இன்ப மாலை
(சங்கநூற் காட்சிகள் – அகநானூறு)
முகவுரை

சங்க நூல்களில் எட்டுத் தொகை என்னும் வரிசை யில் ஒன்றாகிய அகநானூறு அகப்பொருள் பற்றிய நானூறு செய்யுட்களை உடையது. இதனை அகமென்றும், அகப்பாட்டென்றும் சொல்வது உண்டு. பல புலவர்களின் அகத்துறைப் பாடல் தொகுதிகளாகிய குறுந் தொகை, நற்றினை, அகநானூறு என்ற மூன்றில் அடியளவினால் நீண்ட பாடல்களை உடையதாதலால் இதற்கு நெடுந்தொகை என்ற பெயரும் வழங்கும். பதின்மூன்றடி முதல் முப்பத்தோரடி வரையில் அமைந்த பாடல்கள் இந்தத் தொகை நூலில் இருக்கின்றன. இதற்கும் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடலைப் பெருந்தேவனார் இயற்றிச் சேர்த்திருக்கிறார், அது அகப்பாட்டாகிய நானூற்றில் அடங்காதது. அதையும் சேர்த்தால் அகநானூற்றின் பாடல் தொகை 401 ஆகும்.

இந்தத் தொகையைத் தொகுக்கும்படி செய்தவன் உக்கிரப்பெருவழுதி என்னும் பாண்டிய அரசன். அவன் விருப்பத்தின் படி இதனை ஒழுங்குபடுத்தித் தொகுத்தவர் மதுரை உப்பூரிகுடிகிழார் மகனார் உருத்திரசன்மர். இறையனாரகப் பொருளுக்குச் சங்கப் புலவர்கள் பலர் எழுதிய உரைகளைக் கேட்டு அவற்றில் நக்கீரர் உரை சிறந்ததென்று நிறுவியவர் இவர் என்றும், பிறவி ஊமை யென்றும், முருகனுடைய அமிசம் உடையவரென்றும் ஒரு வரலாறு வழங்குகிறது.

அகநானூற்றை மூன்று பகுதிகளாகப் பகுத்திருக்கிறார்கள். முதல் நூற்றிருபது பாடல்களைக் ’களிற்றியான நிரை’ என்றும், அவற்றின் பின் உள்ள நூற்றெண்பது பாடல்களை ‘மணிமிடைபவளம்’ என்றும், கடைசியில் உள்ள நூறு பாடல்களை "நித்திலக் கோவை” என்றும் பகுத்துப் பெயரிட்டிருக்கிறார்கள். இந்தப் பிரிவுக்குரிய காரணம் இன்னதென்று தெளிவாகத் தெரியவில்லை. பழைய குறிப்பொன்று, களிற்றியான நிரை என்பது பொருள் காரணமாக வந்ததென்றும், மணிமிடை பவளம் என்பது செய்யுளும் பொருளும் ஒவ்வாமையால் வந்த பெயரென்றும், நித்திலக்கோவை என்பது செய்யுளும் பொருளும் ஒக்கும் காரணத்தால் வந்ததென்றும் தெரிவிக்கின்றது. இந் நூலில் உள்ள பாடல்களைப் பாடிய புலவர்கள் நூற்று நாற்பத்தைந்து பேர். 

இதில் ஒற்றை எண்களையுடைய பாடல்கள் யாவும் பாலைத் திணையில் அமைந்தவை. இரண்டு, எட்டு என்ற எண்களைப் பெற்றவை யெல்லாம் குறிஞ்சித் திணைப் பாடல்கள். நான்கு என்ற எண்ணுடையவை முல்லைத் திஔக்குரியவை. ஆறு என்ற எண்ணை உடையவை மருதத்துக்கும், பத்து என்ற எண்னை உடையவை நெய்தலுக்கும் உரியவை. இந்த வரையறை இருப்பதனால் பாட்டின் எண்ணைக் கொண்டே அது இன்ன திணைக் குரியது என்று சொல்லிவிடலாம். 391-ஆம் பாட்டு என்ன திணை யென்றல், அது ஒற்றைப்படை எண் ஆகையால் பாலைத்திணை யென்று சொல்லிவிடலாம். அப்படியே 296-ஆம் பாட்டு ஆறு என்ற எண்ணை இறுதியில் உடைமையால் மருதத்தினைப் பாட்டென்று சொல்லிவிடலாம். இந்த நூலில் மிகுதியாக உள்ளவை பாலைத்திணைக்குரிய பாடல்கள்; அவை இருநூறு. அடுத்தபடி குறிஞ்சிக்கு எண்பது பாட்டும், மருதத்துக்கு நாற்பதும், முல்லை நெய்தல் என்பவற்றிற்கு நாற்பது நாற்பது பாடல்களும் இருக்கின்றன.

நீண்ட அளவுள்ள பாடல்களாக இருப்பதால் சொல்ல வேண்டியவற்றை விரிவாகச் சொல்வதற்கு இடம் இருக்கிறது. ஒவ்வொரு தினைக்கும் உரிய முதல் கரு உரிப்பொருள்களை நன்றாக அமைத்துச் சொல்ல முடிகிறது. கவிஞனுடைய கற்பனை படர விரிந்த இடம் இருப்பதனால் எதையும் நன்றாகவும் அழகாகவும் சொல்ல இயல்கின்றது.

இப் புத்தகத்தில் அகநானூற்றிலிருந்து எடுத்த ஐந்து பாடல்களுக்குரிய விளக்கம் இருக்கிறது. கடவுள் வாழ்த்து ஒன்றும், அகத்துறைப் பாடல்கள் நான்கும் இந்தப் புத்தகத்தில் உள்ளன. அந்த நான்கில் இரண்டு குறிஞ்சியைச் சார்ந்தவை; இரண்டு முல்லைத் திணைக் குரியவை. குறிஞ்சித் திணைப் பாடல்கள் இரண்டும் களவுக் காலத்து நிகழ்ச்சிகளையும், முல்லைத் திணைப் பாடல்கள் இரண்டும் கற்புக்காலத்து நிகழ்ச்சிகளையும் கூறுகின்றவை. அந்த நான்கு பாடல்களில் தோழி கூற்றாக இரண்டும் (2,3), தலைவி கூற்றாக ஒன்றும் (4), பாணன் கூற்றாக ஒன்றும் (5) அமைந்திருக்கின்றன.

சிவபெருமான வாழ்த்தும் பெருந்தேவனார் அப்பெருமானுடைய தோற்றத்தையும் இயல்பையும் விரித்துரைக்கிறார். அப்பெருமானுடைய திருமுடி, திருமார்பு, திரு நுதல், நெற்றிக்கண், திருக்கரம், திருமேனி, பல், சடை திருக்கழுத்து, திருத்தாள் ஆகியவற்றைப் பற்றிச் சொல்கிறார். அவன் அணிந்திருக்கும் கொன்றை மாலை, பூணூல், பிறை, புலித்தோலாடை என்பவற்றையும், அவன் எடுத்த படைகளாகிய கணிச்சி, மழு, சூலம் என்பவற்றையும், அவனுடைய இடபவாகனத்தையும் பாடுகிறார், உமாதேவியார் எப்போதும் எம்பெருமானேடு சேர்ந்திருப்பதைக் குறிப்பிக்கிறார். அவன் எப்போதும் இசை பாடுவதைச் சொல்கிறார். 

இப்படி அங்க அணி அடையாளங்களால் இறைவனை அன்பு கொண்டு சுட்டிக் கூறித் துதித்தாலும் அவனுடைய மிகப் பழமையான இயல்புகள் இன்னவென்று யாராலும் திட்டமிட்டுச் சொல்வது முடியாதாம். அமரரும் முனிவரும் பிறரும் அறியாத தொன்முறை மரபாம் அது. இறைவனுடைய அருள் மயமாகிய தாளின்கீழ் உயிர்க் கூட்டங்களெல்லாம் எப்போதும் இருந்து வாழ்கின்றன.

சங்ககாலத்துத் தமிழர்கள், அடியார்களுக்கு இரங்கி ஆண்டவன் திருக்கோலங் கொண்டு எழுந்தருளுகிறான் என்பதையும், அப்படி அங்க அடையாளங்களைச் சுட்டிக் கூறுவதற்குரியவனாக அவன் இருப்பினும் அவன் இயல்பு முற்றும் உணர்தற்கரியது என்பதையும், இறைவனுடைய அருளிலே எல்லா உயிரும் வாழ்கின்றன என்பதையும் உணர்ந்திருந்தார்கள் என்பதற்கு இந்தக் கடவுள் வாழ்த்து ஒரு தக்க சான்று.

இறைவன் கருணையை நினைந்து அன்பு செய்யும் தமிழர்கள், உலகில் வாழ வேண்டிய வகையில் வாழ்ந்து வந்தார்கள். அறம், பொருள், இன்பம் என்ற மூன்றையும் வளர்த்தார்கள். இல்வாழ்க்கையின் பயனே அறம் என்று எண்ணினார்கள். அதற்குப் பொருள் வேண்டுமாதலின் அதனை நல்வழியில் ஈட்டினானர்கள். அறத்தினின்றும் பிறழாத வகையில் பொருளின் உதவியால் இன்பம் துய்த்தார்கள்.

காதலின்பத்தைத் துய்ப்பதில் இரண்டு நிலைகளை அகப் பொருட் பாடல்களிலே பார்க்கிறோம், அவற்றைக் களவென்றும் கற்பென்றும் சொல்வார்கள். காதலனும் காதலியும் நல்லூழின் வன்மையால் முன்பின் அறியாதவர்களாயினும் ஓரிடத்தில் சந்தித்துக் காதல் கொள்கின்றனர். இந்தச் சந்திப்பு இயற்கையாக, ஒருவருடைய முயற்சியும் இன்றி நிகழ்வதாதலின், இதனை இயற்கைப் புணர்ச்சி என்று சொல்வார்கள். ஒருவருடைய முயற்சியும் இல்லாவிட்டாலும் காதலன் காதலியரிடையே வேறு வகையில் தொடர்பு உண்டு. அவர்கள் இப்பிறவியில் எங்கெங்கோ பிறந்து ஓரிடத்தில் சந்தித்துக் காதல் பூண்டாலும், அந்தக் காதல் பிறவிதோறும் வருவது. கண்டதும் காதல் என்று சொல்லும் வேற்று நாட்டுக் களவுக் காதலுக்கும் தமிழ் நாட்டுக் களவுக் காதலுக்கும் இதுதான் உயிர் நிலையான வேற்றுமை. பிறவிதோறும் காதலன் காதலியராக இருக்கும் இரண்டு உயிர்கள் வெவ்வேறு பிறவியில் வெவ்வேறு நிலத்தில் வெவ்வேறு குடியிலே பிறந்தாலும் அவ்வுயிர்களை அவ்வப் பிறவியிலே தெய்வம் இடை நின்று கூட்டி வைக்கிறது. காதலர் தம் முயற்சியின்றியே சேர்வதனால் இயற்கைப் புணர்ச்சி என்று இதனைக் குறித்தாலும் தெய்வத்தின் திருவருள் இடை நின்று கூட்டுவிப்பதனால் இதனைத் தெய்வப் புணர்ச்சி என் றும் சொல்வதுண்டு.

இவ்வாறு திருவருளால் சந்தித்துக் காதல் செய்யும் காதலர்கள் அடுத்தடுத்துக் கூடுகிறார்கள். அவர்களுடைய சந்திப்புக்குப் புதிய துணை ஒன்று அமைகிறது. தலைவியின் உயிர்த் தோழி தலைவியின் மனநிலையை நன்கு உணரும் இயல்புடையவள். அவள் தலைவனத் தலைவி சந்திப்பதற்கு உரிய உதவிகளை-யெல்லாம் செய்கிறாள். பகற் காலத்தில் சோலையிலும் தினைப்புனத்திலும் காதலர்கள் சந்திக்கிறார்கள், திணைப்புனம் காத்தல் முதலிய வேலைகள் இல்லாதபோது தலைவி தாயின் பாதுகாப்பில் வீட்டிலே இருப்பாள். அப்போது தலைவன் இரவுக் காலத்தில் வந்து தலைவியின் வீட்டுக்கருகில் நின்று தன் வரவைச் சில குறிப்பான ஒலிகளால் புலப்படுத்துவான். தலைவி அவன் வரவை அறிந்து தோழியின் உதவிகொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து அவனைக் கண்டு அளவளாவுவாள். இவ்வாறு பிறர் அறியாமல் காதலர்கள் ஒருவரை ஒருவர் கண்டு அளவளாவி இன்புறும் ஒழுக்கத்தைக் களவு என்று சொல்வார்கள். ஒழுக்கத்தைக் கைகோள் என்றும் வழகிகுவதுண்டு. களவுக் காலத்தில் இன்பம் ஒன்றே காதலர் களின் தனி நோக்கமாக இருக்கும்.

அகத்துறையில் களவு, கற்பு என்னும் இரண்டு கை கோள்கள் உள்ளன. அவற்றில் களவுக் காதல் செய்பவர்கள் பின்பு மணந்து கொள்வார்கள். முதலில் கள வொழுக்கத்தில் ஈடுபட்டு அப்பால் திருமணம் செய்து கொண்டு இல்வாழ்க்கையாகிய கற்பொழுக்கத்தை மேற்கொள்வதைக் களவின் வழிவந்த கற்பு என்று சொல்வார்கள். களவுக் காதலின்றிக் கல்யாணம் செய்து கொண்டு கணவன் மனைவியராக வாழும் நிலையைக் களவின் வழி வாராக் கற்பு என்பர். இந்த இரண்டு வகையிலும் களவின் வழி வந்த கற்பே சிறப்புடையது என்று தமிழர்கள் கொண்டார்கள்.

வேதத்தில் எட்டுவகை மணங்கள் கூறப்பெறுகின்றன. அவற்றில் ஒன்றாகிய காந்தர்வ மணம் என்பதைப் போன்றது களவுக் காதல். தலைவியின் தாய் தந்தையரும். உலகத்தாரும் அறியாமல் காதலர் இன்புறுவதனால் அதனைக் களவு என்று சொன்னார்கள். மறைவாக நிகழ்வதனால் மறையுறு புணர்ச்சி என்றும் ஒரு பெயர் அதற்கு அமைந்திருக்கிறது. பிறருக்குரிய பொருளை அவர் அறியாதவாறு தனக்கு உரியதாக்கிக் கொள்ளும் களவு அன்று இது, மறைவான ஒழுக்கம் என்ற பொருளில் களவு என்ற பெயர் வந்தது.

தமிழ் இலக்கணத்தைப் பழங்காலத்தில் எழுத்து, சொல், பொருள் என்று மூன்றாகப் பகுத்துக் கூறினார்கள், இந்த மூன்றில் பொருளிலக்கணம் சிறந்தது. அது அகப்பொருள், புறப்பொருள் என்ற இரண்டு பகுதிகளை உடையது. அந்த இரண்டிலும் அகப்பொருள் சிறந்தது. அகப்பொருள் களவு, கற்பு என்ற இரு வேறு பிரிவுகளைப் பெற்றது. அந்த இரண்டில் களவு சிறந்தது. தமிழுக்கே உரியது இந்தக் களவுக் காதல் என்று சொல்வார்கள். களவுக் காதலைப் பற்றிய காட்சிகள் உலகத்து மொழிகளிலுள்ள கவிதைகளில் இருக்கின்றன. ஆனால் தமிழில் உள்ள இரண்டு சிறப்புக்கள் அந்தக் களவுக் காதற் கவிகளில் இருப்பதில்லை. ஒன்று: வரையறையாகச் சில - இலக்கண வரம்புடன் காதல் நிகழ்ச்சியைக் கூறுவது தமிழ் மரபு. திணை, துறை முதலிய ஒழுங்குகள் தமிழர் காதலில் உண்டு. அந்த ஒழுங்குகள் மற்ற மொழி இலக்கியங்களில் இல்லை.

இரண்டாவது: தமிழர்கள் காதலை மிகமிகத் தூயதாக வைத்துப் போற்றினர். அதனை லட்சிய வாழ்வாகக் கொண்டனர். இத்தகைய உயர்ந்த நெறியில் அமையும் காதல், உலகத்தில் நிகழக்கூடுமா என்ற ஐயங்கூடச் சிலருக்கு ஏற்படுவதுண்டு. அதனால் இதை, "இல்லது இனியது, நல்லோரால் நாட்டப்படுவது” என்று இறையனார் அகப்பொருள் உரைகாரர் கூறுவர். தொல்காப்பியர், ”இந்த வரையறை அவ்வளவும் உண்மை அல்ல; இந்த நிகழ்ச்சிகள் அத்தனையும் பொய்யும் அல்ல" என்று நினைக்கும்படியாக இலக்கணம் கூறுகிறார், புனைந்துரை வகையினல் அழகான அமைப்புக்களை யெல்லாம் ஒன்று சேர்த்துச் சொல்வதை நாடக வழக்கு என்பார்கள், அகப் பொருள் நிகழ்ச்சிகள் நாடக வழக்கும் உலகியல் வழக்கும் இணைந்த ஒன்று என்று தொல்காப்பியர் சொல்கிறார், இதனைக் கொண்டு ஆராய்ந்தால், உலகியலில் நிகழும் நிகழ்ச்சிகளையும் இலட்சிய வாழ்வுக்குரிய நிகழ்ச்சிகளையும் இணைத்துக் கவிஞர் அகப்பொருள் உலகத்தைப் படைத்தனர் என்று தோன்றுகிறது. நனவும் கனவும் இணைந்தது அது.

இந்த வரையறையோடு தமிழ்க் கவிஞர் சொல்வது நடத்தற்கு அரியதுபோலச் சில இடங்களில் தோன்றும். ஆயினும் காதலின் தூய்மையையும் சிறப்பையும் அத்தகைய நிகழ்ச்சிகளின் வாயிலாகவே கவிஞர்கள் புலப்படுத்தினர். காதல் நித்தியமானது; தூயது. அவ்வாறே காதல் செய்யும் காதலனும் காதலியும் நித்தியமானவர்கள்; தூயவர்கள். இலட்சியக் காதலர்களாகிய அவர்களை உலகில் நாம் கண்டு பழகிய மக்களாக நினைக்கக்கூடாது. அழுக்கும் தவறும் நிறைந்த உலகத்துப் புழுதியிலே நடமாடும் மக்களை நினைத்து அந்தக் காதலர்களை நினைத்தால் அவர்களுடைய தூய்மை கெட்டுவிடும். காதல் என்ற தெய்விக உணர்ச்சியையே காதலனென்றும் காதலியென் றும் உருவாக்கி அமைக்கும்போது அவர்களுக்கு எந்தப் பெயரை வைப்பது? ஒரு காலத்தில் ஓரிடத்தில் இருப்பவர்களானல் இன்றார் என்று சுட்டிக் கூறலாம். ஆதலினுல் காதல் செய்யும் காதலர்களைப் பெயர்கூறிச் சுட்டுவது தவறு என்று வரையறை செய்தனர் தமிழர். உருவும் பெயரும் உடையவராகி வாழும் மக்களைக் காதலராக வைத்துப் பாடுவது காதலின் நுட்பத்தையும் தூய்மையையும் குலைத்துவிடும் என்பது அவர் கொள்கை, ஆகவே அகப்பொருட் பாட்டில் சுட்டிப் பெயர் கூறும் பாத்திரங்கள் வருவதே இல்லை. அப்படிப் பெயர் கூறி அவர்களைக் காதலராகவோ காதலியராகவோ வைத்தால் அந்தப் பாடல்கள் அகத்திணைப் பாடல்கள் ஆகா, புறத்தினைப் பாடல்கள் ஆகிவிடும். கடவுளிடம் காதல் கொள்வதாக வைத்துப் பாடினலும் அப்பாடல் புறத்துறைப் பாடலே ஆகும். தூய காதல் நிலவும் எல்லைக்குள் பெயர் சுட்டும் விவகாரமே இல்லை. இதுவும் தமிழுக்கே சிறப்பாக அமைந்த இலக்கணம்.

தாம் இயற்றிய அகத்துறைப் பாடல்களில் யார் புகழையேனும் இணைக்க வேண்டுமானால் அதற்குத் தமிழ்ப் புலவர்கள் ஒரு வழி வைத்திருக்கிறார்கள். பாட்டில் வரும் அகத்துறை நிகழ்ச்சியில் அந்த மனிதரை ஒரு பாத்திரமாக்காமல் எப்படியாவது ஒரு தொடர்பை உண்டாக்கிப் பாட்டில் அவர் பெயரை நுழைத்து விடுவார்கள், 

அகநானூற்றின் முதற் பாட்டை மாமூலனார் என்ற புலவர் பாடியிருக்கிறார், மாமூலனாருக்குப் பழனியில் வாழ்ந்த சிற்றரசனுகிய ஆவியென்பவனைப் பாராட்ட வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்தது. தலைவனைப் பிரிந்து வருந்தும் தலைவி, "என் காதலர் என்னைப் பிரியமாஃடேன் என்று முன்பு சொன்னரே; அதை இப்போது மறந்து விட்டாரோ?” என்று தன் தோழியிடம் சொல்வதாகப் பாட்டு அமைந்திருக்கிறது.

"பிரியாமல் இருப்போம்” என்று தலைவன் சொன்ன போது, அதற்கு ஓர் உவமையும் சொன்னதாகத் தலைவி கூறுகிறாள். ’சாணை' பிடிக்கிறவன் அரக்கையும் பிசின் முதலியவற்றையும் சேர்த்து இரண்டு கல்லை ஒட்டிச் சாணைக் கல்லை அமைப்பான், அந்தக் கற்கள் முன்பு தனித் தனியே இருந்தாலும் ஒட்டின பிற்பாடு பிளவு படாமல் ஒன்றுபட்டே இருக்கும், "அந்தச் சாணைக் கல்லேப்போல நாமும் வெவ்வேறாக இதுகாறும் இருத்தாலும் இனிமேல் பிரியாமல் இருப்போம்" என்று தலைவன் சொன்னானாம்.

சிறுகா ரோடன் பயினொடு சேர்த்திய

கற்போற் பிரியலம் என்ற சொல்தாம்

மறந்தனர் கொல்லோ

என்று தலைவி கூறி வருந்துகிறாள்.

இந்த இடத்தில் புலவர் தம்முடைய அன்புக்கு உரியவனான ஆவியின் பெயரை ஒட்ட வைக்க வழி செய்கிறார். பழனி மலைக்குப் பழங்காலத்தில் பொதினி என்ற பெயர் வழங்கியது. அது ஆவிக்குரிய மலையல்லவா? ’ஆவிக்குரிய பொதினி மலையில் சாணைக்காரன் பிசினைக்கொண்டு சேர்த்திய கல்லைப்போல’ என்று சானைக்காரனுக்குப் பொதினியையும் பொதினிக்கு ஆவினையும் அடைகளாக்கிப் பாட்டுக்குள் ஆவியை நுழைத்துவிடுகிறார். பிறகு அவனைப் புலவர் பாராட்டுவதற்குச் சொல்ல வேண்டுமா? "வண்டுகள் மொய்க்கும் கண்ணியையும், வீரக்கழலையும் உடையவன்; அச்சத்தைத் தரும் குதிரை வீரர்களாகிய மழவரோடு பொருது அவரை ஒட்டியவன்; முருகனைப் போலப் போர் செய்கிறவன்; இத்தகைய சிறப்புக்களை உடையவன் ஆவி, அவனுக்குரியது பொதினி மலை; அந்தப் பொதினி மலையிலே சாணைக்காரன் ஒட்டிய சாணைத் கல்லைப்போலப் பிரியமாட்டோம் என்று அழகாக இணைத்து ஆவியின் புகழைப் பாடி விடுகிறார், இரண்டு கல்லும் ஒட்டி இணைந்தது போல, காதலனும் காதலியும் பிரிவின்றி இணைந்ததுபோல, பாட்டில் ஆவியின் புகழ் இணைந்து விளங்குகிறது. பாட்டின் ஆரம்பமே ஆவியின் புகழைச் சொல்லும் வகையில் அமைந்திருக்கிறது.

வண்டுபடத் ததைந்த கண்ணி, ஒண்கழல்,

உருவக் குதிரை மழவர் ஓட்டிய

முருகன் நற்போர், நெடுவேள் ஆவி

அறுகோட்டு யானைப் பொதினி ஆங்கண்

சிறுகா ரோடன் பயினொடு சேர்த்திய

கற்போற் பிரியலம்

என்ற தலைவன் கூற்றிலே வரும் உவமையில் ஆவியின் புகழும் வருகிறது.

கடவுளின் புகழைச் சொல்ல வேண்டுமானலும் இவ்வாறு சார்த்து வகையால் அமைப்பதே அகப்பொருளுக் குரிய மரபு. ஒருவருடைய பெயரையும் புகழையும் சார்த்திச் சொல்லும் பாடல்களில் அவரைப் பாட்டுடைத் தலைவர் என்றும், பாட்டில் வரும் தலைவனைக் கிளவித் தலைவன் என்றும் சொல்வது மரபு. பாட்டுடைத் தலைவனையே கிளவித் தலைவனாக வைத்துப் பாடினால் அது அகத்துறையாகாது; புறத்துறை யாகிவிடும்.

ததைந்த-மலர்ந்த, கண்ணி-தலையில் அணியும் அடையாள மாலை, கழல்-வீர கண்டை. உருவம்-அச்சம். மழவர்-மழவரை. முருகன் நற்போர்-முருகனைப் போலச் செய்யும் நல்ல போரையுடைய, நெடுவேள்-உயர்ந்த சிற்றரசன். அறுகோட்டு யானை-முறிந்த கொம்பையுடைய யானை. காரோடன் – சாணையிடுபவன், பயின் - பிசின், பிரியலம் - பிரியமாட்டோம்,

மாணிக்கவாசகர் பாடிய திருச்சிற்றம்பலக் கோவையாரில் நடராசப் பெருமானுடைய புகழ் ஒவ்வொரு பாட்டிலும் வருகிறது. அவரைப் பாட்டுடைத் தலைவராக வைத்துப் பாடுகிறாரே யன்றிக் கிளவித் தலைவராகப் பாட வில்லை. அதாவது நடராசப் பெருமான்மேல் ஒரு தலைவி காதல் கொண்டதாகப் பாடவில்லை. அதனால் அக்கோவை அகப்பொருட் கோவையாக விளங்குகிறது. ஆனால் தேவாரத்திலும் திவ்யப் பிரபந்தத்திலும் கடவுளையே நாயகனாகவும், பாடுவார் தம்மை நாயகியாகவும் வைத்துப் பாடிய பாடல்கள் அகப்பொருட் பாடல்கள் அல்ல. அவை யாவும் புறப்பொருளின் பகுதியாகிய பாடாண் திணையைச் சார்ந்தவை. இந்த நுட்பமான வேறுபாடு தமிழுக்கே உரிய சிறப்புக்களில் ஒன்று.

இப் புத்தகத்தில் உள்ள அகத் துறைப் பாடல்கள் நான்கிலும் அவ்வத் திணைக்குரிய முதல் கரு உரிப்பொருள்கள் சிறப்பாக அமைந்திருக்கின்றன. அவற்றை விளக்கத்தில் காணலாம். இயற்கையின் அழகை விரித்துரைப்பதற்குரிய வாய்ப்பைப் புலவர்கள் உண்டுபண்ணிக் கொள்கிறார்கள். இப்புத்தகத்தில் உள்ள இரண்டாவது பாட்டு, தலைவனைப் பார்த்துத் தோழி பேசுவதாக அமைந்திருக்கிறது. அங்கே தலைவனை மலை நாட்டையுடையவனே என்று அவள் விளிக்கிறாள். சுருக்கமாக மலை நாட என்று சொல்லி விடாமல் அந்த மலையின் வளப்பத்தை எடுத்துரைக்கிறாள். பதினெட்டு அடிகளைக் கொண்ட இந்தப் பாட்டில் முதல் ஒன்பது அடிகளும் மலைப் பக்கத்தில் உள்ள எழிலை அழகாக எடுத்துக் காட்டுகின்றன. வாழை மரங்கள் பெரிய குலைகள் ஈன்று நிற்பதையும், அவற்றின் காய்கள் கனிந்து உதிர்வதையும், பலா மரத்திலே பழம் கனிந்து வெடித்து வழியிலே போகிறவர்களை யெல்லாம் அவர்கள் போகிற போக்கிலே போக விடாமல் தடுப்பதையும், தேன் சொரிந்த சுனையில் அத் தேன் புளித்து விளை தலையும், வாழைப் பழத்தையும் பலாப் பழத்தையும் வயிறு நிறைய உண்ட ஆண் குரங்கு மரத்திலே ஏறுவதற்கு முடியாமல் உதிர்ந்த மலர் குவியலாகக் கிடக்கும் மெத்தென்ற படுக்கையிலே தூங்குவதையும் அந்தப் பகுதியிலே பார்க்கிறோம். குறிஞ்சி நிலத்தின் எழிலையும் இன்பத்தையும் அந்த ஒன்பது அடிகள் காட்டுகின்றன. நாம் மலைச் சாரலிலே நிற்பது போன்ற உணர்ச்சி உண்டாகிறது. வாழைப் பழமும் பலாப் பழமும் தேனும் அகக் கண்முன் வந்து நம் நாவிலே நீருறச் செய்கின்றன. "அந்தக் குரங்கு பெற்ற சுகமே சுகம்" என்று மனத்துக்குள் சொல்லிக்கொள்கிறோம். இது குறிஞ்சி நிலத்தின் இன்பக் காட்சி.

மற்றொரு பாட்டில் பயங்கரமான மலைக் காட்சிகள் வருகின்றன. பாதி ராத்திரியில் அந்த மலையில் புலவர் நம்மைக் கொண்டுபோய் நிறுத்துகிறார். இதில் உள்ள நான்காவது பாட்டில் வரும் மலைச் சாரலில் இரவில் பயங்கரம் தாண்டவமாடுவதைக் காண்கிறோம். பதினெட்டு வரியுள்ள அந்தப் பாட்டில் பன்னிரண்டு அடிகளில் அச்சச் சுவை ததும்பும் வருணனையைப் புலவர் அமைத்திருக்கிறார். ஈசல் நிறைந்த புற்றிலே புற்றாஞ்சோற்றைத் தின்ன வந்த கரடி புற்றுக்குள்ளே கையை விட்டுத் தன் நகத்தால் அதற்குள்ளே கிடக்கும் பாம்பை உசுப்பி விடுகிறது. "நடு இரவிலே சுற்றிலும் உள்ள இருள் குட்டி போட்டாற் போன்று தோன்றும் கரடியைக் குரும்பி வல்சிப் பெருங்கை ஏற்றை என்று புலவர் சொல்கிறார், இது ஒரு பக்கம் நிகழ்கிறது. மற்றொரு பக்கம் பெரிய காட்டுப்பன்றியை ஒரு புலி அடித்துக் கொன்று தரதர வென்று இழுத்துச் செல்கிறது. அப்பப்பா! அந்த இடம் முழுவதும் ஒரே புலால் நாற்றம். வேறு ஒரு பக்கத்தில் ஆண் யானை வாழை வனரும் பள்ளத்தில் விழுந்து பிளிறுகிறது. அதை மீட்பதற்காக அதன் பிடி, மரங்களை யெல்லாம் முறித்துப் பள்ளத்திலே படியாகப் போடுகிறது. இந்தச் சத்தத்தால் மலைச்சாரல் முழுதும் கிடுகிடாய்க்கிறது.

இப்படி இயற்கைத் தேவியின் எழிலில் இரண்டு வகைகளை இந்த இரண்டு பாடல்களிலும் காண்கிறோம். ஒன்று இனிய அழகு; மற்ருறொன்று பயங்கர அழகு. முதலிலே சொன்னது அற்புதம் அல்லது மருட்கைச் சுவையைத் தருவது; இரண்டாவது பயானகம் அல்லது அச்சச் சுவையைத் தருவது. இரண்டும் சுவையைத் தருவனவே. பராசக்தியே கண்கவர் அழகுத் திருக் கோலத்தில் காமாட்சியாகவும், உள்ளத்தை நடுங்கச் செய்யும் பயங்கரக் கோலத்தில் காளியாகவும் காட்சி அளிக்கிறாள். இயற்கைத் தேவியும் ஓரிடத்தில் பழமும் தேனும் கடுவனும் மலர்ப் படுக்கையுமாக எழில் திருக்கோலம் கொண்டிருக்கிறாள். மற்றேரிடத்தில் ஈசலும் பாம்பும் கரடியும் இருளும் பன்றியும் புலியும் யானையுமாகப் பயங்கரக் கோலம் பூண்டு விளங்குகிறாள். உண்மை உலகத்தில் இரண்டு கோலங்களும் இருவேறு அழகை உடையன, கவிதை யுலகத்தில் இந்த இருவகைக் கோலங்களின் சொல்லோவி யங்கள் பின்னும் அதிக அழகைப் பெற்று ஒளிர்கின்றன: போற்றிப் பாராட்டும் வகையில் இலங்குகின்றன.

இப்படியே கார் காலத்தில் முல்லை நிலத்தில் பொலியும் அழகை இரண்டு பாடல்கள் சொல்கின்றன. முல்லை மலரும் தேற்றா மலரும் கொன்றை மலரும் மலர்கின்றன; காயாம் பூ மலர்ந்து உதிர்கின்றது. இந்திர கோபப்பூச்சிகள் பவளத்தைப் போல ஊர்கின்றன. மான்கள் புல்லை அருந்தி இன்புறுகின்றன. வண்டுகள் தாதை உண்ணு கின்றன. பசுக்கள் அறுகம் புல்லை வயிறார மேய்கின்றன.

காதலுலகத்தைக் கோலம் செய்து காட்டும் அகப் பாட்டுக்களில் விலங்கினங்க-ளிடையிலும் காதல் இருப்பதை விளக்கும் காட்சிகளைப் புலவர்கள் காட்டுவது வழக்கம்.

கார் காலத்தில் தழைத்துப் பூத்த மரங்களில் உள்ள மலர்களில் வண்டுகள் தாதை உண்ணுகின்றன. ஆண் வண்டுகள் பெடை வண்டுகளோடு அந்த மலராகிய மாளிகையில் வதிகின்றன. அந்த வண்டுகளின் காதலுக்கு ஊறுபாடு நேராமல் இருக்க வேண்டுமென்று எண்ணுகிறான் தலைவன். தன் தேரிலுள்ள மணிகளின் நாக்கைக் கட்டிவிடுகிறான். மணியின் ஒலியைக் கேட்டு அந்த வண்டுக் காதலர் அஞ்சிப் பிரிந்து போகக் கூடாதே என்ற எண்ணம் அவனுக்கு. பன்றியைக் கொன்ற புலி அதை அவ்விடத்திலேயே தின்பதில்லை. அதை இழுத்துச் செல்கின்றது. தன் இருக்கையில் உள்ள பெண் புலிக்கும் இரையூட்ட எண்ணியே அவ்வாறு இழுத்துச் செல்கிற தென்ற கருத்துப் பாட்டிலே குறிப்பாகப் புலப்படுகிறது. பள்ளத்தில் விழுந்த ஆண் யானையை மீட்க அதன் காதலியாகிய பெண் யானை படாதபாடு படுகிறது. மழை பெய்த முல்லை நிலத்தில் புல்லை அருந்தும் பொருட்டுக் குதித்தோடும் இரலை தனியே செல்லவில்லை. தன் மடப் பினையைத் தழுவிச் செல்கிறது. இவ்வாறு காதலன் காதவியர் உலவும் காதலுலகத்தின் நிலைக்களத்திலும் காதற் காட்சிகளைப் புலவர்கள் அமைத்திருக்கிறார்கள்.

மக்களுடைய உணர்ச்சிகளின் நுட்பத்தையும், தூய காதலின் திறத்தையும், பிற உயிர்களைத் துன்புறுத்தாமல் வாழும் இயல்பையும், இவைபோன்ற பல அரிய செய்திகளையும் இந்தப் பாடல்களில் காணலாம்.

இத்தகைய சுவை மிக்க பாடல்களை உடைய அகநானுாற்றின் முதல் எண்பது பாடல்களுக்குப் பழைய உரை ஒன்று இருக்கிறது. அதை எழுதியவர் இன்ன ரென்று தெரியவில்லை. அது பெரும்பாலுல் குறிப்புரையாக இருக்கிறது. சில இடங்களில் இறைச்சிப் பொருளையும் உள்ளுறைப் பொருளையும் உரைகாரர் எடுத்துக் காட்டியிருக்கிறார்,

அகநானூறு மூலத்தையும் பழைய உரையையும் ஸ்ரீ வே. இராஜகோபாலையங்கார் என்னும் தமிழறிஞர் பதிப்பித்திருக்கிறார், அப்பதிப்புக்குச் சேது சம்ஸ்தான வித்துவானக விளங்கிய மகா வித்துவான் ஸ்ரீ ரா. ராகவையங்காரவர்கள் பாடல்களைப் பரிசோதித்து உதவினார்கள். இப்போது சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகத்தார் ஒரு பதிப்பை வெளியிட்டிருக்கின்றனர்.

சங்கநூற் காட்சிகள் என்னும் வரிசையில் இது ஆறாவது புத்தகம், இன்னும் எஞ்சியுள்ள இரண்டு புத்தகங்களையும் முருகன் திருவருள் நிறைவேற்றி வைக்கும் என்றும், தமிழன்பர்களின் ஆதரவு இந்த வரிசைக்குப் பெரிய அளவில் கிடைக்கும் என்றும் எண்ணுகிறேன்.

15-10-52       கி. வா. ஜகந்நாதன்

-----------------

குறிப்பு

இந்த இரண்டாம் பதிப்பில் "நகைத்த தலைவி” என்ற கட்டுரையைப் புதிதாகச் சேர்த்திருக்கிறேன். மற்றவை யெல்லாம் முன்பு உள்ளபடியே உள்ளன.

18-2-59       கி. வா. ஜகந்நாதன்

------------

உள்ளுறை

முகவுரை

1. மணிமிடற் றந்தணன்

2. இன்ப மாலை

3. காரும் தேரும்

4. காட்டு வழி

5. "தேரைக் கண்டேன்"

6. நகைத்த தலைவி

1. மணிமிடற் றந்தணன்

கடவுளுடைய தன்மையை முடிவு போக யாரும் அறிந்திலர். ஆயினும் அப்பெருமானைப் பற்றிச் சமய நூல்களும் ஞானியரும் அன்பர்களும் வெளிப்படுத்தி யிருக்கும் செய்திகள் அளவிறந்தன. கடவுள் ஒருவனே என்ற கருத்தே முடிந்த முடிபானாலும், மனத்தின் துணைகொண்டு நினைப்பதும், அப்படி நினைத்ததைக் கருவிகளின் துணைகொண்டு செய்வதுமாகிய இயல்பையுடைய மக்கள் கடவுளைப் பல உருவங்களை உடையவனாக வைத்து வழிபடுகிறார்கள். பல வீரச் செயல்களையும் அருட் செயல்களையும் உடையவனாகப் புகழ்கிறார்கள்.

சிவபெருமானைப் பற்றிய உருவ வருணனையும் திருவருட் செயல்களைப் பற்றிய செய்திகளும் தேவாரம் முதலிய சைவத் திருமுறைகளில் கடல்போல விரிந்து பரந்துள்ளன. ஆயினும் அந்த நூல்களுக்கு முன்பே, இன்றைக்கு இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பாகவே, சிவபெருமான் முதலிய கடவுளரைப் பற்றிய செய்திகள் பல தமிழ் நாட்டில் வழங்கி வந்தன. இன்று இந்த நாட்டில் சிவபெருமானுடைய திருக்கோலத்தை எப்படி எண்ணிப் பாடி அலங்காரம் செய்து வழிபடுகிறோமோ, அப்படியே அக்காலத்திலும் வழிபட்டார்கள். சிவபெருமானுடைய வீரச் செயல்களும் அருட்செயல்களும் இன்று வழங்குவனபோலவே அன்றும் வழங்கின. பிற்காலத்தில் அவை பின்னும் மிகுதியாக வழங்கலாயின.

எட்டுத் தொகை நூல்களில் ஒவ்வொன்றுக்கும் கடவுள் வாழ்த்து உண்டு. அவற்றில் பதிற்றுப்பத்தின் கடவுள் வாழ்த்து மாத்திரம் கிடைக்கவில்லை. மற்ற வற்றில் ஐங்குறுநூறு, கலித்தொகை, அகநானூறு, புறநானூறு என்ற நான்கு நூல்களிலும் கடவுள் வாழ்த்தாக அமைந்த பாடல்கள் சிவபெருமானைப் பற்றியவை. தமிழ் நாட்டு மக்கள் திருமால் முதலிய கடவுளரை வேறுபாடின்றி வழிபட்டார்கள். ஆயினும் சிவபெருமானை வணங்குவார் தொகை மிகுதியாக இருந்திருக்க வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது.

அகநானூற்றில் வரும் சிவபெருமானைப் பற்றிய வாழ்த்து, பாரதம் பாடிய பெருந்தேவனார் இயற்றியது. யாவரும் அறியாத தன்மையை உடைய பழம் பொருளாகிய சிவபெருமானுடைய திருவுருவம், அப்பெருமான் திருக்கரத்தில் ஏந்திய படைகள், அணிந்த ஆடையணிகள் முதலியவற்றை எடுத்துச் சொல்லுகிறார்.

சிவபெருமானுடைய அடையாள மலர், கொன்றை. அது பொன்னைப் போன்ற மஞ்சள் நிறம் உடையது. அம்மலர் கார் காலத்தில் மலர்வது. காரில் விரியும் பொன்னுக்கு ஒப்பாகிய புதிய கொன்றை மலரை அப் பெருமான் பல உருவத்தில் அணிந்திருக்கிறான். இறைவனோடு சார்ந்த எந்தப் பொருளுக்கும் வாட்டம் இல்லை. ஆதலின் அவன் அணிந்திருக்கும் கொன்றை மலர் என்றும் வாடாத புது மலராகவே இருக்கிறது. மலரைத் தொடுத்தல் ஒரு கலை. பல வகையில் அதைத் தொடுத்து அணிவது உண்டு. பொதுவாக மாலை என்று சொன்னாலும் ஒவ்வொரு வகைக்கும் தனித்தனியே பெயர் உண்டு. மார்பிலே அணியும் மாலைக்குத் தார் என்று பெயர். சிறியதாகத் தொடுத்துத் தலையிலே செருகிக் கொள் வதற்குக் கண்ணி என்று பெயர். தலையில் வட்டமாகப் போடுவதற்கு இண்டை யென்று பெயர். பெரும்பாலும் தார் என்பது ஒற்றையாக இல்லாமல் இணை மாலையாகவே இருக்கும்.

காரில் விரியும் கொன்றைப் புதுமலரைச் சிவபெருமான் இரட்டை மாலையாகிய தாராகவும் ஒற்றை மாலையாகவும் கண்ணியாகவும் அணிந்திருக்கிறான்.

பெருந்தேவனார் முதலில் மலர் புனைந்து விளங்கும் மாதேவனைக் காட்டுகிறார்,

கார்விரி கொன்றைப் பொன்நேர் புதுமலர்த்
தாரன் மாலையன் மலைந்த கண்ணியன்.

[ கார் காலத்தில் மலர்கின்ற கொன்றையினது பொன்னை யொத்த புதிய மலராலாகிய தாரை அணிந்திருக்கிறவன்; அம்மலராலாகிய மாலையை உடையவன்; தலையில் சூட்டிக் கொண்டிருக்கும் அதே மலராலாகிய கண்ணியை உடையவன்.

கார்-கார்காலம், விரிதல்-மலர்தல், நேர்-ஒத்த, மலைந்த-சூட்டிய.]

கண்ணியை அடையாள மாலையென்றும் தாரைப் போகத்துக்கு உரியதென்றும் சொல்வார்கள். தார் ஓர் விசேடமாக இடுவது; மாலை அழகுக்கு இடுவது; கண்ணி போர்ப்பூ, இனித் தார் சேர்ப்பதாகவும், மாலை கட்டுவதாகவும், கண்ணி தனித்துத் தொடுப்பதாகவும் இவ்வேறுபாடுகளென உரைப்பாரும் உளர் என்பன பழைய உரையாசிரியர் எழுதியிருக்கும் குறிப்புக்கள்.

சிவபெருமானுடைய திருமார்பிலுள்ள தாரையும் மாலையையும் திருமுடியிலுள்ள கண்ணியையும் கானச் செய்தபின் அப்பெருமானுடைய திருமார்பை மறுபடியும் ஊன்றிக் கவனிக்கச் செய்கிறார் பெருந்தேவனார், தாரும் மாலையும் கண்ணைப் பறிக்கும் வண்ணமுடையன; ஆதலின் கண்டவுடனே தெரிகின்றன. திருமார்பில் வேறு ஒன்று இருக்கிறது. அது நுட்பமானது; ஆதலின் கூர்ந்து கவனித்தற்குரியது; நிற வேறுபாடில்லாதது; தூய வெண்மையை உடையது. மார்பிலே அது புரளுகிறது. அதுதான் பூணூல்; சிறிதும் மாசுமறுவற்ற தூய வெள்ளிய நுண்ஞாண்.

மார்பி னஃதே மையில் நுண்ஞாண்.

[ மார்பிலே இருப்பது மாசற்ற வெண்மையான நுண்ணிய பூணூல்.

மார்பினது என்பது செய்யுளோசைக்காக மார்பினஃது என விரிந்தது. மை-அழுக்கு. ஞாண்-கயிறு, நூல்; இங்கே பூணூலுக்கு வந்தது.]

உருவினாற் பெரிய தாரையும் மாலையையும் பார்க்கும் போது அவர் திருமார்பில் உள்ள ஞாணாகிய பூணூல் நுண்ணியதாகத் தோன்றுகிறது. அதனால் நுண்ஞாண் என்றார்.

சிவபெருமானுடைய திருமுகத்தில் வேறு யாருக்கும் இல்லாத சிறப்பு ஒன்று உண்டு. அதுதான் அவனுடைய நெற்றிக் கண், அந்த மூன்றாவது கண் ஞானத்தின் அடையாளம். தேவர்களுடைய கண்கள் இமையாதவை. அதனால்தான் இமையவர் என்ற பெயர் ஆவூர்களுக்கு வந்தது; இமையிலே யாருக்கும் இல்லாத சிறப்புடையவர் என்று பொருள் விரித்துக் கொள்ளவேண்டும். இறைவனுடைய நாட்டங்களும் இமையாதவை. "இமையாத முக்கண் மூவரிற் பெற்ற வன்” என்று மாணிக்கவாசகர் பாடுகிறார். ஆதலின் இந்த நுதற்கண்ணும் இமையாத நாட்டமே.

நுதலது இமையா நாட்டம்.

[ நெற்றியில் இருப்பது இமையாத கண். ]

கொன்றை மலர்த் தாரையும் மாலையையும் கண்ணியையும் காட்டி, மார்பில் உள்ள நுண் ஞாணையும் காட்டி, நுதலில் உள்ள இமையாத நாட்டத்தையும் காட்டிய புலவர் சிவபெருமானுடைய திருக்கைகளில் உள்ள படைகளைக் காட்ட வருகிறார்.

சிவபெருமான் திருக்கரத்தில் மழு இருக்கிறது. அது எப்போதும் வெப்பத்தோடு இருப்பது. “மழுவாகக் கொதிக்கிறது” என்று உலக வழக்கில் சொல்வதுண்டு, அந்த மழுவைப் பரசு என்று வடமொழியிலே சொல்லுவார்கள். மழுவை ஏந்தியிருக்கும் சிவபெருமான் ஒரு வகை அங்குசத்தையும் ஏந்தியிருக்கிறன். அதைக் கணிச்சி என்று சொல்வார்கள். மழு முதலிய படைகளால் இறைவன் பகைவரை அடுவான். அவனுக்குப் பகையும் இல்லை; நட்பும் இல்லை. ஆயினும் ஆருயிர்களுக்குத் தீங்கு விளைவிப் பவர்களைப் பகைவர்போல வைத்து ஒறுத்தல் அவனுடைய அருளுக்குரிய இயல்பு. அப்போது பயன்படுவன மழு முதலிய கருவிகள். அப் பெருமான் கையிலே கணிச்சியும் மழுவும் இருப்பதோடு முத்தலைச் சூலமும் இருக்கிறது. இறைவனிடம் உள்ன படைகளில் இதுவே சிறந்தது. சூலதரன் என்று அப்பெருமான் பெயர் பெருக வழங்கும். சில சமயங்களில் தெய்வங்களை அவர்களுடைய படைகளில் ஆவாகனம் செய்து வழிபடுவது உண்டு. வேலை நட்டு, அதனையே முருகனாக எண்ணி வழிபடுவது பழங்கால முதல் இருந்து வரும் வழக்கம். அப்படியே சூலத்தில் சிவபெருமான ஆவாகனம் செய்து வழிபடுவதும் உண்டு. ஆதலால் சிவபெருமானுடைய திருக்கரத்தில் உள்ள படைகளில் குலம் சிறந்தது என்று தெரிய வருகிறது. அதுபற்றியே சூலத்தைச் சூலதேவர் என்று உயர்வாகச் சொல்லும் மரபும் உண்டாயிற்று.

சூலமும் ஒருவகை வேல்தான். வேலுக்கு ஒர் இலை உண்டு; சூலத்துக்கு மூன்று இலைகள் உள்ளன. ஆதலின் அதை மூவிலை வேல் என்று கூறுவர்; திரிசூலம் என்பது வடமொழி வழக்கு. மூன்று வாய்களை உடைய வேல் அது.

இத்தனை படைகளை வைத்திருக்கின்ற இறைவனுக்கு எப்போதும் வெற்றிதான். அவனுக்கு எந்தக் காலத்திலும் தோல்வி என்பதே இல்லை. அவன் என்றும் தோலாதோன். தன் கையில் உள்ள படை வலிமையினால் இந்த நிலை அவனுக்கு வந்தது என்பது இல்லை. இயல்பாகவே அவனுக்கு அந்தத் திறல் உண்டு. யாவற்றையும் அழித்துத் தனி நிற்கும் பேராற்றலையுடைய பெம்மான் ஆதலின் பகைவர்களை வென்று நிற்பது அவனுக்கு ஒரு பொருள் அன்று. ஆதலின் கணிச்சியும் மழுவும் மூவாய் வேலும் கையிலே கொண்டமையால் அவன் தோல்வி யுறாதவன் ஆக வில்லை. இயல்பாகவே தோல்வியை அறியாதவன் அவன். அந்தத் தோலாதோனுக்குக் கையில் கணிச்சியோடு மழு இருக்கிறது; மூவாய் வேலும் உண்டு.

இகல்அட்டுக்

கையது கணிச்சியொடு மழுவே; மூவாய்

வேலும் உண்டுஅத் தோலா தோற்கே.

[ பகைவரை அழித்துக் கையிலே இருப்பது கணிச்சியோடு மழு என்னும் படை; தோல்வியே இல்லாத அப்பெருமானது திருக்கரத்தில் மூன்று வாயை உடைய வேலாகிய சூலமும் உண்டு.

இகல்-பகை. அட்டு-அழித்து கையது என்பது ஒருமை. மழு கையது என்று கூட்டவேண்டும். கணிச்சி என்பதைப் பெரும்பாலும் மழுவுக்கே சொல்வதுண்டு. இங்கே மழுவைத் தனியே சொல்லியிருத்தலின் கணிச்சி வேறுபடை ஆயிற்று. குந்தாலி என்று அதற்குப் பொருள் எழுதுபவர் பழைய உரையாசிரியர், குந்தாலி என்பது ஒருவகைக் கோடரி. குத்தும் இடத்தை வாய் என்று சொன்னார், வாளில்வெட்டும் புறத்தை வாய் என்று சொல்வது போன்றது இது. அஜிதன் என்று வடமொழியில் இறைவனுக்கு ஒரு பெயர் உண்டு. தோலாதோன் என்ற பொருளை உடையது அது.]

எம்பெருமானுடைய ஊர்தி இடபம். மறையே இடபமாக வருமென்றும், அறமே ஏற்றுவாகனமாக வருமென்றும் நூல்கள் கூறும். திரிபுரத்தை எரித்த காலத்தில் திருமால் விடையாகி வந்து இறைவனைத் தாங்கினன் என்பது புராண வரலாறு.

ஊர்ந்தது ஏறே

[சிவபெருமான் எழுந்தருளும், ஊர்தி விடையாகும். ஊர்ந்தது - ஊர்ந்த பொருள், ஏறு- இடபம்.]

இறைவன் உமாதேவிக்கு நாயகன். உமாதேவியாகியு சக்தி இறைவனுடைய அருளின் வடிவம். இறைவனாகிய் சத்தனிடம் உள்ள பண்பு அருள்; அதுவே சக்தி இறைவன் எப்போதும் அருள் நிரம்பியிருப்பவன், அது எப்போதும் வெளிப்படையாகத் தோன்றாது. சிலகாலம் அந்த அருள் மறைந்திருக்கும். சில சமயங்களில் ஓரளவு வெளிப்படும். வேறு சமயங்களில் முழுமையாக வெளிப்படும். சக்தி இறைவனோடு ஒன்றி மறைந்திருத்தலும் உண்டு; அவன் திருமேனியின் இடப் பகுதியிலே ஒன்றி விளங்குவதும் உண்டு; தனியே வேறாக இருத்தலும் உண்டு. எந்த நிலையிலும் சக்தியும் சிவனும் சேர்ந்தே இருப்பார்கள். அந்தச் சேர்க்கை புலப்படாமல் இருப்பதும், ஓரளவு புலனாதலும், தெளிவாக வெளிப்படுதலுமாக மூன்று வகையில் அமையும். எப்படி இருப்பினும் இறைவனேடு பிரியாமல் நிற்பவள் சக்தி; எக்காலத்தும் சேர்ந்திருப்பவள் அப் பெருமாட்டி.

சேர்ந்தோள் உமையே.

[ எக்காலத்திலும் இறைவனோடு சேர்ந்திருப்பவள் உமாதேவியாவாள்.

உமாதேவி என்பது, இறைவி இமயமலை அரசன் புதல்வியாகத் திரு அவ்தாரம் செய்தபோது ஏற்ற பெயர். அப்பெருமாட்டி தவம் செய்து கொண்டிருந்தபோது இறைவன் எழுந்தருளி, "உன் தவம் போதும்” என்று குறிப்பித்தானாம். அந்தக் குறிப்பை உள்ளடக்கியது உமா என்ற திருநாமம். உமை என்று சொன்னாலும் இங்கே சக்தியையே கொள்ளவேண்டும் ]

மேலும் பெருந்தேவனார். சிவபெருமான் திருக் கோலத்தை வருணிக்கிறார்.

இறைவனுடைய திருமேனி செவ்வண்ணம் உடையது. ”சிவனெனும் நாமம் தனக்கே உடைய செம்மேனி யம்மான்” என்பது அப்பர் வாக்கு. எல்லையில்லாது படர்ந்த செஞ்சோதிப் பிழம்பைப் போல அம்மேனி காட்சி அளிக்கும் அந்தி வேளையில் கதிரவன் மேல் கடலில் மூழ்கும்போது மேற்கு வானம் செம்மை நிறம் பெற்றுப் பார்க்கப் பார்க்கப் பேரழகை உடையதாக இருக்கும். அந்தச் செக்கர் வானத்தைப் போலச் செம்மையும் அழகும் உடையது சிவபிரான் திருமேணி.

செவ்வான் அன்ன மேனி

[ மாலை நேரத்தில் தோற்றும் சிவந்த வானத்தைப் போலச் செவ்வண்ணமும் அழகும் உடைய மேனி, மேனியையும் என்று கொள்ள வேண்டும். ]

மேனியையும் பிறவற்றையும் உடைய இறைவன் என்று சொல்ல வருகிறார். இதுவரையில் தாரன், கண்ணியன் என்று நிறுத்தி, ஞாண் மார்பினஃது, நாட்டம் நுதலது, மழுகையது என்று கூறி, மூவாய் வேலும் உண்டு என்றும், ஊர்ந்தது ஏறு, சேர்ந்தோள் உமை என்றும் தனித் தனியே முடியும் வாக்கியங்களாக அமைத்து வருணித்தார். இனி, சிவபெருமானுடைய திருவடி நீழலில் உலகமெல்லாம் வாழ்கின்றன என்று சொல்ல வருகிறார். மேனி முதலியவற்றையுடைய சிவபெருமான் என்று அப்பெருமானுக்குரிய சிறப்புகளைச் சார்த்திச் சொல்கிறார். ஆதலின் இது முதல் வரும் எல்லாம் சேர்ந்து ஒரே வாக்கியமாக அமைகின்றன.

இறைவனுடைய செவ்வண்ண மேனியிலே கண்ணைச் செருகிப் பார்க்கிறோம், தன்னைத் தியானிக்கின்றவர்களிடத்தில் அவனுக்கு அருள் உள்ளம் பிறக்கும். அப்போது அவன் முறுவல் பூக்கிறான். அந்த முறுவலின் வெண்மை யொளிவிட்டு விளங்குகிறது. மேனியின் செவ்வண்ணத்தனூடே அது நன்றாகத் தெரிகிறது. மாலை நேரத்துச் செவ்வானிலே வெள்ளிய பிறை முளைத்தாற் போல அந்தப் புன்னகை தோற்றுகிறது; திருமேனி நிறத்துக்கு மாறுபட்டு விளங்கும் வெள்ளிய கூர்மையான பற்களெல்லாம் சேர்ந்து வானில் இலங்கும் பிறைபோலத் தோற்றம் அளிக்கின்றன.

அவ்வான்

இலங்குபிறை அன்ன விலங்குவால் வைஎயிற்று.

[ அந்தச் செக்கர் வானிலே தோன்றி விளங்கும் பிறையைப் போன்ற, திருமேனி நிறத்தோடு மாறுபட்ட வெள்ளிய கூரிய பற்களையும்,

முன்னே செவ்வான் என்றமையால் அவ்வான் என்று சுட்டினர். இலங்கு-விளங்கும். விலங்கு-மாறுபட்ட, வால் - வெண்மையான ; தூய்மையான என்பதும் பொருந்தும், வை-கூர்மை. எயிறு-பல். எயிற்றையும் என்ற அர்த்தத்தில் பின்வரும் அந்தணன் என்பதோடு ஒட்டி நிற்பதால் எயிற்று என்று விகாரமாயிற்று. எயிற்று அந்தணன் என்று கூட்ட வேண்டும்.

விலங்கு வால் வை எயிறு என்பதற்கு மற்றப் பற்களுக்கு மாறுபட்டுத் தோன்றும் கோரப் பற்கள் என்று பொருள் சொன்னால், அது இறைவனுக்குப் பொருந்தாது. ]

சிவபிரானுடைய சடையைக் காட்டுகிறார் புலவர். அது செக்கச் செவேலென்று இருக்கிறது. நெருப்புக் கொழுந்துவிட்டாற் போலப் படர்ந்திருக்கிறது. ஒரே சடையாக இராமல் தனித்தனியே இருக்கிறது. அப்படி இருப்பதைப் புரி சடை என்று சொல்வார்கள். நெருப்புக் கொழுந்து விட்டாற் போன்ற சடை, பள பளவென்று ஒளிவிடும் சடை, புரிசடை என்று புலவர் சடையின் பெருமையைச் சொல்கிறார்,

எரிஅகைந் தன்ன அவிர்ந்துவிளங்கு புரிசடை.

[ நெருப்புக் கொழுந்து விட்டாற்போன்ற, விட்டு விளங்கும், தனித் தனியே உள்ள சடையையும்.

அகைந்தன்ன சடை விளங்கு சடை, புரிசடை எனத் தனித் தனியே கூட்ட வேண்டும். எரி-நெருப்பு. அகைதல்-தழைத்தல். அகைந்தது அன்ன என்பது அகைந்தன்ன என்று செய்யுளுக்காக விகாரப்பட்டது. அவிர்ந்து விளங்குதல்-மிகுதியாக ஒளிர்தல். புரிசடை - ஒன்றாகச் சேராமல் தனித்தனியே புரிபுரியாக உள்ள சடை.

மேனியையும் எயிற்றையும் சடையையும் இன்னும் சிலவற்றையும் உடைய இறைவன் என்று சொல்ல வருகிறார்.]

மேனி முதலாக இறைவனுக்குரிய சிறப்புக்களை ஒரே வாக்கியத்தில் அடக்கிச் சொல்லவந்த பெருந்தேவனார், சடையைக் கூறியவுடன் அப்பெருமானுடைய திருமுடித் திங்களைப் பற்றிச் சொல்கிறார், வானத்திலே உள்ள திங்களுக்கும் இறைவனுடைய சென்னியிலே உள்ள திங்களுக்கும் வேறுபாடு உண்டு. இறைவன் பிறையை அணிந்திருக்கிறான். வானில் உள்ள பிறை மேலும்மேலும் வளரும். வளர்வது நல்லதுதான்; ஆனால் அது வளர்ந்து கொண்டே போவதில்லை. முழுமதியானவுடன் மறுபடியும் தேயத் தொடங்குகிறது. மக்கள் இளமை பெற்று வளர்ந்து பின் முதுமை பெற்று இறக்கிறார்கள். மறுபடி வேறு பிறப்பு எடுத்து வளர்ந்தும் தேய்ந்தும் சுழலுகிறார்கள். திங்களும் அப்படித்தான் வளர்வதும் தேய்வதுமாக இருக்கிறது. ஆனால் இறைவனேடு சார்ந்தபொருள்களுக்கு இந்த மாற்றம் இல்லை. அவனுடைய சென்னியிலே ஒளிரும் திங்கள் முதிர்வதே இல்லை; எப்போதும் பிறையாகவே இருக்கிறது; அப்பெருமான் திருவருளைப் பெற்ற மார்க்கண்டன் என்றும் பதினறாக இருப்பது போல, என்றும் இளமையோடு இருக்கிறது. அது என்றும் முதிர்வதே இல்லை. முதிர்வது இன்மையால் முற்றும் முதிர்ந்த பின்னர் நிகழும் தேய்வும் அதற்கு இல்லை.

இறைவன் சென்னியிலே சடை நெருப்பின்கொழுந்து போல விளங்குகிறது; அதனோடு முதிராத் திங்களோடு அச்சென்னி ஒளி விடுகிறது.

முதிராத் திங்களொடு சுடரும் சென்னி.

[ முதிராத திங்களாகிய பிறையோடு ஒளிவிடும் திருமுடியையும்.

முதிராத் திங்கள் என்றதனால் பிறை என்று கொள்ள வேண்டும். திங்கள் இருப்பதனால் அதன் சுடரும் சேர்ந்து சென்னி விளங்குகிறது.]

சிவபெருமான் தன் கருணையால் மெய்ஞ்ஞானிகளாகிய அருளாளர்களுக்கு இவ்வாறெல்லாம் உருவம் கொண்டு முன் நின்று அருள் செய்கிறான், அவன் அருளை கண்ணுகக் கண்ட பெரியோர்கள் தாம் கண்ட காட்சியை ஏனையோர்க்கு எடுத்துச் சொன்னார்கள்; அவர்களுடைய அநுபவத்தை ஆதாரமாகக் கொண்டு இறைவனுக்குத் திருவுருவங்களும் அவற்றை வைத்து வழிபடும் கோயில்களும் உண்டாயின. அவை எழுந்தாலும் கடவுளை முற்றக் கண்டவர் யாரும் இல்லை. கடலில் ஒரு துறையில் மூழ்கினவர், “கடலில் ஆடினேன்’ என்று சொல்லிப் பெருமைப் படலாம். ஆனால் கடல் முழுவதையும் கண்டு, அவ்வளவிலும் மூழ்கினேன் என்று சொல்ல இயலாது. கடவுளின் திருக்கோலங்களைக் கண்டு வழிபட்டு அருள் பெற்றலும் அப்பெருமானை முற்றும் உணர்ந்தோம் என்று சொல்பவர் இல்லை.

மைப்படிந்த கண்ணாளும் தானும் கச்சி

மயானத்தான் வார்சடையான் என்ப தல்லால்

ஒப்புடையன் அல்லன்; ஒருவன் அல்லன்

ஓர்ஊரன் அல்லன்; ஓர்உவமன் இல்லி;

அப்படியும் அந்நிறமும் அவ்வண் ணமும்

அவன் அருளே கண்ணாற்கக் காணின் அல்லால்

இப்படியன் இந்நிறத்தன் இவ்வண் ணத்தன்

இவன்இறைவன் என்றெழுதிக் காட்டொ ணாதே

என்னும் அப்பர் அருள்மொழி இங்கே நினைப்பதற்கு உரியது.

ஆகவே, சிவபெருமானுடைய திருக்கோலத்தைப் பலபடியாகக் காட்டும் பெருந்தேவனார் இடையிலே ஓர் உண்மையை நினைப்பூட்டுகிறார். அவனுடைய வரலாறு யாராலும் அறிய ஒண்ணாதது என்று சொல்கிறார், அவன் எப்பொழுது உண்டானான், யாரால் வளர்க்கப் பெற்றான், அவனுக்கு ஆதி உண்டா?-இத்தகைய வினாக்களுக்கு விடையே இல்லை, அந்த வரலாறு மிக மிகப் பழமை யானது. தொல் முறை மரபு அது. திருவாசகத்தின் முதற் பகுதிக்குச் சிவபுராணம் என்பது பெயர். அதற்குப் பெரியோர்கள், "சிவனது அநாதி முறைமையான பழமை” என்று பொருள் எழுதியிருக்கிறார்கள். அந்த அநாதி முறைமையான பழமையையே பெருந்தேவனார் தொன்முறை மரபு என்று சொல்கிறார், அந்த மரபை யாரும் அறிந்திலர்.

அமுதத்தை உண்டு நெடுங்காலம் வாழ்பவர்கள் தேவர்கள். அவர்கள் நெடுங்காலம் மூப்பை அடையாமல் வாழ்பவர்கள்; மூவாஅமரர். ‘மனிதர்களுக்குத் தெரியாத பலவற்றை அவர்கள் அறிவார்கள். இறைவன் மகாதேவன் ஆயிற்றே; ஒருகால் அவனை இந்தத் தேவர்கள் அறிந்திருக்கலாமே என்று எண்ணி அவர்களைக் கேட்டால், "எங்களுக்குச் சிவபிரானுடைய தொன்முறை மரபு தெரியாது” என்றே சொல்வார்கள்,

புலன்களை அடக்கித் தவம் புரிந்து வாழும் முனிவர்கள், தேவர்கள் அறியாத ஞானம் பெற்றவர்கள் இறைவனை அறிந்து அவனுடைய அருள் பெற்றவர்கள். அவர்களைக் கேட்டால், “நாங்கள் அறிந்தது எவ்வளவு இறைவனை யாரால் அறிய முடியும்?” என்றே அவர்களும் சொல்வார்கள். இறைவன் அருளைப் பெருதவர்கள் சிறிதும் தடையின்றிப் போலியாக அவனை அறிந்து விடோமென்று கூறுவார்களேயன்றி, உண்மையில் இறைவன் அருளைப் பெற்றவர்கள், 'இன்னும் அறிந்திலேம்" என்றே சொல்வார்கள்.

இன்னும் யாரைக் கேட்கலாம்? சிவபெருமானோடு இருந்து அணுக்கத் தொண்டர்களாக வாழும் சிலரைப் பற்றிப் புராணங்கள் சொல்கின்றனவே, அவர்களைக் கேட்கலாமா? அவர்களிடம், “இறைவனுடைய தொன் முறை மரபு என்ன?” என்று கேட்டால் அவர்களும் ”ஆர் அறிவார் எங்கள் அண்ணல் பெருமையை” என்றே கூறுவார்கள்.

இப்படி யாரைக் கேட்டாலும், "எனக்குத் தெரியாது, எனக்குத் தெரியாது” என்று சொல்லும்படி அமைந்தது இறைவனுடைய வரலாறு; அது யாரும் அறியாத அநாதியான தொன்மையான முறையை உடையது.

மூவா அமரரும் முனிவரும் பிறரும்

யாவரும் அறியாத் தொன்முறை மரபின்

[ மூப்பை அடையாத தேவர்களும் புலனை அடக்கித் தவம் புரியும் முனிவர்களும் மற்றவர்களும் யாவரும் அறிய இயலாத அநாதி முறையான பழைய வரலாற்றை யும் உடைய (சிவன் என்று சொல்ல வருகிறார். )

மூவா-மூத்தல் இல்லாத; மூ என்பது இந்தச் சொல்லின் பகுதி. தொன்முறை மரபு-பழைய முறையான வரலாறு.]

சிவபிரான் தன் இடையில் பட்டும் பொன்னாடையும் அணியவில்லை. புவித்தோலை உடுத்திருக்கிறான். புலியின் தோலில் வரிவரியாகக் கோடுகள் இருக்கும். தாருக வனத்து முனிவர் விடுத்த புலியைக் கொன்று அதன் தோலை உடுத்தான் என்று புராணம் கூறும். புலி கொடுமைக்கும் சினத்துக்கும் அடையாளம். சினத்தை அழிக்கும் தன்மை உடையவன் இறைவன் என்ற கருத்து. அவன் புலித்தோலை உடுத்தவன் என்பதனால் வெளியாவதென்றும் கொள்ளலாம்.

வரிகிளர் வயமான் உரிவை தைஇய.

(கோடு விளங்குகின்ற புலியினுடைய தோலை அணிந்த.

வரி-கோடு, கிளர்தல்-மிக்குத் தோன்றல். வய-வலி. மான் என்பது விலங்குப் பொதுப் பெயர். வயமான என்பது மிக்க வலிமையை உடைய சிங்கம், புலி, யானை ஆகியவற்றுக்கு வரும். இங்கே "வரிகிளர்’ என்று அடை கொடுத்தமையால், புலிக்கு ஆயிற்று. உரிவை-தோல், தைஇய- அணிந்த, தைஇய அந்தணன் என்று அடுத்த அடியில் வரும் சொல்லோடு முடியும்.]

வயமான் உரிவையை அணிந்த பெருமானுக்குச் சாம வேதத்தில் விருப்பம் அதிகம். நான்கு வேதங்களில் சாம வேதம் துதியாக அமைந்தது; இசையோடு பாடுவதற் குரியது. இராவணன் சாமகானம் பாடி இறைவனுடைய சினத்தை ஆற்றினான். அந்தச் சாம வேதத்தைப் பிறர் சொல்லக் கேட்பதோடு இறைவன்தானே எப்போதும் பாடிக் கொண்டும் இருக்கிறானாம். அறிந்து பாடுவார் பாட- அறியாதவர்களும் இப்படி ஒன்று இருப்பதை உணரட்டும் என்று அவன் பாடுகிறான். சாமவேத கானம் என்றும் அறாத மிடறு அப்பெருமானுடைய மிடறு. அந்த இசை மிக இனியது. யாழைப் போல இன்னிசை இசைக்கும் தன்மையை உடைய மிடறு இறைவனது கண்டம். அது நீல கண்டம்; நஞ்சை உண்டு கறுத்து நீல மணிபோல விளங்குவது; மணி மிடறு, காதிலே கேட்க இனிக்கும் இசையைப் பாடும் யாழைப் போன்றது; கண்ணிலே காண இனிக்கும் மணியைப் போன்றது. யாழின் தன்மையை உடைய மணி போன்ற மிடறு ஆதலால் "யாழ் கெழு மணி மிடறு" என்று புலவர் அதைப் பாராட்டுகிறார்,

செவ்வானைப் போன்ற மேனியையும் பிறையைப் போன்ற எயிற்றையும் நெருப்பைப் போன்ற சடையை யும் திங்களொடு சுடரும் சென்னியையும் யாரும் அறியாததொன் முறை மரபினையும் உடையவனும், புலியுரிவையை அணிந்தவனும், யாழ்த் தன்மையை படைய மணி போன்ற மிடற்றை உடையவனுமாகிய சிவ பிரானை அந்தணன் என்று பெருந்தேவனார் சொல்கிறார், ’அறவாழி அந்தணன்' என்று கடவுளைத் திருவள்ளு வர் கூறினார். அந்தணர் என்ற சொல்லுக்கு அழகிய தட்பத்தை உடையார் என்று பொருள் விரிப்பர் பரிமேலழகர். தட்டம் என்றது அருளை. தன்பால் சிறிதளவு அன்பு செய்தாலும் அவர் செய்த பழைய குற்றங்களை மறந்து அருள் செய்தலால் தட்பத்தைப் பின்னும் சிறப்பித்து அந்தண்மையாக்கி அந்தணன் என்றார். ’அளி வந்த அந்தணனை' என்பது திருவாசகம்,

அந்தணன் என்பதற்கு முனிவன் என்றும் ஒரு பொருள் உண்டு. தவக்கோலத்துக்குரிய ஆடையணிகளை உடைமையால் சிவபெருமான ”அருந்தவத்தோன்" என்று புறநானூற்றின் கடவுள் வணக்கத்தில் பெருந்தேவனார் கூறினார். ஆதலினால் இங்கே அந்தணன் என்பதற்கு, தவஞ் செய்யும் முனிவனுடைய திருக்கோலத்தை உடையவன் என்று சொல்வதும் பொருத்தமாக இருக்கும்.

கடவுளரில் சிவபெருமான் அந்தணன் என்றும் ஏனைய கடவுளர் அரசன், வணிகன், வேளாளன் என்ற மரபோ டொக்க நிற்பவரென்றும் கூறுவாரும் இருக்கின்றனர். அவர் கொள்கையின்படி சிவபெருமான் நால்வகைப் பிரிவில் முதலில் நிற்கும் அந்தணன் என்று பொருள் கூறுவதும் உண்டு.

யாழ்கெழு மணிமிடற்று அந்தணன்.

[ எப்போதும் சாமவேதத்தை இசைத்தலால் யாழின் தன்மை பொருந்திய நீலமணி போன்ற திருக்கழுத்தை யுடைய, அழகிய அருளை உடைய சிவபிரானுடைய (தாள் என்று சொல்ல வருகிறார்)

யாழ்-யாழின் தன்மை, கெழு-பொருந்திய, மணி-நீல மணி. மிடறு-கழுத்து. யாழ்கெழு மணிமிடறு என்பதற்கு ‘சாமவேதம் பாடின மணிபோலும் நிறத்தையுடைய மிடறு’ என்று பொருள் உரைத்தார் பழைய உரையாசிரியர். ]

இறைவனுடைய தாள் நிழலிலிருந்து எல்லா உலகங்களும் உண்டாயின என்று ஐங்குறுநூற்றுக் கடவுள் வாழ்த்தில் பெருந்தேவனார் பாடியிருக்கிறார்,

நீல மேனி வாலிழை பாகத்து

ஒருவன் இருதாள் நிழற்கீழ்

மூவகை உலகும் முகிழ்த்தன முறையே

என்பது அந்தப்பாட்டு. அவ்வாறு தோன்றிய உயிர்க் கூட்டங்கள் எங்கே வாழ்கின்றன? எங்கே தம் செயலைச் செய்து தங்குகின்றன? இந்தக் கேள்விகளுக்கு இங்கே விடை கூறுகிறார், கடலிலே பிறந்த மீன்கள் வேறு இடத்திலே வாழ்வதில்லை, நீரிலே தோன்றி அந்த நீரிலேயே வாழ்கின்றன, அவ்வாறே எந்தத் திருவடி நிழலிலிருந்து உயிர்க் கூட்டங்கள் தோற்றினவோ அங்கே தான் தங்கள் தங்கள் வாழ்க்கையில் ஈடுபட்டுத் தங்குகின்றன. இறைவனே எல்லாவற்றிற்கும் மூலமாகி நிற்பவன். அவனே எல்லாவற்றையும் தன் அருள் நிழற் கீழ் வைத்துப் பாதுகாப்பவன். பட்சிகள் தம் குஞ்சுகளைத் தம் சிறகுக்குள் அடக்கிப் பாதுகாப்பதுபோல இறைவன் தன் தாள் நிழலில் உலகங்களையெல்லாம் தங்கச் செய்து பாதுகாக்கிறான், மரம் வைத்தவன் தண்ணிர் ஊற்றிக் காப்பாற்றுவதுபோல, தன் தாளிலிருந்து புறப்படவிட்ட உலகங்களை அதன் நிழற் கீழ் வைத்து வேண்டியவற்றை அருள் செய்து வாழச் செய்கிறான். அவனுடைய அருளாட்சியின் கீழ் உலகம் தங்குகின்றது. அவன் தாள் நிழலின் கீழே உலகம் தங்கி நிற்கிறது.

தாவில் தாள்நிழல் தவிர்ந்தன்றால் உலகே.

[ அந்தணனுடைய கேடு இல்லாத திருவடி நிழலின் கீழே உலகு தங்கியது.

தா-கேடு. தாள் நிழல் என்றது இறைவனுடைய அருளாட்சிக்கு அறிகுறியாக நின்றது. 'அரசனுடைய குடை நிழலில் குடிமக்கள் வாழ்கிறார்கள்' என்பதுபோல நிற்பது இது. தவிர்ந்தன்று - தங்கியது. ஆல்; அசை. உலகு - உயிர்க்கூட்டம். "ஆதலால் இவ்வுலகிற்கு இடையூறு இல்லை" என்று கருத்துரைப்பர் பழைய உரையாசிரியர்.]

இந்தப் பாடலில், இறைவன் மூவா அமரரும் முனிவரும் பிறரும் யாவரும் அறியாத் தொன்முறை மரபினை உடையவனாக இருப்பினும், அவன் அருளே கண்ணாகக் கண்ட பெரியோர்களுக்கு அவன் உருவுடையவனாகி எழுந்தருளுவான் என்பதும், அவ்வாறு எழுந்தருள்வது உருவத்தையே பற்றுக் கோடாகப்பற்றி நினைக்கும் மனத்தை உடைய ஆருயிர்களுக்கு அருள் செய்யும் நிமித்தம் என்பதும் குறிப்பாகப் புலப்பட்டன. அவன் திருவுருவச் சிறப்பைச் சொல்லும் வாயிலாக அவள் திருமுடியையும் அதில் உள்ள கண்ணி சடை பிறை ஆகியவற்றையும், அவன் திருநுதலையும் அதில் ஒளிரும் இமையா நாட்டத்தையும், திருக்கழுத்தையும் அதில் உள்ள நஞ்சையும் அதில் எப்போதும் இசைக்கும் சாம கீதத்தையும், அவன் புன்முறுவலையும், அவன் திருமார்பையும் அதன்கண் உள்ள தாரையும் பூணூலையும், அவன் அணிந்த புலித்தோலாடையையும், அவன் திருக்கரங்களையும் அவற்றில் உள்ள கணிச்சி மழு சூலம் என்பவற்றையும், மாதிருக்கும் பாதி யையும், இடப வாகனத்தையும் எடுத்துச் சொல்கிறார் புலவர். இத்தகைய அந்தணனது திருவடி நிழலின் கீழே உலகத்து உயிர்கள் யாவும் தங்கள் வாழ்க்கையை நடத்தித் தங்குகின்றன என்று முடிக்கிறார்.

நாம் தங்கி வசிப்பதற்கு ஒரு வீடு இருக்கிறது. அது ஒரு தெருவில் இருக்கிறது. அந்தத் தெரு ஓர் ஊரில் இருக்கிறது. நாம் அந்த வீட்டில் இருக்கிறோம்; அந்தத் தெரு வில் இருக்கிறோம்; அந்த ஊரில் இருக்கிறோம் இன்னும் மேலே விரித்துக்கொண்டே போனல் தாலுகா, ஜில்லா, ராஜ்யம், நாடு, கண்டம், உலகம் என்று விரியும். அதற்கு அப்பால் புவனம், அண்டம் என்பன விரியும். இத்தனைக்கும் மேலாக இத்தனை விரிவான பகுதிகளையெல்லாம் தனக்குள் அடக்கி வைத்திருப்பது இறைவன் திருவடி. ஆதலின் எந்தப்புவனத்தில் வாழ்ந்தாலும் இறைவன் திருவடி நிழலுக்குப் புறம்பாக இருக்க முடியாது. இதன் உணர்ந்தே, "உலகம் யாவும் அவன் தாள் நிழலில் தங்கி யிருக்கின்றன” என்றார்,

கார்வினி கொன்றைப் பொன்நேர் புதுமலர்த்

தாரன், மாலையன், மலைந்த கண்ணியன்;

மார்பி னஃதே மையில் நுண்ஞாண்;

நுதலது இமையா நாட்டம்; இகல் அட்டுக்

கையது கணிச்சியொடு மழுவே; மூவாய்       5

வேலும் உண்டுஅத் தோலா தோற்கே;

ஊர்ந்தது ஏறே; சேர்ந்தோள் உமையே,

செவ்வான் அன்ன மேனி, அவ்வான்

இலங்குபிறை அன்ன விலங்குவால் வைஎயிற்று,

எரி அகைந் தன்ன அவிர்ந்துவிளங்கு புரிசடை       10

முதிராத் திங்களொடு சுடரும் சென்னி,

மூவா அமரரும் முனிவரும் பிறரும்

யாவரும் அறியாத் தொன்முறை மரபின்,

வரிகிளர் வயமான் உரிவை தைஇய

யாழ்கெழு மணிமிடற்று அந்தணன்       15

தாவில் தாள் நிழல் தவிர்ந்தன்றால் உலகே.

[ இறைவன் கொன்றைத் தாரையுடையவன், மாலையை உடையவன், கண்ணியை உடையவன்; அவன் மார்பிலே உள்ளது நுண்ஞாண்; நுதலிலே உள்ளது நாட்டம், கையிலே இருப்பது கணிச்சியொடு மழு; அத்தோலா தோனுக்கு மூவாய் வேலும் உண்டு; அவன் ஊர்ந்தது ஏறு; அவனைச் சேர்ந்தோள் உமை; செவ்வான் அன்ன மேனியையும் வையெயிற் றெயும் புரிசடையையும் சென்னி யையும் தொன்முறை மரபையும் உடைய, உரிவை தைஇய, மணிமிடற்றையுடைய அந்தணனுடைய தாள் நிழலில் உலகு தங்கியது. இவ்வாறு கூட்டிப் பொருள் செய்யவேண்டும். ]

கொன்றைத்தாரன், கொன்றை மாலையன், கொன்றைக் கண்ணியன், நுண்ஞாண் மார்பன், கண்ணுதல், கணிச்சியங்கரத்தான், மழுவாட் படையோன், சூலபாணி, விடையூர்பெருமான், உமாபாகன், செக்கர் மேனியன், வாலெயிற்றோன், புரிசடையோன், மதிமுடித்தோன், அநாதி, அறிவரியான், அமரர்க்கரியான், புலியுரியாடையன், சாமகீதன், நீலகண்டன், அந்தணன், உலகுடைய கழலான் என்ற திருநாமங்களால் பெறப்படும் இயல்புகளை யெல்லாம் இந்தப்பாடல் சுட்டிக் காட்டுகின்றது.

2. இன்ப மலை

எங்கே பார்த்தாலும் காடு; பூமரங்கள்; பழ மரங்கள். வானை முட்டி வளர்ந்த மரங்கள் அடர்த்தியாக நின்றன. மழைக்கு அங்கே பஞ்சம் ஏது? மலைச்சாரலில் அருவி ஒல்லெனப் பாய்ந்து வருகிறது. குறிஞ்சி நிலத்தின் முழு அழகும் அங்கே களி நடம் புரிகின்றது.

எத்தனை வகையான மரங்கள்! மலையருவி நீரின் ஊட்டத்தால் மதமதவென்று வளர்ந்திருக்கும் வாழை மரங்கள் ஒருசார். வாழையின் இலையைப் பார்த்தாலே அதன் வளப்பம் தெரியும். மிகமிக நீளம்; மிகமிக அகலம். கொழுமைக்கு அடையாள மென்று அந்த இலையைச் சொல்லலாம். மலைச்சாரலில் வளரும் அத்தனை மரஞ் செடி கொடிகளின் வளத்தை எழுதிய ஏடு என்று கூட அதைச் சொல்லலாம். அத்தகைய கொழுவிய இலையையுடைய வாழை மரத்தின் குலை எப்படி இருக்கிறது? எவ்வளவு பெரிய குலை ஒரு குலையில் எத்தனை காய்கள் என்று எண்ணிப் பார்த்தால் அதன் பெருமை நன்றாகத் தெரியும், பெருங்குலை; காய்கள் பெரியனவாக இருப்பதோடு மிகுதியாகவும் இருக்கின்றன. கோழிலை வாழையின் பெருங்குலையை அங்கே வெட்டுவார் யார்? அந்த மலைக்காட்டு வளம் முழுவதையும் பயன்படுத்திக் கொள்ளப் போதிய மக்கள் அங்கே இல்லை. வாழைக் குலை காய்த்து முதிர்ந்து பழுக்கிறது. பழுத்து ஒவ்வொரு கணியாக உதிர்கின்றது. தானே பழுத்த பழத்தின் இனிமையை எப்படி வார்த்தைகளால் சொல்வது?

அதோ மலைச்சாரலின் மற்றொரு பக்கத்தில் அடி முதல் நுனிவரையில் கொத்துக் கொத்தாகப் பழுத்த பலாமரங்கள் நிற்கின்றன. பலாப்பழத்தின் மணம் சாரல் முழுதும் கம்மென்று வீசுகிறது. நன்றாகக் கனிந்து வெடித்த பழங்கள் தொங்குகின்றன. பழத்தைக் கீறிச் சுளையை எடுக்கும் இடர்ப்பாடே வேண்டாம். வெடித்த பழத்திலிருந்து சுளையை எடுப்பது எளிது அல்லவா? இதைக் கண்டால் இரண்டு சுளையை யாவது உண்ணாமல் போக முடியுமா? யாரேனும் அந்த வழியே போனால் இந்தப் பலாப்பழங்கள் அவர்களை அழையாமல் அழைக்கும். எத்தனை அவசரமான காரியம் இருந்தாலும் பழத்தைக் கண்டுவிட்டால் அவர்களுக்கு மேலே கால் எழாது. நாவிலே நீர் ஊறும். உண்ணும் தன்மையையுடைய மனிதர்களைத் தங்கள் போக்கிலே செல்ல வொட்டாமல் தடுத்து நிறுத்துவது மலைச்சாரற் பலாப்பழம்.

பல பல பூமரங்களும் அங்கே நிறைய இருக்கின்றன. தேன் நிரம்பிய சிறு கிண்ணங்களைப் போன்ற அந்தப் பூக்களோடு உறவாடித் தாதுரதித் தேனுண்ணும் வண்டி னங்களுக்கும் அங்கே குறைவு இல்லை. மலர்தோறும் தேனைத் தொகுத்து மலைச்சாரலில் பெரிய பெரிய தேன் அடைகளை வைத்திருக்கின்றன. மலையிலே அச்சமின்றி மனம்போன போக்கிலே வண்டுகள் வைக்கும் தேனிழுல்கள் மிகப் பெரியனவாக இருக்கின்றன. அவற்றைப் பெருந்தேன் என்று புலவர்கள் சொல்வார்கள். அந்தத்தேன் முதிர்ந்து விளைந்து கீழே சொட்டுகின்றது. தேனிறால்களே அடை அடையாக விழுகின்றன. கீழே பாறையில் குழிவான இடங்களில் சிறிய சிறிய சுனைகள் இருக்கின்றன. அந்தச் சுனைகளில் மேலிருந்து ஒழுகிய தேனும் விழுந்த தேனடை களும் கலந்து நாளடைவில் முதிர்கின்றன; புளிக்கின்றன. உண்டவர்களுக்குக் கள்ளுண்ட மயக்கத்தைத் தரும்படி சுனைநீரோடு கலந்த தேன் இருக்கிறது. அதை நீர்ச்சுனை என்பதைவிடத் தேன்சுனை என்று சொல்வதே பொருத்தம்.

வாழையும் பலாவும் மலிந்த அந்த மலைச்சாரலிலே சந்தன மரங்களும் உயர்ந்து வளர்ந்திருக்கின்றன. அவற்றின்மேல் மிளகு கொடிகள் படர்ந்துள்ளன. சந்தன மரங்களுக்கு அருகில் பலபல மலர் மரங்கள். மலர்கள் கீழே உதிர்ந்து எங்கும் பூப்படுக்கை விரித்தாற் போன்ற அழகிய தோற்றத்தைத் தருகின்றன.

என்ன அழகான இடம்! எத்தனை இன்பமான மலைச் சாரல்! இந்த இனிய பொருள்களைத் துய்க்க வருவார் யாரும் இல்லையா? மனிதர்கள் வருவது அருமை. ஆனால் மரம் இருக்குமிடத்திலே மரமேறும் குரங்குகள் இருப்பது இயற்கை. மரங்களை அரண்மனையாகவும் ஊசலாகவும் உணவுச்சாலையாகவும் கொண்டு வாழும் மந்திகளும் கடுவன்களும் இந்தக் காட்டில் இருக்கின்றன.

இதோ ஒரு குரங்கு; அது ஆண் குரங்கு; கடுவன். அதற்குக் கிடைத்த பேற்றை என்னவென்று சொல்வது! மிகவும் பசியாக இருந்தது போலும்! தானே பழுத்து உதிரும் வாழைக் கனியைத் தின்றது. ஒரே சுவையை உடைய உணவைத் தின்பது அவ்வளவு சிறப்பு அல்லவே. வாழையின் கோள் (காய்) மிகு பெருங்குலையிலிருந்து உதிர்ந்த தீங்கனியை உண்டவுடன் அருகிலே இருந்த பலாப்பழம் அதை அழைத்தது. பலாச்சுளையையும் வயிறு நிரம்பத் தின்றது.

இப்போது அதன் பசி போய்விட்டது. மிக இனிய கனிகளாதலின் அளவுக்கு மேலே தின்று விட்டது. அதனால் அதற்குக் கடுமையான தாகம் எடுத்தது. அங்கே பாறையிலே ஓர் ஆழமான சுனை இருந்தது. அங்கே சென்று அதன் நீரை உண்டது. அது நீரா? புளித்த தேன் அல்லவா. சுனையிலே முதிர்ந்து விளைந்த தேனைக் குடித்தது. மற்றச் சமயமானல் உணவு கொண்டவுடன் மரத்தின் மேல் ஏறித் தாவி விளையாடும்; இல்லையெனில் மரத்தில் ஒரு கவட்டிலே தூங்கும். இங்கே அயலில் சந்தன மரம் இருக்கிறது; ஏறலாம், வழுக்காமல் பற்றிக்கொண்டு ஏறுவதற்கு அந்த மரத்தின்மேல் மிளகு கொடி படர்ந்திருக்கிறது.

வயிறு நிரம்பப் பழங்களைத் தின்று சுனையிலே தேங்கி யிருந்த தேனைக்குடித்த கடுவனுக்கு மயக்கமாக இருந்தது. கண்ணிமைகள் கனந்தன; கீழே இழுத்தன. சந்தன மரத்தை ஏறெடுத்துப் பார்த்தது குரங்கு, அதன்மேல் ஏறலாம் என்று நினைப்பதற்கு முன் கண்ணைச் சுற்றியது, மயக்கம். அயலில் பல மலர்கள் உதிர்ந்து படுக்கை போட்டாற்போல் மெத்தென்று இருந்தன அல்லவா? மணமுள்ள மெத்தென்ற அந்த மலர்ப் படுக்கையிலே படுத்ததுதான் தாமதம்; அப்படியே உறங்கிவிட்டது, அது தேன் என்று தெரியாமலே சுனையிலுள்ள முதிர்ந்த தேனை உண்டது. தெரியாமல் உண்டால் என்ன? அந்தத் தேன் தன் வேலையைச் செய்யத் தொடங்கியது. கடுவன் இப்போது கனியும் தேனும் உண்ட மயக்கத்தில் ஆழ்ந்து மலர்ப்படுக்கையில் உலகையே மறந்து தூங்கியது.

இயற்கை எழில் பொங்கும் சூழலிலே பெரு முயற்சி இல்லாமலே கடுவன் இன்ப உறக்கத்தில் அழுந்திக் கிடக்கும் இத்தகைய அரிய காட்சியை எங்கே காணலாம்? தலைவனுடைய மலையிலே காணலாம். அந்த ஆணழகன் தன்னுடைய குறிஞ்சி நிலத்தைப் பற்றியும் மலைச்சாரற் பெருவளத்தைப் பற்றியும் தன்னுடைய காதலியிடம் அவ்வப்போது சொல்வதுண்டு. அவற்றையெல்லாம் கேட்டுப் பெருமிதம் கொண்ட தலைவி தன் தோழியிடம் அந்தக் காட்சிகளை எடுத்துச் சொல்வாள். இப்படி ஒருவர்க்கு ஒருவர் சொல்வதனால், தலைவனுடைய நாட்டுக்குச் செல்லாமல் இருந்தாலும் அந்த நாட்டின் வளப்பத்தைத் தலைவியும் தோழியும் நன்கு அறிந்திருந்தார்கள்.

திணைப்புனம் காக்கும் வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தாள் அந்த இள நங்கை. அப்போதுதான் அந்தக் கட்டிளங் காளை அவளைக் கண்டான். இருவர் கண்களும் ஒன்றை ஒன்று கவ்வின; உள்ளம் ஒன்றுபட்டன. பிறவி தோறும் வந்துள்ள தொடர்பாதலின் காந்தமும் இரும்பும் ஒன்று பட்டதுபோல அவ்விருவரும் ஒன்று பட்டனர். பகற்காலத் தில் காதலி தினைப்புனம் காக்க வருவாள். அப்போது காதலனும் அங்கே வந்து காதலியைக் கண்டு அளவளாவி விட்டுச் செல்வான். இந்த இரண்டு காதலர்களுக்கும் உறுதுணையாகக் காதலியின் தோழி இருந்தாள். காதலியின் இன்ப துன்ப உணர்ச்சிகளை உணர்ந்து காதலனிடம் குறிப்பாக அவற்றை எடுத்துரைக்கும் திறமை அந்தத் தோழியிடம் இருந்தது.

இத்தக் களவுக் காதல் நிகழ்ந்து கொண்டு வந்த போது காதலனும் காதலியும் உலகையே மறந்து எதிர் காலத்தையும் மறந்து காதல் உலகத்தில் உலவினர். தோழிக்கு மாத்திரம் எதிர்காலத்தைப் பற்றிய நினைவு இருந்து கொண்டே இருந்தது.

தன்னுடைய தலைவி தன் உள்ளத்துக்கு இசைந்த காதலனைப் பெற்றது பற்றி அவளுக்கு அளவற்ற உவகை உண்டாயிற்று. அது நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து வருவதை யும் அவள் உணர்ந்தாள். ஆனால் உலகம் இந்தக் காதற் பயிர் வளர்வதற்குத் துணையாக இருக்க வேண்டுமே!

திணைப்புனத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் காதலர்கள் சந்தித்தார்கள். ஆனால் இந்தச் சந்திப்பு எத்தனை நாளைக்கு நீட்டிக்கும்? தினைப் பயிர் விளைந்துவிட்டால் கதிர்களை அறுத்து விடுவார்கள். பிறகு அங்கே காவல் வேண்டிய தில்லை. தலைவிக்கு அவ்விடத்தில் வேலை இல்லாமற் போய் விடும்.

திணைப்புனம் காக்கும் வேலை உள்ளவரையில் தலைவன் பகற் காலத்தில் தலைவியைக் கண்டு பேசி அளவளாவ இயலும், அந்தக் காவல் நின்றுவிட்டால் தலைவி வீட் டோடு இருக்க வேண்டியவளே. தினப்புனத்தில் காதலர் இருவரும் சந்திப்பதற்கு வசதிகள் இருந்தன. தலைவி வீட்டுக்குப் போய்விட்டால் அவர்கள் எவ்வாறு சந்திக்க முடியும்? பகலில் சந்திப்பதென்பது மனத்தாலும் நினைப்பதற்கு உரியதன்று. இரவிலோ கட்டுக் காவலைக் கடந்து இருவரும் சந்திப்பது எளிதன்று. ‘என்ன செய்தால் நல்லது?’ என்ற சிந்தனையில் தோழி ஆழ்ந்தாள். இந்தக் களவுக் காதலை விட்டுவிட்டுத் திருமணம் செய்துகொண்டு கணவன் மனைவியாக வாழ்வதுவே எல்லாவற்றிற்கும் மேலானது. அதுவே அச்சம் அற்ற வாழ்க்கை; அறம் நிரம்பிய வாழ்க்கை’ என்ற முடிவுக்கு அவள் வந்தாள்.

ஆனால் திருமணம் நிகழ்வதற்குத் தோழியின் விருப்பம் மாத்திரம் இருந்தால் போதுமா? தலைவனுக்கு அந்த எண்ணம் தோன்ற வேண்டும். அவன் தக்கவர்களை அனுப்பித் தலைவியின் தந்தையிடம் பெண் பேசும்படி செய்ய வேண்டும். "இனிமேல் இவளை இங்கே காண முடியாது, ஆதலால் இவளைத் திருமணம் செய்துகொண்டு இல்வாழ்க்கை நடத்தத் தொடங்குங்கள்" என்று தலைவனிடம் அவள் சொல்வது தக்கது அன்று. என்ன இருந்தாலும் அவள் தலைவியின் தோழிதானே? இனி இந்தக் களவுக் காதல் நீட்டிக் காது" என்று சொன்னால் தலைவன் உள்ளம் வருத்தத்தை அடையுமே!

வெளிப்படையாக, ”நீ மணம் புரிந்து கொள்” என்று சொல்வதைவிட, 'இனிப் பகலில் இவளைக் காண முடியாது; இரவிலே வந்து காணலாம்; அப்படிச் செய்வதிலும் பல இடர்ப்பாடுகள் உள்ளன என்று குறிப்பாகச் சொன்னல் நல்லறிவுடைய காதலன், ‘இனி நம் காதலியை மணம் செய்து கொள்வதே முறை என்ற முடிவுக்கு வருவான்.

தோழியின் சிந்தனையிலே தெளிவு ஏற்பட்டது. இப்படி ஒரு வழி புலப்பட்டது. தினை விளைந்து விட்டமையால், ‘இனிமேல் நீங்கள் புனங்காவலுக்குச் செல்ல வேண்டாம்; வீட்டிலே இருங்கள்’ என்று தலைவியின் தாயும் சொல்லி விட்டாள், இன்னும் ஓரிரண்டு நாட் களில் அவர்கள் தினைப்புனத்துக்கு வருவது நின்றுவிடும். இதுவே தலைவனிடம் தன் கருத்தைப் புலப்படுத்துவதற்குரிய செவ்வியென்று தோழி தெளிந்தாள். தலைவன் வழக்கம்போல அன்று வந்தான்.

தலைவியைக் கண்டு அளவளாவிய பிறகு தோழி அவனைத் தனியே சந்தித்தாள். அவனிடம் இன்று எவ்வாறேனும் தன் கருத்தைப் புலப்படுத்திவிடுவது என்ற உறுதியோடு இருந்தாள். மெல்லப் பேசலானாள்.

தோழி: இன்று என் தலைவி சற்றுச் சோர்வு அடைந்தவளைப் போல இருக்கிறாள். அவள் மனநிலை சரியாக இல்லை.

தலைவன் : ஏன்? என்ன காரணம்? என்னிடம் யாதும் கூறவில்லையே!

தோழி : மகளிர் தம் உள்ளத் துயரை வெளிப்படையாக எடுத்துச் சொல்லமாட்டார்கள். குறிப்பால் அதை உணர்ந்து ஆகவேண்டியவற்றைச் செய்வது ஆடவர் கடமை.

தலைவன்: அவள் சோர்வுக்குக் காரணம் என்ன?

தோழி : இனி எம்பெருமான் அவளே இங்கே வந்து கண்டு அளவளாவ இயலாது.

தலைவன்: ஏன்? என் உள்ளம் தெருமரும்படி செய்யாதே. உள்ளதைத் தெளிவாகச் சொல்லிவிடு.

தோழி: நாங்கள் இங்கே நாள்தோறும் வருவது தினைப் புனத்தைக் காவல் புரிவதற்காகத்தான்.

தலைவன்: ஆம்; அது எனக்குத் தெரியாதா?

தோழி: இதோ தினைப் பயிரைப் பாருங்கள். கதிர்களெல்லாம் முற்றி விளைந்து விட்டன. இனி இவற்றை அறுத்து வீடுகொண்டு போய்ச் சேர்க்க வேண்டுவது தான். இனிமேல் எங்களுக்கு வேலை இல்லை. ஆகையால் நாளை முதல் நாங்கள் இங்கே வரமாட்டோம்.

தலைவன் : அப்படியானால்.?

தோழி : எங்கள் தாய், ”இனிமேல் நீங்கள் தினைப்புனம் காக்கப் போக வேண்டாம். வீட்டிலே இருங்கள்" என்று சொல்லி விட்டாள். இனி நாங்கள் இல்லிலே செறிந்து கிடப்போம்

தோழி : அப்படியானல் நான் எப்படி உங்களை வந்து காண்பது?

தோழி : தங்களுக்கு அரியது யாது? தாங்கள் மனம் வைத்தால் தாங்கள் குறிக்கும் இன்பத்தைப் பெறலாமே!

தலைவன்: எப்படிப் பெறுவது?

தோழி : தங்களுடைய நாட்டில் மலையிலே வாழும் பல் வேறு விலங்கும் தாம் குறியா இன்பத்தை எளிதிலே எய்தும் என்று சொல்கிறார்கள். அப்படி இருக்க, அந்த நாட்டுக்குத் தலைவராகிய தங்களுக்குத் தாங்கள் மனத்தாலே நினைத்து இன்னது செய்ய வேண்டு மென்று ஆராய்ந்து திட்டமிட்டு முயன்றால் தாங்கள் குறித்த இன்பம் எப்படி அரிதாகும்?

தலைவன் : என் நாட்டில் நிகழும் நிகழ்ச்சியை நீ எவ்வாறு அறிந்தாய்?

தோழி : அந்த நாட்டுக்கு உரியவர் தமக்கு உரியவரிடம் சொல்ல, அவர் எனக்குச் சொன்னார். வாழைப் பழத்தையும் பலாப் பழத்தையும் வயிறு நிறையத் தின்று விட்டுப் பாறை நெடுஞ் சுனையில் விளைந்த தேறலை அறியாது உண்ட கடுவன் அயலில் உள்ள மிளகு கொடி படரும் சந்தன மரத்தின்மேல் ஏறாமல், மணம் பொருந்திய பலர்க் குவியலில் மகிழ்ந்து கண்படுக்கும் மலைநாடு தங்கள் நாடு என்பதை உணர்ந்தேன். இவ்வாறு குறியா இன்பத்தை எளிதில் தங்கள் மலையில் பல்வேறு விலங்கும் எய்தும் என்றும் தெரிந்து கொண்டேன், ஆதலின் தாங்களும் இன்பத்தை எளிதில் அடைவதற்குரியவர்களே. தங்களுக்கு உண்டாகும் இன்பத்தைக் கருதி மாத்திரம் அல்ல; என் தலைவியின் நிலையை எண்ணியும் தாங்கள் தக்க முயற்சியை மேற் கொள்ள வேண்டும்.

தலைவன்: அந்தப் பேரழகியை நான் இனிமேல் எவ்வாறு வந்து சந்திப்பது?

தோழி : ஆம்; அவள் அளவுக்கு மிஞ்சிய அழகையுடையவள்தான். அவள் தோளின் அழகைப் பார்த்தாலே போதுமே; மூங்கிலைப் போலப் பருத்து வளர்ந்த தோளல்லவா? அதன் அழகு கெடாமல் மெலியாமல் இருக்க வேண்டுமே! அன்னையின் மொழிகளைக் கேட்டது முதல் அவள் தங்களையே நினைத்துக் கொண் டிருக்கிறாள். அவள் மனம் அவள் வசத்தில் இல்லை. அது ஓரிடத்தில் நில்லாமல் அலையோடிக் குமுறிக் கொந்தளிக்கிறது. நிறுத்த நிறுத்த நில்லாத நெஞ்சத்தோடு அவள் தங்களிடத்தில் அளவற்ற காதலை வளர்த்து இப்படி இருக்கிறாள்.

தலைவன் பெருமூச்சு விட்டான். சிறிது மெளனமாக நின்றான், "அப்படியானால்.’’ என்று ஏதோ சொல்ல வந்தான். மேலே பேச முடியாமல் திணறினான்.

"அப்படியானால் தாங்கள் எங்கள் இல்லத்துக்கு வந்து தங்கள் காதலியைச் சந்திக்கலாம்; அதுதான் வழி.”

காதலன் முகம் சிறிது மலர்ந்தது; "அப்படியா! எப்படிக் காண்பது?” என்று கேட்டான்.

தோழி மிக்க அறிவுடையவள். "வீட்டில் வந்து சந்திப்பதை எளிதென்று இவன் நினைக்கக்கூடாது. அதில் உள்ள இடர்களையும் தெரிவிக்க வேண்டும். ஆனால் அதைக் குறிப்பாகவே தெரிவிக்க வேண்டும்” என்று எண்ணினாள்.

"இரவுக் காலத்தில் வந்து காணலாம். தலைவியி னுடைய தந்தை இரவிலே வீட்டையும் ஊரையும் காவல் காப்பதற்காகக் காவலரை வைத்திருக்கிறார், அவர்களுடைய கட்டுக் காவலைக் கடப்பது எளிதன்று; கடப்பதற்கரிய அருங்கடிக் காவலர்[#] அவர்கள் சேர்ந்திருக்கும் சமயத்தை அறிந்துகொண்டு தாங்கள் வரவேண்டும். அவ்வாறு வந்தால் இரவில் வருவதற்கும் உரியவர்கள் ஆவீர்கள்."

-------

கடி - காவல்.

தலைவன் இப்போது சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான். இரவிலே காவலருடைய காவலைக் கடந்து செல்வது எப்படி என்ற ஆராய்ச்சியிலே இறங்கினன், தலைவியை இதுகாறும் எளிதிலே கண்டு அளவளாவிய மாதிரி இனிக் காண முடியாதோ என்று ஏங்கினான், அவன் மனம் தத்தளித்தது, அவன் உள்ளத்தே தோன்றிய துயரத்தை அவன் விட்ட பெருமூச்சு வெளிப்படுத்தியது.

தோழி அவன் நிலேயை உணர்ந்தாள். தான் எதை உணர்த்த வேண்டுமென்று எண்ணினாளோ, அதை உணர்த்த இதுவே சமயம் என்று அறிந்து குறிப்பாகச் சொல்லத் தொடங்கினாள்.

”தந்தை வைத்திருக்கும் காவலர் சோரும் பதத்தை (சந்தர்ப்பத்தை) அறிந்து கங்குலில் வருதலும் தங்களுக்கு உரியதே என்று சொன்னேன். காவலர் காவலின் கடுமையை எம்பெருமான் நினைத்துப் பார்க்கிறதாகத் தோன்றுகிறது. குறித்த இன்பத்தை எளிதிலே பெற வேறு சிறந்த வழியும் உண்டு”’ என்று தலைவன் கவனத்தைச் சிறிதே தன் பக்கத்தில் திருப்பினாள்.

”வேறு வழி என்ன?” என்று அவன் ஆவலோடு கேட்டான்.

”பசிய கொடிகளுக்கு இடையே நிற்கும் இந்த வேங்கை மரம் அதைச் சொல்லாமற் சொல்கிறதே?”

"எதைச் சொல்கிறது?”

"ஒரேயடியாகப் பூத்துக் குலுங்கும் இந்த வேங்கையைக் காணும்போதெல்லாம் எனக்கு மணவீடு நினைவுக்கு வருகிறது. அலங்காரம் செய்த மணவீடும் அணிசெய்த மணமகளும் போல ஒள்ளிய பூங்கொத்துக்கள் மலர்ந்து விளங்குகிறது. இந்த வேங்கை மரம். இதைக் கண்டு குறிஞ்சி நில மக்கள் தங்கள் தங்கள் பெண்களுக்குதி திருமணம் செய்ய முயல்வார்கள். மாலை நேரத்தில் திங்கள் தோன்றினால் அதைச் சுற்றி இந்த மாதத்தில் கோட்டை கட்டியிருப்பதைக் காணலாம். அந்தப் பரி வேடமும் இது கல்யாண காலம் என்பதைத் தெரிவிக்குமே! விலங்குகள்கூட எதிர்பாராத இன்பத்தை அடையும் நாட்டுக்குத் தலைவராகிய தாங்கள், எதிர்பாராத இன்பத்தை அடைய வழியா இல்லை? தங்களுக்கு அரிய தென்ற செயலும் உண்டா? எதுவானாலும் விரைவில் ஆராய்ந்து முடிவு கட்டிச்செய்ய வேண்டும். தலைவியின் உள்ளம் படும்பாடு எனக்குத்தெரியும். அவள் இன்புற வழி பிறக்க வேண்டும்,'

இப்படி அவள் சொல்லச் சொல்லத் தலைவனுக்கு, ‘இனி நம் காதலியை முறைப்படியே திருமணம் செய்து கொள்வதுதான் ஏற்ற வழி’ என்ற உறுதி உண் டாயிற்று.

தலைவன் பகலிலே தலைவியைச் சந்திக்கும் பகற் குறிக்கண் வந்தபொழுது, அவனுக்குத் தலைவியின் தாய் தலைவியை இல்லிலே இருக்க வைக்கும் செறிப்பை அறிவுறுத்தி, அவன் திருமண்ம் செய்து கொள்வதற்குரிய முயற்சியிலே முனையும்படியாகத் தோழி சொல்வதாக அமைந்திருக்கிறது பாட்டு.

குறிஞ்சி

கோழிலை வாழைக் கோள்மிகு பெருங்குலை

ஊழுறு தீங்கனி உண்ணுநர்த் தடுத்த

சாரற் பலவின் சுளையொடு ஊழ்படு

பாறை நெடுஞ்சினை விளைந்த தேறல்

அறியாது உண்ட கடுவன், அயலது 5

கறிவளர் சாந்தம் ஏறல்செல் லாது

நறுவீ அடுக்கத்து மகிழ்ந்துகண் படுக்கும்

குறியா இன்பம் எளிதில் நின்மலைப்

பல்வேறு விலங்கும் எய்தும் நாட!

குறித்த இன்பம் நினக்குஎவன் அரிய? 10

வெறுத்த ஏஎர் வேய்டிரை பணைத்தோள்

நிறுப்ப நில்லா நெஞ்சமொடு நின்மாட்டு

இவளும் இனையள்; ஆயின் தந்தை

அருங்கடிக் காவலர் சோர்பதன் ஒற்றிக்

கங்குல் வருதலும் உரியை: பைம்புதல் 15

வேங்கையும் ஒள்இணர் விரிந்தன;

நெடுவெண் திங்களும் ஊர்கொண் டன்றே.

[ கொழுவிய இலைகளை உடைய வாழையின் காய்கள் மிக்க பெரிய குலையிலிருந்துதானே கனிந்து உதிர்ந்த இனிய கனியையும் உண்ணும் இயல்பையுடைய மக்கள் அருகில் சென்றல் அவர்களை மேலே செல்ல விடாமல் தடுத்த மலைச்சாரலில் உள்ள பலாப்பழத்தின் சுளையோடு, முதிர்ந்து உதிர்ந்த, பாறையில் உள்ள ஆழமான சுனையிலே விளைந்த, தேனைத் தேனென்று அறியாமல் நீர் என்று எண்ணி உண்ட ஆண் குரங்கு, அயலிலே வளர்ந்துள்ளதாகிய மிளகு கொடி படர்ந்த சந்தன மரத்தின்மேல் ஏறாமல், மணம் மிக்க மலர்க் குவியலாகிய படுக்கையில் இன்புற்றுத் துயிலுவதற்கு இடமானதும், இவ்வாறே தாம் எதிர்பாராத இன்பத்தை எளிதிலே நின்மலையில் வாழும் பல வேறு வகைப்பட்ட விலங்குகளும் அடைவதற்கு இடமானது மாகிய நாட்டை உடையவனே! மனத்தால் நினைத்து எதிர்பார்க்கும் இன்பங்கள் உனக்கு ஏன் அரியனவாகும்? மிக்க அழகு, மூங்கிலையொத்த பருமையையுடைய தோள், நிறுத்த நிறுத்த வருத்தத்தை விட்டு நில்லாத நெஞ்சம் இவற்றோடு உன்னிடத்தில் இந்தத் தலைவியும் இத்தகைய ளானள்; ஆயினும் அவள் தந்தை வைத்த கடப்பதற்கு அரிய காப்புத் தொழிலையுடைய ஊர்காவலர் அயர்வு அடையும் சமயம் அறிந்து நீ இராக் காலத்தில் தலைவியி னிடம் வருவதற்கும் உரியாய்; பசுமையான செடிகளினிடையே ஓங்கிய வேங்கை மரமும் விளக்கத்தையுடைய பூங்கொத்துக்களை மலரச் செய்தன; நீண்ட வெள்ளிய சந்திரனும் பரிவேடத்தைக் கொண்டது. (ஆதலின் திருமணம் செய்துகொள்ள எண்ணினால் அதற்கு இதுவே காலம்.)

1. கோழிலை-கொழுமையான இலை, கோள்-காய்.

2. ஊழுறு-உதிர்கின்ற, தீங்கணி-இனிய பழம். உண்ணு நர்-உண்பார். தடுத்த-மேலே செல்லவிடாமல் தடுத்த,

3. ஊழ்படு-உதிர்ந்த,

4. நெடுஞ்சுணை-ஆழமான சுனை, விளைந்த-நாட்பட்டுப் புளித்த, தேறல்-தேன.

5. அறியாது உண்ட-தேன் என்று அறிந்து கொள்ளாமல் நீர் என்று எண்ணி உண்ட, கடுவன்-ஆண் குரங்கு. அயலதுஅயலிலே உள்ளதாகிய.

6. கறி-மிளகு கொடி. சாந்தம்-சந்தன மரம். ஏறல் செல்லாது-ஏழுமல், "சாந்தம் ஏறா தென்றது, மரமாயிற் சாந்தமே உள்ளதென்று” என்று குறிப்பெழுதுவர் பழைய உரைகாரர்.

7. வீ-பூ அடுக்கம்-குவியல், கண் படுக்கும்-துயிலும்,

8. குறியா-நினைக்காத, எளிதில்-எளிதாக, “குறியா இன்பம் என்பது முயற்சியும் உளப்பாடும் இன்றி வந்த இன்பமெனக் கடுவனுக்கும் தலைவனுக்கும் ஏற்பக் கொள்க’ என்பது பழைய குறிப்புரை.

10. எவன்-ஏன், அரிய - கிடைத்தற்கரியனவாகும்.

11. வெறுத்த-மிக்க. ஏர்-அழகு, செய்யுளின் ஒசை, நிரம்புவதற்காக அளபெடுத்தது. வேய்-மூங்கில, புரைஒத்த, பணை-பருமை, “ஏரையுடைய வேயை ஒத்த பெருந்தோள்” என்று கூட்டுவர் பழைய உரைகாரர்.

12. நிறுப்ப-வருந்தாமல் நிறுத்தவும். நின் மாட்டு-உன்னிடத்தில். ‘நிறுப்ப நில்லா நெஞ்சம்-நின்ற நிலையி னின்றும் அழியாமல் நிறுத்தவும் அவ்வளவில் நில்லாத நெஞ்சம்’ (பழைய உரை)

13. இணையள்-இத்தகையள்; உன்னை எண்ணி வருந்தும் இயல்புடையவள் என்றவாறு, 'பனைத்தோள் இவள்' என்று கூட்டுவார் பழைய உரைகாரர். ஆயின்-ஆயினும்.

14. கடி-காவல். சோரி பதன்-சோருகின்ற செவ்வி. ஒற்றி-அறிந்து.

15. கங்குல் - இரவில். இதுகாறும் பகல் வந்ததுபோல இரவில் வருவ தற்கும் உரியை என்று சொல்ல வருதலால் கங்குல் வருதலும் உரியை என்று கூறினாள். அந்த உம்மையைக் கங்குலும் வருதல் உரியை என்று பிரித்துக் கூட்டினால் பொருள் சிறக்கும். "கங்குல் வருதலும் உரியை என்றது, இவள் நின்னையின்றி அமையாளாய், நின்னைக் காண்டல் வேண்டி, நின்வர விற்கு உடன்பட்டிருத்தலான், வருதற்குரியை நீ என்றவாறு, பகற்குறியேயன்றிக் கங்குல் வருதலும் உரியை" (பழைய உரை.) பைம்புதல் - பசுமையான செடிகள். செடியைப் புதல் என்பது பழைய வழக்கு. அதிலிருந்து புதர் என்று வழங்கும் சொல் பிறந்தது.

16. இணர் - பூங்கொத்து. விரிந்தன - மலர்ந்தன. ”வேங்கையும் விரிந்தன” என்றது, திணைப்புனம் அறுத்து இற்செறிப்புண்டாள் என்றவாறு; எனவே பகற்குறியும் மறுத்துக் காவலர் சோர்பதன் ஒற்றி எனவே இரவுக்குறி யருமைகூறி, அதுவும் மறுத்துத் தோழி வரைவு கடா யினவாறு’ (பழைய உரை).