முகவுரை

எட்டுத் தொகையில் ஒன்றாகிய கலித்தொகை கலிப் பாக்களால் அமைந்தது. பரிபாடல் என்பது பரிபாடல் என்ற பாவால் அமைந்தது. மற்ற ஆறு நூல்களும் ஆசிரியப் பாவால் அமைந்தவை. அகப்பொருளைப்பற்றிச் சொல்வதற்குக் கலிப்பாவும் பரிபாடலும் சிறந்தவை என்று தொல்காப்பியர் சொல்கிறார், இந்த இரண்டு வகைப் பாடல்களிலும் நாடகத்தைப் போல ஒருவர் பேசவும், மற்றொருவர் அதற்கு விடை சொல்லவுமாகக் கூற்று வகைகளை அமைத்துச் சொல்லலாம். ஒவ்வொருவர் கூற்றும் தனித்தனியே முடிந்து தோன்றும்படி அமைக்கலாம். இப்படி உரையாடலாக வரும் கலிப்பாவை உறழ்கலி என்று சொல்வார்கள்.

அன்றியும் இசையோடு பாடுவதற்கு இந்த இரண்டு வகைப் பாடல்களும் ஏற்புடையவை. இப்பாக்களில் இடையிலே முடுகு வரும்; சில பகுதிகள் இடை மடக்கி வரும்.

நெறியறி செறிகுறி புரிதிரி மறியா

அறிவனை முந்துறீஇத்

தகைமிகு தொகைவகை யறியும்

சான்றவர் இனமாக

என்பதுபோல வருவன முடுகு. இதற்கு அராகம் என்றும் பெயர் உண்டு. ராகம் என்பதையே அராகம் என்றார்கள். அப்பெயரே அந்தப் பகுதி இசையோடு பாடுவதற்கு உரியது என்பதைப் புலப்படுத்துகிறது.

புனவேங்கைத் தாதுறைக்கும் பொன்னறை முன்றில்

நனவிற் புணர்ச்சி நடக்குமாம் அன்றோ?

நனவிற் புணர்ச்சி நடக்கலும் ஆங்கே

கனவிற் புணர்ச்சி கடிதுமாம் அன்றோ?

விண்டோய்கன் னாடனும் நீயும் வதுவையுட்

பண்டறியா தீர்போற் படர்கிற்பீர் மற்கொலோ

பண்டறியாதீர்போற் படர்ந்தீர் பழங்கேண்மை

கண்டறியா தேன் போற் கரக்கிற் பென் மற்கொலோ?

என்று வருபவை இடைமடக்கு. நனவிற் புணர்ச்சி நடக்கு மாம் என்று இரண்டாவது அடியில் வருவதையே மீட்டும் நனவிற் புணர்ச்சி நடக்கலும் என்று மடக்கிப் பாடுவதனால் இடைமடக்காயிற்று. கலியின் உறுப்பாகிய தாழிசைகளில் இப்படி இடை மடக்கு வரும். இவ்வாறு வருவது பாடுவதற்கு நயமாக இருக்கும். ஆதலால் இதைக் கந்தருவ மார்க்கம் என்று சொல்வார்கள். கந்தருவம் என்பது இசை, கந்தருவ மார்க்கம்- இசை நெறி, இடை மடக்கி வரும் பகுதிகள் இசையில் அமைத்துப் பாட ஏற் பனவாக இருக்கும்.[#]

----------

[#]

அடியுலகம் ஏத்தி அலர்மாரி துரவ

முடியுலக மூர்த்தி உறநிமிர்ந்தோன் யாரே

முடியுலக மூர்த்தி உறநிமிர்ந்தோன் மூன்று

கடிமதிலும் கட்டழித்த காவலன் நீ அன்றே (1245)

என்று சீவக சிந்தாமணியில் இடை மடக்கி வரும் பாடல்களின் உரையில், 'கந்தருவ மார்க்கத்தால் இடை மடக்கின' என்று நச்சினார்க்கினியர் எழுதுகிறார். சிலப்பதிகாரம் முதலிய பழைய நூல்களிலும், திருவிளையாடற் புராணம் முதலிய பிற்கால நூல்களிலும் தெய்வங்களின் துதியை ஒருவர் பாடுவதாக வரும் இடங்களில் இடை மடக்காக வரும் கந்தருவ மார்க்கச் செய்யுட்களைக் காணலாம்.

------------

கலிப்பா என்பது தமிழில் உள்ள நான்கு வகைப் பாக்களில் ஒன்று, துள்ளலோசை உடையது. அளவிலே பெரியதாகப் பாடும்படி பல உறுப்புக்களை உடையது. கலித்தொகையில் கடவுள் வாழ்த்தையும் சேர்த்து 150 பாடல்கள் இருக்கின்றன. பாலை, குறிஞ்சி, மருதம், முல்லை, ந்ெய்தல் என்ற ஐந்து பிரிவுகளையுடையது அது. கடவுள் வாழ்த்தைப் பாடினவர் மதுரை ஆசிரியர் நவ்வந் துவனார். பாலைக் கவியில் உள்ள 35 செய்யுட்களை இயற்றினவர் சேரமான் பாலை பாடிய பெருங் கடுங்கோன், அவர் பாலைத்திணையைப் பாடுவதில் வல்லவர் என்பதை அவருடைய பெயரோடு சேர்ந்த அடை மொழிகளே தெரிவிக்கும்.

குறிஞ்சிக் கலியில் அமைந்த 29 பாடல்களைப் பாடியவர் கபிலர். அவர் குறிஞ்சித் திணையைப் பாடுவதில் திறமை பெற்றவர். மருதத் கலியை 33 செய்யுட்கள் அமையப் பாடியவர் மதுரை மருதன் இளநாகனார். 17 செய்யுட்களையுடைய முல்லைக் கலியை இயற்றினவர் சோழன் நல்லுருத்திரனார், நெய்தற் கவியாக அமைந்த 33 பாடல்களின் ஆசிரியர் நவ்வந்துவனார்.

கலித்தொகைச் செய்யுட்கள் விரிவான பொருள் அமைதியை உடையவை; பாட்டு அந்த அமைப்புக்கு இடம் கொடுக்கிறது. ஆகவே, அழகான சித்திரம் ஒன்றை பலவகை நிலைக் களங்களும் அமைய நுணுக்கமான, பகுதிகள் அழகு செய்ய விரிவான கிழியில் அமைத்தாற் போலக் கவிஞர்கள் கலிப்பாக்களை இயற்றியிருக்கிறார்கள். அவற்றைப் படிக்கையில் ஒசை இனிதையும் கவிப்பண்பும் பொருட்சிறப்பும் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொள்கின்றன.

கற்றறிந்தார் ஏத்தும் கலி

என்றும்,

திருத்தக்க மாமுனிசிந் தாமணி கம்பன்

விருத்தக் கவிவளமும் வேண்டேம் - திருக்குறளோ

கொங்குவேள் மாக்கதையோ கொள்ளேம்; நணி ஆர்வேம்

பொங்குகலி இன்பப் பொருள்

என்றும் பாராட்டும்படி அமைந்த பாடல்களைக் கலித் தொகையில் காணலாம்.

இந்த அரிய நூலுக்கு நச்சினார்க்கினியர் அழகிய உரை ஒன்றை எழுதியிருக்கிறார், எட்டுத் தொகை நூல்களில் குறுந்தொகைக்கும் அவர் உரை எழுதினரென்று தெரிகிறது. அது இப்போது கிடைக்கவில்லை. கலித்தொகைக்கு அவர் எழுதிய உரையேனும் கிடைத்தது தமிழர்களின் பாக்கியம் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

இதை முதல் முதலாக உரையுடன் அச்சியற்றி வெளிப் படுத்தியவர் யாழ்ப்பாணத்துப் பேரறிஞராகிய திரு. சி. வை. தாமோதரம் பிள்ளையவர்கள். அதன்பின் மகாமகோ பாத்தியாய டாக்டர் ஐயரவர்களுடன் இருந்து பழகித் தமிழாராய்ச்சி செய்துவந்த தமிழ்ப் பெரும் புலவர் திரு. இ. வை. அனந்தராமையரவர்கள் இந்த நூலை நன்கு ஆராய்ந்து, பலவகையிற் சோதனை செய்து, ஒப்புமைப் பகுதிகளையும் பலவகைக் குறிப்புகளையும் தொகுத்துச் சேர்த்து 1925-இல் வெளியிட்டார்கள். அவர்கள் அப்பதிப்பிற் செய்திருக்கும் வேலை அறிஞர்கள் கண்டு வியப்ப தற்குரியது. அதன்பின் சைவ சித்தாந்த நூற் பதிப்புக் கழகத்தார் ஒரு பதிப்பை வெளியிட்டுள்ளனர்.

இந்தப் புத்தகத்தில் கலித்தொகையிலிருந்த எடுத்த மூன்று பாட்டுக்களின் விளக்கங்கள் உள்ளன. கடவுள் வாழ்த்தும் பாலைக் கலியிலுள்ள பாடல் ஒன்றும் குறிஞ்சிக் கலியிலுள்ளது ஒன்றும் இதில் இருக்கின்றன. வேறு சில பாடல்களின் விளக்கத்தையும் சேர்க்க எண்ணினேன், இடமின்மையினால் வேறு ஒரு சமயம் அவற்றை வெளியிடலா மென்று நினைத்து இந்த மூன்று பாடலோடு நிறுத்திக் கொண்டேன். முதற் பாட்டு 17 அடிகளை உடையது. . இரண்டாவது பாட்டு 22 அடிகளையும், மூன்றாவது பாட்டு 51 அடிகளையும் உடையவை. ஆகவே இப்புத்தகத்தில் 90 அடிகளுக்கு விளக்கம் இருக்கிறது.

கடவுள் வாழ்த்துப் பாட்டுச் சிவபெருமானுடைய மூன்று ஆடல்களைப்பற்றிச் சொல்லுகிறது. தமிழ்நாட்டில் இசையும் கூத்தும் மிக விரிவாகப் பயின்றிருந்த காலத்தில் எழுந்தது இப் பாட்டு, ஆதலின் இப் பாட்டில் சொல்லப் பெற்ற செய்திகள் அக்காலத்தாருக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்திருக்கும். இப்போது இசைத் தமிழும் நாடகத் தமிழும் மறைந்து போயின. அப்பகுதிகளைச் சார்ந்த இலக்கியங்களும் இல்லையாயின. அவற்றின் இலக்கணத்தைச் சொல்லும் தனி நூல்களும் கிடைக்கவில்லை. இலக்கியங்களினிடையே கூத்தை பற்றியும் இசையைப் பற்றியும் வரும் இடங்களில் அடியார்க்கு நல்லார் முதலிய உரையாசிரியர்கள் ஓரளவு அச் செய்திகளை விளக்குகிறார்கள். மேற்கோளாகச் சில செய்யுட்களைக் காட்டுகிறார்கள். அவற்றிலிருந்து பழங்காலத்தில் பல பல இசையிலக்கண நூல்களும் கூத்திலக்கண நூல்களும் வழங்கி வந்தன என்று அறிகிறோம்.

கொடுகொட்டி, பாண்டரங்கம், காபாலம் என்ற மூன்று கூத்துக்களைப் பற்றிய செய்திகளைக் கடவுள் வாழ்த்தில் காண்கிறோம். இவற்றின் இலக்கணங்களைத் தெளிவாகவும் விரிவாகவும் சொல்லும் நூல்கள் இப்போது இல்லை. சிலப்பதிகாரம், அதன் உரை, நச்சினர்க்கினியர் உரை என்பவற்றில் வரும் செய்திகளைக் கொண்டும் பிற்கால நூல்கள் சிலவற்றைக் கொண்டும் தெரிய வரும் செய்திகளை ஒருங்கு தொகுத்து எண்ணி. எனக்குத் தோற்றிய வகையில் விளக்கியிருக்கிறேன். ஆயினும் காபாலம் என்ற கூத்தின் இலக்கணம் தெளிவாக விளங்கவில்லை.

இறைவனுடைய தத்துவத்தை எவ்வாறு தமிழ்ப் புலவர்கள் நினைந்து, அவன் கருணையை வியந்து பாராட்டுகிறார்கள் என்பதற்கு இந்தக் கடவுள் வாழ்த்துப் பாட்டு ஒரு சிறந்த உதாரணம். இறைவன் மனத்துக்கும் வாக்குக்கும் எட்டாதவன் ஆனாலும், கருணையால் திருவுருவம் பூண்டு பல அருள் விளையாடல்களை நடத்துகிறான் என்பதை அவர்கள் நன்கு தெளிந்திருந்தனர், நாம் அவன் பால் காட்டும் அன்பு மிக மிகக் குறைந்தது என்றும், அவன் நம்மிடம் வைத்த அருள் மிக மிகப் பெரியதென்றும் எண்ணி அவன் நமக்கு எளியனாக வரும் கருணையைப் பாராட்டினார்கள். கூளிகளையும் அடியாராக்கி ஏவல் கொள்ளும் சிறப்பு இறைவனிடம் இருக்கும்போது நம்மைப் பணி கொள்வது என்ன வியப்பு?

பாலைக்கலியிலிருந்து எடுத்த பாட்டு, பாலையின் வெம்மையினூடே காதலின் தண்மையைப் புலப்படுத்துகிறது. காதலின் ஆற்றலையும், காதலையுடையார் தம் நலம் நோக்காது தம் காதற்குரியவர்கள் நலத்தையே பேணுவதையும் விலங்குகளின் மேல் வைத்துச் சொல்வது பழங் கவிகளின் இயல்பு. பிடியைப் பாதுகாக்கும் களிறு, பெண் புறாவைப் பேணும் ஆண் புறா, பிணைமானைக் காப்பாற்றும் கலைமான் என்னும் மூன்றும் ஈரம் வறண்ட பாலையிலும் காதல் வெள்ளம் பெருக்கெடுத்து ஓடச் செய்கின்றன.

குறிஞ்சிக்கலிப்பாட்டு, தலைவனுக்கும் தலைவிக்கும் உள்ள காதலை தோழி வெளியிட்டு அவ்விருவரும் மணம் செய்து கொள்வதற்கு உதவி புரியும் செய்தியைச் சொல்கிறது. ஆற்றில் நீராடும்போது தலைவி நீரோடு போக, அவளை ஒரு தலைவன் காப்பாற்றினான் என்று சொல்லித் தோழி அவர்களிடையே உள்ள தொடர்பைப் புலப்படுத்துகிறாள். இவ்வாறு கூறும் முறையை அறத்தொடு நிற்றல் என்று சொல்வார்கள். புனலிலே போன தலைவியைக் காப்பாற்றி அவளோடு தொடர்புடையவனானான் என்று சொல்வதால் இது புனல்தரு புணர்ச்சியால் அறத்தொடு நின்றது என்ற வகையைச் சாரும்.

கற்பின் உயர்வைத் தோழி எவ்வளவு அழகாகவும் நுட்பமாகவும் எடுத்துச் சொல்கிறாள்! செவிலி தலைவியைக் கன்னியென்று எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறாள். "என் தோழி அருமழை தரல் வேண்டின், தருகிற்கும் பெருமை யளே!” என்று சொல்கிறாள் தோழி. அந்தக் கற்பைப் பாதுகாக்கும் கடமை யாவர்க்கும் உரியது என்று வற்புறுத்தகிறாள். மழை பெய்வதும், வள்ளிக் கிழங்கு விளைவதும், தேன் அடைகள் மிகுதியாக இருப்பதும், தின விளைவதும் எல்லாம் கற்பினால் அமைவன என்று சொல்கிறாள்; ஆடவர் வேட்டையிலே நல்ல வெற்றியை அடைவதற் கும் குறவர் மடமகளிர் தம் கேள்வரைத் தொழுதெழும் கற்பே காரணம் என்று கூறுகிறாள்.

இந்தச் செய்தியை அறிந்தபோது தலைவியின் தமையன்மார் கோபத்தால் படபடத்தார்களாம். மலைநாட்டு மக்கள் வீரம் மிக்கவர்கள்; மானம் பொறாதவர்கள். அவர்களுடைய அறிவு தொழிற்படுவதற்குமுன்னே அந்த மானம் முன்னே வந்து துள்ளுகிறது. ‘தெரிகணை நோக்கிச் சிலை நோக்கிக் கண் சேந்தார்கள். இப்படி ஒன்றரை மணிநேரம் அவர்கள் உறுமினர்கள். மெல்லமெல்ல அறிவு தலைக் காட்டிற்று. சிந்தனை எழுந்தது. அவர்கள்மேல் தவறு ஒன்றும் இல்லையே!” என்று யோசித்தார்கள். அப்போது எழுந்த கோபம் நாணத்தால் அழிந்தது; நிமிர்ந்த தலை கவிழ்ந்தது. "தெருமந்து சாய்த்தார் தலை" என்று தோழி சொல்கிறாள்.

தோழிக்கும் தலைவிக்கும் இடையே நடக்கும் உரையாடல் மிகவும் நயமாக இருக்கிறது. தலைவி, "நான் எப்படி அவ்வளவு பேருக்கு நடுவில் நாணமில்லாமல் அவரோடு சேர்ந்து அமர்வேன்!" என்கிறாள். அதை நினைந்து நாணுகிறாள்; மகிழ்ச்சி-யடைகிறாள்; களவுக் காதலில் பட்ட தொல்லைகளெல்லாம் இனித் தீருமென்று ஆறுதல் பெறுகிறாள்.

தலைவன் மணம் செய்துகொள்ள வருகிறான். முகூர்த்தம் வைக்கும் அறிவனுடனும், சான்றவருடனும் வருகிறான். திருமணம் நன்றாக நடக்கும் என்பதற்கு என்ன தடை?

இந்தப் பாடல்களின் விளக்கங்கள் பெரும்பாலும் நச்சினார்க்கினியர் உரையைத் தழுவியே அமைந்திருக்கின்றன. அப்பெரும் புலவருடைய உரையைப் படிக்கும்போது, “எத்தனை விரிந்த அறிவு!’ என்ற வியப்பே எழுகிறது. சில இடங்களில் நச்சினார்க்கினியர் உரைக்கு வேறுபட்ட விளக்கத்தை இந்தப் புத்தகத்தில் காணலாம்.

இதற்கு முன் வெளியான மனைவிளக்கு, குறிஞ்சித் தேன், தாமரைப் பொய்கை என்ற மூன்று நூல்களையும் தமிழன்பர்கள் சுவைத்துப் பாராட்டி ஊக்கம் அளித்து வருகிறார்கள். இது நான்காவது புத்தகம். இனியும் எஞ்சியுள்ள நான்கு தொகை நூல்களிலிருந்து எடுத்த செய்யுட்களுக்கு விளக்கம் எழுதி நான்கு புத்தகங்களாக வெளியிட எண்ணியிருக்கிறேன். முருகன் திருவருள் இந்த முயற்சியை நிறைவேறச் செய்யும் என்று நம்புகிறேன்.

25-4-32         கி. வா. ஜகந்நாதன்.

குறிப்பு

இந்த இரண்டாம் பதிப்பில் ‘கருங்கூத்து’ என்ற தலைப்பில், வேறு ஒரு பாடலுக்குரிய விளக்கத்தையும் சேர்த்திருக்கிறேன். குறிஞ்சிப் பகுதியில் வரும் பாடல்

25-2-59         கி. வா. ஜ,

-------------

உள்ளுறை:

1. ஆடும் பெருமான் .

2. பிடியும் களிறும்

3. திருமண முயற்சி

4. கருங் கூத்து

-----------

1. ஆடும் பெருமான்

கடவுள் நம்முடைய புலன்களால் அறியப்படாத நிலையில் இருப்பவர். அவரைப் பற்றி நாம் பேசி எல்லை காண முடியாது. எண்ணவும் இயலாது. வாக்குக்கும் மனத்துக்கும் அப்பாற்பட்டவர் கடவுள் என்று வேதம் சொல்கிறது; மற்ற நூல்களும் சொல்கின்றன. அவர் உருவம் இல்லாதவர்; அளவு இல்லாதவர்; குணங்கள் இல்லாதவர். ஆகையினால் பொறிகளால் உணரப் படாதவர்; மனத்தால் நினைக்க இயலாதவர். ஆயினும் உலகத்தில் உள்ள சமயங்களில் பெரும்பாலானவை, கடவுளை ஏதேனும் அடையாளம் ஒன்றையோ பலவற்றையோ வைத்துக் கொண்டு வழிபடும் முறையை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன.

கண்ணாலே காண முடியாத சொற்களையும், அந்தச் சொற்களின் வாயிலாக உணரும் கருத்துக்களையும் எழுத்தால் எழுதிப் பிறருக்கு அறிவிக்கிறோம். உள்ளத்திலே தோன்றும் நினைவுகளையும் உணர்ச்சிகளையும் முதலில் வாயினால் வெளியிடுகிறோம். அதுதான் மொழி அல்லது பாஷை. பேசும் நிலையில் இருந்த மொழி நாளடைவில் எழுத்துருவமும் பெற்றது. பேசும் வடிவத்தை ஒலி வடிவம் என்றும், எழுதுவதை வரி வடிவம் என்றும் சொல்வார்கள். மனத்தில் வடிவமே இல்லாமல் பிறந்த நினைவுகளையும் உணர்ச்சிகளையும் முதலில் ஒலி வடிவத் திலே வடித்துப் பேசுகிறோம்; பிறகு வரி வடிவத்திலே வடித்து எழுதுகிறோம். மனிதனுக்கு இந்த அற்புத ஆற்றலைக் கடவுள் கொடுத்திருக்கிறார்,

ஆனல், நாம் பேசும் மொழியும் எழுதும் எழுத்தும் நம்முடைய மனத்திலே தோன்றும் கருத்தை அறிவிக்கும் அடையாளமே ஒழிய, அந்தக் கருத்தின் வேறு உருவம் அல்ல. மனத்தில் தோன்றும் கருத்தும் உணர்ச்சியும் மனித சாதி முழுவதுக்கும் பொதுவானவை. அவற்றில் வேறுபாடில்லை. காரணம், மனம் என்ற ஒன்று உயிருக்கு அடுத்தபடி, காலம், இடம், சாதி, சமயம் என்ற பிரிவுக்கு அகப்படாமல் நிற்கிறது; அல்லது அவற்றிற்கெல்லாம் பொதுவாக நிற்கிறது என்று சொல்லலாம். அந்த மனத் தினல்தான் மனிதனே வாழ்கிறான், தாழ்வடைகிறன் என்றும், மனமே மனிதனை ஆக்குகிறது என்றும் சொல்வது உண்டு.

மனம் . மனித சாதி அனைத்துக்கும் பொது; அதில் தோன்றும் கருத்துக்களும் உணர்ச்சிகளும் அப்படியே பொதுவானவை. அவற்றை வெளியிடும்போது மாத்திரம் அவை வெவ்வேறு வடிவம் கொள்கின்றன; மொழியாகிய ஒலி வடிவத்தை அடைகின்றன. அந்தக் கருத்துக்கள் ஒலி வடிவத்தை அடைகின்றன என்று சொல்வதை விட, அந்தக் கருத்துக்களை மக்கள் ஒலி வடிவமாகிய அடையாளத்தால் வெளிப்படுத்துகிறார்கள் என்று சொல்வது பொருத்தமாக இருக்கும். அப்படி ஒலி வடிவத்தில் வந்தவை பிறகு வரி வடிவத்தில் எழுத்தாக நிற்கின்றன.

எல்லா மக்களும் தங்கள் கருத்துக்களை ஒரே மாதிரி வெளிப்படுத்துவதில்லை. அப்படி இருந்தால் உலகம் முழுவதும் ஒரே மொழிதான் இருக்கும். “தேசங்கள் தோறும் பாஷைகள் வேறு“. பேசும் பாஷைகள் வேறு படுவதைப் போலவே எழுதும் எழுத்துக்களும் வேறுபடுகின்றன. ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் தனி மொழி, தனி எழுத்து என்று இருப்பதில்லை. ஒரு கூட்டத்தினருக்குப் பொதுவான மொழி, பொதுவான எழுத்து என்ற நியதி இருக்கிறது.

மனிதன் நினைத்ததையும் உணர்ந்ததையும் முற்றும் சரியாகப் பேசுகிறான் என்று சொல்ல முடியாது. நினைத்ததையே பேசுவதானால் நினைத்தது அவ்வளவையும் பேசி விடலாம்; ஒரு பாத்திரத்தில் உள்ள பண்டத்தை வேறு பாத்திரத்திற்கு மாற்றுவது போல மனத்திலுள்ளதை வாக்குக்கு மாற்றிவிடலாம். பேச்சு, நினைப்புக்கும் உணர்ச்சிக்கும் அறிகுறியே ஒழிய நினைப்பே ஆகாது. அதனால் நினைத்ததை அப்படியே பேச்சில் வடித்துவிட முடியாது. பேச்சுக்குள் அகப்படாத நினைப்பு உண்டு: அகப்பட்டவையும் நினைப்பின் முழு இயல்போடு வெளிப் படுவதில்லை. ஆனாலும் நினைப்பையும் உணர்ச்சியையும் கூடியவரையில் பேச்சாகிய அடையாளத்தால் வெளிப் படுத்துகிறோம். பல பல ஆண்டுகளாகப் பல பல மனிதர்கள் பழகிப் பழகி மொழியாகிய அடையாளத்தை, நினைப்பின் பெரும் பகுதியை வெளியிடும் ஆற்றல் உள்ளதாகச் செய்து வருகிறார்கள். ஆனாலுங்கூட நினைப்பு அவ்வளவையும் பேச்சாக மாற்றுவது முடியாத காரியம்.

மற்றொரு கருத்து: ஒருவர் பேசும்போது அதைக் கேட்ட நாம் அவருடைய நினைப்பையும் உணர்ச்சியையும் நன்றாக அறிந்து கொள்கிறோம். அவரைப் போலவே சில சமயங்களில் உணர்கிறோம். அப்படி இருக்க, மொழியால் உணர்ச்சியின் ஆற்றலை அப்படியே வெளியிட முடியாது என்பது எப்படி உண்மையாகும்? இப்படி ஓர் ஐயம் எழலாம். நாம் ஒருவர் பேசுவதைக் கேட்கிறோம்; அவர் கூறும் வார்த்தைகளின் நேர்முகமான பொருளால் மட்டும் பேசுபவரது கருத்தையும் உணர்ச்சியையும் உணர்வதில்லை. நாமும் அவரைப் போலக் கருதி உணர்ந்திருப்பதால் அவர் பேசிய பேச்சாகிய குறிப்பை வைத்துக் கொண்டு, சொந்த அநுபவத்தால் ஊகித்து அவருடைய உள்ளத்தை உணர்ந்து கொள்கிறோம். பேச்சு வெறும் அடையாளமே ஒழிய உணர்ச்சியின் மறு உருவம் ஆகாது.

இதே போல, பேசும் பேச்சை எழுத்தில் வடிக்கும் போதும் பேச்சின் ஆற்றல் முழுவதையும் எழுத்தில் கொண்டுவர முடிவதில்லை. சில ஒலிகளை எழுத்திலே எழுத முடியாது. பேசும்போது நாம் உணர்ச்சி வேகத் தால் வெளிப்படுத்தும் தொனி பேதங்களையும், விரைவு மிகுதியையும், குறைவையும் எழுத்தில் வெளியிட முடியாது.

மனத்துக்கு உட்பட்ட கருத்துக்களையும் உணர்ச்சிகளையும் பேச்சு என்னும் அடையாளத்தில் வடிப்பதிலும், எழுத்து என்னும் அறிகுறியில் வடிப்பதிலும் குறைபாடு உண்டு; அவற்றில் முழுமையைக் காண முடியாது. அதற்காகப் பேசாமல் எழுதாமல் இருந்து விட முடியுமா? அவற்றை அடையாளமாகக் கொண்டு நம்முடைய அறிவாற்றலாலும் உணர்ச்சிச் சிறப்பாலும் ஒருவாறு கருத்தை வெளியிட்டும் அறிந்து கொண்டும் வருகிறோம்.

கடவுள் மனத்துக்கும் வாக்குக்கும் எட்டாதவர். ஆனாலும் அவருடைய திருவருளைப் பெறுவதற்கு மக்கள முயல்கின்றர்கள். மனத்தில் நிகழ்பவற்றைப் பேச்சாகவும் பின்பு எழுத்தாகவும் வடிவமைத்தவர்கள் அல்லவா? கடவுளையும் அப்படி இரண்டு படி கீழே இறக்குகிறார்கள்; கடவுளை நேர் முகமாக அறிய ஒண்ணாது; ஆதலின் மனத்தில் நினைக்கும் நிலைக்கு அவரை இறக்கினர்கள்; அடையாள வகையால் தியானம் செய்தார்கள். பிறகு புறக் கண்ணிற்குக் காணலாம்படி உருவமும், காதுக்குக் கேட்கும்படி நாமமும் அமைத்து வழிபட்டார்கள். தியானத்துக்குப் பற்றுக் கோடான அறிகுறிகளும் வழிபாட்டுக்குப் பற்றுக் கோடான திருவுருவங்களும் நாமங்களும் கடவுளை உணரும் அடையாளங்கள். ஒரு வகையில் பார்த்தால் கடவுளாகவே எண்ணி உணர்ந்து இன்புறத் தக்கவை; ஆனால் கடவுளே அல்ல.

மொழியும் எழுத்தும் எப்படி நினைப்பு ஆகாவோ அப்படியே தியானிக்கும் உருவமும் காணும் உருவமும் கடவுள் ஆகா. ஆயினும் மொழியும் எழுத்தும் மனித முயற்சியின் விளைவாக நினைப்பை உணரும் கருவிகளாகவும் அடையாளங்களாகவும் எப்படி உதவுகின்றனவோ, அப்படியே கடவுளின் பெயர்களும் உருவங்களும் கடவுளின் அருளை நுகரும் கருவிகளாகவும் அடையாளங்களாகவும் உதவுகின்றன. கருத்து மனித சாதிக்கே பொதுவாக இருந்தாலும் பேச்சும் எழுத்தும் நாடுதோறும் வேறாக இருப்பது போல, கடவுள் ஒருவராக யாவருக்கும் பொதுவாக இருந்தாலும் அவருடைய திருவுருவங்களும் வழிபாட்டு முறைகளும் வேறு வேறாக இருக்கின்றன. கடவுள் வேறு வேறு அல்ல; கடவுளை அறியவும் உணரவும் வைத்த அடையாளங்களே வேறு வேறு ஆகும். அடையாளங்கள் பலவாக இருப்பதனால் பொருளும் பலவாக இருக்கவேண்டும் என்பது இல்லை. கல் என்ற ஒரு பொருளையே வெவ்வேறு மொழிகளில் வெவ்வேறு விதமாகக் குறிக்கிறார்கள். அப்படிக் குறிக்கும் சொற்களாகிய ஒலி வடிவங்களும், எழுதும் வரிவடிவங்களும் வேறு வேறு. எத்தனை மொழிகள் உலகில் உண்டோ அத்தனை மொழிகளிலும் கல் என்பதற்கு வேறு வேறு சொற்கள் இருக்கின்றன. அது மாத்திரமல்ல; ஒரே மொழியில் கூட அதைக் குறிக்க ஒன்றிற்கு மேற்பட்ட சொற்கள் இருப்பதும் உண்டு. இவ்வாறு சொல்லுருவங்களால் கல் பலவேறாக இருந்தாலும் கல் என்ற பொருள் ஒன்றுதான். கல்லைக் குறிக்கும் சொல் வேறுபடுமே யொழியக் கல் வேறுபடாது.

கடவுளை வெவ்வேறு உருவத்தில் வெவ்வேறு வகையில் மக்கள் வழிபட்டாலும் கடவுள் ஒருவரே. ஒரே மொழியில் சில பொருளுக்குப் பல பெயர்கள் இருப்பது போல ஒரே சமயத்தில் கடவுளை வெவ்வேறு உருவங்களால் அன்பர்கள் வழிபடுவது உண்டு. அதனால் கடவுளர் பலர் என்று கொள்வது கூடாது அந்த உருவங்கள் உட்கருத்தைக் கொண்டவை கடவுளின் தன்மையை உணர்ந்த சான்றேர்கள் அவருடைய திருவருளையே துணையாகக் கொண்டு அநுபவத்தில் உணர்ந்து வெளியிட்டவை. கல் என்ற சொல் எப்போது யாரால் உண்டாயிற்று என்று தெரியாவிட்டாலும் பல காலம் அதையே சொல்லிச் சொல்லிப் பழகிவிட்டோம். அப்படியே கடவுளின் திருவுருவங்களாக நாம் வணங்கும் விக்கிரகங்கள் பல காலமாகப் பெரியவர்களால் வழிபடப் பெற்று வருகின்றன. அவற்றை வழிபட்டு அவர்கள் பயன் பெற்றிருக்கிறார்கள். ஒரு பொருளின் மதிப்பு அதனால் உண்டாகும் பயனைப் பொறுத்தது. இந்தத் திருவுருவங்களும் வழிபாட்டு முறைகளும் ஞானம் பெறவும் கடவுள் அருளை அடையவும் பல பெரியேர்களுக்குப் பயன்பட்டிருத்தலால் இவற்றை நாமும் மேற்கொண்டு வருகிறோம்.

நம்முடைய நாட்டில் சிவபெருமானையும் திருமாலை யும் அதிகமாக வழிபடுகிறோம். சிவபெருமானை வழிபடுகிறவர்களைச் சைவர்களென்றும், திருமாலை வழிபடுகிறவர்களை வைணவர்கள் என்றும் குறிக்கிறோம். சைவர்கள் சிவபெருமான், விநாயகர், முருகன், அம்மை முதலிய மூர்த்திகளை வழிபடுகிறார்கள். வைணவர்கள் திருமால், திருமகள் முதலிய மூர்த்திகளை வழிபடுகிறார்கள். அந்த அந்த மூர்த்திகளின் திருவுருவங்களும் திருவிளையாடல் பல பலவாக விரிந்திருக்கின்றன. சிவ வழிபாடும் திருமால் வழிபாடும் தமிழ் நாட்டில் மிக மிகப் பழங்கால முதலே இருந்து வருகின்றன. சங்க காலத்து நூல்களில் இந்தக் கடவுளரின் புகழைப் பல இடங்களில் காணலாம். எட்டுத் தொகை நூல்களில் ஒவ்வொன்றுக்ரும கடவுள் வாழ்த்து இருக்கிறது. கலித்தொகை என்னும் நூலில் உள்ள கடவுள் வாழ்த்துச் சிவபிரானைப் பற்றியது; நவ்வந்துவணுர் பாடியது. சிவபிரானுடைய திருக்கோலங்களில் சிலவற்றையும் திருவிளையாடல்களில் சிலவற்றையும் அந்தப் பாடில் அவர் சொல்லுகிறார்,

இந்த உருவங்களும் செயல்களும் அடையாள வகையினால் கடவுளை நினைக்கப் பயன்படுவன; அறிகுறிகளாக நிற்பன. சிவபெருமான் சொல்லால் அளந்து எல்லை கட்ட முடியாதவன்; மனத்தால் எட்ட அரியவன். ஆனலும் அடியார்களுக்கு அருள் செய்யும் பொருட்டுத் திருவுருவங் கொண்டு திருவிளையாட்டயர்கிறான்.

நாம் எப்படிக் கூறினாலும் அதற்கு அப்பால் நிற்கிறான்; எப்படிக் குறித்தாலும், கருதினாலும் அதற்கு மேலும் செல்கிறான். அவன் கூறப்படாத பொருள்; கூறாமல் உள்ள பொருள். குறித்ததன் மேற்செல்லும் பரம்பொருள், ஆனலும் அவனை உருவாலும் செயலாலும் அடையாள மிட்டு வழிபடுகிறோம்.

அவனுடைய பரிவாரங்கள் யார் தெரியுமா. தேவர்கள் பலர் அவனுடைய திருவருளுக்கு ஏங்கி நிற்கிறார்கள். ஆனாலும் அவன் தனக்கு உரிய சுற்றத் தாராகப் பேய்களைக் கொண்டிருக்கிறான்; கடுமையான பேய்கள்; கடுங்கூளிகள். உயர் குணம் உடையவர்களை வழிக்குக் கொண்டுவருதல் சிறப்பு அன்று; அவர்கள் தம்முடைய இயல்பினாலேயே நன்மையை அடைகிறார்கள். இழிகுணம் உடையவர்களைத் திருத்தி வழிப்படுத்துவதுதான் அருமை, இழிந்தவர்களோடு சேரும் ஒருவன் மனவலி-யில்லாதவனக இருந்தால் அவனும் அவர்களுடைய சார்பினால் கெட்டுப்போவான். அவர்களிடையே பழகியும் கெடாமல் இருக்க மன வலிமை மிகுதியாக வேண்டும். அவர்களோடு பழகி அவர்களை வழிக்குக் கொணரவோ மனவலியும் பேராற்றலும் வேண்டும். சிவபெருமான் தன்னுடைய அருளாற்றலால் கூளிகளையும் ஒன்று கூட்டித் தன் ஏவலுக்குப் பயன் படுத்திக் கொள்கிறான், தான் ஆடும்போது அவைகளையும் ஆடிக் களிக்கச் செய்கிறான், பிற இடங்களில் நல்லவர்களோடு போரிட்டுக் கேட்டை உண்டாக்குவது கூளிகளின் இயல்பு. இறைவனோடு சார்ந்த பேய்களோ, இறைவனைச் சார்ந்த நல்லவர்களுக்குத் தீமை புரிபவர்களை அவன் ஏவலின்படி சென்று போர் புரிந்து அழிக்கும் தன்மையை உடையவை. இறைவன் திருக்குறிப்பை அறிந்து விரைவாகச் சென்று தீயவர்களோடு போரிட்டு, புறங்காட்டாமல்-மாறாமல்-வெற்றி கொள்ளும் இயல்பை உடையவை. இவ்வாறு கூளிகள் செய்யும் நல்ல போர்கள் இறைவன் ஏவலால் நடைபெறுகின்றன; அவன் ஏவி நடத்தும் போர் அவை; ஆகவே அவன் கடுங்கூளிகள் இயற்றும் மாறப்போரை உடையவன்.

சிவபெருமானுடைய திருவுருவம் செக்கச் செவே லென்று இருப்பது, அவனுடைய சடாபாரம்கூடச் சிவப் பானதுதான். அந்தச் சிவப்புப் பிழம்பை நோக்கும் போது நம் கண்ணில் பளிச் சென்று தெரிவது அதனிடையே தோன்றும் கருமைதான். சிவப்புக்கு நடுவே சிறு கறுப்புத் தெரிகிறது. நீல மணிபோலப் பளபளக்கிறது. அது வேறு ஒன்றும் அன்று. இறைவனுடைய திருக்கழுத்து நீல மணி போன்ற அழகிய மிடறு, நீலகண்டன் என்ற திருநாமம் உடையவன் இறைவன். தேர்வகள் அமுதம் கடைந்தபோது பாற்கடலில் எழுந்த ஆலகாலம் என்னும் நஞ்சைக் கண்டு அவர்களெல்லாம் அஞ்சி நடுங்கி ஓடி வந்தார்கள். அந்த ஆலத்தை அடக்காவிட்டால் அது தேவர்களையெல்லாம் படுகுர்ணமாக்கிவிடும் என்று தோன்றியது. சிவபிரான் அந்த நஞ்சை உண்டு திருக் கழுத்திலே தேக்கிக்கொண்டான். அது அந்தக் கழுத்தில் நீல மணி போல நிற்கிறது; அமரர்களுக்கு வாழ்வளித்த பெருங்கருணையுடையவன் சிவபெருமான் என்பதை நினை வுறுத்திக் கொண்டு விளங்குகிறது. ஒரு முறை அவன் திருவுருவத்தை நினைத்தாலும் பார்த்தாலும் அந்தச் செம்மைப் பிழம்பினிடையே பளிச் சென்று மணி மிடறு தெரிகிறது. ஒரே செஞ்சோதியாக இருப்பதால் மற்ற உறுப்புக்களை மெல்ல நிதானித்துப் பார்க்க வேண்டும். ஆனால்மணிமிடறோ வேறு நிறமாக இருப்பதால் விளக்க பாகத் தெரிகிறது.

மணிமிடற்றுப் பெருமானுக்கு எட்டுத் திருக்கரங்கள் உண்டு. எண்டோள் வீசி ஆடும் பிரான் அவன். திக்குக்களே இறைவனுடைய கைகளாக இருக்கின்றன. அதனால் எட்டுக் கைகளை உடையவன் என்று நூல்கள் சொல்கின்றன. எட்டுத் திக்கிலிருந்தும் அடியவர்கள் வந்தால் அங்கங்கே அப்படி அப்படியே நிறுத்தி, "இந்தாருங்கள்! " என்று அருளை வழங்கும் வண்மை படைத்தன அவை. ஒரு வீட்டுக்கு நான்கு புறமும் வாயில்கள் இருந்தால் எந்தப் பக்கத்தில் வந்தாலும் நேரே வீட்டுக்குள் நுழையலாம். வாயில் எங்கே இருக்கிறது என்று கேட்டுத் தொல்லையுற வேண்டாம். மதுரை முதலிய ஊர்களில் உள்ள திருக்கோயில்களுக்கு நான்கு புறமும் வாயில்கள் உண்டு. எங்கிருந்து வந்தாலும் கோயில்களுக்குள் தடையின்றிப் புகலாம். இறைவன் திருக்கரங்கள் யார் எங்கிருந்து வந்தாலும் ஏற்றுக்கொண்டு அருள் புரிய ஆயத்தமாக இருப்பதைக் காட்டுகின்றன. அவனுடைய கருணையை என்ன என்பது! அன்று அவன் ஆலகால விடத்தை மிடற்றில் வைத்து ஆணவமிக்க அமரரைக் காப்பாற்றினான். பாற் கடலில் பிறந்த அமுதம் அவர்களுக்கு உயிர் தரவில்லை. சிவபிரானாகிய கருணைக் கடலில் பிறந்த அருளாகிய அமுதமே அவர்கள் உயிரைக் காப்பாற்றியது, அந்தக் கருணாமிர்தத்துக்கு அறிகுறியாக விளங்குவது மணிமிடறு. அவன் கருணை அந்தப் பழங்காலத்தில் மாத்திரம் வெளிப்பட்டது என்பது இல்லை; தேவர்களுக்கு மாத்திரம் பயன் தரும் என்பதும் இல்லை, இந்தக் காலத்திலும் வருங்காலத்திலும் பயன்படும். எவ்விடத்தில் இருப்போருக்கும் அவன் அருள் தரக் காத்திருக்கிறான். இந்த உண்மையை அவனுடைய எட்டுக் கரங்களும் உணர்த்துகின்றன.

நவ்வந்துவனார் என்னும் புலவர் மணிமிடற்றுப் பெருமானை நேரே விளித்துப் பேசுகிறார்; "பெருமானே, உன்னுடைய உருவமும் ஆடலும் நினைக்க நினைக்க இன்பத்தைத் தருவன. நீ வாக்குக்கும் மனத்துக்கும் அப்பாற்பட்டவன். ஆனாலும் நாங்களெல்லாம் நினைக்கவும் பேசவும் இயலும்படி பல திருவுருவங்களோடு எழுந்தருளியிருக்கிருய். கூற முடியாமல், நினைத்ததற்கு அப்பாலும் செல்லும் இயல்புடையாய். ஆனலும் கூளிகளுக்கும் அருள் செய்து அவற்றைக் கொண்டு தீயோரை அழிக்கும் மாறாத போரை உடையாய் அமரர் பொருட்டு ஆலத்தை உண்டு கறுத்த மணிமிடற்றை உடையாய்; எட்டுக் கைகளை உடையாய்” என்று சொல்கிறார்

கூறாமல், குறித்ததன்மேற் செல்லும்-கடுங்கூளி
மாறப்போர் மணிமிடற்று எண்கையாய்!

உணர்த்த உணரும் தன்மையை உடையவை உயிர்கள் இறைவன் தன் தன்மையையும் உயிர்களின் தன்மையையும் வேதத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்தினான். வேதம் ஆதி நூல், இறை நூல் என்று சொல்லப் பெறும். அதன் பால் பல இரகசியங்கள் அமைந்துள்ளன. நமக்கு விளங்காத பல செய்திகளை வேதம் விளக்குகிறது. அப்படி மறைந்த பொருள் உடைமையின் மறை என்ற பெயருடையது வேதத்தை நான்கு என்று சொல்வார்கள். அந்த நான்கிலும் தனித்தனியே பல கிளைகள் உண்டு, இறைவனிடமிருந்து வந்தமையால் வேதத்தை ஒன்றாகச் சொல்வார்கள்; அது நான்காக வகுக்கப் பெற்றமையால் நான்மறையென்றும் சொல்வார்கள்; கிளைகளாகிய சாகைகள் பல இருப்பதால் பல மறைகள் என்றும் கூறுவதுண்டு.

வேதங்கள் மிகப் பழமையானவை. அவை ஏனைய நூல்களைப்போல வைத்துப் பொருள் செய்ய இயலாதவை. அவற்றை நன்றாகத் தெளிவதற்குத் துணையாக ஆறு நூல்கள் இருக்கின்றன. வேதத்தை நன்கு உணர இந்த ஆறு நூல்களும் பயன்படுகின்றன. ஆறு சாஸ்திரங்களும் வேதத்திற்கு அங்கங்கள்; ஆதலின் அவற்றை ஆறு அங்கம் என்று சொல்வார்கள்.

வேதத்தின் எழுத்து, அதனுடைய ஒலி முதலியவற்றைப் பற்றிச் சொல்வது சிட்சை; இது வேதத்துக்கு மூக்கைப் போன்றது. சொற்களின் இலக்கணத்தை ஆராய்வது வியாகரணம்; இது வேதத்துக்கு முகம். செய்யுள் இலக்கணத்தைச் சொல்வது சந்தம்; இது வேதத்தின் தாள். வேதத்தில் சொல்லப் பெற்ற செயல்களைச் செய்யும் காலம் முதலியவற்றைச் தெரிந்து கொள்ளக் கோள் நிலை முதலியவற்றைச் சொல்வது சோதிடம்; இது வேதத்தின் கண். வேதச்சொற்களுக்கு நிகண்டுபோலப் பொருள் கூறுவது நிருக்தம்; இது வேதத் தின் செவி. கல்பம் என்பது செயல் முறைகளைத் தெரி விக்கும் நூல்; இது வேதத்தின் கை. வேதமென்னும் புருஷனுக்கு இப்படி ஆறு அங்கங்கள் உள்ளன.

“கற்பம் கைசந் தம் கால் எண்கண்

தெற்றென் நிருத்தம் செவிசிக்கை மூக்கு

உற்ற வியாக ரணமுகம் பெற்றுச்

சார்பிற் றோன்றா ஆரண வாக்கு”

என்று மணிமேகலை (27; 100-03) இந்த ஆறங்கங்களைப் பற்றியும் சொல்லும்.

ஆறு அங்கங்களையும் நன்கு தேர்ந்த அந்தணர்களாகிய முனிவர்களுக்காகப் பலவாகிய வேதங்களை அருளிச் செய்தான் இறைவன், அந்த மறைகள் அரும் பொருள் பல அமைந்து, யாவரும் எளிதிலே அறிவதற்கு அரியவை.

ஆறு அறி அந்தணர்க்கு அருமறை பல பகர்ந்து

என்று புலவர் பாடுகிறார்.

“ஆறு அங்கத்தையும் அறியும் அந்தணர்க்கு, அரிய வாகிய வேதங்கள் பலவற்றையும் அருளிச் செய்து" என்று நச்சினார்கினியர் உரை எழுதினார்.

இதற்கு வேறு வகையாகவும் பொருள் கொள்ளலாம். வேதத்தை அறிந்து அதன் வாயிலாக மெய்ப்பொருளை உணரும் ஆவலோடு அந்தணராகிய முனிவர் முயன்றார்கள். வேதப் பொருளை நன்கு தேற உரிய கருவிகளாகிய ஆறு சாஸ்திரங்களையும் நன்றாக அறிந்தார்கள். அப்படி அறிந்தும் வேதத்தின் பல பகுதிகள் அவர்களுக்குப் புலனாகவில்லை, வேதங்களில் தெளிவாகாத அருமறை பல இருந்தன. அவற்றை விளக்கும் ஆசான் அவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை. இறுதியில் தென்முகம் நோக்கி எழுந்தருளியிருந்த இறைவனிடம் சென்று தாம் கற்றும் கேட்டும் அறிய-வொண்ணாமல் இருந்த மறைப் பொருளைத் தெளிந்தனர். ஆகவே, ஆறு அங்கங்களை நன்கு தேர்ந்த அந்தணருக்கு, தம் அறிவாற்றலால் தெளியப்பெருத அரிய இரகசியங்கள் பலவற்றைப் பகர்ந்தவன் இறைவன் என்றும் இங்கே பொருள் கொள்ளலாம்.

“ஒருமுகம், எஞ்சிய பொருளை ஏமுற நாடித்
திங்கள் போலத் திசைவிளக் கும்மே”

என்பது திருமுருகாற்றுப்படை, ‘ஒருமுகம் ஈண்டு வழங்காத வேதங்களிலும் நூல்களிலும் உள்ள பொருள்களை ஆராய்ந்து இருடிகளை ஏமமுறும்படி உணர்த்தித் திங்கள் போலத் திசைகளெல்லாம் விளக்கு விக்கும்’ என்று அதற்கு நச்சினார்க்கினியர் பொருள் எழுதியிருக்கிறார்,

இறைவனுடைய திருவிளையாடல்களை நினைக்கப் புகுந்த புலவர் முதலில் அவன் அந்தணர்க்கு அருமறை பல பகர்ந்ததைச் சொல்கிறார். அப்பால் கங்கையைத் தன் சடையில் ஏற்றதைச் சொல்கிறார், பகீரதன் வேண்டக் கங்கையை எம்பெருமான் தன் சடையிலே ஏற்றான். ‘என்னைத் தாங்குவாரும் உண்டோ?’ என்று செருக்குடன் வந்த கங்கையை ஒரு சடையில் ஏற்றான். அது அந்த ஒரு சடையையே நனைக்கப் பற்றாமல் அதனுள் அடங்கி ஒடுங்கியது. கங்கையைத் தன் சடை ஒன்றில் கரந்தருளின அற்புதச் செயலை இறைவன் செய்தான்.

பிறருக்குத் தூய்மையைச் செய்யும் கங்கை செருக் குற்றுத் தூய்மையை இழந்தது. அதைத் தன் சடையிலே கரந்து தூய்மை செய்தான் இறைவன்; பிறகுதான் அது பகீரதனுடைய முன்னேர்களின் என்பின் மேற் பாய்ந்து புனிதமாக்கும் இயல்பு பெற்றது.

”புரிசடைமேற் புனலேற்ற புனிதன் தான் காண்"

என்று திருநாவுக்கரசர் பாடுகிறார். புனிதப் புனல் என்று சொல்லும் கங்கை செருக்கினால் புனிதத்தை இழத்தபோது அதைப் புரிசடைமேல் ஏற்று மீட்டும் அதற்குப் புனிதம் அளித்த புனிதன் அவன்.

"உந்தி அம்புயத் துதித்தவன் உறை தரும் உலகும்

இந்தி ராதியர் உலகமும் நடுக்குற இரைந்து

வந்து தோன்றினள் வர நதி; மலைமகள் கொழுநன்

சிந்தி டாதொரு சடையினிற் கரந்தனன் சேர*

என்பது கம்பர் வாக்கு (அகலிகைப் படலம், 55.)

முன்பு தெளிந்திருந்த கங்கை நீரை, இடையிலே புகுந்த செருக்கை மாற்றித் தன் சடையிலே கரந்தவன் சிவபெருமான்

தேறு நீர் சடைக் கரந்து.

அந்தணருக்கு அருளிய அருட் செயலை முதலில் சொல்லி, அப்பால் கங்கையை ஒறுத்து ஏனையோருக்கு நலம் உண்டாக அருளிய செயலைப் பின்பு சொன்னர் புலவர். பிறகு திரிபுரத்தைத் தீமடுத்த திறலை நினைக்கிறார்,

இரும்பு, வெள்ளி, பொன் என்ற மூன்று மதில்களையுடைய மூன்று நகரங்களை மூன்று அசுரர்கள் ஆண்டனர். அந்த மூன்றும் பறக்கும் நகரங்கள். தாம் நினைத்தபடியெல்லாம் பறந்து சென்று அப்படியே கீழி றங்கி அந்த நகரங்களால் பூமியின் பகுதிகள் நசுக் குண்டு அழியும்படி செய்தும், தேவர்களுக்கு இன்னல் புரிந்தும் அவ்வசுரர்கள் வாழ்ந்தனர். அந்தத் திரிபுரங்களையும் ஆண்டவன் தன் நகையினால் எரித்தான். மூன்று மலங்களாகிய பகையை அழிப்பவன் அவன் என்பதை இக் கதை கருதுகிறது என்பார்கள். காரணம், சூக்குமம், தூலம் என்ற மூன்று உடம்புகளையும் அழித்து முத்தி தருபவன் என்பதை இட் படிக் கதையாகச் சொல்கிறது புராணம் என்றும் சொல்வது உண்டு.தமக்குக் கிடைத்த வளப்பங்களைக் கொண்டு பிறருக்கே நன்மை செய்கிறவர்கள் தெய்வத்தோடு ஒத்தவர்கள்; தமக்குக் கிடைந்தவற்றைக் கொண்டு தாமும் வாழ்ந்து பிறரும் வாழ வகை செய்கிறவர்கள் மனிதப் பண்பு உடையவர்கள்; அவற்றைக் கொண்டு தாமே வாழவும் பிறர் இன்னலுறவும் வகை செய்வார் அசுரர். அத்தகையவர்களை இறைவன் அருள் அணுகாது. முப்புரம் எரித்த கதை இந்தக் கருத்தையே புலப்படுத்துவதாகவும் கொள்ளலாம். எவ்வாறு கொண்டாலும் சிவபிரான், கூடாத இயல்புகளை அகற்றுபவன் என்பது எல்லாவற்றிற்கும் பொதுவாக நிற்கும். அந்தணருக்கு மறை பகர்ந்தவன் என்றும், நீரைச் சடையிற் கரந்தான் என்றும், திரிபுரம் தீ மடுத்தான் என்றும் நினைக்கவும் பேசவும் அமைந்த இறைவன் உண்மையில் கூருத தன்மையினன்; மனத்தால் குறிக்க இயலாத இயல்பினன். ஆயினும் அவனை மேலே சொன்ன செயலைச் செய்தவனகவும், கூளிகளால் திகழும் மாருப் போரை உடையவனாகவும், மணிமிடறும் எண் கையும் உடையவனாகவும் அன்பர்கள் கொண்டாடிப் பயன் பெறுகிறார்கள்.

அந்தச் சிவபெருமானை நேர்முகமாக விளித்து, *அடியேன் உள்ளத்தே தோன்றிய வியப்பை விண்ணப்பித்துக் கொள்கிறேன். அதனை இப்போது கேட்டருள வேண்டும்" என்று நவ்வந்துவனார் தொடங்குகிறார்.

ஆறு அறி அந்தணர்க்கு அருமறை பலபகர்ந்து,

தேறுநீர் சடைக்கரந்து, திரிபுரம் தீமடுத்துக்

கூறாமற் குறித்ததன்மேற் செல்லும் கடுங்கூளி

மாறாப்போர் மணிமிடற்று எண்கையாய் கேள்இனி.

[வேதத்தின் அங்கங்களாகிய ஆறு நூல்களையும் நன்கு அறிந்த அந்தணர்களுக்குத் தெளிவதற்கு அரிய மறைகள் பலவற்றைத் திருவாய் மலர்ந்தருளி, தெளிந்த கங்கை நீரைச் சடையிவே மன்றத்தருளி, முப்புரங்களைத் தீயினால் எரித்து, வாக்கினாற் கூறமுடியாமல் மனத்தினால் நினைக்கும் எல்லைக்கு மேலும் போகின்ற தன்மையையுடைய, வேகமாகிய பேய்களால் நிகழும் புறங்கொடாத போரையும் நீல மணிபோன்ற மிடற்றையும் எட்டுக் கையையும் உடைய பெருமானே, அடியேன் வியப்பினால் கூறும் விண்ணப்பத்தை இப்போது கேட்டருள்வாயாக.

ஆறு - ஆறங்கம். அந்தணர் - முனிவர். தேறு - தெளிந்த, கரந்து – மறைத்து; தீ மடுத்து - தீயில் எரியச் சேய்து, கூளி – பேய்கள்; மாருப்போர் - பின் வாங்காமல் வெற்றிபெறும் போர்; மணி - நீல மணி; மிடறு- கழுத்து; இனி - இப்பொழுது,

பகர்ந்து கரந்து மடுத்துச் செல்லும் பெருமானே கேள் என்று வினைமுடிவு செய்துகொள்ள வேண்டும்.]

தேறு நீர் சடைக்கரந்து என்பதற்கு, "பகையென்று தெளிகின்ற கங்கையின் வேகத்தைச் சடையில் ஒரு கூற்றிலே அடக்கி" என்று நச்சினார்க்கினியர் உரை எழுதிnஆர்.

புலவருக்கு எதைக் கண்டு வியப்புத் தோன்றியது? அவர் இறைவனுடைய திருக்கூத்தை நினைந்து வியப்படைகிறார். இறைவனுடைய கூத்தைப் பல நூல்கள் சொல்லுகின்றன. அவனுடைய கூத்து ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல; கணக்கில் அடங்காத வகைகள் உண்டு.

அவற்றுள் கொடு கொட்டி, பாண்டரங்கம், காபாலம் என்ற மூன்று கூத்துக்களைப் புலவர் வியந்து பாராட்டுகிறார், உலகத்தை யெல்லாம் ஆட்டி வைப்பவன் இறைவன். அவனுடைய நடனமே அவன் செய்யும் தொழில்களை விளக்குவது என்று அறிஞர் சொல்வர். உலகத்தைப் படைத்தலும், காத்தலும், அழித்தலும், மறைத்தலும், அருளுதலும் ஆகிய ஐந்து தொழில்களையும் இறைவன் இயற்றுகிறான். அந்தத் தொழில்கள் மனம் போனபடி நிகழ்வன. அல்ல. இறைவனுடைய அருளாணையால் நிகழ்வன. ஆதலின் அவற்றிற்கு ஓர் ஒழுங்கு உண்டு. அந்த ஒழுங்குக்குள் நின்றே சூரியன் தோன்றுகிறான், மறைகிறான்; சந்திரன் தேய்கிறான், வளர்கிறான்; காற்று வெம்மையாகவும் தண்மையாகவும் வீசுகிறது; வேப்ப மரத்தில் வேப்பிலையே தளிர்க்கிறது; யானை யானையையே பெறுகிறது. கடல் கரை கடவாமையும் உயிர் உடம்பில் வரையறுத்த காலம் வரையில் தங்குவதும் ஆகிய செயல்கள் யாவும் அந்த ஒழுங்கின்படியே நிகழ்கின்றன. நடனம் என்பது உடம்பில் நிகழும் செயல்கள் அனைத்தும் ஒழுங்குக்கு உட்பட்டு அமைவது. அந்த ஒழுங்குக்குத் தாளம் அல்லது லயம் என்று பெயர். கையின் அசைவு, காலால் மிதிக்கும் ஜதி, கண்ணின் பார்வை, உடம்பின் நெளிவு, வாயில் வரும் பாட்டு இத்தனையும் ஒரு தாளக் கட்டுப் பாட்டைச் சார்ந்தே அமையும், இறைவன் இயற்றிய பிரபஞ்சம் முழுவதும் அவனது அருளானையாகிய லயத்தைச் சார்ந்தே இயங்குகிறது. ஆகவே அவன் செயல் எல்லாவற்றிலும் ஒழுங்கு உண்டு; லயம் உண்டு. அதனால் அந்தச் செயல்களையே கூத்தாக வைத்து அதனை நினைந்து பாராட்டி வழிபடக் கூத்தப்பிரானக அவனை உருவகம் செய்தார்கள். அவன் அருளே கண்ணாகக் காட்ட, நடராசனகவே கண்டு களித்தார்கள், அருளில் மூழ்கிய பெரியோர்கள்.

இந்தக் கூத்தின் இயல்பை நினைக்க நினைக்க இன்பம் பொங்குகிறது. இறைவனுடைய தத்துவத்தை உட்கருத்தாக வைத்துக் காட்டிய கூத்துக் கோலத்தின் கலையழகே இன்று உலகம் முழுவதும் போற்றும் வகையில் இருக்கிறது. வேறு எந்த நாட்டிலும் நடராச விக்கிரகத்தைக் காண முடியாது. தமிழ் நாட்டின் தனிச் சொத்து அது. சைவர்களுக்கு எத்தனையோ கோயில்கள் இருந்தாலும் அவற்றிற்குள் தலைமை-யுள்ளதாகவும், கோயில் என்று அடையின்றிச் சொன்னலே தெரிந்து கொள்ளும் தலமாகவும் இருப்பது சிதம்பரம். அதற்குக் காரணம் அங்கே திருச்சிற்றம் பலத்தில் ஆனந்தத் தாண்டவம் புரியும் நடராசப் பெருமானுடைய சிறப்பே யாகும்.

கலைவகையில் கண்டு களிப்பது நடராசன் திருவுருவம்; இடம், காலம், சாதி, சமயம் என்ற வரையறை யாதும் இல்லாமல் நடராசப் பெருமானுடைய ஆடல் திருக் கோலத்தைக் கலைப்பொருளாக மக்கள் கண்டு களிக்கலாம். சிற்பக் கலையும், நடனக் கலையும் அந்தத் திருவுருவத்தில் உன்னத நிலையை அடைந்திருக்கின்றன. மந்திர சாத்திரக் கருத்துக்களின் அடையாளமாக அந்தத் திருக் கோலத்துக்குப் பொருள் விரிக்கிறவர்கள் உண்டு. யோக நூலின் படி நடராசத் திருவுருவத்துக்கு உள்ளுறை கூறு வாரும் உண்டு. ஞான நூல்களின்படி அந்த மூர்த்தியின் உண்மையை விரிப்பவர்களும் உண்டு. புராணங்களைக் கொண்டு கதை சொல்லி அதன் சிறப்பை எடுத்துக் கூறுவாரும் உண்டு.

இறைவன் உலகத்தைப் படைத்துக் காத்து அழித்து மறைத்து அருள் செய்யும் தொழிலுடையவன். இதன் உட்கருத்தாகக் கொண்ட நடனத்தை ஐந்தொழிற் கூத்து அல்லது பஞ்சகிருத்திய நடனம் என்பார்கள். உலகமும் உயிரும் இயங்குகின்றன; அவன் தானே இயங்கி அவற்றை இயக்குகிறான்; அவ்வாறு இயக்குவதற்குக் காரணம் உயிர்களிடம் அவனுக்கு உள்ள கருணையே. அவன் உள்ளத்திலே கருணை சுரக்கிறது; அதனால் அவன் ஆடுகிறான்; அந்த ஆட்டத்தால் உலகை ஆட்டுகிறான். உலகம் ஆடுவதற்கு அவன் ஆட்டம் காரணம், அவன் ஆட்டத்துக்கு அவன் அருளானை காரணம். அந்த அருளே எல்லா ஆட்டத்திலும் ஓர் ஒழுங்கை, வரை யறையை, லயத்தை, தாளத்தை அமைத்திருக்கிறது.

இந்தத் தத்துவத்தை உருவாக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். இறைவன் ஆடுகிறான். அதற்கு உமாதேவி தாளம் கொட்டுகிறாள். உமாதேவியாகிய சக்தி இறைவனுடைய அருள். அந்த அருளையே சக்தியென்று உருவமைத்து வழிபடுகிறோம், இறைவன் பால் உள்ள ஆற்றல் அருள்; அந்த அருளின் தூண்டுதலால்தான் அவன் எத்தொழிலை யும் செய்கிறான். இதையே சக்தி தாளம் கொட்ட இறைவன் ஆடுகிறான் என்று சொன்னர்கள்.

[#] சாந்தோக்கிய உபநிஷத்தில் தேவியார் ஆடலாசிரியனாயிருந்து தாளம் தட்டப் பரமசிவன் நிருத்தம் செய்தனனென்று கூறியிருத்தல் காண்க. --பரதசேன பதீயம்,

ஓங்கு புகழ் ஈசன் உயர்விதமாய்க் கொண்டாடப்

பாங்கின் இசை நாரதனார் பாடுதலும்-பூங்குழலாள்

பாணி இயற்றினாள் என்றான் பனிவரையில்

வீணை இயற்றிய வேந்து. - சுத்தானந்தப் பிரகாசம்.

-------------

நவ்வந்துவனார் பாராட்டும் நடனங்களாகிய கொடு கொட்டி, பாண்டரங்கம், காபாலம் என்ற மூன்றிற்கும் உடன் இருந்து தாளம் போடுகிறாள் அம்மை. இனி அவர் கூறும் கூத்துக்களை ஒவ்வொன்றாகப் பார்ப்போம்.

சிவபெருமான் ஆடிய கூத்துக்களில் கொடு கொட்டி என்பது ஒன்று. எந்தக் கூத்தும் ஆனந்த மிகுதியால் நிகழ்வது. இறைவனுக்கு இன்பம் துன்பம் என்ற வேறு பாடு இல்லை. ஆயினும் உயிர்க் கூட்டத்திற்கு இன்பம் தரும் செயல் செய்தால் அவனுக்கு இன்பமேயாம். உயிர்கள் தம்முடைய வினைக்கு ஈடாகப் பல பல பிறவிகளைப் பெற்று வாழ்ந்து இறக்கின்றன. மீட்டும் மீட்டும் பிறந்தும் வாழ்ந்தும் மடிந்தும் வினைப்பயனை நுகர்வது உயிர்களின் இடைவிடாத தொழிலாக இருக்கிறது. கடலில் ஓய்வின்றி அலைகள் அடித்துக் கொண்டே இருக்கின்றன; உயிர்கள் பிறவியாகிய கடலில் அகப்பட்டு இன்ப துன்பங்களாகிய அலைகளினூடே உழல்கின்றன. இது ஓயாத உத்தியோகம்; ஒழியாத வேலை.

உயிர்கள் இவ்வாறு அல்லற்பட்டு உழல்வதற்கு அவர்களுக்குச் சிறிதேனும் ஓய்வு வேண்டாமா? ஒவ்வொரு நாளும் நாம் உழைக்கிறேம்; அதனால் இளைப்பு உண்டாகிறது. அந்த இளைப்பைப் போக்கிக் கொள்ள ஒவ்வொரு நாளும் உறங்குகிறோம். ஒரு நாள் உழைப்பினால் வந்த இளைப்பைப் போக்கிக் கொள்ள அன்றைய இரவிலே ஓய்வு கிடைக்கிறது. அப்படியே ஒரு பிறவியின் இளைப்பை மாற்றிக் கொள்ள அந்தப் பிறவியிலிருந்து விடுதலை மரணம் என்ற உருவத்தில் கிடைக்கிறது.

”உறங்குவது போலும் சாக்காடு; உறங்கி
விழிப்பது போலும் பிறப்பு”

என்று திருவள்ளுவர் சொல்கிறார்.

இறப்பு என்பது தனித்தனி உயிருக்குத் தனித் தனியே நிகழ்கிறது. ஆனால் உறக்கம் என்பது எல்லோரிடத்தும் ஒன்றாக நிகழ்கிறது. இரவு எல்லாருக்கும் பொதுவாகத்தானே வருகிறது? அதுபோல எல்லா உயிர்களுக்கும் பொதுவான இறப்பு அல்லது ஓய்வு வேண்டாமா? அப்படி ஓர் ஓய்வு உண்டு; அதற்குப் பிரளயம் என்று பெயர். அந்தப் பிரளய்த்தில் சில வகை உண்டு, உலகம் முழுகும் பிரளயம், கடல் அழியும் பிரளயம், காற்று இல்லையாகும் பிரளயம், தீயும் மறையும் பிரளயம், ஆகாசங்கூட இல்லாத பிரளயம் என்று வரவரப் பெரியனவாக அமைந்த பிரளயங்கள் உண்டு. வார்க் கடைசியில் ஒருநாள் ஓய்வு, மாசத்தின் இறுதிவாரத்துக்கு

முன் வாரத்தில் இரண்டு நாள் ஓய்வு, வருஷத்தில் ஒரு சமயம் சேர்ந்தாற்போல் ஒரு வாரம் ஒரு மாதம் ஓய்வு என்று மாணாக்கருக்கும் பிறருக்கும் ஓய்வு இருப்பதுபோல, இந்தப் பிரளய ஓய்வுகளும் சின்னது பெரியது என்று அடுக்கடுக்காக இருக்கும். அதன் விரிவைப்பற்றி இப்போது அதிகமாகக் கவலைப்பட வேண்டாம்.

எல்லாப் பூதங்களும் உயிர்களும் தேவர்களும் ஒடுங்கி ஓய்வு கொள்ளும் காலத்தை மகாப் பிரளயம் என்று சொல்வார்கள். அந்தக் காலத்தில் இறைவன் ஒருவன்தான் இருப்பான். பகலெல்லாம் நோயின் கடுமை தாங்காமல் வருந்திய குழந்தைகளே வைத்துக் காப்பாற்றிய தாய் இரவில் அவை தூங்கும்பொழுது எவ்வளவு இன்பத்தை அடைகிறாள்! பாவம் பகல் முழுவதும் ஒரு கணமும் அமைதி பெருமல் தவித்தன; இப்போதுதான் துரங்குகின்றன என்ற ஆறுதலுடன், பின்னும் நன்றாகத் தூங்கட்டும் என்று தாலாட்டுப் பாடுகிறாள். இறைவனும் மகாப் பிரளய காலத்தில் உயிர்களையெல்லாம் தன்னிடத்தே அடக்கிக் கொண்டு. அவர்களுக்கு ஓய்வு கிடைத்ததே என்ற ஆனந்தத்தால் கூத்தாடுகிறனாம். முன்னாலே எல்லா உயிர்களையும் ஒரு முறையாகத் தன்னிடத்திலிருந்து புறப்பட விட்டான் இறைவன். இப்போது அந்த முறைப்படியே மீட்டும் அடக்கிக் கொண்டான், தேவர், மக்கள், பிற விலங்குகள், பூதம் என்று பல உருவங்களாக் ஒடியாடித் தொழில் செய்து திரிந்த உயிர்க் கூட்டங்களைப் பெயர்த்துத் தன்னிடம் மீட்டுக் கொண்டு, எல்லாக் குழந்தைகளும் ஒரு சமயத்தில் தன் அருகில் இருக்கும் போது களிக்கும் தாய்போலக் களிப்படைகிறான், ஆளுக்கு ஒர் ஊரில் அலுவல் பார்க்கிற பல பிள்ளைகள் பல காலத்துக்குப்பின் ஏதோ ஒரு காரணமாகத் தாய் தகப்பன் இருக்கும் இடத்திலே வந்து ஒன்று கூடினால் அவர்களுக்கு இன்பம் உண்டாவது இயல்புதானே?

இங்கேகூடப் பல உயிர்களுக்கும் தந்தையாகிய இறைவனும், தாயாகிய தேவியும் இருக்கிறார்கள். இரண்டு பேருமே ஆனந்தம் அடைகிறார்கள். இறைவன் ஆடிக் களிக்கிறான்; இறைவி அவனுடைய இடப்பாகத்தே ஒன்றியிருந்து தாளம் கொட்டிக் களிப்பை அடைகிறாள்.

இறைவன் உயிர்களையெல்லாம் பேரூழிக் காலத்தில் தன்னிடம் அடக்கிக் கொண்டு ஆடும் கூத்துக்குக் கொடுகொட்டி என்று பெயர், அவன் ஆனந்தத்தால் கைகொட்டி ஆடுகிறன். அதனால் கொட்டி என்ற பெயர் வந்தது. உயிர்கள் அழிந்த காலம் அது என்ற நினைவை வைத்துப் பார்த்தால் அது கொடுமையாகத் தோற்றுகிறது. அதனால் கொடு கொட்டி[@] என்ற பெயர் அமைந்தது. கொட்டிச் சேதம் என்றும் சொல்வது உண்டு.

'கொடுங் கொட்டி, கொடு கொட்டி என விகார மாயிற்று. கொடுங்கொட்டி யென்றார், எல்லாவற்றை யும் அழித்து நின்று ஆடுதலின்' என்பர் நச்சினார்க்கினியர்.

------------

கொடுகொட்டி ஆடும்போது இறைவன் தன் கையில் உள்ள துடியை முழக்குகிறான். அந்த உடுக்கை பலவேறு ஒலிகளை எழுப்புகிறது. இறைவன் குதித்தும் சுழன்றும் பாய்ந்தும் ஆடும் ஆட்டங்களுக்கு ஏற்ப வெவ்வேறு ஒலிகளை அந்தத் துடியாகிய பறை இயம்புகிறது. அவனுடன் ஒரு கூற்றிலேயிருந்து கொடிபோலத் துவண்ட இடையையுடைய அம்மை தாளம் கொட்டு கிறாள்,

அவன் எல்லா உயிர்களையும் தன் பால் அடக்கிக் கொண்ட காலத்தில் யார் இருந்து பார்த்தார்கள்? இப்படி ஆடுவதாகக் கற்பனை செய்து, அதனுடைய தத்துவத்திலே உள்ளத்தை ஈடுபடுத்தி, இறைவனுடைய கருணையை நினைந்து உருகுதல் அருள் நிரம்பிய ஆன்றோர் செயல். இறைவன் கொடு கொட்டி ஆடுகையில் அந்தக் கூத்துக்குச் சாட்சியாக ஒருவர் உண்டு. இறைவனுடைய அருளே உருவமாகிய இறைவி அவனுடன் பிரிவின்றி இருப்பாள். அப்பெருமாட்டி தாளம் போடுவாள். அவளை யன்றி மற்ற எல்லா உயிர்களும் அடங்கியிருக்கின்றனவே! “பல உருவங்களையும் பெயர்த்து, அந்த மகாப் பிரளய காலத்திலே கையிலுள்ள துடியாகிய படுகின்ற (ஒலிக்கின்ற) பறை இயம்ப நீ ஆடுவாயே; அப்போது கொடி போன்ற நுசுப்பை உடைய இறைவிதானே தாளம் கொட்டுவாள்? வேறு யார் அங்கே அப்போது இருக்க முடியும்? என்று நவ்வந்துவனார் வியப்பு மீதூரக் கேட்கிறார்,

படு பறை பல இயம்பப் பல் உருவம் பெயர்த்து நீ

கொடுகொட்டி ஆடுங்கால் கோடு உயர் அகல் அல்குல்

கொடிபுரை நுசுப்பினாள் கொண்ட சீர் தருவாளோ?

[ ஒலிக்கின்ற துடியாகிய பறை பல வகை ஒலிகளை ஒலிக்க, வெவ்வேறு உருவமாக இருந்த உயிர்க் கூட்டங்களை அவற்றின் வெவ்வேறு போக்கிலிருந்து மீட்டு நின் பால் அடக்கிக்கொண்டு, கொடு கொட்டி என்ற கூத்தை ஆடும் போது, பக்கங்கள் உயர்ந்தும் அகன்றும் இருக்கும் பெண் உறுப்பையும், கொடிபோன்ற இடையையும் உடைய இறைவி, அந்த ஆட்டத்துக்கு ஏற்றதாக மேற் கொண்ட சீரி என்ற தாளத்தைத் தருவாளோ? அங்கே யார் இருக்க முடியும்?

படுதல்-ஒலித்தல்; இயம்ப-முழங்க; பெயர்த்து-ஒரு கால் வெளிப்படுத்திப் பின்பு மீட்டுக் கொண்டு. கோடு பக்கம். புரை-ஒத்த. நுசுப்பு-இடை சீர்-தாளத்தின் இறுதிப் பகுதி.

கொடுகொட்டி என்ற கூத்தைப் பற்றி வேறு நூல்களும் சொல்கின்றன. இறைவன் முப்புரங்களையும் எரித்தபொழுது ஆடியது அது என்று சிலப்பதிகாரம் சொல்கிறது.

பாரதி ஆடிய பாரதி அரங்கத்துத்

திரிபுரம் எரியத் தேவர் வேண்ட

எரிமுகப் பேரம்பு ஏவல் கேட்ப

உமையவள் ஒருதிறன் ஆக ஓங்கிய

இமையவன் ஆடிய கொடுகொட்டி ஆடலும் .

                                                (சிலப்பதிகாரம், 6:39-43)

----

[@] கொட்டி யென்பது அசுரர் நிமித்தமாக இயற்றிய தென்றும், திரிபுர தாண்டவம் என்னும் பெயர் பெறுமென்றும் பரதசேனுபதீயம் என்னும் நூல் கூறும்.

‘தேவர் புரம் எரிய வேண்டுதலால் வடவை எரியைத் தலையிலேயுடைய பெரிய அம்பு ஏவல் கேட்ட அளவிலே அப்புரத்தில் அவுணர் வெந்து விழுந்த வெண்பலிக் குவையாகிய பாரதி அரங்கத்திலே [$] உமையவள் ஒரு கூற்றினளாய் நின்று பாணி தூக்குச் சீரென்னும் தாளங்களைச் செலுத்தத் தேவர் யாவரினும் உயர்ந்த இறைவன் சயானந்தத்தாற் கைகொட்டி நின்று ஆடிய கொடு கொட்டி யென்னும் ஆடலும்‘

என்று அடியார்க்கு நல்லார் இதற்கு உரை எழுதுகிறார்,

----

பாரதி அரங்கம்-கொற்றவையின் அரங்கமாகிய சுடுகாடு.

------

கலித்தொகையின் உரையிலே நச்சினார்க்கினியர் கொடுகொட்டியின் இலக்கணத்தைச் சொல்லும் பழைய சூத்திரம் ஒன்றை மேற்கோளாக எடுத்துக் காட்டுகிறார். அது வருமாறு:

கொட்டி யாடல் தோற்றம் ஒட்டிய

உமையவள் ஒருபால் ஆக, ஒருபால்

இமையா நாட்டத்து இறைவன் ஆகி,

அமையா உட்கும் வியப்பும் விழைவும்

பொலிவும் பொருந்த நோக்கித் தொக்க

அவுணர் இன்னுயிர் இழப்ப, அக் களம்

பொலிய ஆடினன் என்ப; மற்றதன்

விருத்தம் காத்தற் பொருளொடு கூடிப்

பொருத்த வரூஉம், பொருந்திய பாடல்

திருத்தகு மரபில் தெய்வத் துதிப்பே.

"இறைவனைக் துதிக்கப் பயன்படும் பாடல்களில் இந்தக் கொடு கொட்டி ஆடலைச் சொல்வது மரபு. இது உலகில் உள்ள உயிர்களைக் காத்தற் பொருட்டுச் சிவ பெருமான் நிகழ்த்தியது. உமாதேவியார் ஒருபால் இருப்ப அசுரர்களை மாய்த்து, அவர்கள் மாய்ந்த போர்க் களத்திலே இறைவன் ஆடியது என்ற செய்திகளை இந்தச் சூத்திரம் புலப்படுத்துகிறது.

தெய்வங்கள் ஆடிய ஆடல் பதினொன்று. அவற்றில் சிவபிரான் ஆடிய கூத்துக்கள் இரண்டு. அவற்றில் ஒன்று கொடுகொட்டி,

-----

[*]கொட்டி கொடுவிடையோன் ஆடிற் றதற்குறுப்பு, ஒட்டிய நான்காம் எனல்.’-சிலப்பதிகாரம், அடியார்க்கு நல்லார் காட்டிய மேற்கோள்.

இறைவன் ஆடிய கொடுகொட்டி என்னும் கூத்தைக் கூத்துக்கலை வல்லவர்கள் அரசவையில் ஆடி மன்னரை மகிழ்வுறச் செய்வது பழைய வழக்கம் என்று தெரிகிறது. செங்குட்டுவன் தன் பெருந்தேவியுடன் வீற்றிருந்தபோது பறையூரிலிருந்து வந்த கூத்தச் சாக்கையன் என்பவன் இறைவன் ஆடிய கொடுகொட்டிக் கூத்தை ஆடினான் என்று சிலப்பதிகாரம் சொல்கிறது,

திருநிலைச் சேவடிச் சிலம்புவாய் புலம்பவும்

பரிதரு செங்கையிற் படுபறை ஆர்ப்பவும்

செங்கண் ஆயிரம் திருக்குறிப்பு அருளவும்

செஞ்சடை சென்று திசைமுகம் அலம்பவும்,

பாடகம் ப ைதயாது சூடகம் துளங்காது

மேகலை ஒலியாது மென்முலை அசையாது

வார்குழை ஆடாது மணிக்குழல் அவிழாது

உமையவள் ஒருதிறன் ஆக, ஓங்கிய

இமையவன் ஆடிய கொட்டிச் சேதம்

பாத்தரு நால்வகை மறையோர் பறையூர்க்

கூத்தச் சாக்கையன் ஆடலின், மகிழ்ந்து.

(நடுகற் காதை, 67-77)

இறைவன் ஆடும்போது அவனது ஒரு பாகத்தில் அமர்ந்த இறைவி அசையாமல் இருந்தாள் என்ற செய்தி இதனால் தெரியவருகிறது.

ஆடும் பெருமானுடைய கொடு கொட்டியாடலைப் பற்றிப் பாடிய நவ்வந்துவனார் அடுத்த படியாகக் பாண்ட ரங்கம் என்ற கூத்தைப் பற்றிச் சொல்கிறார். இறைவன் திரிபுர தகனம் செய்தபோது, உயிர்க் கூட்டத்துக்கு இன்னல் விளைவித்த புரங்கள் ஒழிந்தன என்ற மகிழ்ச்சியால் ஆடியது பாண்டரங்கக் கூத்து. அப்பொழுதும் இறைவி உடன் இருந்து தாளம் கொட்டினாள்.

மண்டிய அமரில் வெற்றிபெற்ற பெருமான் ஆதலின் அந்த வெற்றியினால் ஆடுகிறான். நேர் நின்று முறையாகப் போர் செய்து வெல்வதைக் கடத்தல் என்று சொல்வது சங்கத் தமிழ் மரபு. ‘வஞ்சியாது எதிர் நின்று கொன்று‘ என்று உரை எழுதுவார்கள் பழைய உரையாசிரியர்கள். இறைவன் திரிபுரத்தை வென்றது நேர்மையான முறையால். குற்றவாளிகளைத் தண்டிக்கும் முறையில் போர் செய்து அசுரர்களை அழித்தல் தெய்வங்களுக்கு இயல்பு. இறைவன் திரிபுரத்தை அழித்தாலும் அவனுடைய கருணை அங்கும் சிறந்து நின்றது. திரிபுரங்களை அழித்தானே யன்றி அவற்றின் தலைவர்களாகிய மூன்று அசுரர்களையும் அழிக்கவில்லை அவர்கள் மனம் திருந்தி வழிபட்டமையால் இருவரை வாயில் காவலராகவும், ஒருவனை முழா முழக்கு-பவனாகவும் கொண்டான். ஒருவனுடைய நோயை மாத்திரம் போக்கி அவனுக்கு இன்பந்தரும் மருத்துவன் செய்கையை ஒத்தது இது.

அந்த மூன்று அசுரர்களும் பல வகையில் போர் செய்தார்கள். அந்த அமர் பலவற்றையும் கடந்தான் இறைவன். திரிபுரம் நீருயின. இறைவன் வலிமை மிக்கவனாக நின்றான். அப்போது அந்தக் களம் எங்கும் நீறாக, வெள்ளை வெளேரென்று இருந்தது. கறுப்பு நிறம் அழுக்குக்கும் அறியாமைக்கும் பாவத்துக்கும் அறிகுறி. வெண்மை தூய்மைக்கும் ஞானத்துக்கும் புண்ணியத்துக்கும் அடையாளம், திரிபுரங்களாகிய தீங்குருவமான கருவிகளைக் கொண்டு அசுரர் மூவரும் தருக்கித் திரிந்தனர். மூன்று புரங்களும் அழிந்தன; மும்மலம் ஒழிந்தன; முக்குணங்கள் வெந்தன. மலமழிந்த, குணமழிந்த நிலை ஞானநிலை. அது தூய வெண்ணிறமானது. மும்மலம் ஒழிந்த இடத்திலே, முக்குணம் கழிந்த வெளியிலே, இறைவன் தாண்டவம் புரிவான். இங்கே திரிபுரத் தலைவர் செய்த பல போர்களில் வென்று, வெற்றியோடு நின்று, அந்த வெள்ளிய அரங்கத்திலே அங்குள்ள வெண்ணிற்றை உடம்பெல்லாம் பூசிக்கொண்டு ஆண்டவன் பாண்டரங்கம் ஆடினன். பாண்டு என்பது வெண்மைக்குப் பெயர். அரங்கம் என்பது கூத்தாடும் இடம், திரிபுரம் வெந்தவிய, எங்கும் நீற்றுமயமாகி வெண்ணிறம் பெற்ற இடத்தையே அரங்கமாகக் கொண்டு இறைவன் ஆடியதால், அதற்குப் பாண்டரங்கம் என்ற பெயர் வந்தது.

இவ்வாறு, மண்டிய அமர் பலவற்றை வென்று, அந்த வலிமையால் நீற்றை அணிந்து பாண்டரங்கக் கூத்தை ஆடியபோதும், உடன் இருந்து தாளம் கொட்டினாள் அம்மை, மூங்கிலைப்போல வழுவழுப்பும் பசுமையும் உடைய தோளுடையவள் எம்பிராட்டி; அணைபோல மெத்தென்றிருக்கும் தோள் அது. அவள் கூந்தலில் வண்டுகள் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும். அவள் தூக்கு என்னும் தாளத்தைக் கொட்டினாள்.

நவ்வந்துவனார் இறைவனைப் பார்த்தே சொல்கிறார், “இறைவா, மண்டு அமர் பல கடந்து, வலிமையால் நீற்றை அணிந்து பாண்டரங்கக் கூத்தை ஆடியபோது யார் உனக்குத் தாளங்கொட்டினர்கள்? உன் கூத்தின் திறம் அறிந்த தேவிதானே கொட்டமுடியும்? பணை (மூங்கில்) போன்ற எழிலையும், அணை (தலையணை) போன்ற மென்மையையும் உடையவள், வண்டு அரற்றும் கூந்தலை உடையவள் ஆகிய பிராட்டிதானே தாளம் போடுவாள்? வேறு யாரால் முடியும்?

மண்டு அமர் பல கடந்து மதுகையால் நீறு அணிந்து

பண்டரங்கம் ஆடுங்கால் பணை எழில் அணை மென்றோள்

வண்டுஅரற்றும் கூந்தலாள் வளர்தூக்குத் தருவாளோ?

[ மேற்சென்று நெருங்கும் பலவகைப் போரை வென்று அந்த வலிமையினால் நீற்றை அணிந்து, பாண்டரங்கம் என்னும் கூத்தை நீ ஆடும்போது, மூங்கிலைப்போன்ற அழகும் தலையணையைப்போன்ற மென்மையும் உள்ள தோளையும் வண்டுகள் முரலும் கூந்தலையும் உடைய உமாதேவி வளருகின்ற தூக்கு என்னும் தாளவகையைத் தருவாளோ?

மண்டுதல் – நெருங்குதல்; அமர் – போர்; கடந்து – வென்று; மதுகை - வவிமை, பண்டரங்கம் - பாண்ட ரங்கக் கூத்து; பாட்டில் எதுகை நோக்கி முதல் எழுத்துக்குறுகி நின்றது. பணை – மூங்கில்; அணை - படுக்கை, தலையணை. அரற்றும் - ஒலிக்கும். தூக்கு - தளத்தின் இடைப் பகுதி.]

பாண்டரங்கம் என்ற கூத்தும் தெய்வங்களுக்குரிய பதினோராடல்களில் ஒன்று.[#] இறைவன் திரிபுர சங்காரம் செய்த பிற்கு பைரவியின் வேடம் பூண்டு, பூமியைத் தேராகக் கொண்டு நான் மறையைப் புரவியாகப் பூட்டி அவற்றை ஒட்டிய பிரமனாகிய சாரதி காண வெண்ணீற்றை அணிந்து ஆடியதென்று சிலப்பதிகாரம் கூறும்,

"தேர்முன் நின்ற திசைமுகன் காணப்

பாரதி ஆடிய வியன் பாண்ட ரங்கமும்"

(சிலப்பதிகாரம், 6:44-5.)

"வானேராகிய தேரில் நான்மறைக் கடும்பரி பூட்டி நெடும்புறம் மறைத்து வார்துகில் முடித்துக் கூர்முட் பிடித்துத் தேர்முன் நின்ற திசைமுகன் காணும்படி பாரதி வடிவாய இறைவன் வெண்ணிற்றை அணிந்து ஆடிய பாண்டரங்கக் கூத்தும்" என்பது அடியார்க்கு நல்லார் எழுதிய உரை.

----

[# ] "பாண்டரங்கம் முக்கணான் ஆடிற் றதற்குறுப்பு, ஆய்ந்தன ஆறாம் எனல்" -சிலப்பதிகாரம், அடியார்க்கு நல்லார் காட்டிய மேற்கோள். இது தெய்வவிருத்தி என்ற கூத்து வகையுள் ஒன்று.

நச்சினார்க்கினியர் மேற்கோளாகக் காட்டும் சூத்திரம் வருமாறு:

"ஏறமர் கடவுள் மூவெயில் எய்வுழிக்

கூறுகூ ருகக் கொடியொடும் படையொடும்

வேறுவே றுருவின் விண்மிசைப் பரந்தனர்;

அவ்வழி ஒளியொடும் உருவொடும் தோன்றித்

தேர்முன் நின்று திசைதலை பனிப்பச்

சுவையும் குறிப்பும் ஒழிவில தோன்றி

அவையவை அவ்வழி ஆடினன்; ஆட

மைந்தரும் மகளிரும் தந்தம்நிலை அழிய

மெய்ப்படு சுவையொடு கைப்படை மறப்பக்

கடிய காலக் காற்றென வேற்றவன்?

படிநிலை திரியாப் பாண்டரங் கம்மே.

இறைவன் இந்தக் கூத்தை ஆடியபொழுது கண்ட மைந்தரும் மகளிரும் தம்மை மறந்து பரவசப்பட்டனர் என்ற செய்தி இதனால் தெரிய வருகிறது.[*]

--------

[*] பரதசேனாபதீயம் என்ற பிற்கால நூல், பாண்டரங்கக்கூத்து உலகோற்பத்தி நிமித்தமாக இறைவன் ஆடிய தென்றும், ஆனந்தத் தாண்டவம் என்ற பெயரை உடைய தென்றும் சொல்கிறது (பக்கம், 3.)

கொடுகொட்டி, பாண்டரங்கம் என்ற இரண்டு கூத்தைப் பாராட்டிய புலவர் மூன்றாவது கூத்து ஒன்றைப் பற்றியும் சொல்கிறார். அந்தக் கூத்தின் பெயர் காபாலம் என்பது. கையிலே பிரமனுடைய கபாலத்தை ஏந்திஆடியதனால் அதற்குக் காபாலம் என்ற பெயர் வந்தது.

துடி முழங்கக் கொடுகொட்டி ஆடினதையும், நீறணிந்து பாண்டரங்கம் ஆடியதையும் சொன்ன புலவர் இப்போது காபாலக் கோலத்தை வருணிக்கிறார்,

இறைவன் செருக்குடையவருக்கு அருள் செய்யாதவன். செருக்குடையவர்களுக்கு அவன் தன்மை விளங்காது, செருக்கு, பணத்தால் வரலாம்; பதவியால் வரலாம்; படிப்பால் வரலாம்; தவத்தால்கூட வரலாம். செருக்குக்குக் காரணம் எதுவானாலும் செருக்குச் செருக்குத்தான். கட்டை குத்தினாலும், முள் குத்தினாலும், ஆணி குத்தினாலும் புண் புண் தானே? இவன் படித்தவன்; அதனால் இவனுக்குச் செருக்கு இருப்பது அழகு தான்’ என்று சொல்ல வொண்ணாது, "இது பொன்னலான ஆணி தான்; ஆகையால் இதனால் வந்த புண் பூண்பதற்குரியது” என்று யாராவது சொல்வார்களா?

தாருகாவனத்தில் பல முனிவர்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் வேள்வித் துறையில் தலைசிறந்தவர்கள்; விரதம் இருந்து தவம் புரிந்தவர்கள். ஆனலும் அவர்களுக்கு "நாம்" என்ற செருக்கு இருந்தது. தவம் வளர வளர, வேள்வி மல்க மல்க, அந்தச் செருக்கு வளர்ந்தது, அதைப் போக்க இறைவன் வந்தான். அவன் பெருமையை அறியாது, தங்கள் பகைவன் என்று கருதித் தீயவேள்விகளைச் செய்து பல பொருள்களை உண்டாக்கி அவன்மேல் விடுத்தார்கள். அவனை அவை அழித்துவிடும் என்ற எண்ணம் அவர்களுக்கு. இறைவன் அவற்றை யெல்லாம் பிடித்து வைத்துக் கொண்டான். செருக்கு அடைபவர்களுக்கு என்ன கதி நேரும் என்பதை மற்றவர்கள் தெரிந்து கொள்ளட்டுமென்று அவற்றை அடையாளமாக வைத்துக் கொண்டான். அவர்கள் பாம்பை அனுப்பினார்கள்; அதைப் பிடித்து அணியாக அணிந்து கொண்டான், புலியை விடுத்தார்கள். கொலை செய்ய வேண்டுமென்று வந்த உழுவை அது. அதனை உரித்து அதன் தோலை இடையிலே கட்டிக் கொண்டான்; தோலாண்டியானான்,

இடையிலே பிறர் செருக்கை அடக்கியதைக் காட்டும் புலித்தோல் இருக்கிறது. அவன் கழுத்தில் அழகான கொன்றை மாலை புரள்கிறது. சிவபிரானுக்கு உரிய அடையாள மாலை அது; மங்கல நிறமான மஞ்சள் நிறமுடையது; மென்மையான மணமுடையது.

பதவியினாலே உண்டாகும் செருக்கையும் அடக்கு பவன் இறைவன் என்பதை அப்பெருமான் கையிலுள்ள கபாலம் காட்டுகிறது. படைப்புத் தொழிலைச் செய்த பிரமனுக்கு முன்பு ஐந்து தலைகள் இருந்தன. ‘நமக்கும் ஐந்து தலை, சிவனுக்கும் ஐந்து தலை, நாம் செய்வது முதல் தொழில். ஆகவே நாம் மிகப் பெரியோம்' என்று அவன் தலை தருக்கினான். இறைவன் அந்தத் தருக்குக்குக் காரணமாகிய தலையை மாத்திரம் கிள்ளிக் கையில் வைத்துக் கொண்டான். அது காய்ந்து போக, கபாலத்தை மாத்திரம் ஏந்திக் கொண்டான்.

இறைவன் கபாலத்தை ஏந்தியிருப்பது, செருக்கை அடக்குபவன் அவன் என்பதைக் காட்டுவதோடு, அக் கபாலம் வேறு பல உண்மைகளையும் காட்டும் அறிகுறியாக நிலவுகிறது. பிரமனைப் படைப்புக் கடவுள் என்று சொல்கிறோம். உயிர்களைப் பிறக்கும்படி செய்கிறவன் அவன். பிறப்புக்கு மூலம் எதுவோ அதற்கு அடையாளம் பிரமன். அவன் செருக்கை அடக்கின அருட் செயல், சிவபிரான் பிறப்புக்கு மூலமான ஆணவத்தை அழித்து முத்தி தருபவன் என்பதை விளக்குகிறது. தலையில் எழுதுகிற பிரமனுடைய தலையையே குப்புறச் செய்தவன் இறைவன்; கபாலத்தைக் கையில் ஏந்தும்போது புடைப்புப் பகுதி கீழ் நோக்கித்தானே இருக்கும்?

அவன் பிரம கபாலத்தை ஏந்தி அன்புப் பிச்சை கேட்கிறான். "இதைப் பார்; பிறப்பைப் போக்குபவன் நான். உன் அன்பைத் தா" என்று உணர்வூட்டி அன்பு செய்யச் செய்கிறான், செல்வங்களுக்கெல்லாம் தலைவனாகிய அப்பெருமான் எல்லாச் செல்வத்தையும் பிறருக்கு வழங்கிவிட்டுத் தான் அன்புப் பிச்சை கேட்கிறான். நமக்கு அருளை வழங்கும் பொருட்டுப் பிச்சை கேட்பது போல வருகிறான். தன் கையில் பொன்னை உடையவன் ஒருவன், ‘அப்பா, என் பாரத்தை இறக்கி எடுத்துக் கொண்டு எனக்கு ஓய்வு கொடேன்’ என்று சொல்வது போல இருக்கிறது அவன் செயல். கையிலே கபாலம் ஏந்திய இறைவனை நினைக்கும்போது இத்தனை உள்ளுறையும் நினைவுக்கு வருகின்றன.

புலித்தோலை இடையிலே கட்டி, கொன்றைமாலை புரள, பிரம கபாலத்தைக் கையிலே ஏந்திக்கொண்டு இறைவன் காபாலக் கூத்தை ஆடினான். அங்கும் அவனுக்குத் தாளம்போட அம்மையையன்றி வேறு யார் இருக்க முடியும்? இறைவனுடைய விநோதமான நிலையைக் கண்டு எம்பெருமாட்டி புன்னகை பூக்கிறாள். பட்டையும் பீதாம்பரத்தையும் பிறர் அணிய, இப்பெருமான் புலித்தோலை அணிந்திருக்கிறான். வேறுபல மலர்கள் வண்ணமும் திண்ணமும் உடையனவாக இருக்கக் கொன்றை மலரைப் புனைந்திருக்கிறான். யாவருக்கும் எல்லாவற்றையும் வழங்கும் பெருஞ் செல்வப்பிரான் பிச்சை வாங்கும் ஒட்டைக் கையில் ஏந்தியிருக்கிறான். அதாவது நல்ல பாத்திரமாக இருக்கக்கூடாதா? பிரமனுடைய தலையோடு இவற்றை யெல்லாம் கண்டு யாருக்குத்தான் நகை தோன்றாது?

இறைவி தன் முல்லைபோன்ற பற்கள் சிறிதே தெரிய முறுவல் பூக்கிறாள். அந்த முறுவல் பரிகாசச் சிரிப்பா? அன்று, அன்று. இறைவனுடைய அருளேயாகிய தேவி, இவற்றின் கருத்தை நினைக்கிறாள். அதனால் உவகை பிறக்கிறது; புன்னகை பூக்கிறாள். உழுவைத் தோலையும் கொன்றைத் தாரையும், தலையோட்டையும் கண்டு முல்லை முறுவல் பூத்து, காபாலக் கூத்தைக் கண்டு அதற்குத் தாளம் கொட்டுகிறாள்.

நவ்வந்துவனார் இறைவனை நோக்கிப் பேசுகிறார், "இறைவா, கொலையுழுவைத் தோலை இடையிலே கட்டிக் கொன்றைத்தார் கழுத்திலே புரளத் தலையோட்டைக் கையிலே கொண்டு நீ காபாலக் கூத்தை ஆடும்போது, முல்லைபோன்ற முறுவலையுடைய உமாதேவி தாளம் போடுவாளோ? வேறு யார் அப்போது உனக்குத் துணை நின்று அப்படிச் செய்யமுடியும்?"

கொலை உழுவைத் தோல் அசைஇக்

கொன்றைத் தார் சுவற்புரளத்

தலை அங்கை கொண்டு நீ

காபாலம் ஆடுங்கால்

முலை அணிந்த முறுவலாள்

முற்பாணி தருவாளோ?

[ கொலை செய்ய வந்த புலியின் தோலை இடையிலே கட்டி, கொன்றைமாலை கழுத்திலே புரண்டு அசைய, பிரம னுடைய தலையோட்டை. உள்ளங்கையிலே ஏந்திக் கொண்டு, நீ காபாலம் என்னும் கூத்தை ஆடுகையில், முல்லை அரும்பைப்போன்ற புன்னகையைப் பூக்கும் உமா தேவி, தாளத்தின் முதற்பகுதியாகிய பாணியைத் தருவாளோ?

உழுவை – புலி; அசைஇ – கட்டி; தார் –மாலை; சுவல் - பிடரி, பின் கழுத்து. அங்கை – அகங்கை; முலை -முல்லை; கொலை, தலை என்ற சொற்களுக்கு எதுகையாக அமையும் பொருட்டு நடுவெழுத்துக் குறைந்தது; இதை இடைக் குறையென்று இலக்கணக்காரர் சொல்வர். அணிந்த - போன்ற, முறுவலாள் - புன்சிரிப்பைச் செய்பவள். பாணி தாளத்தின் முற்பகுதி ]

காபாலம் என்னும் கூத்தைப்பற்றிய செய்திகள் போதிய அளவு கிடைக்கவில்லை. "அயன் தலையை அகங்கையிலே ஏந்துகையினாலே காபாலம் என்று பெயர்பெற்ற கூத்து" என்று நச்சினார்க்கினியர் எழுதியிருக்கிறார். பரதசேனாபதீயம் என்ற பெயரோடு வழங்கும் பிற்கால நூலால், இறைவன் ஆடிய பன்னிரு தாண்டவங்களுள் கபாலக் கூத்து ஒன்று என்பதும், அதற்கு மரக்காற் கூத்து, காளி தாண்டவம் என்று வேறு பெயர்கள் உண்டென்பதும், அது குண்டல நிமித்தமாய்ச் செய்யப்பெற்ற தென்பதும் தெரிய வருகின்றன. [*]

----------

பரதசேனுபதீயம், மகாமகோபாத்தியாய டாக்டர். உ. வே. சாமநாதையர் நூல் நிலைய வெளியீடு, பக்கம்,

மரக் கால் என்பது, காளி ஆடியதென்றும், அசுரர்கள் வஞ்சகத்தால் பாம்பு தேள் முதலிய உருவங்களை எடுத்துப் புகுந்தபொழுது அந்த உருவங்களை உழக்கி அழிக்க மரக்காலைக் கொண்டு ஆடியதனால் அப்பெயர் வந்ததென்றும் அடியார்க்கு நல்லார் எழுதுகிறார்

குண்டல நிமித்தம் ஆடியதென்பது, இறைவன் காளியோடு நடனமிட்டபோது, காதிலிருந்து தளரவிட்ட குழையைக் காலால் எடுத்துக் காதிலிடும் சாக்காக ஊர்த்துவ தாண்டவம் செய்து வென்றதை நினைப்பூட்டுகிறது. மரக்காற் கூத்து ஆடிய காளியை வென்ற ஊர்த்துவ தாண்டவமே ]$$] காபாலம் என்ற கூத்துப் போலும்

----

[$] சிலப்பதிகாரம், 6: 60-61, உரை.

[$$] ஊர்த்துவ தாண்டவம்: கல்லாடத்தில் வடவனம் என்று தொடங்கும் பாட்டில் ஊர்த்துவ தாண்டவத்தைப் பற்றிய செய்திகள் வருகின்றன. அந்தப் பாட்டுக்குப் பொருள் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. ஆயினும் அதில் மரக்கால், பிரமகபாலம் என்னும் இரண்டும் வருகின்றன.

"லடவனத் தொருநாள் மாறுபட்டு எதிர்ந்து

வழிநடம் தனது மரக் கால், அன்றி

முதற்றெழிற் பதுமன் முன்னு அவ்வழி

மான்றலை கரத்தினிற் கூட்டினை வயக்கி…. "

இவ்வாறு மூன்று நடனத்தையும் வேறு வேருகச் சொல்லிப் பாராட்டிய புலவர் பாட்டை முடிக்கிறார்.

உமாதேவி தாளம் போட இந்தக் கூத்துக்களை ஆடின பெருமான், கூறுவதற்கும் குறிப்பதற்கும் அப்பாற்பட்டவன். ஆனாலும் நம்மிடம் உள்ள கருணையால் இத்தகைய உருவமும் ஆடலும் உடையவனுகத் தோற்றுகிறான். அவனிடம் நமக்கு அன்பு இருக்கவேண்டும்; ஆனால் நம்மிடம் அதுதான் இல்லை. அன்பில்லாத பிராணியாக, பொருளாக நாம் இருக்கிறோம். இவர்களுக்குத்தான் அன்பு இல்லையே! நாம் இவர்களைக் கவனிப்பானேன்? என்று ஆண்டவன் நினைப்பதில்லை. உயிர்கள் தன்னை மறந்தாலும் அவன் உயிர்களை மறப்பதில்லை.

"தாய் தன்னை அறியாத கன்று இல்லை; அக்கன்றை

ஆயும் அறியும்; உலகின் தாய் ஆயின் ஐய,

நீஅறிதி எப்பொருளும்; அவை உன்னை நிலையறியா;

மாயமிவை என் கொலோ! வாராதே வரவல்லாய்!”

என்று கம்பர் சொல்லுவதுபோல், உயிர்க் கூட்டங்கள் அவனை அறியாமலே இருக்கின்றன. ஆனால் அவன் அவற்றை மறப்பதில்லை. அவற்றிற்கு அவன்பால் அன்பு இல்லை; ஆனால் அவனுக்கு அவற்றின்பால் அருள் இருக்கிறது; எப்படியாவது தன்னை அறிந்து தன்னிடம் வந்து இன்புறவேண்டும் என்ற விருப்பம் இருக்கிறது.

இத்தகைய கூத்துக்களை ஆடிய பெருமையை எடுத்து யாரும் சொல்லும்படியாக அவன் ஆடுகிறான். இந்த ஆட் டம் நமக்காக, அன்பு சிறிதும் இல்லா நமக்காக, ’அருள் பெரிதும் உடைய இறைவன் விரும்பி, வாக்குக்கும் மனத்துக்கும் எட்டாத தன் நிலையினின்றும் இறங்கி வந்து, நமக்குப் பொருந்தும் உருவம் உடையவனகிச் செயல் உடையவனாகி நின்று, தன் அருளை தேவியுருவத்தில் நின்று தாளம் போட, ஆடல்களை ஆடினான். அவனுடைய கருணையை என்னவென்று சொல்வது!

நவ்வந்துவனார் இவற்றை நினைந்து பாராட்டுகிறார்; “இறைவா, இப்படியெல்லாம் நாங்கள் பாராட்டும்படி அவ்வக்காலத்தில் உமாதேவி தாளம் கொட்ட, அன்பில்லாத எங்களுக்கு ஏற்ப உருவெடுத்து வந்து ஆடினாய் நீ. உன் அருள்தான் என்னே!” என்று பாடுகிறார்,

என ஆங்குப்

பாணியும் தூக்கும் சீரும் என்றிவை

மாண் இழை அரிவை காப்ப

ஆணம் இல் பொருள் எமக்கு அமர்ந்தனை ஆடி.

[என்று நாங்களும் பிறரும் சொல்ல, அவ்வக்காலத்தில் பாணி, தூக்கு, சீர் என்ற இந்தத் தாளக்கூறுபாடுகளை மாட்சிமையையுடைய ஆபரணங்களை அணிந்த உமா தேவி கொட்டிப் பாதுகாக்க, சிறிதும் அன்பில்லாத பொருள்களாகிய ஏழையேங்களுக்காக ஆடல் புரிந்து பொருந்தினய் என-என்று சொல்ல. ஆங்கு-அக்காலத்து; அசை நிலையுமாம். பாணி தூக்கு சீர்-தாளத்தின் முற்காலம் இடைக்காலம் முடிவு காலம் என்னும் முக்காலப் பகுதி. "என்ற இவை" என்பது விகாரப்பட்டு "என்றிவை என்று ஆயிற்று.

மாண் இழை - மாட்சிமையுடைய அணி; பிறரால் செய்யாமல் இயற்கையாக அமைந்தமையால் மாண் இழை ஆயின; எக்காலத்தும் கழற்றவேண்டிய அவசியம் இல்லாத மாட்சியை உடையவை என்றும் சொல்லலாம். அரிவை: இங்கே பருவத்தைக் குறிக்காமல் பொதுவாகப் பெண் என்ற பொருளில் வந்தது. காப்ப - காலத்தை வரையறுத்துப் பாதுகாக்க, ஆணம்-அன்பு, அமர்ந்தனை - பொருந்தினை. ஆடி அமர்ந்தனை.]

"நாங்கள் உன்னை அடைவதற்கு ஏற்ற வகையில் உயர்ச்சி பெறவில்லை; அன்பு செய்யவில்லை, ஆனாலும் நீ எங்களுக்கு ஏற்ற வகையில் உருவம் முதலியன பெற்று இறங்கி வந்து அருள் செய்கிருய்’ என்று இறைவன் கருணையைப் பாராட்டி வியக்கிறார் புலவர்.

தாளத்தை மூன்று கூறாகப் பிரிப்பதுண்டு எடுத்தல், விடுத்தல், தொடுத்தல் என்ற மூன்று காலப் பிரிவு அவை. தாளத்தை முதலில் கொட்டுதலும், பிறகு இடையே கையை விடுத்தலும், மீட்டும் தொடுத்துக் கொட்டுதலு மாகிய அந்த மூன்றையும் முறையே பாணி, தூக்கு, சீர் என்பார்கள். இங்கே அம்பிகை தாளம் கொட்டினாள் என்பதையே தாளத்தின் கூறுபாட்டை நிகழ்த்தியதாகக் கூறிஞர். "ஒரு தாளத்திற்குப் பாணி தூக்குச் சீரென்னும் மூன்றும் உளவேனும், ஒவ்வொன்று ஒவ்வோராடற்கு மிகுதி வகையாற் சிறந்தமை பற்றி ஒரோ வொன்றையே கூறினர்' என்று நச்சினார்க்கினியர் காரணம் கூறுகிறார்.

‘இறைவன் உயிர்க் கூட்டங்களின் நன்மைக்காகப் பல உருவங்களை எடுத்துப் பல ஆடல் புரிகின்றன்" என்ற கருத்தை இப் பாடல் வலியுறுத்துகிறது.

கூறப்படாமல் குறிப்புக்கும் அப்பாற்பட்ட சிவ பிரான், அந்தணர்க்கு அருமறை பகர்ந்ததும், கங்கை யைச் சடையில் மறைத்ததும், திரிபுரத்தைச் செற் றதும், பேய்களைப் படையாகக் கொண்டு போர் புரியச் செய் வித்ததும், மணிமிடறும் எட்டுக் கையும் கொண்டிருப்ப தும், அம்மை தாளம் கொட்ட ஆடல் புரிந்ததும், துடிகொட்டியதும், நீறணிந்ததும், புலித்தோல் அணிந்த தும், கொன்றைமாலை புனைந்ததும், தலையோட்டை ஏந்தியதும் ஆகியவை நம்மிடம் கொண்ட கருணையால் அமைந்தவை என்று நவ்வந்துவஞர் நினைப்பூட்டுகிறார்,

ஆறு அறி அந்தணர்க்கு அருமறை பலபகர்ந்து,

தேறுநீர் சடைக்கரந்து, திரிபுரம் தீமடுத்துக்

கூறாமல் குறித்ததன்மேற் செல்லும்-கடுங்கூளி

மாறாப்போர் மணிமிடற்று எண்கையாய் கேள்இனி:

படுபறை பலஇயம்பப் பலஉருவம் பெயர்த்துநீ

கொடுகொட்டி ஆடுங்கால் கோடுயர் அகல் அல்குற்

கொடிபுரை நுசுப்பினுள் கொண்டசிர் தருவாளோ!

மண்டமர் பலகடந்து மதுகையால் நீறுஅணிந்து

பண்டரங்கம் ஆடுங்கால் பனைஎழில் அணைமென்றோள்

வண்டரற்றும் கூந்தலாள் வளர்தூக்குத் தருவாளோ!

கொலைஉழுவைத் தோல் அசைஇக் கொன்றைத்தார் சுவற்புரளத்

தலைஅங்கை கொண்டுநீகாபாலம் ஆடுங்கால்

முலைஅணிந்த முறுவலாள் முற்பாணி தருவாளோ?

என ஆங்குப்

பாணியும் தூக்கும் சீரும் என்றிவை

மாணிழை அரிவை காப்ப

ஆணழில் பொருள்எமக்கு அமர்ந்தனை ஆடி,

---------------------------

2. பிடியும் களிறும்

இல் வாழ்க்கையில் தலைவனும் தலைவியும் ஈடுபட்டு இன்பம் நுகர்ந்தார்கள். இல் வாழ்க்கையின் திரண்ட பயன் அறல் செய்வது; ஆதலால் தம்முடைய இல்லத் துக்கு வரும் விருந்தினரைப் பேணுதலும், தவத்தினரையும் அந்தணரையும் போற்றி உபசரித்தலும், சுற்றத் தாரைத் தழுவி அன்பு செய்தலும், இரப்பவருக்கு ஈதலும் ஆகிய பல துறைகளிலும் அவர்கள் சிறந்து நின்றனர். கண் இரண்டும் ஒன்றையே காணுதல் போல, அற நினைவிலே காதலனும் காதலியும் ஒன்றி நின்றார்கள். அதனால் அவர்களுக்குப் புண்ணியமும் புகழும் கிடைத்தன.

அவர்களுடைய புகழினால், அவர்களைக் குறை கூறுவாரே இல்லாமல் போனார்கள். பிறருக்குப் பல வகையில் உதவி புரிவதே அவர்களுக்கு வழக்கமாகப் போயிற்று. அதனால் அவ்வூரில் உள்ள அனைவரும் அவர்களுடைய உபகாரத்தால் நனைந்து, அன்புக்கு ஆட்பட்டு, நன்றி பாராட்டுகிறவர்கள் ஆகிவிட்டனர். மற்ற ஊர்களிலிருந்து யார் வந்தாலும் அவர்கள் வீட்டையே நோக்கி வந்தனர். ஊரின் பெயரைச் சொன்ன அளவிலே அடுத்தபடி அந்தத் தலைவனுடைய பெயரே எல்லோரு டைய நினைவிலும் தோன்றியது. அத்தகைய புகழ் அவனுக்கு உண்டாயிற்று.

இவ்வாறு பல வகை அறங்களைச் செய்வதற்குப் பொருள் இன்றியமையாதது. புகழும் கல்வியும் நாளடைவில் வளரும், பொருளோ செலவு செய்யச் செய்யக் குறையும். அது குறையக் குறைய மேன்மேலும் முயற்சி செய்து அதை ஈட்டினால்தான், செய்து வந்த அறங்களை இடையிலே முறிவில்லாமல் செய்து வரலாம். அது மாத்திரம் அன்று. இல்லறம் நடத்துபவன் அறம் செய்து இன்பம் நுகர்பவன். அந்த இன்ப நுகர்ச்சிக்கும் பொருள் வேண்டும். மனைவியோடு வாழ்ந்து மக்களைப் பெற்று வாழும் அவனுக்கு அந்த வாழ்க்கைக்கு ஏற்ற வசதிகளைப் பெறுவதற்குப் பொருள் வேண்டும்.

அறம் செய்து இன்ப வாழ்வு நடத்திவந்த தலைவனுக்குப் பொருளைப் பற்றிய நினைவு வந்தது. தான் அது காறும் ஈட்டிய பொருளைக் கொண்டு சிறப்பாகவே அவன் இல்லறம் நடத்தி வந்தான். மீட்டும் பொருள் தேடி வந்தால்தான், தொடர்ச்சியாக அந்த அறங்களை நிகழ்த்தலாம் என்று தோன்றியது. பொருள் ஈட்டுவது அவனுக்குப் பெரிய காரியம் அன்று. வேற்று நாட்டுக்குச் சென்று தன் திறமையினால் மிகுதியான பொருளை சட்டி விடுவான். அப்படி ஈட்டும்போது அவன் செய்த அறம் அவனுக்குத் துணை நிற்கும். அவனுடைய அறிவும் ஆற்றலும் மிக விரைவிலே மிகுதியான பொருளை ஈட்டும் நிலையில் இருந்தன. ஒருமுறை போய்ப் பொருளை ஈட்டி வந்தால் அதை வைத்துக் கொண்டு பல காலம் வாழலாம்.

ஆனல், ஒரே ஒரு தடை மாத்திரம் இருந்தது. பொருள் ஈட்டுவதற்கு மற்ற நினைவுகளெல்லாம் ஊக்கத்தை ஊட்டின. ஆனால் அந்த நினைவு மட்டும் அந்த ஊக்கத்தைச் சிறிதளவு தளரச் செய்தது. அவன் செய்த அறம், அவனுடைய அறிவு, ஆற்றல், அறத்தின் பால் உள்ள வேட்கை, இன்ப நுகர்ச்சியிலே உள்ள விருப்பம்-எல்லாம் பொருள் ஈட்டும் பொருட்டு அவன் செல்லுவதற்குத் துணையாக இருந்தன. ஆனால் தன் காதலியைப் பிரிந்து செல்லவேண்டுமே என்ற நினைவு ஒன்றுதான் அவனுடைய ஊக்கத்துக்கு முட்டுக் கட்டை போட்டது. அவள், போகக்கூடாதென்று சொல்வாளே என்ற நினைவு அன்று; தன்னுடைய பிரிவுக்கு அவள் உடம் பட்டாலும், தான் பிரிந்திருக்கும் காலத்தில் அவள் மிகவும் மனம் தளர்ந்து விடுவாளே என்ற எண்ணந்தான் அவனுக்குக் கவலையை உண்டாக்கிற்று.

இல் வாழ்க்கை நடத்துபவர்களின் கடமையை நன்கு உணர்ந்தவள் அவள். அவள் அறிவிற் சிறந்தவள்; அறத்திற் சிறந்தவள்; ஆடவர் கடமையையும் பெண்டிர் கடமையையும் உணர்ந்தவள்; அறம் செய்வதில் தளராத ஊக்கம் உடையவள். அவளுடைய துணை இல்லையேல் தலைவனுடைய அறச் செயல்கள் நன்கு நடைபெறா. அவளுடைய உயர்ந்த பண்பினால்தான் அவன் முட்டிறின் அறங்களை முடித்துப் புகழ் பெற்றான். அவளுடைய அறிவையும் அற நினைவையும் அழுத்திவிட்டு மேலோங்கி நிற்பது, அவனிடம் அவளுக்கு உள்ள அன்பு. அவள் அறிவு எத்தனை சமாதானம் சொன்னாலும் அந்த அன்பு மீதூர்ந்து அவளுக்கு ஏசறவை உண்டாக்கும். அவனைப் பிரிந்து வாழ்வதற்கு அவள் அறிவும் அற நினைவும் உடம் பட்டு உறுதி கூறினாலும், அவள் அன்பு பிரிவைத் தாங்காமல் நைந்து வாடச் செய்யும். அத்தனை முறுகிய அன்புடையவள் அவள்.

இவற்றையெல்லாம் அவன் நினைந்து பார்த்தான். பொருள் இல்லாவிட்டால் வாழ்க்கையே சுவையற்றுப் போகும் என்பதை உணர்ந்தவனாதலால், எவ்வாறேனும் அவளுக்கு ஆறுதல் கூறிப் புறப்பட்டுவிட வேண்டும் என்று உறுதி பூண்டான். ஒரு நாளிற் பல சொல்லி அவளைத் தேற்றுவதைக் காட்டிலும், சிறிது சிறிதாகப் பல செய்திகளைச் சொல்லி, மெல்ல மெல்ல அவளுடைய நெஞ்சில் ஆறுதலை உண்டாக்குவதுதான் நல்லதென்று முடிவு செய்தான்,

ஒரு நாள் அவர்கள் வீட்டுக்குத் துறவிகள் சிலர் வந்திருந்தார்கள். அவர்களை எந்த முறைப்படி வரவேற்க வேண்டுமோ, அப்படி வரவேற்று உபசாரம் செய்து உண்பித்தார்கள். தவம் நிரம்பிய அப் பெரியோர்கள் தலைவனையும் தலைவியையும் கண்டு அருள் மிகுந்து ஆசி கூறினார்கள். உள்ளத்திலிருந்து வந்த அந்த ஆசி மொழிகள் அவ்விருவருடைய செவிகளிலும், தண்மையாக விழுந்தன. உள்ளத்தைத் தொட்டு அங்கும் குளிர்ச்சியை உண்டாக்கின. இறைவனே அந்தத் தவ முனிவர் கோலத்தில் எழுந்தருளினானே என்று கூடத் தோற்றியது. இல் வாழ்க்கையைத் தாம் மேற்கொண்டதற்கு உரிய பயன் முழுவதும் அன்று கிடைத்தது போல இருந்தது.

தவ முனிவர்கள் விடைபெற்றுச் சென்றனர். நல்லது செய்தோம் என்ற நினைவோடு கணவனும் மனைவியும் பெருமிதம் கொண்டு வீற்றிருந்தனர்.