முன்னுரை:
 

தமிழ்நாடு வண்மையின் எல்லையையும் கண்ட நாடு. ஈதலையே வாழ்தலின் ஊதியமாகக் கொண்ட வள்ளல்கள் பலர் தோன்றிய நாடு இது. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் அறம் பல புரிந்த வண்மையாளராய்த் திகழ்ந்த தமிழர் பச்சையப்பர். அவருடைய அறநெஞ்சமே இன்று ஆயிரக்கணக்கானவர்களுக்குக் கல்விச் செல்வத்தை வழங்கும் அறிவு நிலையங்களாக விளங்குகிறது.

இத்தகைய அறவோரின் வரலாற்றைப் பலரும் அறிதல் நலம். உயர்வு நவிற்சியும் திரிபும் இல்லாமல் உள்ளவாறே விளக்கும் நாடகமாக இச் சிறுநூல் அமைந்துள்ளது. தமிழகம் இதனை வரவேற்கும் என நம்புகிறேன். 

மு.வ.

5-10-51        

------------------

காட்சி :1

கி.பி.1754

இடம்: பெரிய பாளையத்தில் ஒரு தோப்பு

காலம் :பிற்பகல்.

மாந்தர் :வேலைக்காரர் இருவர்: முனியன், எல்லன்

முனியன்: டே எல்லா! நம் ராயர் வீட்டிலே ஓர் அம்மா இரண்டு பெண் குழந்தைகளோடு வந்திருக்கிக்கிறார்களே, அவர்களுக்கு மேலண்டைத் தெருவிலே இருக்கிற சின்ன வீட்டை ஒழுங்குபண்ணச்சொன்னா'ருடா.

எல்லன்: அப்படியா? அந்த அம்மா இந்த ஊரிலேயே இருக்கப்போகிறார்களா? பார்த்தாலே நல்ல மகராசி போலத்தான் தெரியுது.

முனி: யாரு'டா அவர்கள்? எந்த ஊர்? 

எல்: ராயர் அம்மாவைக் கேட்டேன். சொன்னார்கள்; அந்த அம்மா ஊர் காஞ்சிபுரமாம்.விசுவநாத முதலியார் என்று அடிக்கடி காஞ்சிபுரத்திலே இருந்து ஒருத்தர் வந்து முன்னெல்லாம் ராயரோடு எந்நேரமும் பேசிக்கொண்டிருப்பாரே, தெரியாது?

முனி: ஆமாம் ஆமாம்!! தோப்புக்குக்கூட வந்து அடிக்கடி பார்த்துவிட்டு இளநீர் குடித்துவிட்டுப் போயிருக்கிறார். ராயர் கூட, அடிக்கடி காஞ்சிபுரத்துக்குப் போவார்; முதலியார் கொடுத்தார் என்று என்னென்னவோ கொண்டுவருவாரே, அவர்தானே?

எல்: அவரேதான். அவர்தான் விசுவநாத முதலியார்.

முனி: ஆமாம், இந்த அம்மா யார்?

எல்: அந்த விசுவநாத முதலியாருடைய வீட்டுக்கார அம்மா.

முனி: ஆமாம்: இந்த அம்மா ஏன் இங்கே வந்தார்கள்? அடடா! அறுத்துவிட்டவர்கள் போல் இருந்ததே. என்ன சமாச்சாரம்? முதலியார்-?

எல்: காலமாகி மூன்று மாசம் ஆச்சே

முனி: அட பாவமே! அய்யய்யோ! காஞ்சிபுரத்து முதலியாரா இறந்து போய்விட்டார்? ராயருக்கு ரொம்ப வேண்டியவர் ஆச்சே! என்ன உலகம்'டா இது!

எல்: அவ்வளவுதான் இந்த அம்மா கேட்டுவந்தது.சின்ன பெண்குழந்தைகள் இரண்டு.போதாத குறைக்கு இப்போது பிள்ளைத்தாய்ச்சியாம்.

முனி: அட, தெய்வமே! இப்படிப்பட்ட குடும்பத்துக்கே இந்தக் கதியானால், நம்மைப் போன்றவர்கள் பாடு என்ன?

எல்: அட, நம்ம பாடே எவ்வளவோ மேல்.நான் செத்தால் என் பெண்டாட்டி கூலி வேலை செய்து எப்படியாவது பிழைத்துக்கொள்வாள். ஆனால் அந்த மாதிரிக் குடும்பத்தில் அடுத்த நாள் பிழைக்க வழி இல்லையே.

முனி: ஆமாம். சொத்து இல்லையா

எல்: ராயர் அம்மா சொன்னார்கள். அப்படி ஒன்றும் சொத்து இல்லையாம். விசுவநாத முதலியாரே இருந்த வரைக்கும் குடும்பத்துக்குச் சம்பாதித்துப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாராம். ஒன்றும் பணம் சேர்த்து வைக்கவில்லையாம். சின்ன வீடும் ஏதோ ஒரு காணி நிலமும் இருக்கிறதாம். இருந்தாலும் திக்கற்ற குடும்பம் ஆச்சே என்று, குழந்தைகளோடு பெரியபாளையத்துக்கே வந்து இருக்கும்படி ராயர்தான் ஏற்பாடு செய்தாராம்.

முனி: அய்யோ பாவம்! அதனால்தான் இங்கே வந்து விட்டார்களா? அப்படிச்சொல்லு, அதனால்தான்---

எல்: அதுசரி: உன்னை ஏன் இங்கே அனுப்பினார்கள்? அதைச் சொல்லு. 

முனி: அதுதான்'பா. அந்த மேலண்டை வாடையில் சின்ன வீடு இருக்கிறதே, அதைக் கொஞ்சம் ஒழுங்குபடுத்தச் சொன்னார்கள். பின்புறம் மறைப்புக்காகத் தென்னை ஓலையில் கட்டிவிடு என்று சொன்னார்கள்.அதற்காக முப்பது நாற்பது கீற்று எடுத்துக்கொணம்டு போகலாம் என்று வந்தேன்'பா.

எல்: அடே,முனியா அதோ வருகிறார்களே அவர்கள் யார்?

முனி: ஆர்க்காட்டு சுபேதாரின் ஆட்கள் போல் தெரிகிறது. சுபேதார் ஏதாவது தாக்கீது அனுப்பியிருப்பார். ராயர் வீட்டில் இல்லை என்று இங்கே வருகிறார்களா?

எல்: இருக்கலாம், பொறு

வந்தவர்கள்: நீங்கள் தோட்டத்து ஆட்களா? ராயர் அய்யா இந்தப் பக்கம் வந்தாரா?

எல்: வரவில்லையே! என்ன செய்தி ஏதாவது சொல்லணுமா?

வந்: ஒன்றும் இல்லை. சுபேதாரிடமிருந்து ராயர் அய்யாவுக்குக் கடிதம் கொண்டுவந்தோம். வீட்டில் கொடுத்து விட்டோம். ராயர் அய்யா தோப்பில் இருந்தால் பார்த்துவிட்டுப் போகலாம் என்று வந்தோம்.

எல்: சாப்பிட்டீர்களா?

வந்: இந்த இடத்துக்கு வந்த பிறகு சாப்பாட்டுக்குக் குறைச்சலா? சாப்பிட்டுதான் வந்தோம்.

எல்: சரி, தோப்பில் இருங்கள். சாயங்காலமாக அய்யாவைப் பார்க்கலாம். (வந்தவர்கள் தோப்பைப் பார்த்துக்கொண்டே அப்பால் செல்கிறார்கள்.)

முனி: சுபேதாரிடத்தில் நம்ம ராயர் இட்டது சட்டமாமே.

எல்: எல்லாம் அவருடைய திறமை, நல்ல மனம்.

முனி: நல்ல மனம் இல்லாவிட்டால், கர்ப்பவதி இரண்டு பெண் குழந்தைகளை அழைத்துக்கொண்டு நம்பி வருவார்களா?

எல்: அதைச்சொல்லு. இரண்டு குழந்தைகளில் ஒன்று ஆணாக இருக்கக்கூடாதா? எப்படியாவது ராயர் படிக்கவைத்துச் சுபேதாரிடத்தில் சொல்லி ஏதாவது உத்தியோகம் வாங்கிக் கொடுப்பார்.

முனி: யார் கண்டார்கள்? பிறக்கிற குழந்தை ஆண்குழந்தையாக இருக்கலாம். அந்தக்குழந்தையே நாளைக்குச் சீமான் ஆகிவிடலாம். சுபேதார் என்ன? நவாபிடமும் ராசாக்களிடமும் உத்தியோகம் பார்க்கலாம். அந்தப் புண்ணியவதி கேட்டு வந்திருந்தால், வயிற்றில் பிறக்கிற அந்தக் குழந்தை வெள்ளைக்காரக் கும்பெனிக்காரரிடமே பெரிய உத்தியோகம் பார்க்கலாம்.

(ஒரு தென்னை மரத்தில் பல்லி டிக் டிக் எனல்)

எல்: முனியா! உன் வாக்குப் பலிக்கும்'டா, அதோ அந்தத் தென்னை மரத்தில் பல்லி சொல்லுது'டா

அதிலே பல்லி சொன்னால், தவறாமல் நல்லபடி பலிக்கும்'டா. நான் எத்தனையோ முறை பார்த்திருக்கிறேன். அன்றைக்கு

அப்படித்தான் பசு கன்று போடும் என்று நினைத்தேன். இதேமாதிரி பல்லி சொன்னது. வீட்டுக்குப் போனால், பசுவும் கன்றுமாகக் கண்ணாலே பார்த்தேன்.

முனி: என்னவோ, பாவம்! அந்த மகராசியைப் பார்த்தால் தங்கமான அம்மாவாகத் தெரியுது. முகத்தில களை வடியுது. ஓர் ஆண்குழந்தை பிறந்தால் குடும்பம் பேர் சொல்லும். சரி, நான் போய் வந்த வேலையைப் பார்க்கிறேன்.

(தோப்புக்குள் எதையோ பார்த்தபடி போகிறான்.)

------------------------

காட்சி : 2

கி.பி. 1758

இடம் : பெரியபாளையம் : ஒரு சின்ன வீட்டுக் கூடத்தில்,

காலம்: நண்பகல்.

மாந்தர் : பச்சையப்ப முதலியாரின் தாயார் பூச்சிஅம்மாள், பக்கத்துவீட்டு ராமு ரெட்டி மனைவி வேங்கடம்மாள், வேலைக்கார முனியன்.

வேங்கடம்மாள்: ஏன்'மா அழுகிறாய்? அழுதால் என்ன பயன்?

முனி: நீங்களே சொல்லுங்கள் அம்மா! இந்த அம்மா அழுவதைப் பார்த்துவிட்டு, அதோ அந்தப் பெண் குழந்தைகள் அழுகிறார்கள். பையன், பாவம்! ஒரு கவலையும் தெரியாமல் இளங்கன்று போல வளர்ந்தான்; அவன் முகத்திலும் இன்றைக்குக் கவலை இருக்கிறது.

வேங்: எங்கே பையன் பச்சையப்பன்?

முனி: இதோ இப்போதுதான் வழியிலே பார்த்தேன்'மா. பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போகிறான். குழந்தை சுவடி எடுத்துக்கொண்டு பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போவதைப் பார்த்தாலே, எப்படிப்பட்ட கவலையும் பஞ்சாய்ப் பறக்குமே அம்மா! உனக்கு என்ன'மா குறைச்சல்? பச்சையப்பன் - எங்கள் மகராசன் - வளரட்டுமே. இந்தப் பூமியை ஆளப்போகிறான், பாரேன். நவாப், கும்பெனி எல்லாம் பச்சையப்பன் சொன்னபடி கேட்கவேணும். பாரேன்.

வேங்: அழாதே, பூச்சியம்மா, அழாதே. முனியன் சொல்வது போல், உனக்கு மக்களே சொத்து, செல்வம். உனக்கு ஏன் கவலை?

முனி: இந்த அம்மாவுக்கு மட்டுமா? ராயர் அய்யா போய்விட்டதும் எனக்கும் எப்படிப் பிழைக்கப்போகிறோம் என்று தெரியவில்லை. என் தலைமேலேயே இடி விழுந்தது போல்தான் இருக்கிறது.

வேங்: பூச்சியம்மா! சொன்னால் கேள். அழுதால் வருமா? அதற்கு என்ன செய்யலாம்? நீ கேட்டுவந்தது அவ்வளவுதான். இன்னும் கொஞ்ச நாள் ராயர் உயிரோடு இருந்தால், உன் பையன் எவ்வளவோ முன்னுக்கு வந்திருக்கலாம். வயிற்றிலே இருக்கும்போதே அப்பனை அனுப்பிவிட்டான். வந்த இடத்திலும் இப்படி ஆச்சு!

முனி: இந்த அம்மா வந்து ஐந்து பொங்கல் வந்துபோச்சு. இத்தனை வருசமா, ராயர் எவ்வளவோ அன்பாகக் காப்பாற்றினார்.

வேங்: அய்யோ! எனக்குத் தெரியுமே. போன புரட்டாசியில்தானே ராயர் பச்சையப்பனைப் பள்ளிக்கூடத்தில் போட்டார். அழுகிற பையனைத் தட்டிக்கொடுத்து அழைத்துக்கொண்டு போனாரே. தன் பிள்ளைகளோடு இவனையும் ஒரு பையனாக நினைத்து எல்லாம் செய்தார், பாவம்!

பூச்சிஅம்மாள்: பையன் எழுதுகிறானா, படிக்கிறானா என்று கேட்பார். தகப்பன் இல்லாத பையன் இனிமேல் யார் அப்படிக் கேட்கப்போகிறார்கள்? (அழுதல்)

வேங்: எல்லாருக்கும் கடவுள் இருக்கிறார். மரம் வைத்தவன் தண்ணீர் வார்க்காமல் விட்டுவிடுவானா? நீ அப்படிக் கவலைப்படாதே.

பூச்சி: அய்யோ! சொந்தக்காரரையும் நம்பாமல் என் மக்களை அழைத்துக்கொண்டு இங்கே வந்தேனே! தாய்வீட்டுக்குப் போவது போல் நினைத்து வந்தேனே!

வேங்: தாய்வீடு போலத்தான் இருந்தது. எனக்குத் தெரியாதா? நான் எங்கே போயிருந்தேன்? எல்லாம் பக்கத்து வீட்டிலிருந்து கவனித்துக்கொண்டுதான் வந்தேன். போனதை நினைத்துப் பயன் இல்லை. இனி மேல் ஆகவேண்டியதைப் பார் அம்மா.

பூச்சி: இனிமேல் என்ன செய்யப்போகிறேன்? இனிமேல் இங்கே இருந்து எப்படிப் பிழைக்கப்போகிறேன்? இருக்கிற கொஞ்சம் சொத்தையும் யார் கவனித்து என் மக்களுக்குக் கஞ்சி வார்க்கப்போகிறார்கள்? 

வேங்: பூச்சியம்மா! நான் சொல்வதைக் கேள். எனக்கு ஒரு வழி தோன்றுகிறது. கெட்டுப் பட்டணம் போ என்று சொல்வார்கள். பேசாமல் பட்டணம் போ. அங்கே எப்படிப்பட்டவர்களுக்கும் ஏதாவது பிழைப்புக்கு வழி ஏற்படும். எத்தனையோ பேர் அங்கே போய்ப் பிழைத்து நல்லபடி இருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன். ஒருத்தர் இல்லாவிட்டாலும் ஒருத்தர் ஆதரிப்பார் பட்டணத்தில். எங்கள் அண்ணன் ஊரில் இருந்த போது ஒட்டாண்டியாய் இருந்தான். பட்டணம் போய்ச் சேர்ந்து கால்வயிற்றுக் கஞ்சி கிடைத்தது.

பிறகு நல்ல தொழில் கிடைத்துக் கையில் காசும் சேர்த்துக்கொண்டான்.

பூச்சி: ஆண்கள் போனால் எப்படியாவது பிழைத்துக் கொள்வார்கள். நான் பெண். போய் என்ன செய்வது?

வேங்: அப்படிச் சொல்லாதே அம்மா! நீ போனால் நல்லபடி பிழைக்கலாம். பையனும் முன்னுக்கு வருவான். எனக்குத் தெரிந்தவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஒற்றை வாடைப் பக்கத்தில் சாமிமேஸ்திரி தெருவில் எங்கள் அத்தைமகன் இருக்கிறார். அங்கே போய் இரு. அவர்களே வழி சொல்வார்கள். தைரியமாய்ப் போய் இரு. கவலையே வேண்டாம்.

பூச்சி: முன்பின் தெரியாத ஊரில் நான் மக்களை வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்வேன் அம்மா?

வேங்: வேண்டுமானால், எங்கள் வீட்டுக்காரர் வரட்டும். அவரைக் கேட்டு உனக்கு நம்பிக்கையாக வந்து சொல்வேன்.

அவரைத் தபால் எழுதச் சொல்வேன்.

பூச்சி: செய் அம்மா! என் தலைவிதி எப்படியோ அப்படிஆகட்டும்.

வேங்: ஏழு வருசத்துக்கு முன்னே நாங்களே அங்கே போக வேண்டும் என்று இருந்தோம். ஆனால் எங்களுக்கு இங்கே இருக்கிற நிலபுலத்தை விட்டுவிட்டுப் போக மனம் வரவில்லை. உனக்கு அந்தக் கவலை இல்லை அம்மா. பேசாமல் போகலாம்.

முனி: அம்மா இவ்வளவு தைரியமாகச் சொல்லும்போது, தெரிந்தவர்கள் இருக்கும்போது, உனக்குக் கவலை

ஏன் அம்மா? உன் குணத்துக்கே எங்கே போனாலும் யாரும் உதவியாக இருப்பார்கள் அம்மா.

வேங்: எழுந்திரு'மா. எழு.எழு. சாப்பிட்டு வேலையைப்பாரு. நம் வேலையை நாம்தானே செய்ய'ணும்? நானும் போய்வருகிறேன். சாயுங்காலம் வருவேன். (போகிறாள்.) 

முனி: நீ ஒன்றும் பயப்படாதே அம்மா! வாய் நல்லா இருந்தால் ஊர் நல்லா இருக்கும். நீ இங்கே வந்த அஞ்சு வருசத்திலே இந்தப் பெரியபாளையமே உனக்குச் சொந்தஊர் ஆய்விட்டதே. அப்படித்தான் பட்டணமும். (சிறிது அமைதி). நானும் போய் அப்புறம் வருவேன்'மா. (போகிறான்.)

(பூச்சிஅம்மா தலை குனிந்தபடி துயரப்படுதல்.)

------------------------------

காட்சி: 3

கி.பி. 1759

இடம்: சென்னை சாமிமேஸ்திரி தெருவில் வடபுற மேலண்டைக்

கோடியில் உள்ள வீட்டின் தாழ்வாரம்.

காலம்: இரவு 11 மணி. எல்லோரும் உறங்கும் நேரம். மக்கள் மூவரும் உறங்குதல்.

மாந்தர்: பூச்சிஅம்மாள்.

(பூச்சிஅம்மாள் தனியே இருந்து கைமேல் மோவாய் வைத்தபடி சோர்ந்து எண்ணுதல், பெருமூச்சு. சுவரில் தொங்கும் காமாட்சி படத்தைப் பார்த்துக் கைகுவித்துச் சொல்கிறார்).

தெய்வமே! இந்தக் குழந்தைகளை வைத்துக்கொண்டு எப்படிக் காப்பாற்றப்போகிறேன்? பெண் குழந்தைகள் பெரிய குழந்தைகளாக முன்னே பிறந்து விட்டார்களே. ஆணாக இருந்தாலும் இவ்வளவு கவலைப்பட மாட்டேன். (அமைதி, பெருமூச்சு.) பெரிய பெண்ணுக்குக் கலியாண வயசு ஆகப்போகிறதே. நான் என்ன செய்யப்போகிறேன்? இந்தப் பெரிய பட்டணத்தில் ஒரு மூலையில் இருந்துகொண்டு என்னால் என்ன செய்ய முடியும்? திக்கில்லாத பாவியாக இருக்கிறேனே. இருக்கிற சொத்தையும் பார்த்து, சரியாக வருவாய் கொண்டுவருவதற்கும் யாரும் துணை இல்லையே.

(அமைதி, பெருமூச்சு.)

நான்தான் அலைய வேண்டும் என்றால், என் மக்களும் இப்படி அலைய வேண்டுமா? கையில் காசு இல்லாமல் என்ன செய்யப்போகிறேன்? பெரியபாளையத்தில் ராயர் உயிரோடு இருந்தால், எனக்குக் கவலையே இருக்காதே. பச்சையப்பன் படித்து முன்னுக்கு வந்திருக்கலாமே. இப்போது அவனுடைய படிப்பைக் கவனிக்கவும் ஆள் இல்லையே. 

(எழுந்து காமாட்சியின் படத்துக்கு எதிரே நின்றபடி கண்ணீர் விடுகிறாள். கும்பிடுகிறாள். மறுபடியும் உட்கார்ந்து கவலைப்படுகிறாள். சோர்ந்து உறங்குகிறாள்.)

---------------------------

காட்சி: 4

கி.பி. 1759

இடம்: மூன்றாவது வீட்டு நடை.

காலம்: காலை 10 மணி.

மாந்தர்: பூச்சிஅம்மாள், பவுனி நாராயணப்பிள்ளையின் வீட்டு வேலையாள்.

வேலையாள்: வா'ம்மா! காஞ்சிபுரத்தம்மா, வா. நானே உங்கள் வீட்டுக்கு வரலாம் என்று இருந்தேன். அதற்குள் உங்கள் பையன் பச்சையப்பன் இப்படி எங்கேயோ போய் எதையோ வாங்கிக்கொண்டு போனான். அவனைப் பார்த்ததும் அவனிடத்தில் சொல்லி அனுப்பினேன்.

பூச்சி: ஆமாங்க. பையன் பச்சையப்பன் வந்து சொன்னான். நீங்கள் என்னத்துக்கோ வரச்சொன்னீர்களாம்.

வேலை: ஆமாம்'மா. வேறே ஒன்றும் இல்லை. நேற்று இரவு என் வீட்டுக்காரி சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். உன்னைப் பற்றித்தான் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். பாவம், அந்தக் காஞ்சிபுரத்தம்மா இரண்டு பெண் குழந்தைகளை வைத்துக்கொண்டு எவ்வளவோ கவலைப் படுகிறார்கள் என்று என்னிடம் அவள்தான் சொன்னாள்.

(பூச்சிஅம்மாள் பேசாமல் தலை முனிந்து கண்கலங்குதல்.)

வேலை: உட்காரம்மா, அப்படி. பாவம், உட்காரு. கெட்டு நொந்த குடும்பம் என்பது உங்களைப் பார்த்தாலே தெரியுது. (பூச்சிஅம்மாள் மூலையில் நின்றபடி இருத்தல், உட்காரவில்லை.) 

வேலை: கொஞ்சம் சொத்தும் இருக்கிறது என்றும், அதைச் சரிவரக் கவனிப்பதற்கு யாரும் இல்லை என்றும் சொன்னாள். உங்களுக்கு இந்த ஊரில் உறவு யாரும் இல்லையா அம்மா?

பூச்சி: இருக்கிறார்கள். தொலைவான உறவு. அவர்களிடத்தில் போனால் பயன் இருக்காது'ங்க.

வேலை: அய்யோ பாவம்! நீ ஒன்றும் கவலைப்படாதே அம்மா. பெண்குழந்தைகளை யாராவது ஏழைக்குப் பார்த்துக் கட்டிக்கொடுத்துவிட்டால் அப்புறம் உனக்கு என்ன கவலை? பையன் ஒருத்தன் இருக்கிறான். அவனைப் பற்றிக் கவலையே இல்லை. ஆண் பிள்ளை, எப்படியாவது முன்னுக்கு வந்துவிடுவான். நாலு எழுத்துக் கற்றுக்கொண்டால், ஏதாவது ஒரு வழியில் பிழைத்துக்கொள்வான். அவனும் அப்படி ஒன்றும் எங்கள் பிள்ளைகளைப் போல் மந்தமாக இல்லை. முகத்தைப் பார்த்தாலே, எங்கள் எசமான் வீட்டுப் பையனைப் போல் நல்ல களை இருக்கிறது. அவனே பெண்பிள்ளைகளுக்கு முன்னே முதல் குழந்தையாகப் பிறந்திருந்தால் குடும்பத்தையே அவன் காப்பாற்றுவான். ஊம்; இருந்தாலும் என்ன'ம்மா? வளரட்டும்.

பூச்சி: பேசாமல் ஊருக்கே திரும்பிப் போய்விடலாம் என்று பார்த்தால் அதற்கும் வழி இல்லை'ங்க.

வேலை: அந்த வேலை மட்டும் செய்யாதே அம்மா. எங்கே இருக்கிறவர்களும் பட்டணத்துக்கு வந்து பிழைக்கிறார்கள். கும்பினி வியாபாரம் நடக்கிற இடம் இது. எப்படயும் நாலு காசு கிடைக்கிற இடம். இங்கே வந்த பிறகு இதை விட்டுவிட்டுப் போவதா? கோழைமனம் உனக்கு.

பூச்சி: இங்கே இருந்து என்ன பண்ணுவது'ங்க? ஊருக்குப் போனாலும், பட்டினி இருந்து செத்தாலும் கேட்பார் இல்லை.

வேலை: அதற்குத்தான் வீட்டுக்கு வந்து சொல்லலாம் என்று இருந்தேன்'மா. எங்கள் எசமானைப் பற்றி உனக்குத் தெரியாது. தங்கமான மனிதர்; தங்கம் என்றால் பத்தரை மாற்றுத் தங்கம்தான். எத்தனையோ ஏழைக் குடும்பங்களை முன்னுக்குக் கொண்டுவந்திருக்கிறார். ஒருமுறை நம்பிவிட்டால் கைவிட மாட்டார். ஒரு சொல் சொல்லிவிட்டால் அரிச்சந்திரன்தான்.

பூச்சி: அவர் பெரிய பணக்காரர். எவ்வளவோ வேலை இருக்கும். என்னைப்போல் ஏழையைக் கவனிக்க அவருக்கு என்ன?

வேலை: அதுதான் இல்லை'மா. இவர் பணக்காரராக இருந்தாலும் தனியான குணம்'மா. நீ சொல்வது உண்மைதான். பணக்காரர் எப்பொழுதும் எழைகளைக் கண்ணெடுத்தும் பார்ப்பதில்லை. இவர் அப்படி அல்ல'மா. ஏழைகளாக நல்லவர்களாக இருந்தால் கைவிட மாட்டார் அம்மா. நானும் இருபத்தைந்து வருசமாகப் பழகுகிறேன். தெரிந்துதான் சொல்கிறேன். நீ வேண்டுமானால் யாரையாவது கேட்டுப்பார். பவுனி நாராயணபிள்ளை என்றால், இந்தப் பட்டணம் முழுதிற்கும் தெரியும்.யாரைக் கேட்டாலும் அவருடைய குணத்தைப் பற்றிச் சொல்வார்கள்.

பூச்சி: பவுனி என்றால், சொந்த ஊரா?

வேலை: இல்லை'மா. இல்லை. பவுனி என்று ஒரு வெள்ளைக்கார துரைக்குப் பேர். எங்கள் எசமான் அவரிடத்தில் நெடுங்காலமாகத் துபாஷ் வேலை பார்த்தவர். அதனால் அவருக்குப் பவுனி நாராயணபிள்ளை என்றே பெயர் ஆயிற்று. அவருக்கு இந்தக் கும்பினிக்காரத் துரைகள் அத்தனை பேரும் நன்றாகத் தெரியும். அவர் சொல்லித்தான் நம் தமிழர் எத்தனையோ பேருக்குக் கும்பினியில் வேலைவாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறார். அவர் ஒரு சொல் சொன்னால், கும்பினிக்காரரும் தட்ட மாட்டார்கள்; நவாபுகூட அவர் சொல்லை அப்படியே எடுத்துக்கொள்வார். அவ்வளவு செல்வாக்கு இருக்கிறது. ஒன்று சொல்கிறேன், கேள் அம்மா. செங்கல்பட்டு ஜில்லாவில், நெய்த வாயல் என்ற கிராமம் இருக்கிறதே, அது இவருக்கு நவாபு கொடுத்ததுதான். ஆனால் மனிதருடைய பெருந்தன்மையைப் பார் அம்மா. நவாபு கொடுத்த கிராமத்தைத் தனக்கு என்று வைத்துக்கொண்டாரா? அதுதான் இல்லை. அங்கே ஒரு சத்திரம் கட்டி அந்தக் கிராமத்து வருவாயைச் சத்திரத்துக்கே ஏற்பாடு செய்திருக்கிறார். தானம் தருமம் நல்ல சிந்தனை எங்காவது பார்க்க வேண்டும் என்றால், எங்கள் அய்யாவிடத்திற்குத்தான் வர வேண்டும். அப்படிப்பட்டவர் அம்மா!

பூச்சி: நானாக எப்படிங்க அவரிடத்தில் போவது?

வேலை: அதைப்பற்றி நீ ஒன்றும் கவலைப்படாதே'ம்மா. நானே சொல்கிறேன் அவரிடத்தில். பகலில் சாப்பிட்ட பிறகு அய்யா கொஞ்ச நேரம் தூங்கி எழுவார். சரியாக மூன்று மணிக்கு நீ அங்கே வா. நான் இருப்பேன். நானே உன்னைப் பற்றிச் சொல்வேன். எல்லாரும் கையால் தருமம் செய்தால், நான் வாயால் செய்யக் கூடாதா?

பூச்சி: அப்படியே வருகிறேனுங்க. உங்கள் புண்ணியம்.

வேலை: அதற்கென்ன'மா? நீ ஒன்றும் தயங்காமல் வா. 'உங்கள் பொறுப்பு' என்று சொல்லிவிடு அம்மா. அவர் பார்த்துக்கொள்வார். பிள்ளைகள் மூன்று பேரையும் அழைத்துக்கொண்டு வா'ம்மா.

-------------------

காட்சி: 5

கி.பி. 1760

இடம்: பவுனி நாராயணபிள்ளையின் வீடு.

வேளை: காலை 10 மணி

மாந்தர்: பவுனி நாராயணபிள்ளை, வேலையாள், பூச்சிஅம்மாள்.

பவுனி: பையன் பச்சையப்பன் கெட்டிக்காரன் அம்மா. வாத்தியாரிடத்தில் விட்டு இன்னும் ஒர வருசம் ஆகவில்லை. தமிழ் கற்றுக்கொண்டான். கணக்கும் போடுகிறானாம். இங்கிலீஷும் கற்றுக்கொடுங்கள் என்று வாத்தியாரைப் பார்த்து நேற்றுச் சொன்ௌனன். எல்லாம் கற்றுக்கொள்வான், பார் அம்மா.

பூச்சி: எல்லாம் உங்கள் புண்ணியம் அண்ணா! உங்கள் பார்வை இருந்தாலே போதும் அண்ணா. அவன் எப்படியாவது முன்னுக்கு வருவான்.

பவுனி: அதிலே ஒனறும் சந்தேகம் இல்லை'மா. நீயே பார்க்கப்போகிறாய். இன்னும் நாலைந்து வருசம் படித்தால்போதும். இந்தக் காலத்திலே கணக்கக் கொஞ்சம் தெரிந்து இங்கிலீஷ் பேசத் தெரிந்துகொண்டால் போதும். ஆங்கிலேயருடைய கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியில் பழக்கமாய்விட்டால், எப்படிப்பட்டவனும் வியாபாரம் தரகு ஏதாவது செய்து நல்ல பணம் சம்பாதிக்கலாம். பச்சையப்பனை அந்த வழியில்தான் விட வேண்டும் என்று இருக்கிறேன்'மா.

பூச்சி: உங்கள் விருப்பம் போல் செய்யுங்கள் அண்ணா. எனக்கு என்ன தெரியும்? பையனை முன்னுக்குக் கொண்டுவர வேண்டியது உங்கள் பொறுப்பு அண்ணா.

வேலை: விளையும் பயிர் முளையிலே தெரியும். பொய் இல்லை அம்மா. பச்சையப்பன் எந்நேரமும் ஏடும் கையுமாக இருந்து ஏதாவது படித்துக்கொண்டு இருக்கிறார் அம்மா. நானே பார்த்திருக்கிறேன்.

பவுனி: பையனுக்குத் தாயின் துன்பம் தெரியும். தவிர, நல்ல புத்தியும் இருக்கிறது. என்னவோ, குடும்பத்தின் பெயர் சொல்லட்டும். அவனைப் பற்றிக் கவலை இல்லை'மா. பெரிய பெண்ணுக்கக் கலியாணம் செய்யவேண்டும். அதுதான் இப்போது முக்கியமான வேலை. அதற்காகத்தான் உன்னோடு பேச வேண்டும் என்று வரச் சொன்னேன்.

(வேலையாள் ஏதோ வேலையாக வெளியே செல்கிறான்)

பூச்சி: எனக்கும் அதுதான் அண்ணா கவலையாக இருக்கிறது. எங்கேயாவது உங்களுக்குத் தெரிந்த இடமாக இருந்து பார்த்து முடித்துவிடுங்கள். பெண்ணுக்கு வயதும் ஆகிறது. இன்னும் வைத்துக்கொண்டிருக்கக் கூடாது.

பவுனி: புங்கத்தூரிலே எனக்கு நெடுங்காலமாகத் தெரிந்த குடும்பம் ஒன்று இருக்கிறது. அதுவும் முதலியார் குடும்பந்தான். அவர்களுக்கும் உங்கள் ஊரிலே காஞ்சிபுரத்திலே கொள்வன கொடுப்பன உண்டு என்று சொன்னார்கள். யாரையும் கேட்டுப் பார்க்க வேண்டியதில்லை. நல்ல குடும்பம் என்பதற்கு நானே பொறுப்பு. பிள்ளையும் நல்ல நடக்கையாக, கெட்டிக் காரனாக இருக்கிறான். தெய்வநாயகம் என்று பெயர். நம்ம சுப்பம்மாளுக்கம் அவனுக்கும் பெயர்ப் பொருத்தமும் இருக்கிறது. கொடுத்துவிடலாம் என்று எனக்குப் படுகிறது'மா. உன் விருப்பம் சொன்னால் அதன்படி செய்வேன். நீ என்ன சொல்கிறாய்?

பூச்சி: எனக்கு ஒன்றும் தடையே இல்லை அண்ணா. நீங்கள் சொன்னால் சரி. ஆனால் எதற்கும் காஞ்சிபுரத்தில் இரண்டொருவரைக் கேட்டு, புங்கத்தூரில் பழைய உறவுதானா என்று தெரிந்துகொள்ளலாம். அதன்பிறகு முடித்துவிடுங்கள் அண்ணா!. (பல்லி சொல்லல், பூச்சி கைவிரல் தட்டல்)

பவுனி: பல்லியும் நல்ல இடத்தில் சொல்கிறது. எடுத்த காரியம் நல்லபடி முடியும். அது முடிந்தால் ஒரு கவலை விட்டது. சின்ன பெண் அச்சம்மாளைப் பற்றி இப்போது கவலையே இல்லை.

பூச்சி: அச்சம்மாள் சின்ன பெண் அண்ணா!.

பவுனி: ஆனால், அவளுக்கும் சீக்கிரத்திலேயே கலியாணம் முடித்துவிடப் போகிறேன். கூடலூரில் வியாபார வகையில் எனக்குப் பழக்கமான முதலியார் குடும்பம் ஒன்று இருக்கிறது. அதுவும் நல்ல குடும்பம்தான். பிள்ளையும் நல்ல பிள்ளை. அவனுக்கும் அதே பெயர் - தெய்வநாயகம் என்று. பெரிய பெண்ணுக்கு முன்னே முடித்துவிட்டால், பிறகு இதையும் உடனே ஏற்பாடு செய்துவிடுவேன்.

பூச்சி: செய்யுங்கள் அண்ணா! என்ன புண்ணியமோ! நான் திக்கற்றுத் தெருவில் திரிய வேண்டியவள், உங்களிடத்தில் வந்து சேர்ந்தேன். குடும்பத்தில் யார் செய்த புண்ணியமோ!

பவுனி; அதெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை'மா. நானா செய்கிறேன்? எல்லாம் கடவுளின் கருணை. மனிதரால் என்ன ஆகும் அம்மா? எல்லாம் அவனுடைய செயல்.

பூச்சி: போய் வருகிறேன் அண்ணா. (போகிறார்.)

பவுனி: நாளை மறுநாளே கேட்டு எல்லாம் சொல்கிறேன்'மா.

----------------------------

காட்சி: 6

கி.பி. 1768

இடம்: சாமிமேஸ்திரி தெருவில் வீட்டின் கூடம்.

வேளை: மாலை.

மாந்தர்: பெரியபாளையத்து வேங்கடம்மாள், பூச்சிஅம்மாள்.

(வேங்கடம்மாள் வீட்டிற்குள் வருதல்.)

பூச்சி: வாங்க'ம்மா வாங்க. உங்களை அடிக்கடி நினைக்கிறேன். நினைக்காத நாள் இல்லை. வாங்க, உட்காருங்க.

வேங்: (உட்கார்ந்து) எலாலாம் நல்லபடி இருக்கிறீர்களா? பட்டணத்து வாழ்க்கை எப்படி இருக்கிறது?

பூச்சி: இருக்கிறோம் அம்மா; உங்கள் நல்லெண்ணம் நல்லபடியே வைத்திருக்கிறது. எல்லாம் நீங்கள் வழிகாட்டி அனுப்பியதுதானே. நல்ல மனத்தோடு அனுப்பினீர்கள். நல்லபடி இருக்கிறோம்.

வேங்: சொல்லியே இருக்குதே'மா; கெட்டுப் பட்டணம் போ என்று. அதைத் தெரிந்துதான் உங்களை இங்கே போகும்படி வற்புறுத்தி அனுப்பினேன். பெரிய பாளையத்திலே இருந்தால் எவ்வளவோ துன்பப் பட்டிருப்பீர்கள்.

பூச்சி: அது மெய்தான் அம்மா.

வேங்: எங்கே பெண், பிள்ளை, யாரும் காணோம். பெரிய பெண் சுப்பம்மாளுக்குக் கலியாணம் ஆய்விட்டது

என்று முன்னமே கேள்விப்பட்டேன்.

பூச்சி: அதுதான்'மா கடவுள் பெரிய குறையாக வைத்து விட்டார். (கவலையோடு) ஒன்று போனால் ஒன்றாக இடி விழுந்தபடி இருந்தால் குடும்பம் என்ன ஆவது?

வேங்: (திடுக்கிட்டு) என்ன'மா அது? எனக்கு ஒன்றும் தெரியாதே!

பூச்சி: நான் வந்த வழி அம்மா! அவளும் சின்ன வயசிலேயே என்னைப் போல் ஆய்விட்டாள். கணவனை வாரிப்போட்டுவிட்டுப் பொழுதோடு வீட்டுக்கு வந்து விட்டாள் !

வேங்: அய்யோ மகளே! அப்படியா ஆச்சு! இந்தத் தெய்வத்துக்குக் கண் இல்லையா? கடவுளே கடவுளே! (சிறிது நேரம் அமைதி) குழந்தைகள்?

பூச்சி: ஒரே ஒரு பெண்தான். ஏழு வயது ஆகிறது. அவள்தலையிலே அது ஒரு சுமை வந்து விழுந்தது.

வேங்: அய்யோ பாவம்! அவள் தலையில் எழுதியது யாரை விட்டது? நாம் என்ன செய்ய முடியும்--? (சிறிது அமைதி) சின்னவள்? பெயர் மறந்துவிட்டேனே.

பூச்சி: அச்சம்மாள். அவளுக்குக் கலியாணம் ஆய்விட்டது. மாமியார் வீட்டில் இருக்கிறாள்.

வேங்: பெரியவள் வந்திருக்கிறாளா? 

பூச்சி: இங்கேதான் இருக்கிறாள். வேறு எங்கே போவாள்? இப்போதுதான் தன் பெண்ணை அழைத்துக்கொண்டு மூன்றாவது வீட்டுக்காரரோடு கோயிலுக்குப் போயிருக்கிறாள்.

வேங்: சின்னவளை எந்த ஊரிலே கொடுத்தாய்?

பூச்சி: கூடலூரில்.

வேங்: நல்ல இடம்தானே?

பூச்சி: ஒன்றும் குறைவு இல்லை'மா.

வேங்: பச்சையப்பன் வெளியே போயிருக்கிறானா? அவன்மேல் எனக்கு அடிக்கடி நினைவு.

பூச்சி: அவன் ஊரிலே இல்லை'மா. வியாபார வேலையாகத் தெற்கே போயிருக்கிறான்.

வேங்: அப்படியா? அவன் இன்னும் படித்துக்கொண்டு இருப்பான் என்று எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறேனே.

பூச்சி: படித்து முடித்துவிட்டான். கும்பினி வியாபாரத்துக்கும் தரகு வேலைக்கும் வேண்டிய அளவு கற்றும் கொண்டான். இங்கிலீஷும் பேசுகிறான். எப்படியோ பிழைத்துக்கொள்வான்.

வேங்: இன்னும் என்ன உனக்குக் குறைச்சல்? கும்பினிக்குத் தரகு செய்தால், நல்லபடி நடந்தால் ஆயிரம் ஆயிரமாகச் சேர்க்கலாமே. இங்கிலீஷ் இரண்டு சொல் பேசத் தெரிந்தால் போதுமே. ஏராளமாகச் சம்பாதிக்கலாமே. ஏதோ நல்லபடி இருக்கிறான் அல்லவா? அவ்வளவுதான் வேண்டியது. பெரியபாளையத்திலே இருந்தால் முன்னுக்கு வந்திருக்க முடியுமா? பார்த்தாயா?

பூச்சி: உண்மைதான் அம்மா. அந்தக் காலத்தில் நீங்கள் துணிந்து அனுப்பியதால்தான், இப்போது நல்லபடி இருக்கிறோம். வந்த இடத்தில் எனக்கு உடன்பிறந்த அண்ணன் போல ஒருத்தர் கிடைத்தார். அண்ணன் தம்பியும் அவ்வளவு உதவி செய்ய மாட்டார்கள். அவ்வளவு நல்லவர்.

வேங்: யாரம்மா அப்படிப்பட்டவர்?

பூச்சி: பவுனி நாராயணபிள்ளை என்று ஒருவர் இருக்கிறார்.

வேங்: அவரா? கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். மிகவும் நீதியானவர், தருமகுணம் உள்ளவர் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். இங்கே அல்ல, பெரியபாளையத்திலேயே கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். அவருடைய ஆதரவு இருந்தால் அதுவே போதும். 

பூச்சி: அவர் நிழலில்தான் இருக்கிறோம். அவர்தான் பச்சையப்பனைப் படிக்கவைத்தார். வியாபாரத்துக்கும் தரகுக்கும் வழி சொல்லிக்கொடுத்தார். வெள்ளைக்காரரிடத்தில் - கும்பினிக்காரரிடத்தில் - அழைத்துக் கொண்டுபோய்ப் பழக்கப் படுத்திவைத்தார்.

வேங்: அவரைப் பற்றிச் சொல்லாதே. எத்தனையோ குடும்பங்களுக்கு விளக்கு ஏற்றிவைத்த உத்தமர் அவர். எத்தனையோ பேருக்கு வெள்ளைக்காரரிடத்தில் உத்தியோகம் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறாராம்.

பூச்சி: ஆமாம் ஆமாம். இந்தப் பட்டணத்திலேயே நம்மவர்களில் அவர்தான் செல்வாக்கு உள்ளவர்;

அவர் சொன்னாலே எல்லாரும் மதிப்பு வைத்துக் கேட்கிறார்கள்.

வேங்: பச்சையப்பனுக்கு இப்போது வயசு என்ன?

பூச்சி: பதினைந்து முடிந்து பதினாறாவது நடக்கிறது.

வேங்: சின்ன பையன்தான்.

பூச்சி: இருந்தாலும் வியாபாரம் திறமையாகச் செய்கிறானாம். பவுனிபிள்ளை அவர்களே சொல்லிப் பாராட்டினார். (உள்ளே போய், பாலும் வெற்றிலைபாக்கும் கொண்டு வந்து தட்டில் வைக்கிறார்.) சாப்பிடுங்கள் அம்மா ! நீங்கள் வீட்டுக்கு வந்தது எனக்கு எவ்வளவோ மகிழ்ச்சி.

வேங்: பச்சையப்பன் என்னை மறந்துவிட்டிருப்பான். சின்ன வயசிலே பார்த்தது.

பூச்சி: இல்லை'மா. உங்களை மறக்க முடியுமா? அவன் சொல்லிக்கொண்டுதான் இருக்கிறான். அவன் சாப்பிட்டபோது, கட்டியாகத் தயிர் கொண்டுவந்து போட்டீர்களே, அதை இன்னும் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறான். ஒருமுறை பெரியபாளையம் போய்ப் பார்க்க வேண்டும் என்றும் சொன்னான்.

வேங்: பதினாறுவயசு என்றால், மீசை கரிக்கோடு இட்டு வந்திருக்குமே. நல்ல பெண்ணாக, குடும்பத்துக்குத் தகுந்தவளாகப் பார்த்து ஒரு கலியாணம் செய்துவிடு அம்மா. அதுதான் நீ செய்ய வேண்டிய கடமை. அவ்வளவுதான்.

பூச்சி: சின்ன பையன். அவனுக்கு என்ன அவசரம்?

வேங்: அப்படி இல்லை'மா. இந்த வயசிலே கையிலே நாலு காசு நடமாடினால், அது என்ன என்னவோ பண்ணும். பச்சையப்பன் நலலவன்தான். இருந்தாலும் --.

பூச்சி: அவன் அந்தக் கெட்ட வழிக்குப் போகவே மாட்டான். தானம் தருமம் என்று இருக்கிறது அவ னுடைய மனம். நாலு காசு கிடைத்தால், இரண்டு காசு யாராவது ஏழைக்குத் தருமம் செய்துவிட்டுத்தான் வீட்டுக்கு வருகிறான். அதெல்லாம் நல்ல வழியில் நடக்கிறான். 

வேங்: காசு கிடைக்கும்போது இரண்டு எடுத்துச் சேர்த்து வைக்க வேண்டும். அது நீதான் செய்ய வேண்டும்.

பூச்சி: அந்த வேலையும் எனக்கு இல்லை'மா. முன்னே சொன்னேனே பவுனி பிள்ளை என்று, அவரிடத்தில் கொண்டுபோய்க் கொடுத்துவிடுகிறான். மாமா மாமா என்று அவரிடத்தில் அன்பாக இருக்கிறான். அவர் சொன்னபடி கேட்டு நடக்கிறான். மீதியாகும் பணத்தை அவர் சேர்த்துவைக்கிறார். அவர் அரிச்சந்திரன் போல உண்மையானவர். உடன் பிறந்த தங்கை போல் என்னிடம் அன்பாக இருக்கிறார்.

வேங்: அப்படித்தான் நடக்கவேண்டும். அதுதான் முன்னுக்கு வருவதற்கு வழி.

பூச்சி: அந்த அண்ணாதான் ஒருநாள் சொன்னார்.சுப் பம்மாள்மகளைப் பச்சையப்பனுக்குக் கட்டிவிடலாம், இன்னும் மூன்று நான்கு வருசம் ஆகட்டும் என்று சொன்னார்.

வேங்: நல்ல யோசனைதான் அம்மா. அப்படிச் செய்தால்தான் வீட்டுக்குப் பொருத்தமாகப் போய்விடும். அப்படித்தான் செய்யம்மா!

பூச்சி: பச்சையப்பனும், அவர் சொன்னால், அந்தப் பேச்சைத் தட்ட மாட்டான். என் பேர்த்தி அய்யாளம்மாள் சின்ன பெண்தான். இருந்தாலும் அறிவு இருக்கிறது, நல்ல பெண்.

வேங்: சரிதான் அம்மா! அப்படித்தான் செய்யணும். அதுதான் நல்லது. (மெல்ல எழுந்து) எனக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கிறது.

பூச்சி: இரு'ம்மா இருந்து சாப்பிட்டுப் போகலாம்.அதற்குள் மகளும் பேர்த்தியும் வந்திடுவார்கள்.

வேங்: இருக்கட்டும்மா. இன்னொரு நாள் வருவேன். அப்போது எல்லாரையும் பார்க்கணும். பச்சையப்பனும் இருந்தால் அவனையும் பார்க்கணும். போய் வருகிறேன். அம்மா.

பூச்சி: நாளை மறுநாள் வாங்க, பச்சையப்பன் வந்திடுவான். மறக்காமல் வாங்க'ம்மா.

(போகிறார் வேங்கடம்மாள்.)

-----------------------------

காட்சி: 7

கி. பி. 1771

இடம்: பாலவாயற் சத்திரம், தண்டு இறங்கியிருக்கும் இடம்.

வேளை: காலை 11 மணி.

மாந்தர்: பச்சையப்பர், ஆங்கிலேயக் கம்பெனிச் சிப்பாய்கள் மூன்று பேர், பவுனி நாராயண பிள்ளையின் வேலையாள்.

வேலையாள்: (சிப்பாய்களைப் பார்த்து) துரைமாரே, துரைகளே! இது பட்டணத்திலே இருந்து வந்த தண்டுதானா? நேற்றுப் புறப்பட்டு வந்தீர்களா?

சிப்பாய் ஒருவன்: What is he saying? துரை துரை? What is it? Nonsense!

வேலையாள்: (சிப்பாய்களைப் பார்த்து) துரைமாரே, துரைகளே! இது பட்டணத்திலே இருந்து வந்த தண்டுதானா? நேற்றுப் புறப்பட்டு வந்தீர்களா?

சிப்பாய் ஒருவன்: What is he saying? துரை துரை? What is it? Nonsense!

சிப்பாய் மற்றொருவன்: (இன்னொருவனைப் பார்த்து) You know this vernacular?

சிப்பாய் இன்னொருவன்: (வேலையாளைப் பார்த்து) என்ன வேணும்?

வேலையாள்: பச்சையப்பர் இருக்கிறாரா துரை?

சிப்பாய் ஒருவன்: Oh that Pachaiyappa, the new clerk?

சிப்பாய் மற்றொருவன்: He wants him; I see.

சிப்பாய் இன்னொருவன்: போய்ச் சொல்கிறேன் - பச்சையப்பன்?

வேலையாள்: ஆமாம் துரை, ஆமாம். கொஞ்சம் சொல்லி அனுப்புங்கள் துரை.

(சிறிது நேரம் கழித்துப் பச்சையப்பர் சட்டை தலைப்பாகையுடன் வருதல்.)

சிப்பாய் ஒருவன்: What is the matter?

சிப்பாய் மற்றொருவன்: Let us see.

வேலையாள்: வாங்க அய்யா! என்ன நீங்கள் --

பச்சையப்பர்: என்னப்பா நீ இங்கே வந்திருக்கிறாய்? ஏன் வந்தாய்?

வேலையாள்: என்ன அய்யா! சொல்லாமலே வந்துவிட்டீர்களே! அம்மாவுக்கும் சொல்லவில்லையாமே. அம்மா அழுதது அழுதபடியே இருக்கிறார்கள். அக்காவும் அழுதுகொண்டே இருக்கிறார்கள்.

பச்சை: குடும்பத்திற்கு வரும்படி போதவில்லை. இந்தத் துரை நல்ல சம்பளம் கொடுப்பதாகச் சொன்னார். அதனால் தண்டிலே சேர்ந்து விட்டேன்.

வேலை: அய்யா வந்திருக்கிறார், தேடிக்கொண்டு.

பச்சை: யார்? (திடுக்கிட்டு) பவுனி மாமாவா? எங்கே?

வேலை: அதோ தெரு முனையில் ஒரு திண்ணைமேல் உட்கார்ந்திருக்கிறார். என்னைப் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வரச்சொன்னார்.

சிப்பாய் ஒருவன்: Pachaiyappa! What is it? Any bad news?

பச்சை: No, no. Uncle waiting. Wants to see me. I must go.

சிப்பாய் மற்றொருவன்: You must not leave the camp without permission.

சிப்பாய் இன்னொருவன்: Your own uncle? Is he in this village? Let him come here.

பச்சை: Yes, yes. (வேலையாளைப் பார்த்து) நான் உத்தரவு இல்லாமல் வெளியே போகக் கூடாது. தண்டில் சேர்ந்துவிட்டால் சட்டதிட்டப்படி நடக்கவேண்டும். நீ போய் மாமாவுக்குச் சொல்லு. நான் என்ன செய்யட்டும்? மாமா ஏன் இவ்வளவு தூரம் வந்தார்?

வேலை : உங்களைப் பார்த்துத் திருப்பி அழைத்துக்கொண்டு போவதற்கு.

பச்சை : (முகத்தில் மிகுந்த கவலையோடு) இப்போது அனுப்பமாட்டார்களே. நீ போய்ச்சொல்லு. என்னைப் பற்றிக் கவலை வேண்டாம். நல்லபடி இருக்கிறேன். பட்டாளத்தில் இனிமேல் நல்ல சம்பளம் கிடைக்கும். சம்பளத்தை மாமா பேருக்கு அனுப்பிவிடுவேன், அதை வைத்துக்கொண்டு அம்மாவைக் குடும்பத்தை நடத்தச் சொல்லு. நான் அங்கே இருந்து என்ன செய்யப்போகிறேன்? நீ போய்ச் சொல்லு. என்னாலே மாமாவுக்கு எவ்வளவு தொல்லை? மன்னிக்கும்படியாகச் சொல்லப்பா.

வேலை : அதெல்லாம் கேட்க மாட்டார். அவரே இங்கே வரலாம் அல்லவா?

பச்சை : அய்யய்யோ! அவர் வரக் கூடாதே. வந்தால் பெரிய துரையிடத்தில் பேசி என்னை அழைத்துக் கொண்டு போய்விடுவாரே.

வேலை : அவர் கேட்டுக்கொண்டால் பெரிய துரை பேசாமல் அனுப்பிவிடுவார். பவுனி துபாஷ் வந்திருக்கிறார் என்று நான் போய்ச் சொன்னாலே போதுமே. (பச்சையப்பர் பெருமூச்சு விட்டுக் கவலை தேங்கும் முகத் தோடு நிற்கிறார். வேலையாள் போகிறான்.)

சிப்பாய் ஒருவன் : Why, Pachaiappa? Why do you look so sad?

பச்சை: Uncle... taking me home.

சிப்பாய் ஒருவன் : Why? I shall tell him. This is a good job. You have good prospects in the near future.

சிப்பாய் இன்னொருவன் : Mother wants you? Dont you have brothers?

பச்சை: No brother. Only son to my mother.

முதல் சிப்பாய்: We dont feel sorry. We have left mothers. They are thousands of miles away. All right! It is left to you. Think over it.

இரண்டாம் சிப்பாய்: We will be losing a friend.

மூன்றாம் சிப்பாய்: You have been a nice chap.

பச்சை: I dont want to go. But....

முதல் சிப்பாய்: All right; Let us move. Take your own time and decide it.

(சிப்பாய்கள் போகிறார்கள். பச்சையப்பர் தனியே நிற்கிறார்.)

குரல்: நீ நினைத்தது ஒன்று. எதிர்பாராமல் இப்படி ஆகிறதே. என்ன செய்வது?வருகிற வருவாய் போதாமல் எட்டியும் எட்டாமல் குடும்பம் துன்பப்படுகிறதே என்று பட்டாளத்தில் சேர்ந்தாய். பெரிய துரை நல்லவர். ‘நீ கெட்டிக்காரன், உனக்கு நல்ல சம்பளம் தருவேன், வந்துவிடு’ என்று சொன்னார்.நீயும் ஒத்துக்கொண்டாய். இப்போது என்ன செய்வது?

எத்தனை நாளைக்குப் பவுனி மாமாவின் கையை எதிர்பார்த்துப் பிழைப்பது? அதை நினைத்துத்தான் வந்து விட்டாய். இப்போது அவரே நேரில் வந்து துரையிடத்தில் சொன்னால், துரை சரிதான் என்று அனுப்பிவிடுவாரே.

பச்சை: இப்படி அவரே புறப்பட்டு வருவார் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லையே. இப்படி வருவார் என்று தெரிந்திருந்தால் நான் வந்தே இருக்கமாட்டேன்.

குரல்: மாமா வந்தால், அவர் எதிரில் நீ வாய் திறக்கவே முடியாது. அவர் சொன்னபடி பேசாமல் வீட்டுக்குப் போக வேண்டியதுதான். உன் எண்ணமெல்லாம் வீணாகிவிட்டது.

மறுபடியும் பழையபடி தரகு வியாபாரம் செய்ய வேண்டியதுதான். நல்ல லாபம் இருக்கிறது. ஆனால், பாதிக்குமேல் தான தருமம் செய்யாவிட்டால் உன்மனம் கேட்கவில்லை. ஏழைகள் பொருள் கேட்டால் அதற்கு இல்லை என்று மறுக்க உன்னால் முடியவில்லை. பணக்காரர்கள், நிறையச் சம்பாதிக்கிறவர்கள் அப்படிச் செய்கிறார்கள். உனக்கு மனம் வரவில்லை.

குடும்பத்துக்கே போதவில்லையே, தான தருமம் இப்போது செய்ய முடியுமா என்கிறார் அம்மா. அம்மா சொல்வதும் சரிதான். ஆனால் இல்லாதவர்களுக்குக் கொடுக்காமல், நல்ல வழியில் செலவு செய்யாமல், பணம் சம்பாதித்தால் என்ன பயன்? தம் வயிற்றுக்கு மட்டும் பணம் தேடுவதற்காகவா. இந்த உலகத்தில் பிறந்தது? அது ஒரு வாழ்வா?

உத்தியோகம் கிடைத்தால் நிலையான தொழிலாக இருக்கும் என்று வந்தாய். கம்பெனி வெள்ளைக்காரரின் பழக்கம் இருந்தால் நாளைக்கு முன்னுக்கு வரலாம் என்று எண்ணிவந்தாய். குடும்பத்துக்குச் சம்பளத்தை அனுப்பிவிட்டால் அம்மாவும் அக்காளும் அந்த ஒரு பெண்ணை வைத்துக்கொண்டு கவலை இல்லாமல் பிழைப்பார்கள் என்று எண்ணி வந்தாய்.

உன் எண்ணத்தில் மண் விழுந்தது.

மாமாவுக்குக் குறுக்கே பேச முடியாது. சரி, பேசாமல் புறப்பட்டுப்போ. இனிமேல் வியாபார மாவது இன்னும் பரபரப்பாகச் செய்து மிகுதியாகச் சம்பாதிக்க வேண்டும். மாமா மனம் வைத்தால் அதற்கும் வழி செய்யலாம். அவருக்கே தெரியாதா?

(பச்சையப்பர் கவலையோடு தண்டு இருந்த சத்திரத் திற்குப் போகிறார்.)

-------------------------

காட்சி: 8

கி. பி. 1771

இடம்: பவுனி நாராயண பிள்ளை வீட்டுக் கூடம்.

வேளை: பவுனி நாராயண பிள்ளை சாப்பிட்டு வெற்றிலை பாக்குப் போட்டுக்கொள்கிற நேரம், பகல் 1 மணி.

மாந்தர்: பவுனி நாராயண பிள்ளை, பூச்சி அம்மாள்.

பவுனி: என்ன'ம்மா? என்ன செய்தி? எப்படி இருக்கிறான் பச்சையப்பன்?

பூச்சி: என்னவோ ஒரு வகையாய்ச் சோர்ந்தாற் போல் இருக்கிறான் அண்ணா! நீங்கள் தண்டிலிருந்து அழைத்து வந்தீர்களே அன்றைக்கிருந்து அப்படியே சோர்வாகத்தான் இருக்கிறான்.

பவுனி: இருக்கட்டும். நல்ல பையன். அன்றைக்கு 'வாப்பா வீட்டுக்குப் போகலாம்' என்று கூப்பிட்டேன். குறுக்கே ஒரு சொல் பேசவில்லை. துரையிடத்தில் பேசி உத்தரவு பெற்றுக்கொண்டதும் பேசாமல் என் பின்னே வந்துகொண்டிருந்தான். தங்கமான பையன், புத்திசாலி, ஏதோ கெட்ட கிரகம், அப்படி புத்திகொடுத்தது. அதனால் அங்கே போய்ச் சேர்ந்தான். நீ ஒன்றும் கடிந்து பேசாதே'ம்மா.

பூச்சி: நான் ஒன்றுமே சொல்லவில்லை அண்ணா! அவனே வருத்தமாக இருக்கும்போது நான் சொல்வேனா?

பவுனி: இருக்கட்டும், அவனுக்குத் தகுந்த ஏற்பாடு செய்யப்போகிறேன். (எழுந்து போய் வெற்றிலையைத் துப்புகிறார். அப்போது யாரோ ஆள் வந்து கடிதம் கொடுக்கிறான். அதை அவர் பெற்றுக்கொண்டு, படித்துப் பார்த்து) அப்படியே வருவேன் என்று போய்த் துரைக்குச் சொல்லு.

பூச்சி: ஒன்றும் இல்லை அண்ணா! இங்கே உங்களுக்குத் தெரிந்த இடத்தில், கும்பெனியிலாவது, ஒரு நல்ல தொழில் பார்த்துக் கொடுத்துவிடுங்கள். அதோடு அவனுக்குத் திருப்தி ஆகிவிடும்.

பவுனி: நேற்றிலிருந்தே நான் அதே முயற்சியாக இருக்கிறேன். இப்போது ஒருத்தன் கடிதம் கொண்டு வந்து கொடுத்தானே, அதுவும் இதைப் பற்றித்தான். நேற்றுப் பார்த்துவந்த துரைக்கு வேண்டியவர் ஒருவர்க்குச் சொல்லிவிட்டு வந்தேன். அவர் நம்பிக்கையாக எழுதியிருக்கிறார்.

பூச்சி: எப்படியாவது நல்ல இடமாகப் பார்த்துச் செய்யுங்கள் அண்ணா! உங்களைத்தான் தெய்வம் போல நம்பியிருக்கிறேன்.

பவுனி: நம் பையனுக்குச் செய்யாமல் வேறு யாருக்குச் செய்யப்போகிறேன்? முன்னமே செய்திருக்க'ணும். செய்திருப்பேன். ஆனால் அவனுக்கு இன்னும் வயசு ஆகவில்லையே என்று பார்த்தேன். வயசு ஆகாவிட்டால் திறமை இருக்கிறது. பழகி விட்டால் அவனே என்னை விடக் கெட்டிக்காரனாக இருக்கப்போகிறான், என்னை விட உயர்வாக பிழைக்கப்போகிறான். இந்த வயசிலே எனக்கு இவ்வளவு தெரியாதம்மா. உண்மையாய்ச் சொல்கிறேன். நான் துபாஷ் வேலை கற்றுக் கொண்டதே முப்பது வயசுக்கு மேலேதான். இவனுக்கு இப்

போதுதானே பதினெட்டு வயசு ஆகிறது என்று பார்த்தேன். இருந்தாலும் இருக்கட்டும். (வீட்டுக்குள்

யாரோ தும்முகிற ஒலி கேட்கிறது) யாரோ தும்முகிறார்கள்.

பூச்சி: அண்ணிதான் அண்ணா, வேறு யாரும் இல்லை.

பவுனி: ஓ ஓ! அவள் தும்மினால் எதுவும் பழுது ஆகாது. நல்லதுதான். பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன்.

பூச்சி: ஒரு பையன் அண்ணா. உள்ளூரிலே இருக்கும்படியாக வேலை பார்த்துக்கொடுங்கள் அண்ணா.

பவுனி: உள்ளூரிலேயும் வேலை; வெளியூருக்கும் கொஞ்சம் போக வேண்டும் அம்மா. துபாஷ் வேலைதான், நிக்கல்ஸ் துரை என்று ஒருவர் இருக்கிறார். அவர் தெற்கு மாவட்டங்களுக்குப் போய்ச் சரக்கு வாங்கிச் சீமைக்கு அனுப்புகிறவர். அவரிடத்தில் துபாஷ் வேலைதான். அதனால் பச்சையப்பனும் தெற்கு மாவட்டங்களுக்குப் போக வேண்டும். போனால்தானே சரக்கு வாங்கி அனுப்ப முடியும்? அதைப் பற்றி உனக்குக் கவலை வேண்டாம்'மா. பச்சையப்பனை இன்னும் சின்ன குழந்தை என்று எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறாய். அவன் திறமை இங்கே யாருக்கும் இல்லை. வெளியூர் வியாபாரத்தில் பழகிவிட்டால், அப்புறம் அவனை யாரும் வெல்ல முடியாத. இங்கிலீஷும் கொஞ்சம் பேசுகிறான். துரைகளிடத்தில் அது முக்கியமாக வேண்டும். அதுவும் இருக்கிறது அவனுக்கு.

(பூச்சி அம்மாள் அமைதியாக இருத்தல்.)

பவுனி: இன்னும் ஒன்று'மா. அடுத்த சித்திரையில் அவனுக்கு ஒரு கலியாணமும் செய்துவிட வேண்டும். அதிலே நமக்கு ஒரு முயற்சியும் இல்லை. வீட்டில் இருக்கிற பேர்த்தியை ஒரு நல்ல நாளில் நாலுபேர் முன்னிலையில் தாலிகட்ட வேண்டியதுதானே.

பூச்சி: (மகிழ்ச்சியோடு) செய்யுங்கள் அண்ணா. நான் போய் வருகிறேன்.

பவுனி: சரி அம்மா! நானும் அந்தத் துரையிடத்தில் போய் மறுபடியும் பேச வேண்டும்.

(பூச்சி அம்மாள் போகிறார். பவுனி எழுகிறார்.)

------------------

காட்சி 9

கி. பி. 1774

இடம்: காஞ்சிபுரக் கோயில் கோபுரத்தின் கீழ்.

வேளை: மாலை.

மாந்தர்: வழிப்போக்கர் இருவர், புலவர் ஒருவர்.

வழிப்போக்கர் ஒருவர்: என்னய்யா? கோயில் கோபுரத்தை அப்படி விழித்து விழித்துப் பார்க்கிறாயே! இப்போதுதான் முதல்முறை பார்க்கிறாயோ?

வழிப்போக்கர் மற்றொருவர்: சும்மா பார்த்தேன். உள்ளே கடைக்கால் போட்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அது நேற்று முந்தாநேற்றுப் போட்டது போல் இருக்கிறது. ஆனால் கோபுரத்தைப் பார்த்தால் அது எவ்வளவோ காலம் ஆனது போல் தெரிகிறதே.

முதல் ஆள்: அதை இப்போது புதிதாகக் கட்டப்போகிறார் ஒரு புண்ணியவான். போன வாரத்தில் கடைக்கால் போட்டார்.

இரண்டாம் ஆள்: அப்படியா? இந்தக் காலத்திலும் அப்படிப்பட்ட புண்ணியவான்கள் இருக்கிறார்களா? நம்ப முடியவில்லையே? பழங்காலத்தில் இருந்த சோழ அரசர்களுக்குப் பிறகு, யாருமே பெரிய கோயில் கட்டியதில்லை என்று சொல்வார்கள்.

முதல் ஆள்: அது உண்மைதான். ஆனால் யாரோ கோடியில் ஒருத்தராக நல்லவர்கள் இப்போதும் பிறக்கிறார்கள். (வழியில் போய்க்கொண்டிருந்த புலவர் ஒருவர் இந்த வாக்கியத்தைக் கேட்டதும் அப்படியே திகைத்த மகிழ்ச்சியோடு நிற்கிறார்.)

புலவர்: என்னப்'பா இது! நான் என்ன நினைத்துக் கொண்டு வந்தேனோ, அதையே அப்படியே சொல்கிறாயே. யாரப்பா நீ?

முதல் ஆள்: நான் வழியே போகிற ஆள் அய்யா! பக்கத்தில் சீவரம் எங்கள் ஊர்.

புலவர்: நல்ல பேச்சு, சரியாகச் சொன்னாய். உன் வாயில் இனிக்க இனிக்கச் சர்க்கரை கொட்ட வேண்டும். கோடியில் ஒருத்தர் - நல்லவர் - இப்போதும் பிறக்கிறார். உண்மை அப்பா, உண்மை. இதோ இங்கே போன வாரத்தில் கும்பாபிஷேகம் நடத்தினார் ஒரு வள்ளல். மண்டபத்துக்கும் கடைக்கால் போட்டிருக்கிறார். அவரை நினைத்துக்கொண்டே வந்தேன். நீ சொன்னது அவருக்குத்தான் பொருந்தும் அப்பா. கோடியில் ஒருத்தர் நல்லவர் இப்போதும் பிறக்கிறார். அவரே அவரேதான்.

முதல் ஆள்: நானும் அவரைப் பற்றித்தான் சொல்லிக்கொண்டு வந்தேனுங்க.

புலவர்: அப்படியா? (அந்த ஆளை அப்படியே சேர்த்துத் தழுவிக்கொண்டார்)

முதல் ஆள்: நான் துணி வெளுக்கிற ஆள் அய்யா. விட்டுவிடுங்கள்; விட்டு விடுங்கள்.

புலவர்: (விட்டு விட்டு) அதைச் சொல்லாதே'ப்பா. இதே ஊரில் ஒரு காலத்தில் உன் தொழில் செய்கிற ஆளை அரசன் ஒருவன் பக்தியினால் அப்படியே சேர்த்துத் தழுவிக்கொண்டான் தெரியுமா? சேக்கிழார் அதை அழகாகப் பாடியிருக்கிறார். அன்புக்கு முன்னே இந்தச் சின்னஞ் சிறு வேறுபாடு நிற்குமா? நீ யாராக இருந்தால் என்ன? உன் வாயில் வந்த சொல் என்ன அருமையான சொல்! அதுதானே மந்திரம்?

முதல் ஆள்: அப்படிச் சொல்லாதீர்கள் அய்யா. நான் ஏழை.

இரண்டாம் ஆள்: என்ன என்னவோ பேசுகிறீர்கள்! எனக்கு ஒன்றுமே தெரியவில்லையே.

புலவர்: நீ யார் அப்பா?

இரண்டாம் ஆள்: நான் செங்கல்பட்டு அய்யா. இங்கே ஒரு வேலையாக வந்தேன். அப்படியே கோயிலைப் பார்த் தேன்.

புலவர்: பார், பார். உள்ளே போய்ப் பார். புதிதாக இரண்டு சிலை வார்த்து வைத்திருக்கிறார். என்ன அழகான சிலை! போய்ப் பார்: சிவகாமி அம்மை ஒன்று. பலிநாயகர் ஒன்று. இந்த ஊருக்கு வந்தால் கண்ணாலே பார்க்காமல் போகக் கூடாது. (உடனே முதல் ஆளைப் பார்த்து) ஆமாம், உனக்கு எப்படிப் பச்சையப்ப முதலியார் தெரியும்?

முதல் ஆள்: எனக்குத் தெரியாங்க. அவர் யாருங்க பச்சையப்ப முதலியார்?

புலவர்: அட என்னப்பா அது? கோடியில் ஒருத்தர் நல்லவர் இப்போதும் பிறக்கிறார் என்று கொஞ்சம் முன்னே சொன்னாயே அப்பா. அவரைத்தான் உனக்கு எப்படித் தெரியும் என்று கேட்கிறேன்.

முதல் ஆள்: அவர் எனக்குத் தெரியாதுங்க.

புலவர்: கோடியில் ஒருத்தர் நல்லவர் பிறக்கிறார் என்று இப்போது சொன்னாயே அப்பா.

முதல் ஆள்: சும்மா சொன்னேனுங்க. எல்லாரும் சொல்வதைக் கேட்டு நானும் சொன்னே்.

புலவர்: சரி, சரி.

இரண்டாம் ஆள்: இங்கே மண்டபத்துக்கு யாரோ கடைக்கால் போட்டிருக்கிறார் என்று சொன்னாருங்க. அப்போது சொன்னாருங்க.

முதல் ஆள்: ஆமாங்க, ஆமாங்க.

புலவர்: அதைத்தான் நானும் கேட்கிறேன். அவர்தான் பச்சையப்ப முதலியார் என்பவர். உனக்குத் தெரியாதா?

முதல் ஆள்: சத்தியமாகச் சொல்கிறேனுங்க. அவர் எனக்குத் தெரியாதுங்க.

புலவர்: போகட்டும். நான் சொல்கிறேன். அதையாவது கேட்டுத்தெரிந்துகொள்ளாமல் போகக்கூடாது. அவ்

வளவு நல்லவர் அவர்; அவ்வளவு பெரிய வள்ளல் அவர்.

இரண்டாம் ஆள்: அப்படியானால் நீங்கள் சொல்லுங்கள்.

முதல் ஆள்: சொல்லுங்கள்.

புலவர்: அவருடைய சொந்த ஊர் இதே காஞ்சிபுரம்தான்.

முதல் ஆள்: அப்படியானால் எனக்குத் தெரிந்திருக்குமே.

புலவர்: ஆனால் அவர் வெளியூரிலேயே பிறந்து வளர்ந்தவர். தகப்பனார் இறந்துபோய்விட்டார். தாயார் மிகவும் பாடுபட்டு அவரை வளர்த்தாராம். யாரோ ஒரு பெரிய துபாஷ் பட்டணத்தில் இருக்கிறாராம். அவரிடத்தில்தான் பச்சையப்ப முதலியாரும் துபாஷாகப் போய்ச் சேர்ந்து, இப்போது அவரைவிட நிறையப் பணம் சேர்த்திருக்கிறார்.

இரண்டாம் ஆள்: நீங்கள் பார்த்திருக்கிறீர்களா, அவரை?

புலவர்: கண்ணாரப் பார்த்திருக்கிறேன். பட்டணத்தில் அவருடைய வீட்டிலேயே போய்ப்பார்த்திருக்கிறேன். புகழ்ந்து பாடியிருக்கிறேன். பரிசு பெற்றிருக்கிறேன். என்ன மலர்ந்த முகம்! என்ன அறிவான பார்வை! என்ன அன்பான ஆதரவு! என்ன இனிமையான பேச்சு! எவ்வளவு பெருந்தன்மை! எவ்வளவு பரந்த நோக்கம்! அரை நாழிகை நேரம்தான் பழகினேன். ஆனால் இன்னமும் அந்தப் பழக்கத்தை மறக்க முடியவில்லை. பிறவியிலேயே அவருக்குப் பெருந்தன்மை அமைந்திருக்கிறது. காஞ்சிபுரத்துக்கே அவரால் ஒரு பெருமைதான். பட்டணத்தில் என்ன சொல்கிறார்கள், தெரியுமா? காஞ்சிபுரம் பச்சையப்ப முதலியார் என்றுதான் சொல்கிறார்கள்.

முதல் ஆள்: அப்படி இருந்தும் நான் இருவரையில் கேள்விப்பட்டதில்லையே.

இரண்டாம் ஆள்: அப்புறம் சொல்லுங்கள்.

புலவர்: கும்பெனியில் வெள்ளைக்கார துரைகளிடத்தில் அவருக்கு நல்ல பேர். நவாபு இடத்தில் நல்ல பேர். இப்படியே இந்த வயதிலேயே எவ்வளவோ நல்ல பெயரும் புகழும் பெற்றிருக்கிறார். ஏழை எளியவர்கள் எல்லாரும் இவரை வள்ளல் என்று வாயார வாழ்த்துகிறார்கள். இவர் மட்டும் நூறு வயசு நிரம்பி இந்த மண்ணுலகத்தில் வாழ்வாரானால், இதுவரையில் வாழ்ந்த வள்ளல்களின் பேர் எல்லாம் மறைந்துபோகும். இவருடைய பேரும் புகழும்தான் உலகத்தில் நிற்கும்.

இரண்டாம் ஆள்: நல்லவர்கள் எங்கே நூறு வயசு இருக்கிறார்கள்? நம்மைப் போல் உதவாத கட்டைகள்தான் நூறு வயசு இருந்து தொல்லைப்பட வேண்டியிருக்கிறது.

முதல் ஆள்: பச்சையப்ப முதலியாருக்கு இப்போது என்ன வயசு'ங்க?

புலவர்: இருபது வயதுதான். இளம்பிள்ளைதான். எப்படிப் பிழைப்பது என்றே தெரியாமல் எல்லாரும் திண்டாடுகிற வயது இது. ஆனால் பச்சையப்ப முதலியார் இந்த வயதிலேயே பணம் சேர்க்கக் கற்றுக் கொண்டார்; வாரி வாரிக் கொடுத்து ஏழைகளைக் காப்பாற்றுகிறார்; கோயில் குளத்துக்கு நல்ல தான தருமம் செய்கிறார்; நாடெல்லாம் நல்லபெயர் எடுத்து விளங்குகிறார்.

முதல் ஆள்: புண்ணியவான். நூறு வயசு நல்லபடி வாழணும். (வானத்தை நோக்கிக் கண்ணை மூடிக் கை கூப்புகிறார்.)

புலவர்: போனவாரம் தான் திருமணமும் நடந்தது.

முதல் ஆள்: அப்படியா?

புலவர்: வயது இருபதுதானே.சின்ன பிள்ளைதான். ஆனால் அவருடைய அனுபவம் அறிவு பெருந்தன்மை எல்லாம் என்ன என்று சொல்லமுடியும்? திருமணம் செய்துகொள்ளும் இளம்பிள்ளைகள் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டுக் காமுகராய் நடந்துகொள்கிறார்கள். ஆனால் பச்சையப்ப முதலியார் என்ன செய்தார் தெரியுமா? திருமணம் நடந்த அதே நாளில் இங்கே இரண்டு சிலை செய்துவைத்து, கும்பாபிஷேகமும் சிறப்பாக நடத்திவைத்தார். இந்த நல்லெண்ணம் யாருக்கு வரும்? அதுமட்டுமா?

இரண்டாம் ஆள்: பிறப்பே ஏதோ தெய்வப் பிறப்பாக இருக்கும் போல் தெரிகிறது!

புலவர்: நாள்தோறும் திருவாசகம், தேவாரம், திருவிசைப்பா, திருப்பல்லாண்டு ஓதும்படியாகக் கேட்கிறார். ஓதுவார்களை வைத்துப் பாடும்படி செய்கிறார். தாமும் பாடுகிறார். நாயன்மார்களின் திருநாளை எல்லாம் கொண்டாடுகிறார். என்னைப் போல் போகிற புலவர்க்கெல்லாம் இன்சொல் கூறி வரவேற்பு அளிக்கிறார்; பரிசு வழங்குகிறார்.

இரண்டாம் ஆள்: உங்களுக்கு ஏதாவது கொடுத்தாரா?

புலவர்: அதைத்தான் இந்நேரமும் சொல்லிவந்தேன். நான் சொல்வது இங்கிலீஷா? தமிழ்தானே?

இரண்டாம் ஆள்: நீங்கள் சொன்னது தெரியவில்லை. அய்யா. அதனால் கேட்டேன்.

புலவர்: எனக்கும் பரிசு வழங்கினார். பத்து வராகன் கையால் அள்ளிக் கொடுத்தார். இதோ இந்தச் சரிகைக் கரை போட்ட வேட்டியும் அவர் தருமம்தான். நானும் ஒரு கவி பாடினேன். அதைச் சொல்கிறேன் கேள். 

முதல் ஆள்: சொல்லுங்கள். 

புலவர்:

அண்ணல்அருட் கடல்படிந்தோம்; ஆழ்கடலைக்

      குடித்துவந்தோம்; அரிய சீரே

நண்ணுதமிழ்க் கடல்கடந்தோம்; காஞ்சிநகர்ப்

      பச்சையப்ப நகுலன் ஈட்டும்

எண்ணுபுகழ்க் கடலெங்கும் பரந்ததிதை

      அளவிடவும் ஏலாது என்னக்

கண்ணிஅகத் தியமுனிபோய்க் குன்றேறி

      இருந்தனனால் கவலை கொண்டே.

அதாவது அகத்திய முனிவர் இருக்கிறாரே அவர்.

முதல் ஆள்: அவர்கூட எனக்குத் தெரியாதுங்க.

புலவர்: சும்மா கேள், சொல்கிறேன்.

முதல் ஆள்: சொல்லுங்கள் அய்யா.

புலவர்: அதாவது: அகத்திய முனிவர் இருக்கிறாரே, அவர் மூன்று பெரிய கடலில் பழக்கமானவர். முத லாவது அவர் சிவபக்தி நிரம்பியவர்; அதனால் சிவபெருமானுடைய திருவருளாகிய கடலில் படிந்து பழகிவிட்டார். இரண்டாவதாக: நம்முடைய தாய்மொழியாகிய தமிழ் இருக்கிறதே அது பெரிய கடல் போன்றது. தமிழை நன்றாகப் படித்த அகத்தியர் அந்தத் தமிழ்க் கடலையும் கடந்துவிட்டார்.

இரண்டாம் ஆள்: இன்னொரு கடல் சொல்லாமல் விட்டுவிட்டீர்களே.

புலவர்: பொறு, பொறுத்துக் கேள். மூன்றாவது கடல்தான் நாம் பார்க்கிற உப்புக் கடல்.

முதல் ஆள்: நான் பார்த்தது இல்லீங்க.

புலவர்: போகட்டும், கேள். அந்த உப்புக் கடலையும் அகத்தியர் குடித்துவிட்டார். எப்படிக் குடித்தார் தெரியுமா? கடலை அப்படியே எடுத்து உள்ளங்கையில் வைத்து ---

இரண்டாம் ஆள்: ஆ! ஆ! எப்படிங்க. (அப்படியே திணறி விழிக்கிறான்)

முதல் ஆள்: ஆள் பெரிய ஆளாக இருக்கணும்.

புலவர்: அடடா! சொல்கிறேன் கேளப்பா. ஆள் நம் கட்டைவிரல் அவ்வளவுதான்.

இரண்டாம் ஆள்: என்னங்க இது? எப்படிங்க இது?

புலவர்: உங்களுக்கு என்ன தெரியும்? பேசாமல் கேளுங்கள், சொல்கிறேன். அந்தக் கடலை அப்படியே எடுத்து உள்ளங்கையில் வைத்துக் குடித்துவிட்டார்.

இரண்டாம் ஆள்: கடலையா? குடித்துவிட்டாரா? என்னய்யா, அதிசயமாக இருக்கிறதே! கேள்விப்பட்டதில்லையே.

புலவர்: உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? பல நூல்களைப் படித்த எங்களுக்குத்தான் தெரியும்.

முதல் ஆள்: ஆமாம் ஆமாம்.எங்களுக்குக் கையெழுத்துப் போடவே தெரியாது.

புலவர்: சொல்கிறேன் கேளுங்கள். அப்படி மூன்று கடலில் பழகிய அந்த அகத்தியர் பச்சையப்பருடைய புகழாகிய கடல் தமக்கு அடங்காது என்று தெரிந்து கொண்டார். அவருடைய புகழ்க்கடல் எல்லா இடங்களிலும் உலகமெல்லாம் பரந்து வருவதைப் பார்த்தார் அகத்தியர். பயந்துபோனார். இந்தக் கடலில் நாம் ஒன்றும் செய்ய முடியாது. இது நம்மையும் விழுங்கிவிடும் என்று பயந்தார். உயரமான இடத்தில் ஏறிக்

கொண்டால் இந்தக் கடலிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்ளலாம் என்று எண்ணினார். பேசாமல் போய்ப் பொதிய மலையில் ஏறி உட்கார்ந்து கவலை கொண்டார்.

இரண்டாம் ஆள்: நீங்கள் மலைக்குப் போய் அவரைப் பார்த்திருப்பீர்கள். 

புலவர்: சரிதான். உங்களுக்குச் சொல்வதைவிட ஊமை யாகவே இருக்கலாம்.

(போய்க்கொண்டே இருக்கிறார்)

முதல் ஆள்: எவ்வளவு படித்திருக்கிறார்!

இரண்டாம் ஆள்: எவ்வளவோ பேசுகிறார்! தங்கு தடை இல்லாமல் சொல் வருகிறது. என்னென்னவோ சொல்கிறார்!

முதல் ஆள்: அவர் சொன்னதில் எவ்வளவோ நமக்குத்

இரண்டாம் ஆள்: அதிலிருந்தே அவர் எவ்வளவு படித்தவர் என்று தெளிவாகத் தெரிகிறது.

முதல் ஆள்: அவர் சொல்லாவிட்டால் நமக்குப் பச்சையப்ப முதலியாரைப் பற்றி ஒன்றுமே தெரிந்திருக்காது. மெய்தான். போய் வரட்டுமா?

இரண்டாம் ஆள்: புண்ணியவான், நன்றாக வாழ'ணும். போய்வாங்கள். நானும் வருகிறேன்.

-----------------------

காட்சி: 10

கி. பி.1783

இடம்: பூவிருந்தவல்லியில் ஒரு பெரிய வீடு. கூடத்தில் சோபா. எதிரே சாய்வுப்பலகை. பக்கத்தில் இரண்டு

பெஞ்சுகள். அவற்றில் அடுக்கடுக்கான கணக்குப் புத்தகங்கள்.

வேளை: காலை 10 மணி.

மாந்தர்:பச்சையப்ப முதலியாருடைய கணக்குப்பிள்ளை, தர்மராய முதலியார், புங்கத்தூர் செங்கல்வராய முதலியார்.

பிறகு பச்சையப்ப முதலியார் வருதல்.

தர்மராய முதலியார்:இன்னும் முதலியார் வரவில்லையே!

செங்கல்வராய முதலியார்: எத்தனையோ வேலை அவருக்கு. பட்டணத்தில் போய்ப் பார்த்தால், நிற்க நேரமே இல்லை. விடியற்காலையில் எழுகிறார். இரவு பதினொரு மணி பன்னிரண்டு மணிக்குத்தான் படுக்கைக்குப் போகிறார்.ஓயாத வேலை. எந்த நேரம் பார்த்தாலும் "பச்சையப்ப முதலியார் இருக்கிறாரா, பச்சையப்ப முதலியார் இருக்கிறாரா" என்று யாராவது தேடிக் கொண்டு வந்தபடியே இருக்கிறார்கள். 

கணக்குப்பிள்ளை: இத்தனை வேலைக்கும் இடையில் பூந்த மல்லிக் கணக்கு, திருப்பாசூர்க்கணக்கு எல்லாம் எப்படியோ தவறாமல் நினைவில் வைத்துக்கொண்டிருக்கிறார். அதுதான் அவரால் எப்படி முடிகிறதோ, தெரியவில்லை. நான் அதே வேலையாக உட்கார்ந்து இரவும் பகலும் கணக்கு எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன். ஆனாலும் மறந்து போகிறேன். அவர் மறப்பதே இல்லை.

செங்கல்வ: ஆமாம், ஆமாம். போன மாதத்திலே எங்கள் ஏரியின் கீழே இவ்வளவு கலம் நெல் கிடைத்தது என்று எனக்குத் தெரியாது. அவரைக் கனவிலே எழுப்பிக்கேட்டாலும், சட்டென்று சொல்லிவிடுகிறார். அவ்வளவு நினைவு.

தர்ம: இல்லாவிட்டால் இவ்வளவ பெரிய வேலைகளை - ஒன்றா இரண்டா இத்தனை வேலைகளை - கவனிக்க முடியுமா? ஒரு மனிதரால் ஆகிற வேலையா இது? அப்பப்பா!

செங்கல்வ: துபாஷ் வேலை ஒன்றைச் செய்வதற்கே எல்லாத் துபாஷ்களும் தடுமாறித் திணறுகிறார்கள். முதலியாருக்கு ஏழெட்டுத் துபாஷ் வேலை கொடுத்தாலும் செய்வார் போல் இருக்கிறது. நாம் எல்லாம் எந்த மூலைக்கு?

தர்ம: அதெல்லாம் இருக்கட்டும். முதலியார் அரச குடும்பத்தில் பிறந்திருக்க வேண்டியவர். தவறிப்போய் ஓர் ஏழைக் குடும்பத்தில் பிறந்துவிட்டார். பணம் வந்து சேர்கிறது, புகழ் வந்து சேர்கிறது என்று அதற்காக மட்டும் அப்படிச் சொல்லவில்லை. உள்ளபடியே சொல்கிறேன். அரசாங்கம் செய்ய வேண்டிய வேலையை அல்லவா அவர் செய்கிறார்? ஒரு பக்கம் கும்பெனி வெள்ளைக்காரருக்கு உதவியாக இருக்கிறார். பூந்தமல்லி, திருப்பாச்சூர்ப் பகுதிகளுக்கு வரிவசூல் செய்து கொடுப்பது என்றால், நவாபாலும் முடியாமல்

விட்டுவிட்ட வேலை அல்லவா இது? குடிகளிடத்தில் போய் வரி கேட்பது என்றால், அரசபிறப்பாக இருந்தால்தான் இது முடியும்.

கணக்குப்: அது போகட்டும். நவாபு ஆட்களுக்கு அய்யாதானே மாதம் மாதம் சம்பளம் கொடுக்கிறார்!

தர்ம: குடியானவர்களிடத்தில் வரி வாங்க முடியாமல் நவாபும் விட்டுவிட்டார்; இன்னும் எத்தனையோ பேர் பாட்டு எழுதிக் கொடுத்தார்கள். எல்லாம் அரைகுறையாக விட்டவர்கள்தானே? இவர் ஒருவர்தான் மூச்சைப் பிடித்து நடத்தி, ஒரு பக்கம் கும்பெனிக்காரருக்கும் பணம் தருகிறார்; மற்றொரு பக்கம் நவாபுக்கும் உதவியாக இருக்கிறார். அப்பப்பா, யாரால் முடியும்? நினைத்தாலே பயமாக இருக்கிறது.

கணக்குப்: அன்றைக்கு நவாபுஇடத்திலிருந்து அதிகாரி ஒருவர் வந்திருந்தார். பச்சையப்ப முதலியார் இல்லாதிருந்தால், இந்நேரம் கும்பெனிக்கும் நவாபுக்கும் பெரிய போர் ஏற்பட்டு, செங்கல்பட்டு ஜாகீர் என்னவோ ஆயிருக்கும் என்று சொன்னார். 'எல்லாம் பச்சையப்ப முதலியார் இருக்கிறார், பார்த்துக்கொள்வார்' என்று எதற்கு எடுத்தாலும் நவாபு இவர்மேல் நம்பிக்கையாகச் சொல்கிறாராம்.

செங்கல்வ: ஏன்? கும்பெனிக்காரரும் அப்படித்தான். முதலியாரைக் கேட்காமல் அவர்கள் எதையும் செய்வதில்லையே. இது மட்டும் அல்ல. போன வெள்ளிக்கிழமை பெரிய இடத்தச் செய்தி ஒன்று கேள்விப்பட்டேன்.

தர்ம: என்ன அது?

செங்கல்வ: தஞ்சாவூர் அரசருடைய தர்பாரே ஆட்டம் கொடுத்துப் போயிருக்கிறதாம். அங்கே போயிருக்கும்படியும் அரசரிடமிருந்து கடன்தொகையை வசூல் செய்து கொடுக்கும்படியும் கும்பெனிக்காரர் முன்னமே கேட்டிருந்தார்கள் அல்லவா?

தர்ம: அது தெரியும்.

செங்கல்வ: முதலியார் அதற்கு அப்போது ஒத்துக் கொள்ளவில்லை. இப்போது கும்பெனிக்காரருக்கு வேறு வழி இல்லை. தஞ்சாவூர் அரசரும் இவரையே விரும்புகிறார். அங்கே இருக்கும் சலிவன்துரையும் பச்சையப்பர் வந்தால் நிலைமை சரியாகும் என்று கும்பெனிக்கு எழுதியிருக்கிறாராம். தவிர, எப்படியாவது மைசூரில் திப்பு சுல்தான் கொட்டத்தை அடக்க வேண்டும் என்று கும்பெனிக்காரர் திட்டம் போட்டிருக்கிறார்கள். அதற்கும் பச்சையப்ப முதலியாருடைய உதவி வேண்டும் என்று தஞ்சாவூரிலிருந்து கும்பெனியாரைக் கேட்டிருக்கிறார்களாம்.

தர்ம: ஆமாம். நவாபுக்கும் தஞ்சாவூர் அரசருக்கும் ஆகாதே. தஞ்சாவூரைத் தன்வசப் படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்று நவாபு முன்னமே என்னவோ பாடுபட்டாராமே.

செங்கல்வ: கும்பெனிக்காரர் ஏமாந்தவர்களா? இவர்கள் தஞ்சாவூரை விடுவார்களா? அதற்குத்தான் கும்பெனிக்கும் தஞ்சாவூர்தர்பாருக்கும் ஏராளமான ஒப்பந்தங்கள் ஏற்பட்டு ஒழுங்கு செய்திருக்கிறார்களாம். அந்த ஒப்பந்தங்களின்படி, எல்லாம் சரியாக நடப்பதற்கு முதலியார் அங்கே இருந்தால்தான் முடியும் என்று கும்பெனிக்காரர் எண்ணுகிறார்கள். தஞ்சாவூர் அரசரும் இவர் வந்தால்தான் தமக்கு நன்மையாக இருக்கும் என்று நம்புகிறாராம். நவாபும் இவர் போனால்தான் நல்லது என்று விரும்புகிறாராம்.

தர்ம: வேடிக்கையாக இருக்கிறதே. இத்தனை பேருக்கும் நடுவில் அகப்பட்டுக்கொண்டு முதலியார் என்ன செய்வார்? எவ்வளவு தொல்லை!

செங்கல்வ: அதுதான் அவருடைய திறமை. வியாபாரிக்கு வியாபாரியாக இருக்கிறார். அரசருக்கு அரசராக இருக்கிறார். தளபதிக்குத் தளபதியாக இருக்கிறார். அமைச்சருக்கு அமைச்சராக இருக்கிறார். 

தர்ம: நம்மைப்போல் நண்பருக்கு நண்பராகவும் இருக்கிறார்.

கணக்குப்: அன்பர்க்கு அன்பராகவும் இருக்கிறார். அடியார்க்கு அடியாராகவும் இருக்கிறார். அதை ஏன் விட்டுவிட்டீர்கள்?

செங்கல்வ: அப்பப்பா! சாதாரண மனிதனால் முடியாது, முடியாது.

கணக்குப்: திப்புசுல்தான் கூட, இவரைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டால், இனிமேல் இந்தப் பக்கம் படையெடுக்கும் வேலைக்கே வர மாட்டார்.

செங்கல்வ: அதற்கு என்ன சந்தேகம்? அதற்காகத்தானே இவர் தஞ்சாவூர்க்கு வர வேண்டும் என்று அங்கே உள்ளவர்கள் கேட்கிறார்கள்?

கணக்குப்: ஆமாம், அங்கே போனால் துபாஷ வேலை என்ன ஆவது?

தர்ம: பட்டணத்துத் துபாஷ் வேலையை விட்டுவிட வேண்டியதுதான். தஞ்சாவூரில் மகாராஜாவுக்குத் துபாஷ் ஏஜண்ட் எல்லா உத்தியோகமும் செய்ய வேண்டியதுதான். குடும்பமே இனிமேல் தஞ்சாவூருக்குப் போக வேண்டியதுதான்.

செங்கல்வ: பட்டணத்துத் துபொஷ் வேலையைவிட அதில் நல்ல வரும்படி அல்லவா? லட்சம் லட்சமாகச் சம்பாதிப்பார். மகாராஜாவுக்கே கடன் கொடுக்கக் கூடிய நிலைமை வந்துவிடும்.

கணக்குப்: அதோ வண்டி வருகிறது. அய்யா வந்துவிட்டார்.

செங்கல்வ: (அடங்கிய குரலில்) நாம் பேசியது எல்லாம் நமக்குள்ளே இருக்கட்டும். வெளியே விடக் கூடாது. பெரிய இடத்து ரகசியங்கள்.

தர்ம: நல்லது. எனக்குத் தெரியாதா?

(பச்சையப்ப முதலியார் வண்டியை விட்டு இறங்கி உள்ளே வருகிறார். தர்மராய முதலியாரும் செங்கல்வராய முதலியாரும் ஒதுங்கி நிற்கிறார்கள். கணக்குப்பிள்ளை கைகட்டி நிற்கிறார். பச்சையப்ப முதலியார் வந்து உட்காருகிறார்.)

பச்சை: என்ன தர்மராயர்! எப்படி? எல்லாரும் சுகமா? செங்கல்வராய முதலியார்! ஊரிலே மழைமாரி எப்படி இருக்கிறது. உட்காருங்கள், உட்காருங்கள்.

தர்ம: } எல்லாரும் சுகம்தானுங்க. செங்கல்: } எல்லாம் நல்லதுதானுங்க. 

(உட்காருகிறார்கள்) 

பச்சை: கணக்குப்பிள்ளை! எப்படி இருக்கிறது வசூல்? சம்பள நாள் நெருங்கிவிட்டது. கும்பெனிக்குச் சிப்பாய்களுக்கும் சம்பளம் தர வேண்டும். நவாபு ஆட்களுக்கும் சம்பளம் தர வேண்டும். மாமா பவுனிபிள்ளைக்கு ஏதாவது உண்டி அனுப்ப முடியுமா? எதோ கணக்கு, பார்க்கலாம்.

(கணக்குப்பிள்ளை பேரேட்டைத் திறந்து சாய்வுப்பலகையில் வைத்துக் காட்டுகிறார்.)

(முதலியார் அதைப் பார்க்காமலே தர்மராயரைப் பார்த்துப் பேசுகிறார்.)

பச்சை: எவ்வளவு பாண்டுகளுக்குப் பணம் வந்தது? அந்த வகையில் இருப்பு எவ்வளவு? ஒரு முப்பத்தினாயிரமாவது தேறுமா?

தர்ம: தேறும்! இந்த வாரம் எவ்வளவோ மேல்.

பச்சை: அப்படியா? நல்லது. (கணக்குப் புத்தகத்தைப் பார்க்கிறார்.) இது சரி. திருப்பாசூர்க் கணக்கைத்

தனியே எழுதியிருக்கிறாயே அதை எடு. பார்க்கலாம். (கணக்குப்பிள்ளை அடுக்கான புத்தகங்களில் தேடுகிறார்.)

(செங்கல்வராய முதலியாரைப் பார்த்து) நெல் எத்தனை கலம் இருப்பு?

செங்கல்வ: மூவாயிரம் கலம் இருப்பு இருக்கிறது. இந்த மாதத்தில் இன்னும் இரண்டாயிரம் கலம் கிடைக்கும்.

பச்சை: கும்பெனியோடு நெல் ஒப்பந்தம் மொத்தமாகச் செய்துகொண்டது பெரிய தொல்லையாகப் போய்விட்டது. என்னவோ அரைகுறையாக மழை பெய்தது. அதனால் இவ்வளவாவது கிடைக்கிறது. இல்லையானால்,

ஒப்பந்தப்படி கொடுக்க முடியாமல் போயிருக்குமே. பேர் கெட்டுப்போயிருக்குமே.

கணக்குப்: நீங்கள் வந்து ஒப்பந்தம் செய்வதற்கு முன்னே மழையே இவ்வளவு பெய்ததில்லையாம். பெரிய துன்பமாம் குடியானவர்களுக்கு. நீங்கள் வந்தபிறகு, நீங்கள் காலடி வைத்தபிறகு, வெள்ளாமை குறைவே இல்லை என்று குடியானவர்கள் பேசிக்கொள்கிறார்கள். 

பச்சை: அதெல்லாம் நம் செயலா? கடவுள் செயல். என்னவோ, நாம் நடப்பது நேர்மையாக நடக்கலாம். வஞ்சனை சூது வேண்டாம். நடப்பது நடக்கட்டும். (கணக்குப்பிள்ளை கணக்கை எடுத்துக் காட்டுகிறார்; பச்சையப்பர் பார்க்கிறார்.) 

சரி. அந்தத் தெய்வசிகாமணி நாயகர் வரி அநியாயம் என்று தகராறு சொன்னார். பட்டணத்துக்கே வந்து என்னிடம் சொன்னார். 

கணக்குப்: பார்த்துச் சொல்கிறேனுங்க.

பச்சை: பார்ப்பது என்ன? நூற்று முப்பத்திரண்டு வராகன் அவர் தரவேண்டும். தொண்ணூறாகக் குறைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று மன்றாடுகிறார். தர்மராயரை அழைத்துக்கொண்டு போய் அந்த நிலங்களைப் பார்த்துவிட்டு வந்து சொல். நியாயமாக இருந்தால் குறைக்க வேண்டும் என்று நவாபுக்கும் எழுதுவோம், கும்பெனிக்கும் தெரியப்படுத்துவோம். அநியாயமாக ஏன் அந்த ஆளிடம் மிகுதியாகப் பணம் வாங்க வேண்டும்?அப்படி அநியாயமாக வாங்கிக் கும்பெனிக்காரரிடத்தில் சேர்ப்பது நமக்குத் தகுமா?

கணக்குப்: சரி'ங்கோ.

பச்சை: (செங்கல்வராய முதலியாரைப் பார்த்து) நீங்கள் என்னோடு வாங்க. களஞ்சியத்தைப் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வருவோம். அப்படியே சத்திரத்தில் குடியானவர்கள் வந்து கூடியிருக்கிறார்கள். அவர்களுடைய குறைகளையும் கேட்டு வரலாம். நம்மால் முடிந்ததை வஞ்சனை இல்லாமல் செய்யலாம்.

(தர்மராயரைப் பார்த்து) வராகன் இருப்பு எவ்வளவு என்று பெட்டியைத் திறந்து எண்ணிப் பாருங்கள். அந்த முப்பதினாயிரத்தையும் தனியே கட்டுக் கட்டி வையுங்கள். இதோ போய் வந்துவிடுகிறோம்.

(பச்சையப்பர் எழுந்து போதல். செங்கல்வராய முதலியார் பின்தொடர்தல். மற்றவர்கள் இருவரும் வழிவிடுவதற்காகத் தொடர்ந்து போதல்.)

-----------------

காட்சி: 11

கி. பி. 1789

இடம்: தஞ்சாவூரில் பெரியவீடு. பெரிய கூடம்.

வேளை: இரவு 8 மணி.

மாந்தர்: பச்சையப்ப முதலியார் (தலைப்பாகை இல்லாமல்),

தேவாரம் பாடும் ஓதுவார்கள், பெரிய புராணப் பிரசங்கம் செய்யும் புலவர் ஒருவர், சோதிடர் பிறகு.

(முத்திநெறி அறியாத மூர்க்கரொடு ... என்ற திருவாசகத்தைப் பாடிக்கொண்டே இருக்கும்போது திரை நீங்கல். பச்சையப்ப முதலியார் கண்ணை மூடிக் கேட்டு உருகிக் கொண்டிருக்கிறார். பாட்டு முடிகிறது.)

பச்சையப்பர் : (கண் விழித்து) திருவாசகத்துக்கு உருகாதார் ஒரு வாசகத்துக்கும் உருகார். என்ன உண்மை! என்ன உருக்கம் இந்தப் பாட்டில்! (சிறிது அமைதி) சரி. அந்தத் திருவையாற்றுப் பதிகம் - ஞானசம்பந்தர் பாடியது - 'புலனைந்தும் பொறி கலங்கி' - பாடுங்கள்.

ஓதுவார் : பாடுகிறார்: --

புலனைந்தும் பொறிகலங்கி நெறிமயங்கி

      அறிவழிந்திட்டு ஐமேல் உந்தி

அலமந்த போதாக அஞ்சேல்என்று

      அருள்செய்வான் அமரும் கோயில்

வலம்வந்த மடவார்கள் நடமாட

      முழவதிர மழைஎன்று அஞ்சி

சிலமந்தி அலமந்து மரமேறி

      முகில்பார்க்கும் திருவையாறே.

பச்சை: திருவிசைப்பா ஒன்று பாடுங்கள்.

ஓதுவார்: பாடுகிறார்:-

ஒளிவளர் விளக்கே உலப்பிலா ஒன்றே

      உணர்வுசூழ் கடந்ததோர் உணர்வே

தெளிவளர் பளிங்கின் திரள்மணிக் குன்றே

      சித்தத்துள் தித்திக்கும் தேனே

அளிவளர் உள்ளத்து ஆனந்தக் கனியே

      அம்பலம் ஆடரங் காக

வெளிவளர் தெய்வக்கூத்துகந் தாயைத்

      தொண்டனேன் விளம்புமா விளம்பே.

(சோதிடர் அமைதியாக வந்து கூடத்தில் உட்காருகிறார்.)

பச்சை: (அவரைப்பார்த்து) அடே! சோதிடர் எங்கே இந்நேரத்துக்கு வந்தார்!

சோதிடர்: சும்மா வந்தேன்.ஓதுவார் வந்திருப்பார். தேவாரம் நடக்கும் என்று தெரியும். அப்படியே உங்களையும் பார்த்து ஒன்று பேசவேண்டும். பிறகு பேசலாம்.

பச்சை: ஏதாவது கெட்ட கிரகம் இது அது என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விடாதே அய்யா. அப்புறம் பாழும் மனதில் அதே கவலையாகிவிடுகிறது. அன்றைக்கு அப்படித்தான்,ஏதோ உடல் நலிவு ஏற்படும் என்று சொல்லிவிட்டுப் போனாய். அதன்பிறகு அதே கவலை. உடம்பு என்று ஒன்று இருப்பதாக எண்ணுவதற்கே நேரம் இல்லாத வாழ்க்கை என் வாழ்க்கை. இப்போது அடிக்கடி உடம்பே நினைவுக்கு வருகிறது. உடம்பும் முன் போல் நல்லபடி இல்லாததாக எண்ணம் ஏற்படுகிறது. பேசாமல் ஈசனை நம்பி, வருவது வரட்டும் என்று இருந்துவிடுவதே நல்லது அய்யா.

சோதிடர்: இப்போது சொல்லப்போவது நல்லதுங்க. கெட்டது ஒன்றுமே இல்லை. நேற்று எப்படியோ என் கணக்கில் அகப்படாமல் தப்பிவிட்டது. வீட்டுக்குப் போன பிறகுதான் அது எனக்குப் பட்டது. உத்தரவு ஆனால் சொல்கிறேன்.

பச்சை: சரி, சொல்லு. சிவ பூசையில் கரடி புகுந்தது போல நல்ல வேளையிலே வந்தாயே அய்யா.

சோதிடர்: அப்படியானால் நாளைக் காலையிலே வருவேனுங்க. (எழுகிறார்) 

பச்சை: அது வேண்டாம். உட்காரு, உட்காரு. சொல்லிவிட்டுப் போய்விடு. அது வேறு உனக்கும் குறையாக இருக்கும். சோதிடருக்கு மனவருத்தம் உண்டாக்கி விட்டேனே என்று எனக்கும் கவலையாய்ப் போய்விடும். சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டால் முடிந்தாற்போல் இருக்கும். அப்புறம் தேவாரம் கேட்டுவிட்டுப் போய்த் தூங்கிவிடுவேன்.

சோதிடர்: (உட்கார்ந்து): அய்யா அவர்களின் ஜாதகம் சாதாரணமானது அல்ல. நானும் என்னுடைய வயதிற்குள் எத்தனையோ குறிப்பைப் பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால் குருபலன் இப்படிப் பல முகமாய்ப் பல சிறப்போடு விளங்குகிற ஜாதகத்தைப் பார்த்ததில்லை. இதோ பாருங்கள், வீட்டுக்குப் போய்த் திரும்பப் பார்த்தபோதுதான் கண்டு பிடித்தேன். குருபலன் என்ன ஆச்சரியமாய் அமைந்திருக்கிறது. ஏழாம் இடத்தானுடைய திசாபுத்தி மிக மிகச் சிறப்பாக இருக்கிறது. குரு ஏழாம் இடத்தைப் பார்க்கிறார்; சுக்கிரனைப் பார்க்கிறார். கட்டாயம் முகூர்த்தம் கூடப்போகிறது; அதனால் உங்களுக்கக் கூடிய சீக்கிரத்தில் - இந்த ஆனி மாதத்துக்குள்ளேயே - இன்னொரு விவாகம் கூடுகிறது.

பச்சை: என்னய்யா அது? அப்படியானால், அய்யாளுக்கு ஏதாவது --

சோதிடர்: அந்த அம்மாவுக்கு ஒரு குறைவும் இல்லைங்க. அவர்களுடைய ஆயுசில் கண்டமே இல்லை. அதையும் நன்றாகப் பார்த்துவிட்டேன். ஆனால் முதல் அம்மாவுக்குச் சந்தான விருத்தி இல்லை. இரண்டாவதாக வரப்போகிற அம்மாவுக்குச் சந்தான பாக்கியம் உண்டு'ங்க. அதற்காகத்தான் கடவுள் இப்படி அமைத்திருக்கிறார்.

பச்சை: இதென்ன அய்யா தொல்லை! தெரிந்தும் தெரிந்தும் நான் ஏன் இந்தத் தொல்லையில் அகப்பட்டுக் கொள்ள வேண்டும்? இரண்டு பெண்டாட்டிக்காரன் திண்டாட்டம் என்று சொல்வது தெரிந்த கதைதானே.

புலவர்: இருந்தாலும் குழந்தை ஒரு பாக்கியம் அல்லவா? அது வேண்டுங்களே.

மங்கலம் என்ப மனைமாட்சி மற்றதன்

நன்கலம் நன்மக்கட் பேறு

என்று திருவள்ளுவரும் சொல்கிறார்.

பச்சை: அப்படிச் சொன்ன திருவள்ளுவருக்கே குழந்தை இல்லையாமே.

சோதிடர்: அது வேறு. அவருடைய கிரகம் அது. உங்களுக்கு எல்லா ஐசுவரியமும் கூடிவந்து நிறைந்திருப்பதுபோல, இதுவும் வந்து சேர்கிறது. 

பச்சை: ஒன்றும் வேண்டாம் அய்யா! எனக்கு என்ன குறைவு! ஒரு கவலையும் இல்லாமல் குடும்பம் நடக்கிறது. இப்படியே இருந்தால் போதும். பிள்ளை இருந்தால் தான தருமம் செய்வதற்கும் இப்படி மனம் வராது. இல்லாமலிருப்பதே நல்லது. ஏதோ, ஏகம்பர் கொடுக்கிற செல்வத்தை நல்ல வழியில் தானதருமம் செய்துவிட்டுக் காலத்தைக் கழித்தால் அதுவேபோதும்.

புலவர்: அப்படி இல்லைங்க. நீங்கள் வேண்டாம் என்றாலும் வரவேண்டியது நிற்காது.

(சோதிடரைப் பார்த்து) அது சரி; அந்த அம்மா எந்த இடத்திலிருந்து வருகிறார் என்று சொல்லு அய்யா.

சோதிடர்: அதையும் முன்னமே பார்த்துவைத்திருக்கிறேன். தெற்கே இருந்து --. 

பச்சை: போ'ய்யா, போ. தெற்கே எனக்கு உறவே கிடையாது. 

புலவர்: புதிய உறவாக இருக்கலாம். யார் கண்டார்கள்? உங்கள் புகழ்தான் நாடெல்லாம் பரவியிருக்கிறதே. எந்த முதலியார் உங்கள் சம்பந்தம் கிடைத்தால் விட்டுவிடுவார்? யார் வேண்டுமானாலும் பெண் கொடுப்பார்கள். வயதும் நல்ல இளமைதானே?

பச்சை: சரி, போதும். சோதிடரே! நீங்கள் போவதாக இருந்தால் போகலாம். இருந்து தேவாரம் கேட்டாலும் சரி. புலவரே! இந்தப் பேச்சைப் பேசுவதை விட, பெரியபுராணத்தில் ஏதாவது ஒரு பகுதி எடுத்துச் சொல்லுங்கள்.

புலவர்: சுந்தரமூர்த்தியின் திருமணம்?

பச்சை: சரியான ஆள் அய்யா! மறுபடியும் இரண்டு பெண்டாட்டிக்காரரின் கதையே கொண்டுவர எண்ணுகிறீர்களே. அது வேண்டாம். திருநாவுக்கரசர் புராணம் சொல்லுங்கள். தமக்கையார் திலகவதியாரின் தவத்தையும் பக்தியையும் சொல்லுங்கள். 

புலவர்: (பெரியபுராணத்தை விரித்து அந்தப் பகுதியைத் தேடுகிறார். படிக்கிறார் : --)

தம்பியார் உளராக வேண்டும்என வைத்ததயா

உம்பர்உலகு அணையவுறு நிலைவிலக்க உயிர்தாங்கி

அம்பொன்மணி நூல்தாங்காது அனைத்துயிர்க்கும் அருள்தாங்கி

இம்பர்மனைத் தவம்புரிந்து திலகவதி யார்இருந்தார்.

அதாவது: திருநாவுக்கரசரின் தமக்கையாராகிய திலகவதியாருக்கு நேர்ந்த துயரம் சொல்ல முடியாதது. தமக்குக் கணவராக வர இருந்தவர் போர்க்களத்தில் மாண்டார் என்ற செய்தி கேட்டதும் தாமும் உடன் உயிர் துறக்க வேண்டும் என்ற கொள்கையில் முனைந்திருந்தார் அல்லவா? ஆனால் அந்த நிலையில் அந்த அம்மையாரின் அருள்நெஞ்சம் தம்முடைய தம்பியாரை நினைத்துக்கொண்டது. இந்த நிலவுலகத்தில் தம் தம்பியார் வாழ்ந்து விளங்க வேண்டும் என்ற விருப்பம் கொண்டார். அதையே சேக்கிழார், 'தம்பியார் உளராக வேண்டும் என வைத்த தயா' என்று உருக்கமாக எடுத்துரைக்கின்றார். அந்தத் தயா - அருள் தான் - திலகவதி அம்மையாரை உம்பர் உலகிற்குச் செல்லும் நிலையிலிருந்து விலக்கியது என்கிறார். கணவரை மணந்து மங்கலநாண் தாங்கவேண்டிய நிலையில் வாழ முடியவில்லை; அதற்கு ஈடாக எல்லா உயிரையும் போற்றும் அருள் தாங்கினார். நூல் தாங்கவில்லையாம்; அருள் தாங்கினாராம். இந்த வாழ்க்கையே ஒப்பற்ற தவவாழ்க்கையாக விளங்கியது; வீட்டிலிருந்தே செய்யும் தவம் இது. மற்றோரிடத்தில் சேக்கிழார் (சில பாட்டுக்களைத் தள்ளி) ' தூண்டுதவ விளக்கனையார்' என்று அந்த அம்மையாரைப் போற்றிக் கூறுகிறார்:

தூண்டுதவ விளக்கணையார் சுடரொளியைத் தொழுதென்னை

ஆண்டருளும் நீராகில் அடியேன்பின் வந்தவனை

ஈண்டுவினைப் பரசமயக் குழிநின்றும் எடுத்தாள

வேண்டும்எனப் பலமுறையும் விண்ணப்பம் செய்தனரால்

(வேலையாள் வந்து எட்டிப் பார்த்து நிற்கிறான், கைகட்டி வாய்பொத்தி.)

பச்சை: என்ன'ப்பா

வேலையாள்: யாரோ நாலுபேர் உங்களைப் பார்க்க வேண்டும் என்று வந்திருக்கிறார்கள்.

பச்சை: இன்றைக்குத் திருநாவுக்கரசர் திருநாள். முதலியார் நல்ல வகையில் ஈடுபட்டு அமைதியாக இருக்கிறார். உத்தியோக வேலைகளை இப்போது கவனிக்க மாட்டார் என்று சொல்லி அனுப்பிவிடு. 

வேலை: அப்படி வருகிறவர்கள் யாரையும் இராக்காலத்தில் விடுவதில்லை'ங்க. தேவாரம் நடக்கிறது என்று சொன்னேன். நாங்களும் போய் உட்காரந்து கேட்கிறோம் என்று சொல்கிறார்கள்.

பச்சை: சரி.வந்து உட்காரச்சொல்லு.

(வேலையாள் போகிறான். ஐந்துபேர் வருகிறார்கள்.)

புலவர்: இன்னொருவர் மிகுதியாகவே வந்திருக்கிறாரே. 

புதியவர்: நான்தானுங்க. இவர்கள் உள்ளே வந்தார்கள் இவர்களோடு நானும் உங்களைப் பார்க்க வேம்டும் என்று வந்தேன். 

பச்சை: இவர்கள் யார்? 

புதியவர்: இவர்கள் காசிக்குப் போய் இப்போது ராமேசுவரம் போகிற வழியில் உங்களைப் பார்க்க வந்தார்கள். நான் சிதம்பரம் கோயில் தருமகர்த்தா. எங்கள் கோயிலுக்கு ஒரு தேர் வேண்டும். உங்களிடத்தில் போய்க் கேட்டால் நடக்கும் என்று தீக்ஷிதர்கள் என்னை அனுப்பினார்கள். அதைச்சொல்லிக்கொள்ளவந்தேன்.