஒரு வருடம் அவகாசம் கொடுத்திருந்தனர்.

காயத்திரிக்கு வயதோ முப்பத்தைந்தைத் தாண்டிக்கொண்டிருந்தது.

'பெண்ணுடைய சாதகத்தில எட்டில செவ்வாய் நிற்குது....... பொருந்தி வாரது கொஞ்சம்  கஷ்டம்......'. சாத்திரியார் இழுத்தது போலவே காயத்திரியின் கல்யாணமும் இழுபட்டுக்கொண்டே போனது.

சுந்தரேசன் மட்டும் உயிரோடு இருந்திருந்தால் ராஜேசுக்கு இவ்வளவு தூரம் பிரச்சினைகள் ஏற்பட்டிருக்காது.

திடீரென்று ஏற்பட்ட விபத்து ஒன்றில் சுந்தரேசன் இறந்துவிட, இரண்டு குழந்தைகளுடன் விதவையானாள் ராஜேஸ்வரி.

அவர்கள் அந்த சமயம் கிளிநொச்சியில் இருந்தார்கள். சுந்தரேசன் இறந்த பின்னர்  கணவனின் வியாபாரத்தை தானே பொறுப்பேற்று நடத்தத் தொடங்கினாள். இடப்பெயர்வுகள், குண்டுவீச்சு இவைகளுக்கு மத்தியில் குஞ்சும் குருமானாய் இருந்த குழந்தைகளுடன் ஒன்டியாய் வியாபாரத்தைத் தொடர்ந்து நடத்துவது அவளுக்குப் பெரும் சிக்கலாக இருந்தது.

இருந்த நில புலன்களையும், வியாபார நிலையத்தையும் விற்று கையில் கிடைத்த பணத்தோடு கொழும்புக்கு வந்து சேர்ந்தாள். பெரிய இரண்டு அடுக்கு மாடி வீடொன்றை வாங்கினாள். மீதிப்பணத்தை வங்கியில் போட ஒரு தொகைப் பணம் வட்டியாகக் கிடைத்தது. போதாததற்கு மேல் மாடியை இரண்டாகப் பிரித்து வாடகைக்கு விட்டாள். அந்த வருமானத்தைக் கொண்டு சிக்கனமாக குடும்பத்தை நடத்திவந்தாள்.

ராஜேஸ்வரி!

அவள் ஒரு இரும்புப் பெண்.

இளம்வயதிலேயே அவள் தலையில் விழுந்த பொறுப்புக்கள், இழப்புகள் அவள் இதயத்தைக் கல்லாக்கி இருந்தது. தன்னைச் சுற்றி ஒரு இறுக்கமான திரையை ஏற்படுத்தியிருந்தாள். உறவினர்கள் வீடுகளுக்கோ, விசேஷங்களுக்கோ செல்வதில் அவளுக்கு அவ்வளவு நாட்டம் இல்லை.

'பிள்ளைகளை வளர்த்து நல்ல நிலைக்கு கொண்டு வரவேண்டும். யாரிடமும் போய் கையேந்தக் கூடாது. எல்லோருக்கும் முன்னால் நன்றாக வாழ்ந்து காட்டவேண்டும்.' இந்தச் சிந்தனைகளே அவளுள் ஆழமாகப் புதைந்திருந்தன.

அவள் யாருடனும் அதிகமாக பேச்சுவார்த்தை வைத்துக்கொள்வதில்லை. சிரிப்பு என்பதே அவள் முகத்தில் அரிதாய்ப் போனது. தான், தனது தேவைகள் என்பதைத் தவிர வேறெதையும் பற்றி அவள் மனம் சிந்திக்க மறுத்தது. அன்பு, ஆசை, பாசம் என்பதை எல்லாம் அடியோடு மூட்டைகட்டி வைத்துவிட்டு, தன் கடமையில் கண்ணாக, கருத்தாக இருந்தாள்.

தன் பிள்ளைகளிடம் கூட அவளுடைய மனம் பாசத்தைக் காட்ட மறுத்தது. கண்டிப்பும், கட்டுப்பாடும் அவளிடம் நிறைந்திருந்தது. தனது இயலாமைகளுக்கு வடிகாலாய் எப்பொழுதும் மூத்த பெண் காயத்திரியைத் திட்டிக்கொண்டே இருப்பாள். காயத்திரியும், தாயின் மனநிலையை அறிந்து அடங்கி நடப்பாள்.

இளைய பெண் தேன்மொழி படிப்பிலும் விளையாட்டிலும் கெட்டிக்காரியாக இருந்தாள்.

காயத்திரிக்கோ 'ஏலெவல் பாஸ்' பண்ணுவதே பெரும்பாடாக இருந்தது.

இந்தக் காரணம் மட்டுமல்ல ராஜேஸ்வரி மகள் மீது எப்போதும் ஏறிவிழுவதற்கு இன்னுமொரு காரணம் இருந்தது.

காயத்திரிக்கு பத்து வயது இருக்கும் போதுதான் சுந்தரேசன் விபத்தில் இறந்து போனார். அன்று பாடசாலைக்கு போக முடியாது என்று அடம்பிடித்தாள் காயத்திரி. மண்ணில் விழுந்து புறண்ட மகளை அன்புடன் தூக்கிக் கொண்ட சுந்தரேசன் வேலைக்கு போகும் வழியில் தானே மகளை பாடசாலையில் இறக்கி விடுவதாகக் கூறவும் துள்ளிக் கொண்டு தயாராகினாள். விதி அங்கு தான் சதி செய்தது.

பிரதான வீதியிலிருந்து பாடசாலை செல்லும் பாதையில் சுந்தரேசன் மோட்டார் வண்டியை திருப்பியபோது எதிரே வந்த டிராக்டர் வண்டியுடன் மோதி விட்டார். காயத்திரி ஒருபுறமும், சுந்தரேசன் ஒருபுறமுமாக உருண்டனர். பள்ளத்தில் போய் விழுந்த சுந்தரேசனின் தலை ஒரு கல்லுடன் மோதியதில் தலையில் பலமான அடி. வைத்தியசாலைக்கு கொண்டு செல்வதற்கு முன்னமே அவர் உயிர் பிரிந்துவிட்டது.

அன்றிலிருந்துதான் தாய்க்கு மகள் மீது ஒரு வெறுப்புணர்வு.

இயல்பிலேயே காயத்திரி பொறுமைசாலி. அவளுக்கு தாய் மீது எப்பொழுதுமே ஒரு இரக்கம் உண்டு. தாய் எவ்வளவுதான் திட்டினாலும் அமைதியாக இருப்பாள். மிஞ்சினால் தனிமையில் இருந்து கண்ணீர் வடிப்பாள். பிறகு தானே சமாதானமாகி விடுவாள்.

(7)

இப்போதெல்லாம் ராஜேஸ்வரி சரியான 'பிசி'யாக இருந்தாள். தன்னை வெளியே போவதற்கு தயார்படுத்திக் கொண்டவள் நேரத்தைப் பார்த்தாள். பிள்ளைகள் வேலை முடிந்து வீட்டிற்கு வருவதற்கு இன்னும் நேரம் இருந்தது. கதவைப் பூட்டி திறப்பை வழமையாக மறைத்து வைக்கும் இடத்தில் வைத்துவிட்டு விறாந்தையில் கிடந்த கதிரையில் அமர்ந்து கொண்டாள். 

பிள்ளைகள் இருவரும் வேலைக்குப் போனபின் வீட்டிற்குள் இருந்து அலுத்துப் போன ராஜேஸ்வரிக்கு மகாவின் வருகை புது வாழ்க்கையைக் காட்டியது. இந்த ஒரு வாரமாக அவளுடன் சேர்ந்து  கோயில், குளம் என்று சுற்றித் திரிந்தாள். மகா வெளியே அழைக்கும்போது மறுக்காமல் அவளுடன் போய் வந்தாள். 

'மகாவை விட எந்த வகையில் நான் குறைவு' என்று நினைத்தவள் அவளுடன் போட்டி போட்டு தன்னை மாற்றிக்கொண்டாள். சேலை உடுத்துவதில்;, தன்னை அலங்கரிப்பதில் என்று எல்லாவற்றிலும் கூடுதல் கவனம் செலுத்தினாள்.

மகாவைப் போலவே உடைகளை அயன் செய்து, திருத்தமாக உடுத்தினாள்.

கண்ணாடி முன் நின்று தன்னை ஒன்றுக்கு இரண்டு தடவை சரி பார்த்தாள்.

தாயின் மாற்றம் பிள்ளைகளுக்கும் திருப்தியாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும் இருந்தது.

அன்றைய புரோகிராம் அவர்கள் கோயிலுக்கு போவதாக இருந்தது. அதற்காகவே மகாவை எதிர்பார்த்து அமர்ந்திருந்தாள்.

ஆட்டோவுடன் மகா வாசலில் வந்து இவளை அழைக்க அதில் ஏறிக்கொண்டாள். ஆட்டோ பம்பலப்பிட்டி பிள்ளையார் கோயிலை நோக்கிப் பறந்தது.

மகா ஒரு தட்டில் தங்கத்தால் செய்யப்பட்ட வேலை வைத்து ஐயரிடம் நீட்டினாள். பயபக்தியுடன் அதைப் பெற்றுக்கொண்ட ஐயர், கர்ப்பக்கிரகத்துள் நுளைந்து அந்த வேலை முருகன் கைகளில் கொடுத்தார். வழமையைவிடவும் அன்று முருகன் பொலிவுடன் நிமிர்ந்து நிற்பது போல ராஜேஸ்வரிக்குத் தோன்றியது. மகா பக்திப் பரவசமாய் கரம் கூப்பி பெருமைபொங்க நின்றுகொண்டிருந்தாள். கோயிலில் நின்றவர்கள் எல்லாம் மகாவைச் சுட்டிக்காட்டி ஏதோ தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டார்கள். பக்கத்தில் நின்றுகொண்டிருந்த ராஜேசிற்கு மகாவின் டாம்பீகத்தையும், பகட்டையும் காண உள்ளூர கடுப்பாக இருந்தது. எல்லாவற்றுக்கும் காரணம் வெளிநாட்டுப் பணம் என்பது மட்டும் மனதில் நன்றாகப் பதிவானது.

வெளியில் வெயில் கடுமையாக காய்ந்துகொண்டிருந்தது. அறைக்குள் இருந்த கட்டிலில் படுத்தபடி வானொலியைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார் முருகேசர். 

சேகரால் வெப்பத்தை தாங்கமுடியவில்லை. புதிதாய் அவனுக்கென்று வாங்கியிருந்த 'ஏ.சி'யையும் நோயால் நலிந்திருந்த தந்தையின் அறையில் ஏற்கனவே கொண்டுபோய் வைத்துவிட்டிருந்தான். அவனுக்கு முதுகுப்புறத்தால் வியர்வை வழிந்து ஓடியது. சேட்டைக் கழற்றி மின்விசிறியை வேகமாக சுழலவிட்டான். நாவறண்டு தாகம் எடுத்தது. குசினிக்குள் சென்று பிரிஜ்ஜைத் திறந்து பார்த்தான். அம்மா அவனுக்கென்று ஒரு போத்தல் நிறைய தண்ணீர் எடுத்து வைத்திருந்தாள். தண்ணீர்ப் போத்தலை எடுத்துக்கொண்டு வெளி விறாந்தையில் வந்து அமர்ந்தான். கடற்காற்று சற்று இதமாக இருந்தது.

பத்திரிகையைப் புறட்டிப் பார்த்த சேகருக்கு அலுப்பாக இருந்தது. முதல் நாள் மாலை நண்பர்கள் வந்து போனது ஞாபகம் வந்தது. சுதனும் அவர்களுடன் வந்திருந்தான்.

சுதன்.........!!!

சுதன் வந்து போனதில் இருந்து கௌரியின் நினைவு மீண்டும் தலைதூக்கி இருந்தது. மனம் ஒரு குரங்கு என்பது உண்மைதான். எதை வேண்டாம் என்று தூக்கியெறிய நினைக்கிறோமோ அந்த நினைவுகள் மீண்டும் மீண்டும் மனதில் வந்து தொந்தரவு கொடுத்துக்கொண்டே இருக்கும்.

சுதனை சேகரால் ஒருநாளும் மறக்கமுடியாது. கௌரி சேகர் மீது காதல் கொள்வதற்கு அவனும் ஒரு காரணம். அது நடந்தது கௌரியின் பல்கலைகழக ஆரம்ப நாட்களில் தான்.

புதிய மாணவர்கள் வருகிறார்கள் என்றதுமே சுதனுக்கு எப்போதுமே ஒரு உற்சாகம் ஒன்று வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும். மாணவிகளை ராக்கிங் செய்வதும், அவர்களை சீண்டி அழவைப்பதும் அவனது சுவாரஸ்யமான பொழுதுபோக்குகள். தகாத வார்த்தைகள் கூறி மாணவிகளை முகம் சிவக்க வைப்பது அவனுக்கு தனி இன்பம்.

அன்றும் வழமைபோல, புதியதாய் வந்திருந்த மாணவிகள் சிலரை நண்பர்கள் சூழ ராக்கிங் செய்து கொண்டிருந்தான் சுதன்.

பனியில் நனைந்த மலராய் கண்ணில் ஒரு மின்னல். நடையில் ஒரு துள்ளல் என வந்து கொண்டிருந்தாள் கௌரி. அவளது வருகைக்காக காத்து நின்றான் சேகர்.

'டேய் உன்ர ஆள் போறா' கௌரிக்கு கேட்கும்படி உரக்கக் கத்தினான் கரன்.

சேகரை நோக்கி வெட்கப் புன்னகை ஒன்றை உதிர்ந்த கௌரி,

'நேரம் போகுது, கெதியாகப் போனால் தான் முன்னுக்கு இருக்கலாம்' என்று அவர்கள் காதுகளில் விழும்படி கவிதாவை துரிதப்படுத்தினாள்.

சேகர் உதடுகளில் புன்னகை வழிய, கண்களால் அவளைப் பருகியபடி அவள் போவதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

கௌரி ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்து அவனுக்காக புன்னகைத்தாள்.

'டேய் மச்சான் ஓவரா வழியாதயடா.....' கரன் சேகரை வம்பக்கிழுத்தான்.

அவர்களை தாண்டிச் சென்ற கௌரியை சற்றே தள்ளிநின்ற சுதனின் குரல் வழிமறித்தது.

'ஹலோ என்ன புதுப்பொம்பிள மாதிரி வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு போறீர், இங்க வாரும்'

தயங்கிபடி நின்றாள் கௌரி.

'...........................' அசிங்கமான வார்த்தைகள் வெளிவந்தன சுதனிடமிருந்து. சுதனும் அவனது நண்பர்களும் அவர்களைச் சூழ்ந்து கொண்டனர்.

சேகரும் நண்பர்களும் நடப்பதைக் கவனித்துக்கொண்டு நின்றனர். சேகர் சிரமப்பட்டு கோபத்தை அடக்கிக்கொண்டான்.

கௌரியும் கவிதாவும் தமது நோட்டுப் புத்தகங்களை தலையில் வைத்தபடி நடந்தனர்.

'ஆ.... ஆ..... இப்பிடியே வகுப்புவரை நடந்து போகவேணும். புத்தகங்கள் கீழ விழக்கூடாது' மிரட்டினான் சுதன்.

நடுங்கிக் கொண்டே அவர்கள்; நடக்க முயன்றபோது அவை தவறிக் கீழே விழுந்தன.

உரக்கச் சிரித்தனர் சுதனின் நண்பர்கள். முகம் சிவந்துபோனாள் கௌரி.

'என்னடி .................' காது கொடுத்துக் கேட்க முடியாத பச்சைத் தூசன வார்த்தைகளை உதிர்த்தான் சுதன்.

கௌரியின் கண்களில் இருந்து நீர்துளிகள் வெளியே வருவதற்கு துடித்துக்கொண்டு நின்றன.

கீழே சிதறிக்கிடந்த நோட்டுக்களை சேகரித்தனர் கௌரியும், கவிதாவும்.

மறுபடியும் அவற்றைத் தலையில் வைத்துக்கொண்டு நடக்கும்படி பணித்தான் சுதன். அசையாமல் நின்றனர் இருவரும். அவர்களது நோட்டுப்புத்தகங்களைப் பறித்து அவர்கள் தலையில் வைத்தான் ஒருவன்.

'ஊம் நட... நட...' மிரட்டினார்கள்.

ஒரு புதிய மாணவனிடம் எங்கோ கிடந்த பழைய தகர வாளியைக் கொடுத்து குச்சியொன்றினால் தட்டி தாளம் போடச் சொன்னார்கள்;. மற்றொரு புதிய மாணவனை அவர்கள் நடைக்கு ஏற்ப விசிலடிக்கச் சொன்னான். அந்தப் பிரதேசமே பெரும் பரபரப்பாக இருந்தது. தொலைவில் நின்ற வேறு சில மாணவர்கள் இவர்களை உரத்த குரலில் கேலி செய்தனர். சுதன் உற்சாகத்துடன் தனது ராகிங்கைத் தொடர்ந்தான்.

அச்சத்துடன் தன் கண்களைச் சுழலவிட்டாள் கௌரி. மெல்ல மெல்லக் காலெடுத்து வைத்தாள். இரண்டடி வைக்குமுன் மறுபடியும் நோட்டுக்கள் நழுவிக் கீழே விழுந்தன.

சுதனும் சூழநின்ற மாணவர் குழாமும் கெக்களம் கொட்டிச் சிரித்தனர். கன்னங்களில்; கண்ணீர் கோலமிட, வெட்கமும் வேதனையும் பிடுங்கித்தின்ன, தலை குனிந்தபடி நின்றனர் கவிதாவும் கௌரியும். அதற்கு மேலும் பொறுக்க முடியாத சேகர் அவ்விடத்துக்கு விரைந்தான்.

சேகரின் கைகளைப் பிடித்திழுத்து மறித்தான் கரன். அவனுடைய கைகளைத் தட்டிவிட்டு முன்நகர்ந்தான்  சேகர். நண்பர்கள் பின்தொடர்ந்தனர்.

சிதறிக்கிடந்த நோட்டுக்களை சேகரித்து கௌரியின் கைகளில் திணித்த சேகர்,

'கௌரி என்ன நடக்குது இங்க.  வகுப்புக்கு போங்க' என்றான்.

புதிய மாணவர்கள் எல்லாம் இதுதான் தருணம் என்று அந்த இடத்தை விட்டு நகரத் தொடங்கினர்.

'எங்கையடி போகிறாய், உன்னை நாங்கள் போகச் சொல்ல இல்லையே? நில்லடி' என்ற சுதன் கோபத்துடன் சேகரின் பக்கம் திரும்பி,

'என்னடா மச்சி? நாங்கள் என்ன செய்துகொண்டு இருக்கிறம் என்று உனக்கு தெரிய இல்லையா. நீ எப்பிடி அவளைப்; போகச் சொல்லுவாய்?' கோபத்துடன் கத்தினான்.

'இல்லை நான் சொல்லுறதைக் கொஞ்சம் கேளடா மச்சி....' அவர்களை நெருங்கினான் சேகர். என்ன நடக்கப் போகிறதோ என்ற கலவரத்துடன் சேகரின் நண்பர்கள் அவனைச் சூழ்ந்துநின்றனர். அவர்களுக்கிடையே வாய்த்தர்க்கம் ஆரம்பமானது. நண்பர்கள் இருவரையும் சமாதானப்படுத்த முயன்றனர். மெல்ல மெல்ல மோதல் வெடிக்கும் நிலை உருவானது. இரு குழுக்களாக பிரிந்து சண்டை உச்சம் பெற்றது. 

'நீ யாரடா எங்களுக்கு அட்வைஸ் பண்ணுறதுக்கு. மரியாதையா இந்த இடத்தை விட்டுப் போ. இல்லையென்டால் தம்பி வீண் பிரச்சனைதான் வரும்...'

வாய்த்தர்க்கம் கைகலப்பில் போய் முடிந்தது. தன்னை முரட்டுத்தனமாக தனது கைகளால் தாக்கிய சுதனை ஆத்திரத்துடன் தள்ளிவிட்டான் சேகர். சுதனின் தலை அருகில் இருந்த சீமெந்துச்சுவரில் மோதியது. நெற்றியில் காயம் ஏற்பட்டு இரத்தம் கசியத் தொடங்கியது. அதற்குள் சுதனின் நண்பர்கள் சேகரை அடித்துக் கீழே தள்ள அவனுக்கும் கை, கால்கள், நெற்றி என்று சிராய்ப்புக்களும், கீறல்களுமாய் இரத்தம் கசியத் தொடங்கியது.

நிலலை விபரீதமாகவும் மாணவர் தலைவர், பல்கலைக்கழக துணைவேந்தர் என்று அங்கு கலகம் அடக்க பெருங்கூட்டமே சேர்ந்துவிட்டது. 

அதன் பின் இருவரும் ஒரு வாரம் 'சஸ்பன்ஸ்'. கைமுறிந்த நிலையில் இரண்டு, மூன்று நாட்கள் சேகர் வைத்தியசாலையில் அனுமதிக்கப்பட்டான்.

அந்த சம்பவத்துக்குப் பின் சேகர், கௌரி காதல் மேலும் வலுப்பெற்றது.

அந்த நாட்கள் எவ்வளவு இனிமையானவை!

அவன் சுவாசித்த மூச்சில் கௌரி நிறைந்திருந்தாள். அவன் உச்சரிக்கும் வார்த்தைகளில் இதமாய் வந்து அமர்ந்துகொண்டாள். எத்தனை பேர் மத்தியிலும் கௌரி மட்டுமே அவன் கண்களில் நிறைந்திருந்தாள். எத்தனை கனவுகள், நினைவுகள். நண்பர்களின் கேலிப் பார்வை, கிண்டல் பேச்சுக்கள் எல்லாம் எவ்வளவு இனித்தன. அவளைச் சந்திப்பதற்காகவே கடவுள் தன்னை படைத்துவிட்டதாக சேகர் நினைத்துக்கொண்டான்.

சுனாமி வந்து எல்லாவற்றையும் அள்ளிக்கொண்டு போனதைப்  போல அவனது இனிய காதலும், அந்தச் சந்தோசங்களும் திடீரென கொள்ளை போனது. ஆனால் அதன் சுவடுகள் மட்டும் இன்னமும் இதயத்தை ரணகளமாக்கிக் கொண்டே இருந்தன அந்த சுனாமியைப் போலவே.

 (8)

ஒருநாளும் இல்லாத பழக்கமாய் சில்வர் பாத்திரத்தில் சுடச்சுட கொழுக்கட்டை செய்து தன்னிடம் தாய் நீட்டியபோது காயத்திரிக்கு அதிசயமாகத் தான் இருந்தது. ஆனாலும்; அதைப் பற்றி தாயிடம் விசாரித்துக்கொண்டிருக்க அவள் விரும்பவில்லை. தாயிடமிருந்து பாத்திரத்தை வாங்கிக்கொண்டு துள்ளல் நடையில் கற்பகம் வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்.

கபிலனைப் பற்றி அவள் கற்பகம் அன்ரியிடம் சொல்வதற்கு நிறைய விசயங்கள் இருந்தன. நேற்று அவள் கபிலனுடன் மோட்டபைக்கில்; வந்து இறங்குவதை வீட்டு வாசலில் நின்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் கற்பகம். இவள் வெட்கத்துடன் அன்ரிக்கு கையசைத்து விட்டு ஓடிவந்து விட்டாள்.

வீடு பூட்டியிருந்தது. 'கோளிங்பெல்லை' ஒரு முறை அழுத்திவிட்டு காத்திருந்தாள் காயத்திரி. கூண்டுக்குள் நின்ற ஜிம்மி சினேகமாய் வாலை ஆட்டி, மெல்லிய குரலில் அனுங்கியபடி அவளை வரவேற்றது.

கதவைத் திறந்தவள் கற்பகம் தான்.

'ஓ காயத்திரி. வா. வா. என்ன இந்தப் பக்கம் ஆளையே காணயில்ல. எங்களை எல்லாம் மறந்திட்டியா' என்றவள் அவளது கையைப்பற்றி அழைத்துச் சென்றாள்.

விறாந்தையில் அமர்ந்து ரீ.வி பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் முருகேசர். காயத்திரியைக் கண்டதும் முகம் மலர்ந்தார். அவரது சுகத்தை விசாரித்து விட்டு கற்பகத்தை தொடர்ந்து சமையலறைக்குள் சென்றாள் காயத்திரி. அவள் நடையில் சிறு தயக்கம் இருந்தது. வீடு முழுவதும் சுழன்று வந்தது அவள் பார்வை.

'இந்தாங்க அன்ரி. கொழுக்கட்டை செய்தனாங்கள்.'  தான் கொண்டு வந்த பாத்திரத்தை  கற்பகத்திடம் நீட்டினாள்.

ஒரு கொழுக்கட்டையை எடுத்து தான் ருசி பார்த்தபடி, இரண்டை முருகேசரிடம் கொடுக்கும்படி காயத்திரியிடம் கொடுத்தனுப்பினாள்.

திரும்பி வரும்போதுதான் அது அவளது கண்களில் பட்டது.

அது சேகரின் அறையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். மேசையின் மேல் பாதி குடித்து முடித்த நிலையில் வெளிநாட்டு மதுப் போத்தல் ஒன்று. அருகில் கண்ணாடிக்குவளை ஒன்று  சரிந்து கிடந்தது.

அவளறிந்து முருகேசருக்கு எந்தவிதமான கெட்ட பழக்கமும் இல்லை.

கற்பகத்திற்கு நீண்ட நாட்களின் பின் அங்கு வந்திருந்த காயத்திரியிடம் பேச நிறைய இருந்தன. காயத்திரிக்கும் அவளிடம் கொட்டுவதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருந்தன. தன் தாயிடம் அதிகம் பேச்சுவார்த்தை வைக்காத காயத்திரிக்கு கற்பகம் ஒரு தோழி என்றுகூட சொல்லலாம். கபிலன் விசயம் தொடங்கி எல்லாவற்றையும் அவளுடன் பகிர்ந்துகொண்டாள்.

இறுதியாக அன்று சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட சிறுவர்களை பார்க்கச் சென்றது பற்றி சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள் காயத்திரி. பிறந்து சில நாட்கள் கூட ஆகியிராத பச்சைக் குழந்தைகள் தாயை சுனாமி இழுத்துக்கொண்டு போய்விட்ட சோகத்தையும் அறியாது பரிதவித்ததை மிகுந்த பரிதாபத்துடன் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள்.  

அப்படி தாய்ப்பாலுக்காக கதறியழுது ஓய்ந்து கிடந்த குழந்தை ஒன்றை காயத்திரி தூக்கினாள். குழந்தை வறண்டு விட்ட தன் உதடுகளைத் திறந்து திறந்து மூடியது. அழுது வீங்கியிருந்த தன் கண்களைத் திறந்து அவள் முகத்தில் எதையோ தேடியது. தன் மெல்லிய பிஞ்சுக் கரங்களால் காயத்திரியின் மார்புச் சட்டையைப் பிடித்து இழுத்தது. அவள் சட்டைப் பொத்தான்களை மெலிந்த விரல்களால் இறுகப் பற்றியது. காயத்திரியால் தாங்க முடியவில்லை. குழந்தையின் மொழி அவளுக்குப் புரிந்தது. ஆனால் அதற்கு உரிய பதிலைத்தான் அவளால் கொடுக்க முடியாதே. ஏக்கத்துடன் தொட்டிலில் அதைக் கிடத்தி பால் புட்டியை குழந்தையின் வாயில் திணித்தாள். அவள் சட்டையை இறுகப்பற்றியிருந்த குழந்தை தன் மறுகையால் அதை தட்டிவிட்டு வீறிட்டது. 

'என்னால அந்தப் பிஞ்சு முகத்தை மறக்க ஏலாமல் இருக்குது அன்ரி. இயற்கைக்கு கொஞ்சம் கூட இரக்கமில்ல'. அந்தச் சம்பவத்தை நினைவுகூர்ந்தவள் அப்போதும் கண்ணீர் விட்டாள்.  கேட்டுக்கொண்டிருந்த கற்பகம் நெகிழ்ந்துபோனாள்.

காலடிச் சத்தம் கேட்டு திரும்பிப் பார்த்த காயத்திரி சட்டென எழுந்து விட்டாள்.

சமையலறை வாசலில் சேகர் நின்றுகொண்டிருந்தான்.

'நான் கதைச்சதையெல்லாம் கேட்டிருப்பாரோ....'. அவளுக்கு வெட்கமாக இருந்தது.

கற்பகம் அன்ரியின் மகன் தாயைப் போலவே நல்ல சிவந்த நிறம். குளித்துவிட்டு அப்போதுதான் வந்திருப்பான் போல. அவனிடமிருந்து நல்ல சோப்பின் வாசனை வந்தது.

இருவரையும் பரஸ்பரம் அறிமுகம் செய்துவைத்தாள் கற்பகம். பார்வைகள் ஒருமுறை சந்தித்து மீண்டன. தயக்கத்துடன் புன்னகை ஒன்றை உதிர்த்தாள் காயத்திரி.

காயத்திரியை அவன் அதற்கு முன் எங்கேயோ பார்த்த ஞாபகம் வந்தது. 'அன்றைக்கு கோயில்ல பஜனை பாடின கேள் மாதிரி இருக்குது' நினைவு வந்தவனாய் மெதுவாய் தலையசைத்துவிட்டு தாய் தந்த சூடான தேனீரைப் பருகியபடி அவ்விடத்தை விட்டு அகன்றான்;.

மகா இரண்டு வாரங்;களில் மீண்டும் லண்டன் புறப்பட இருந்தாள். மகாவும், ராஜேசும்  காலையில் புறப்படுவார்கள். மதிய உணவை எங்கேயாவது தரமான உணவு விடுதியிலோ அல்லது ஓட்டலிலோ முடித்துக்கொண்டு பொழுது சாயும் நேரம்தான் வீட்டுக்கு திரும்புவார்கள்;.

ராஜேஸால் நம்ப முடியவில்லை. மகாவில் தெரிந்த மாற்றங்கள் அவளை வியக்கவைத்தன. வெளிநாட்டு வாழ்க்கை அவளை மெருகேற்றி, தைரியமூட்டி, சுதந்திர மனுசியாக உலாவ வைத்திருந்தது.

 'ஷ_ம்.... எல்லாம் வெளிநாட்டுப் பணம் செய்யுற வேலை.' ராஜேஸ் அடிக்கடி பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டாள்.

பணத்தைக் கவலையின்றி செலவழித்தாள். சிலோன் பொருட்களை எல்லாம் தன் பேரக்குழந்தைகளுக்கும், மருமக்களுக்கும், நண்பர்களுக்கும் என்று வாங்கிக்குவித்தாள். அவளுக்கு எல்லாவற்றையும் பார்க்க வியப்பாக இருந்தது.

அவளுள் புதிதாய் ஒரு எண்ணம் தோன்றி நாளுக்கு நாள் வலுவேறிக்கொண்டே வந்தது.

'மகாவைப் போல நானும் இனியாவது வாழ்க்கையை கொஞ்சம் அனுபவிக்க வேணும்'

கொஞ்ச நாட்களாக காயத்திரி கவனித்துக்கொண்டுதான் வருகிறாள். தாயிடம் குடிகொண்டிருந்த சந்தோசம் மறைந்திருந்தது. தேவையில்லாமல் காயத்திரியுடன் அடிக்கடி கோபப்பட்டாள். சத்தம் போட்டாள். பின் ஏதோ ஆழ்ந்த யோசனை...... மௌனம்.....

அந்த மௌனம் தான் அவளை மிரட்டியது. காயத்திரிக்கு கலியாணம் சரிவந்த நாளிலிருந்து தன் சந்தோசத்தை வெளிப்படையாக மகளுடன் பகிர்ந்துகொண்ட ராஜேஸ்வரி மறுபடியும் தன்னைச் சுற்றி அமைதித் திரை ஒன்றை போட்டுக்கொண்டாள். 

'ஏன் அம்மா திடீரென்று இப்பிடி இருக்கிறா. மகா அன்ரி லண்டனுக்கு வெளிக்கிடுறா என்டதும் கவலைப் படுறாவா....... ம்...... அப்பிடியிருக்காது'. தாயைப் பார்க்கும் போது அவளுக்கு குழப்பமாகத் தான் இருந்தது.

(9) 

மகா பயணமாகும் நாளும் வந்தது. மகளுக்கு நல்ல வெளிநாட்டுச் சம்மந்தம் ஒன்றும் புரோக்கர் மூலமாக பொருந்தி, அவள் வந்தகாரியம் வெற்றியைத் தந்திருந்தது. மனம் நிறைந்த சந்தோசத்துடன் மீண்டும் லண்டனுக்குப் புறப்படத் தயாரானாள்.

மகாவை 'எயார்போட்' வரை சென்று வழியனுப்பிவிட்டு வந்தாள் ராஜேஸ்வரி. அன்றுதான் முதல்முதல் காயத்திரியும், ராஜேஸ்வரியும் விமானநிலையம் சென்றிருந்தனர்.

மகா தான் தெரிந்து வைத்திருந்த ஆங்கிலத்தில் உரையாடியபடி உள்ளே நுளைந்து 'செக்கிங்' எல்லாம் முடிந்தபின் இவர்களுக்கு கை அசைத்து விடைபெற்றுக்கொண்டாள். அவள் முகத்தில் ஒருவிதமான பெருமிதம் தெரிந்தது. ராஜேஸ்வரியின் மனம் எரிந்துகொண்டிருந்தது.

வீட்டுக்கு வரும்வழியிலேயே காயத்திரியை பொரிந்து தள்ளத் தொடங்கினாள் ராஜேஸ்வரி.

'எனக்கும் வந்து நீ பிறந்தியே. பார் உலகத்தில பொம்பிளப் பிள்ளையளப் பெத்தாலும் என்ன சவுகரியமா இருக்குதுகள். எப்பிடி இருந்தவள் இன்டைக்கு எப்பிடி இருக்கிறாள்'; 

காயத்திரிக்கு தாய் பேசுவது புரியவில்லை. ஒன்றும் சொல்லத்தோன்றாமல் பேசாமல் இருந்தாள்.

'மகாவின்ட மூத்தவள் பத்தொன்பது வயது இருக்கேக்க ஒருத்தனை காதலிச்சு முடிச்சவளாம். அவன்ட சகோதரங்கள் எல்லாம் வெளிநாட்டில இருந்தபடியால் பெடியனை அவை கூப்பிட்டு விட்டிருக்கீனம். மனுசிய அவன் ஸ்பொன்சர் செய்து எடுத்திருக்கிறான். அவள் நல்ல புளியங்கொம்பாத்தான் பார்த்து பிடிச்சிருக்கிறாள். ஹூம்.....'

'.........................'

'உனக்கும் இப்ப வயது முப்பது, முப்பத்திரண்டு ஆகுது. உன்னை நான் என்ன வீட்டுக்கயே பூட்டி வச்சிருந்தனான்? ஒழுங்காப் படிப்பும் ஏறயில்ல. ரெண்டு, மூன்டு தரம் ஏ லெவல் சோதினை எடுத்தும் பாஸ்பண்ண ஏலாமல் போயிற்றுது... என்னத்தத்தான் உனக்கு உருப்படியாய் செய்யத்தெரியும்?......'

தாய் தன் இயலாமையை குத்திக் காட்டவும் காயத்திரிக்கு கண்களில் கண்ணீர் பெருகத் தொடங்கியது.

'படிக்கிற காலத்தில அந்தப் பெட்டையளப் போல நல்ல பெடியனாப் பார்த்திருந்தாலும் நான் இவ்வளவு கஷ;டப்பட்டிருக்கத் தேவையில்ல. ....' வாய்க்குள் முணுமுணுத்தாள் ராஜேஸ்வரி.

தாயின் பேச்சு நம்பமுடியாமல் இருந்தது காயத்திரிக்கு.

'இவ்வளவு காலமும் கட்டுப்பாடாய், கண்ணியமாய்  வளர்த்த அம்மா இன்று என்ன பேசுகிறாள்?'

கூடப்படித்த பெடியன்களை எங்காவது வழியில் தெருவில் கண்டு இவள் சிரித்துப் பேசினாள் கூட வாய்க்கு வந்தபடி திட்டுவாள்.

'என்ன கண்ட பெடியளோட நின்டு பல் இளிக்கிறாய்? இனிமேல் இப்பிடி யாரோடயாவது ரோட்டுல நின்டு கதைச்சுக்கொண்டிருந்தியோ உனக்கு சூடுதான் போடுவன்'

அம்மாவின் திட்டுக்களுக்கு அஞ்சி அவள் அதிகமாக ஒருவருடனும் பேச்சுக்குப் போகமாட்டாள். தானுன்டு தன் வேலையுண்டு என்றிருப்பாள்.

வேலை காரணமாக சற்று தாமதித்து வந்தால்கூட ஆயிரம் கேள்விகளால் துளைப்பாள்  ராஜேஸ்வரி. வீடு வீடாகச் சென்று சுனாமியால் பாதிப்புற்ற மக்களுக்கு நிவாரணங்களைச் சேகரித்தபோது கூட ராஜேஸ்வரி அந்த வேலையை விட்டுவிடு என்று புலம்பிக்கொண்டிருந்தாள். வேலையில் கூட அவள் அதிகமாக ஒருவருடனும் பேச்சு வைத்துக்கொள்ளவில்லை.

அவள் 'ஏ.லெவல்' படித்துக்கொண்டிருந்த சமயம் தோழி ஒருத்தி யாரோ ஒருவனுடன் ஓடிப்போன செய்தியை மகள் சொல்ல, உஷhராகி விட்டாள் ராஜேஸ்வரி.

'இந்தாப் பார். நீயும் இது மாதிரி காதல் கத்தரிக்காய் அது இது என்று ஏதாவது இழுத்துக்கொண்டு வந்தியோ அடுத்த நிமிஷம் நான் உயிரோட இருக்க மாட்டன்' என்று எச்சரித்திருந்தாள்.

தாயின் திடீர் கோபங்களும், பேச்சுக்களும் புரியாத புதிராக இருந்தது காயத்திரிக்கு. அன்று மட்டுமல்லை. தொடர்ந்து வந்த நாட்களும் ராஜேஸ்வரி மகளை திட்டிக்கொண்டே இருந்தாள்.

கபிலனுக்கும் தனக்கும் கலியாணம் நிச்சயமான நாளில் இருந்து சந்தோசமாக இருந்த தாய் மறுபடி முறுங்கை மரம் ஏறிவிட்டதன் காரணம் புரியாமல் திகைத்தாள் காயத்திரி. மனதிற்குள் ஏதோ நெருடல்.

'இந்தக் கலியாணமும் சரிவராமல் போகப் போகுதோ?' உள்ளூர ஒரு பீதி எழுந்து வயிற்றை ஏதோ செய்தது. வீட்டு வாசல் வரை மோட்டார் வண்டியில் கபிலன் தன்னை கொண்டு வந்து விடுவதைக் கண்டு, ராஜேஸ்வரி அவளை ஒருநாள் நன்றாகவே திட்டிவிட்டாள்.

'கலியாணத்துக்கு முதல் இதென்ன ஆட்டக்காரத்தனம்?' என்ற தாயின் ஆங்காரப் பேச்சிற்குப் பயந்து கபிலனுடன் பழகுவதை தாயின் பார்வையில் இருந்து தவிர்த்துக்கொண்டாள்.

வேலை முடிந்து வீட்டிற்கு வந்தால் போதும் தாயின் நச்சரிப்புத் தொடங்கிவிடும்.

'மகா புத்திசாலி. தன்ர இரண்டாவது மகளுக்கும் வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளையாப் பார்த்து முடிச்சுப்போட்டாள்.'

'பாத்தியா மகாவ, எப்பிடி செலவழிக்கிறாள். எல்லாம் வெளிநாட்டுக் காசு. எப்பிடி இருந்தவள் இப்ப இப்பிடி இருக்கிறாள். மாதம் ஒரு நாட்டுக்கு என்டு சுத்திக்கொண்டு திரியுறாள். எனக்கு வயித்தைப் பத்தி எரியுது.'